Τι θα ακούσεις:
baroque pop, dream pop, indie pop
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Lust for Life", "Love"
Βαθμολογία:
4/10
Το όνομα Elisabeth Woolridge Grant κατά πάσα πιθανότητα δεν λέει κάτι στον περισσότερο κόσμο. Η συγκεκριμένη κυρία όμως είναι γνωστή με το καλλιτεχνικό Lana Del Rey και σε αυτή την περίπτωση οι εισαγωγές περιττεύουν. Η μελαγχολία των τραγουδιών της και η όλη ρετρό αισθητική των video clips της την έκαναν αμέσως νούμερο ένα όνομα σχολιασμού. Το αποτέλεσμα ήταν η κυκλοφορία ενός ντεμπούτου άλμπουμ το 2010 και το μεγάλο μπαμ συνέβη δύο χρόνια μετά, με το αριστουργηματικό “Born to Die”. To 2014, έχοντας στο πλευρό της ως παραγωγό τον Dan Auerbach των Black Keys, κυκλοφόρησε το “Ultraviolence”, το οποίο μπορεί να μην αποτέλεσε τον δίσκο ορόσημο της Νεοϋορκέζας, αλλά περιλάμβανε κάποια από τα ομορφότερα τραγούδια της. Το τρίτο πόνημα δεν άργησε καθώς μόλις ένα χρόνο μετά, το τρίτο άλμπουμ με τίτλο “Honeymoon” ήταν γεγονός. Το γιατί βιάστηκε να κυκλοφορήσει ένα δίσκο σίγουρα δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι επρόκειτο για ένα άλμπουμ που πέρασε και δεν ακούμπησε.
Και ήρθε το καλοκαίρι του 2017 και η Lana Del Rey επιστρέφει με την τέταρτη δισκογραφική δουλειά της με τον τίτλο “Lust for Life”. Στον δίσκο υπάρχουν αρκετές συνεργασίες με την 32χρονη να παρουσιάζει έναν δικό της κόσμο, όπως εκείνη γνωρίζει να πλάθει και να ντύνει μουσικά. Εν ολίγοις, μην περιμένεις κάποια τρομερή έκπληξη στο άκουσμα του άλμπουμ. Το εναρκτήριο “Love” στρώνει αμέσως το κόκκινο χαλί για να περπατήσει πάνω του η μελαγχολική αναζήτηση αγάπης της Lana Del Rey και η baroque pop να φορτίσει ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά της φυσικά κυμαίνονται στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Στο ομώνυμο κομμάτι συναντούμε την πρώτη συνεργασία με τον The Weeknd να τραγουδάει το ρεφρέν του ωραιότερου τραγουδιού του δίσκου. Η συνέχεια ωστόσο δεν είναι ανάλογη με τα “13 Beaches” και “White Mustang” να αποτελούν τουλάχιστον αδιάφορα κομμάτια του άλμπουμ με την Lana Del Rey να κινείται ρηχά και στην στιχουργική. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί έκπληξη για κάποιον που έχει ακούσει ολόκληρη την δισκογραφία της αλλά πιστεύω πως όσο πάει χειροτερεύει στον συγκεκριμένο τομέα.
Η δεύτερη συνεργασία είναι εκείνη με τους A$AP Rocky και Playboi Carti να ραπάρουν στο “Summer Bummer” και να ανεβαίνουν κάπως οι στροφές. Τον πρώτο εκ των δύο τον ακούμε και στο επόμενο “Groupie Love” το οποίο με την σειρά του διατηρεί ένα ευχάριστο τέμπο. Το “In My Feelings” ακούγεται σαν να ξεπήδησε από τα ένα παλαιότερο άλμπουμ (και αυτό είναι καλό). Η διαφορά στο τώρα με το πριν έγκειται στο γεγονός ότι η Lana Del Rey ενώ καταπιάνεται με τα ίδια ζητήματα στιχουργικά και μουσικά, γίνεται κατά κάποιο τρόπο πιο «ανοιχτόχρωμη» μέσα στην όλη γκρίζα ατμόσφαιρα που δημιουργεί.
Σειρά στις συμμετοχές παίρνει η Stevie Nicks στο “Beautiful People Beautiful Problems” αλλά και ο Sean Ono Lennon στο “Tomorrow Never Came”, τα οποία ανοίγουν τον επίλογο του δίσκου. Ένας επίλογος που αποτελείται απλώς από κομμάτια «γεμίσματα» που δεν αφήνουν κάτι και ουσιαστικά αντικατοπτρίζουν την γενική εικόνα του άλμπουμ.
Το “Lust for Life”, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, δεν είναι ο δίσκος που θα σε αναγκάσει να τον ακούσεις ξανά και ξανά. Το θέμα είναι ότι η κατιούσα για την Lana Del Rey που έχει ξεκινήσει από το μετριότατο “Honeymoon” συνεχίζεται και στην φετινή της δουλειά και μάλλον πολύ δύσκολα θα ακούσουμε στο μέλλον κάτι ανάλογο του “Born to Die”.
Το “Lust for Life”, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, δεν είναι ο δίσκος που θα σε αναγκάσει να τον ακούσεις ξανά και ξανά. Το θέμα είναι ότι η κατιούσα για την Lana Del Rey που έχει ξεκινήσει από το μετριότατο “Honeymoon” συνεχίζεται και στην φετινή της δουλειά και μάλλον πολύ δύσκολα θα ακούσουμε στο μέλλον κάτι ανάλογο του “Born to Die”.