Παρακολουθήσαμε το «Βάφ'τα Μαύρα» στο Θέατρο Λαμπέτη

Πριν από αρκετό καιρό είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μία παράσταση ιδιαίτερη, που κέντρισε το ενδιαφέρον του αθηναϊκού κοινού, το οποίο και την κατέταξε στις πιο πετυχημένες παραστάσεις της χρονιάς. Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη, ήδη από τις πρώτες παραστάσεις, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που την παρακολούθησαν περισσότερες από μία φορές.

Ο λόγος για το «Βάφ'τα μαύρα», τη μαύρη φαρσοκωμωδία των Ρέππα-Παπαθανασίου, των οποίων τα έργα είναι γνωστά για τη φρεσκάδα και την ιδιαιτερότητά τους να αποδίδουν με έναν τρόπο σουρεαλιστικό τη σημερινή πραγματικότητα, αφήνοντας πάντοτε τα δικά τους σχόλια. Η παράσταση λάμβανε μέρος στο Θέατρο Λαμπέτη. 

Εμείς είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε σε μία πολύ ιδιαίτερη συγκυρία, στην ειδική μεταμεσονύχτια παράσταση που έγινε με σκοπό τα έσοδα να διατεθούν στο ταμείο των ηθοποιών ΤΑΣΕΗ. Σε αυτό είναι εγγεγραμμένοι οι ηθοποιοί που επιθυμούν και κύριος στόχος τους είναι η στήριξη και η βοήθεια στους άνεργους ή με σοβαρά προβλήματα συναδέρφους τους.  

Λίγο πριν και μετά την παράσταση υπήρχε μπουφές, όπου μπορούσαμε να κεραστούμε και να κουβεντιάσουμε. Στην όμορφη αυτή κίνηση ανταποκρίθηκαν πολλοί ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, αλλά και φίλοι του θεάτρου, το οποίο άρχισε πολύ γρήγορα να γεμίζει, ενώ μεγάλο μέρος του κόσμου έμεινε και μετά την παράσταση. 

Όλοι περίμεναν με ανυπομονησία την έναρξη και έδωσαν το πιο θερμό τους χειροκρότημα στους ηθοποιούς, οι οποίοι παρά την κούρασή τους (λόγω διπλής παράστασης) έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.  Στην τέχνη η κούραση δε λογαριάζεται πόσω μάλλον όταν υπάρχει ένας τόσο καλός σκοπός.

Η Ελλάδα του σήμερα ιδωμένη υπό το πρίσμα μίας επιφανούς, κατά το φαίνεσθαι, οικονομικά οικογένειας. Ο pater familias πεθαίνει και οι συγγενείς του παρά τη θλίψη έχουν σκοπό να μοιραστούν την περιουσία του. Εμπόδιο θα σταθεί η νεαρή γραμματέας και ερωμένη του αποθανόντος, η οποία διεκδικεί το μεγαλύτερο ποσό της κληρονομιάς. Πώς θα διαχειριστεί η οικογένεια την αναπάντεχη αυτή εξέλιξη; 

  

Η σουρεαλιστική καθημερινότητα αντικατοπτρίζεται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τις φαινομενικά καλές και ειλικρινείς σχέσεις μιας οικογένειας. Τα ευτράπελα, οι αναποδιές, η γενικότερη πτώση σχολιάζονται με έναν ευφυή τρόπο και μέσα από πολύ γέλιο. 

Το σκηνικό ήταν εντυπωσιακό και συνάμα λειτουργικό. Το εσωτερικό ενός μεγάλου σπιτιού, που αποπνέει αέρα νεοπλουτισμού υπήρξε αρκετά φωτεινό με έντονη την παρουσία σκούρων χρωμάτων, ενώ όσα αντικείμενα βρίσκονταν στη σκηνή είχαν συγκεκριμένη χρήση.  

