Τι θα ακούσεις:
Ελληνόφωνη ποπ στα καλύτερα της
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
«Οι Θεοί των Παιδιών», «Ατάρι», «Φρόνιμα», «Πορτοκαλί Μουστάκι»
Βαθμολογία:
8/10
Στα πλαίσια της κυριακάτικης βόλτας μας με κολλητούς φίλους και των συζητήσεων μας, εκτός από το La La Land, τη Δίκη του Κ. στο Θέατρο Πόρτα, τα καλά και τα άσχημα μας, προέκυψε και το ερώτημα για την αξία και τη σημαντικότητα ενός άλμπουμ, όπως το «Ένα Σύμπαν Στα Μέτρα Μου» του Δημήτρη Σαμόλη, ερώτημα που επεκτάθηκε στη νέα ελληνική σκηνή και στους καλλιτέχνες που πρωτοστατούν ή και άλλους της «εμπορικής» εμβέλειας του Δημήτρη Σαμόλη.
Τα στοιχεία που έπρεπε να αναλυθούν ήταν:
1. Συνθέσεις
2. Στίχοι
3. Ερμηνεία
4. Παραγωγή/Ενορχήστρωση
5. Πρωτοτυπία/Αυθεντικότητα
6. Βαρύτητα
Στοιχεία που ουσιαστικά πρέπει να προσμετρώνται, ώστε να μπορεί ο ακροατής να καταλήξει αν του αρέσει ή όχι ένα άλμπουμ ή ένας κριτικός για να γράψει την κριτική του.
Δε θα πρωτοτυπήσω λέγοντας πως ο Δημήτρης Σαμόλης έφερε το μουσικό σύμπαν στα μέτρα του. Ίσως τίποτε στο άλμπουμ αυτό να μην είναι εξαιρετικό, αν κι όλα είναι σε υψηλά επίπεδα. Οι συνθέσεις είναι ποπ και ταξιδιάρικες, ρομαντικές κι αφελείς σε κάποια σημεία. Ο Δημήτρης Σαμόλης δεν είναι εκείνος ο τραγουδιστής που θαυμάζεις τις φωνητικές του δεξιότητες, αλλά ερμηνεύει με χαρακτηριστικό τρόπο τα τραγούδια του. Η παραγωγή κι ενορχήστρωση, υπηρετούν το σύνολο, αναδεικνύοντας τα μυστικά των τραγουδιών.
Τίποτε επίσης δεν είναι τόσο πρωτότυπο ή αυθεντικό, αφού τραγουδοποιούς του ύφους του Δημήτρη Σαμόλη, θα βρεις εύκολα στην ελληνική σκηνή, παλιότερους κι «αξιολογότερους» ίσως. Και πιθανότατα το «Ένα Σύμπαν Στα Μέτρα Σου» δεν πρόκειται να μείνει στην ιστορία της ελληνικής μουσικής ή να μνημονεύεται τα επόμενα χρόνια κι από επόμενες γενιές.
Αν όμως ξεπεράσεις όλους αυτούς τους ακαδημαϊσμούς κι αφεθείς στους υπέροχους και καλογραμμένους, αστείους αλλά και σοβαρούς, ρομαντικούς αλλά και κοινωνικοπολιτικούς στίχους των τραγουδιών, σίγουρα μπορεί να γίνει το αγαπημένο σου άλμπουμ σήμερα. Ή και αύριο, ή όποτε το βάλεις για να το ακούσεις. Ο Δημήτρης Σαμόλης γράφοντας ουσιαστικά ένα ημερολόγιο από δικές του στιγμές, φόβους και χαρές, καταφέρνει να μιλήσει για πράγματα που έχουμε όλοι μας έχουμε ζήσει ή ζούμε, για τα πράγματα εκείνα που μοιραζόμαστε με τους φίλους μας. Η σύγκριση είναι μοιραία, αλλά θυμίζει τον καλό Δεληβοριά, όχι τόσο στο ύφος, αλλά στον τρόπο που μπορεί και μας μιλάει μέσα από τα τραγούδια του.
Είναι στίχοι καλοκαιρινοί κι αέρινοι, μυρίζουν από τις πλατείες και τα καφέ που πηγαίνουμε, θυμίζουν τα νησιά, τις πόλεις και τις χώρες που επισκεπτόμαστε ή θέλουμε να επισκεφτούμε, είναι οι αναμνήσεις μας από τα παιδικά μας χρόνια στα σχολεία και στις γειτονιές, από τους γονείς μας, τους έρωτες μας, τα παιχνίδια μας και τους φίλους μας.
Οι συνθέσεις, οι ερμηνείες, οι ενορχηστρώσεις καταφέρνουν να είναι το χαλί, ένα μαγικό χαλί, πάνω στο οποίο μπορούν αυτοί οι στίχοι να πετάξουν και να φτάσουν σε σένα, σε μένα, σε όλους μας. Μπορεί να μην είναι πρωτότυπο ή μοναδικό αυτό που συμβαίνει στο «Ένα Σύμπαν Στα Μέτρα Σου», είναι όμως αυθεντικό και βγαλμένο από την ψυχή του δημιουργού του. Κι είναι τόσο δυνατό αυτό, που καταφέρνει και ξεπερνάει τα όποια εμπόδια.
Το «Ατάρι» το αγάπησα πέρυσι (δε σας κρύβω πως στην ανασκόπηση της χρονιάς το ψήφισα ως το καλύτερο τραγούδι από Έλληνες καλλιτέχνες), αλλά ευτυχώς μπορώ και φέτος να αγαπήσω το «Αερόστατο», το «Φρόνιμα» σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, το «Πορτοκαλί Μουστάκι» και το φοβερό και τρομερό «Οι Θεοί των Παιδιών» (+ 0,5 στη συνολική βαθμολογία του δίσκου για το τραγούδι αυτό και μόνο). Κι έχει πλάκα που διάβαζα σε κάποια συνέντευξη του ότι σκεφτόταν να μην το συμπεριλάβει λόγω της διαφορετικότητας του. Ακούστε το και θα με θυμηθείτε.
Πόση αξία μπορεί να έχει για τη μουσική και τον κόσμο το άλμπουμ του Δημήτρη Σαμόλη τελικά; Όση μπορεί να έχει μια απλή παρέα που πίνει τις ρακές της και τσιμπάει τα μεζεδάκια της στην πλατεία Βαρνάβα (ναι δίπλα στο Superfly που έγιναν και κάποια από τα γυρίσματα του video clip του «Ατάρι») κάτω από τον ηλιόλουστο, αττικό ουρανό.
Αξία ανεκτίμητη!
Σχετικό θέμα