Ξεκινάω από κάποιες εισαγωγικές παρατηρήσεις:
1η παρατήρηση: Από συγκροτήματα όπως οι Black Angels, έχω μεγάλες απαιτήσεις. Έως και σήμερα έχουν κυκλοφορήσει μόνο αριστουργηματικούς δίσκους, με το πρόσφατο "Death Song", να είναι κατά την άποψή μου το κορυφαίο άλμπουμ της καριέρας τους. Επίσης, όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της μπάντας είναι μουσικάρες, με αποτέλεσμα δικαιολογημένα να θεωρούνται ως ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του κινήματος της νεοψυχεδελικής rock. Από το 2004 και μετά, οι Τεξανοί έχουν καταφέρει να αναθερμάνουν το ενδιαφέρον των απανταχού μουσικόφιλων για τα sixties, συνεχίζοντας τα πράγματα από εκεί που τα άφησαν οι συντοπίτες τους 13th Floor Elevators και φυσικά οι πνευματικοί πατέρες των Black Angels, Velvet Underground.
2η παρατήρηση: Όταν βλέπεις ένα συγκρότημα για πρώτη φορά, έχεις διαφορετικές απαιτήσεις από κάποιον που έχει δει το εν λόγω συγκρότημα περισσότερες φορές. Όσοι επομένως χθες στη Θεσσαλονίκη είδαν τους Black Angels για πρώτη φορά, είναι λογικό να ενθουσιάστηκαν πολύ περισσότερο από εμένα που τους έβλεπα για τρίτη και επίσης ήμουν παρών στο εκπληκτικό live που είχαν δώσει στη Θεσσαλονίκη, στο τότε Principal Club, το Δεκέμβριο του 2014.
3η παρατήρηση: Σε κάθε event, παίζει ρόλο και ο χώρος. Δυστυχώς ο νέος χώρος του Principal που βρίσκεται στο συγκρότημα Fix, υστερεί σαφώς, έναντι του προηγούμενου του Μύλου, τόσο από άποψης ευρυχωρίας όσο και από άποψης ακουστικής.
Και πάμε τώρα στα καθαυτό συναυλιακά. Στις 21.10 ανέβηκαν στη σκηνή οι The Dead Ends. Για περίπου μισή ώρα, η μπάντα από την Καβάλα, μας έβαλε σε retro-rock μουσικούς ρυθμούς, με την αλά Doors ψυχεδέλειά τους. Στάθηκαν πολύ ικανοποιητικά και αποδείχθηκαν ιδανική επιλογή ως opening live-act. Κατά την άποψή μου, εάν πειραματιστούν λίγο περισσότερο, θα είναι από τις μπάντες εκείνες που θα ξεχωρίσουν στο χώρο τους.
Όσο η ώρα περνούσε ο κόσμος αυξανόταν, αν και ουδέποτε το σύνολο των θεατών άγγιξε τα νούμερα του 2014. Εν τέλει δεν νομίζω ότι μαζεύτηκαν περισσότερα από 300 άτομα. Στις 22.10 και ακούγοντας τους εισαγωγικούς ήχους των Velvet Underground, οι Black Angels ανέβηκαν στη σκηνή, στην οποία και παρέμειναν για την επόμενη μιάμιση ώρα. Ξεκίνησαν με το εκπληκτικό "Currency" από την τελευταία τους δουλειά και συνέχισαν με τα κλασσικά πλέον, "Bad Vibrations" και "Prodigal Sun", που ουδέποτε απουσιάζουν από τις εκάστοτε set-lists των Austiners. Δυναμικό επομένως ξεκίνημα, με αρκετά καλό ήχο και τις κιθάρες να αναλαμβάνουν σταδιακά πρωτεύοντα ρόλο.
Με τα "I Dreamt" και "Medicine" επιστρέψαμε εκ νέου στην τελευταία τους κυκλοφορία, που όπως ήταν φυσιολογικό, έλαβε τη μερίδα του λέοντος ως προς την επιλογή του υλικού. Από εκείνο το σημείο και μετά, σα να χάθηκε το δυναμικό αρχικό tempo. Το κομμένο και ραμένο στα μέτρα των Doors "I Hear Colors" ναι μεν είναι καλό κομμάτι, αλλά θα προτιμούσα αντί γι' αυτό να άκουγα το "Indigo Meadow". Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν περιλαμβάνουν στη φετινή "Death March Tour", το εν λόγω τραγούδι. Επιπλέον σταδιακά, άρχισαν να παρατηρούνται και κάποια μικροπροβληματάκια στον ήχο, που έγιναν περισσότερο εμφανή, στην εισαγωγή του low tempo "Half Believing".
Η πιο heavy-rock ψυχεδέλεια σήμα κατατεθέν της μπάντας, επανήλθε στο προσκήνιο με το "The Sniper At The Gates Of Heaven" και επίσης με το πιο ριφάτο "Entrance Song". Το κυρίως μέρος της εμφάνισής τους, έκλεισε με το κιθαριστικά παροξυσμικό "Comanche Moon" και με την dark μελαγχολία του "Life Song". Στα εβδομήντα πέντε λεπτά που διήρκεσε αυτή η εμφάνιση, τα μέλη του συγκροτήματος, άλλαζαν διαρκώς όργανα μεταξύ τους με την εμβληματική μορφή του πολυοργανίστα και τραγουδιστή Alex Maas, να ξεχωρίζει.
Επέστρεψαν για το καθιερωμένο encore, που προσωπικά το εξέλαβα ως ολίγον τί διεκπαιρεωτικό. Και δεν αναφέρομαι τόσο πολύ στην επιλογή των κομματιών αλλά εστιάζω κυρίως στη διάθεση της μπάντας. Ξεκίνησαν με το "Estimate", συνέχισαν με το "Death March" προκειμένου να αποδωθεί ο ανάλογος φόρος τιμής στους προπάτορες Velvet και έκλεισαν όπως ήταν φυσικό και επόμενο με το ανθεμικό "Young Men Dead".
Σύνοψη
Η εμφάνισή τους ήταν καλή, αλλά ελαφρώς προβλεπόμενη. Επιπρόσθετα, υστέρησε ως προς τη συνολική της διάρκεια, κάτι που δυστυχώς τείνει να γίνει σήμα κατατεθέν των Black Angels, που σπάνια παίζουν πάνω από δεκαοκτώ κομμάτια (όσα και χθες δηλαδή). Επομένως, εάν στο εγγύς μέλλον επιθυμούν να θεωρούνται μεγάλη μπάντα, θα πρέπει να μάθουν να παίζουν δίωρα. Έχουν κομμάτια για να το κάνουν. Για τη διάθεσή τους αμφιβάλλω.
Set List
"Currency"
"Bad Vibrations"
"The Prodigal Sun"
"I Dreamt"
"Medicine"
"I Hear Colors"
"Black Grease"
"Grab As Much"(As You Can)
"Half Believing"
"The Sniper At The Gates Of Heaven"
"Entrance Song"
"I'd Kill For Her"
"You On The Run"
"Comanche Moon"
"Life Song"
Encore
"Estimate"
"Death March"
"Young Men Dead"
1η παρατήρηση: Από συγκροτήματα όπως οι Black Angels, έχω μεγάλες απαιτήσεις. Έως και σήμερα έχουν κυκλοφορήσει μόνο αριστουργηματικούς δίσκους, με το πρόσφατο "Death Song", να είναι κατά την άποψή μου το κορυφαίο άλμπουμ της καριέρας τους. Επίσης, όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της μπάντας είναι μουσικάρες, με αποτέλεσμα δικαιολογημένα να θεωρούνται ως ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του κινήματος της νεοψυχεδελικής rock. Από το 2004 και μετά, οι Τεξανοί έχουν καταφέρει να αναθερμάνουν το ενδιαφέρον των απανταχού μουσικόφιλων για τα sixties, συνεχίζοντας τα πράγματα από εκεί που τα άφησαν οι συντοπίτες τους 13th Floor Elevators και φυσικά οι πνευματικοί πατέρες των Black Angels, Velvet Underground.
2η παρατήρηση: Όταν βλέπεις ένα συγκρότημα για πρώτη φορά, έχεις διαφορετικές απαιτήσεις από κάποιον που έχει δει το εν λόγω συγκρότημα περισσότερες φορές. Όσοι επομένως χθες στη Θεσσαλονίκη είδαν τους Black Angels για πρώτη φορά, είναι λογικό να ενθουσιάστηκαν πολύ περισσότερο από εμένα που τους έβλεπα για τρίτη και επίσης ήμουν παρών στο εκπληκτικό live που είχαν δώσει στη Θεσσαλονίκη, στο τότε Principal Club, το Δεκέμβριο του 2014.
3η παρατήρηση: Σε κάθε event, παίζει ρόλο και ο χώρος. Δυστυχώς ο νέος χώρος του Principal που βρίσκεται στο συγκρότημα Fix, υστερεί σαφώς, έναντι του προηγούμενου του Μύλου, τόσο από άποψης ευρυχωρίας όσο και από άποψης ακουστικής.
Και πάμε τώρα στα καθαυτό συναυλιακά. Στις 21.10 ανέβηκαν στη σκηνή οι The Dead Ends. Για περίπου μισή ώρα, η μπάντα από την Καβάλα, μας έβαλε σε retro-rock μουσικούς ρυθμούς, με την αλά Doors ψυχεδέλειά τους. Στάθηκαν πολύ ικανοποιητικά και αποδείχθηκαν ιδανική επιλογή ως opening live-act. Κατά την άποψή μου, εάν πειραματιστούν λίγο περισσότερο, θα είναι από τις μπάντες εκείνες που θα ξεχωρίσουν στο χώρο τους.
Όσο η ώρα περνούσε ο κόσμος αυξανόταν, αν και ουδέποτε το σύνολο των θεατών άγγιξε τα νούμερα του 2014. Εν τέλει δεν νομίζω ότι μαζεύτηκαν περισσότερα από 300 άτομα. Στις 22.10 και ακούγοντας τους εισαγωγικούς ήχους των Velvet Underground, οι Black Angels ανέβηκαν στη σκηνή, στην οποία και παρέμειναν για την επόμενη μιάμιση ώρα. Ξεκίνησαν με το εκπληκτικό "Currency" από την τελευταία τους δουλειά και συνέχισαν με τα κλασσικά πλέον, "Bad Vibrations" και "Prodigal Sun", που ουδέποτε απουσιάζουν από τις εκάστοτε set-lists των Austiners. Δυναμικό επομένως ξεκίνημα, με αρκετά καλό ήχο και τις κιθάρες να αναλαμβάνουν σταδιακά πρωτεύοντα ρόλο.
Με τα "I Dreamt" και "Medicine" επιστρέψαμε εκ νέου στην τελευταία τους κυκλοφορία, που όπως ήταν φυσιολογικό, έλαβε τη μερίδα του λέοντος ως προς την επιλογή του υλικού. Από εκείνο το σημείο και μετά, σα να χάθηκε το δυναμικό αρχικό tempo. Το κομμένο και ραμένο στα μέτρα των Doors "I Hear Colors" ναι μεν είναι καλό κομμάτι, αλλά θα προτιμούσα αντί γι' αυτό να άκουγα το "Indigo Meadow". Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν περιλαμβάνουν στη φετινή "Death March Tour", το εν λόγω τραγούδι. Επιπλέον σταδιακά, άρχισαν να παρατηρούνται και κάποια μικροπροβληματάκια στον ήχο, που έγιναν περισσότερο εμφανή, στην εισαγωγή του low tempo "Half Believing".
Η πιο heavy-rock ψυχεδέλεια σήμα κατατεθέν της μπάντας, επανήλθε στο προσκήνιο με το "The Sniper At The Gates Of Heaven" και επίσης με το πιο ριφάτο "Entrance Song". Το κυρίως μέρος της εμφάνισής τους, έκλεισε με το κιθαριστικά παροξυσμικό "Comanche Moon" και με την dark μελαγχολία του "Life Song". Στα εβδομήντα πέντε λεπτά που διήρκεσε αυτή η εμφάνιση, τα μέλη του συγκροτήματος, άλλαζαν διαρκώς όργανα μεταξύ τους με την εμβληματική μορφή του πολυοργανίστα και τραγουδιστή Alex Maas, να ξεχωρίζει.
Επέστρεψαν για το καθιερωμένο encore, που προσωπικά το εξέλαβα ως ολίγον τί διεκπαιρεωτικό. Και δεν αναφέρομαι τόσο πολύ στην επιλογή των κομματιών αλλά εστιάζω κυρίως στη διάθεση της μπάντας. Ξεκίνησαν με το "Estimate", συνέχισαν με το "Death March" προκειμένου να αποδωθεί ο ανάλογος φόρος τιμής στους προπάτορες Velvet και έκλεισαν όπως ήταν φυσικό και επόμενο με το ανθεμικό "Young Men Dead".
Σύνοψη
Η εμφάνισή τους ήταν καλή, αλλά ελαφρώς προβλεπόμενη. Επιπρόσθετα, υστέρησε ως προς τη συνολική της διάρκεια, κάτι που δυστυχώς τείνει να γίνει σήμα κατατεθέν των Black Angels, που σπάνια παίζουν πάνω από δεκαοκτώ κομμάτια (όσα και χθες δηλαδή). Επομένως, εάν στο εγγύς μέλλον επιθυμούν να θεωρούνται μεγάλη μπάντα, θα πρέπει να μάθουν να παίζουν δίωρα. Έχουν κομμάτια για να το κάνουν. Για τη διάθεσή τους αμφιβάλλω.
Set List
"Currency"
"Bad Vibrations"
"The Prodigal Sun"
"I Dreamt"
"Medicine"
"I Hear Colors"
"Black Grease"
"Grab As Much"(As You Can)
"Half Believing"
"The Sniper At The Gates Of Heaven"
"Entrance Song"
"I'd Kill For Her"
"You On The Run"
"Comanche Moon"
"Life Song"
Encore
"Estimate"
"Death March"
"Young Men Dead"