Η σκηνοθεσία ήταν ευρηματική, καθώς αξιοποίησε όλες τις δυνατότητες του σκηνικού. Ο έντονος ρυθμός, η ταχύτητα, οι εναλλαγές στο ύφος και η επιτηδευμένη υπερβολή ήταν όλα δοσμένα με μέτρο οδηγώντας σε ένα φυσικό αποτέλεσμα. Αισθανόσουν πως βρισκόσουν στο σαλόνι μίας οικογένειας, της οποίας είχες την ευκαιρία να δεις όλες τις αυθόρμητες συζητήσεις και αντιδράσεις μέσα στην ταραχή τους. 

Οι ηθοποιοί ακολουθώντας το παραπάνω πρότυπο και προσθέτοντας ο καθένας τα δικά του στοιχεία, έφτιαξαν ρόλους-φιγούρες που μπορεί να διακρίνει κανείς μέσα σε μία οικογένεια, αν όχι στην ολότητά τους, τότε σίγουρα κάποια βασικά στοιχεία. Δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια ερμηνεία, καθώς όλοι απέδωσαν τους ρόλους τους στο εκατό τοις εκατό. Οι τρεις κυρίες, Νικολέττα Βλαβιανού, Μαρία Φιλίππου και Μαίρη Σταυρακέλη, ήταν απολαυστικές. Με απόλυτη φυσικότητα και απλότητα κατάφερναν το ένα λεπτό να μας συγκινήσουν και το άλλο να μας κάνουν να κλάψουμε από τα γέλια. Είναι ευτυχής συγκυρία να τις παρακολουθεί κανείς στην ίδια παράσταση.

Η Δήμητρα Στογιάννη κατάφερε να φέρει σε πέρας το δύσκολο εγχείρημα να μιλά κυπριακά με άνεση και γρήγορη ροή, καθώς στην παράσταση πρόκειται για τη μητρική της γλώσσα. Η Νίκη Λάμη καταφέρνει με τον καλύτερο τρόπο να αποβάλει όλα τα στοιχεία του ιδιαίτερου τηλεοπτικού της ρόλου και μας συστήνεται ως η αθώα γραμματέας που προσπαθεί να βιοποριστεί μετά από τον χαμό του αγαπημένου της εργοδότη. Κατά τη γνώμη μας ήταν κατάλληλη για αυτόν τον ρόλο-κλειδί. Εντυπωσιακή, λόγω της φυσικότητας με την οποία έγινε, ήταν η στιγμή που την χτυπά ένα βάζο στο κεφάλι.

Εντυπωσιακός όμως ήταν και ο Γιάννης Τσιμιτσέλης. Πιστεύω πως το θέατρο του ταιριάζει περισσότερο. Η παρουσία του στη σκηνή ήταν επιβλητική και η κινησιολογία του άξια θαυμασμού. Ο Ευθύμης Ζησάκης, δωρικός, φαινομενικά πιο σοβαρός κεντρίζει αρκετά το ενδιαφέρον. Ο ρόλος του Χάρη Γρηγορόπουλου εντείνει το κωμικό στοιχείο. Έχει την ικανότητα να αποσπά την προσοχή του κοινού, ακόμα κι αν εμφανίζεται για λίγο στη σκηνή. Ο Σπύρος Κυριάκος στον ρόλο του αστυνομικού μας χάρισε στιγμές γέλιου με την περίεργη προφορά του. Πρόκειται για έναν πολύ καλό ανερχόμενο ηθοποιό.

Το «Βάφ'τα Μαύρα» είναι ένα έργο που χαρίζει γέλιο, αλλά και προβληματισμό. Με λίγο εξωπραγματικές φιγούρες που όμως τόσο ταυτιζόμαστε μαζί τους. Εκ πρώτης όψεως στόχο έχει την τέρψη, καθότι κωμωδία, όμως παράλληλα επιθυμεί να μας περάσει κάποια μηνύματα και να μας «ταράξει».

Η παράσταση όχι μόνο πετυχαίνει τον στόχο της αλλά και ξεπερνά τις προσδοκίες του κοινού. Συγκεκριμένα, άρεσε σε όλους όσοι παρευρέθηκαν, οι οποίοι δεν δίστασαν να εκφράσουν τα συγχαρητήριά τους. Άλλο ένα αιχμηρό σχόλιο των Ρέππα-Παπαθανασίου στο σήμερα που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας.