Στο κλείσιμο της καλοκαιρινής συναυλιακής περιόδου η δεύτερη Παρασκευή του Σεπτέμβρη έθεσε ένα μικρό δίλημμα για τους φίλους της ελληνικής μουσικής. Το ίδιο βράδυ με τον Σταύρο Ξαρχάκο και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη εμφανιζόταν και ο Νίκος Ξυδάκης στα δυτικά της πόλης. Ο καιρός μας έκανε το χατήρι και οι ψιχάλες κρατήθηκαν μακριά από το Θέατρο Γης, ενώ το φεγγάρι ήταν παρόν στο μεγαλύτερο μέρος των δύο ωρών που διήρκησε η συναυλία. Όπως ήταν αναμενόμενο ο κόσμος γέμισε το θέατρο, με αρκετούς να κάθονται οκλαδόν δίπλα – κολλητά – στη χαμηλή σκηνή και την πλάτη του Σταύρου Ξαρχάκου.
Η αρχή έγινε λίγο μετά τις 21:30 με το "Τούτος Ο Τόπος" σε στίχους του Νίκου Γκάτσου που ακολουθήθηκε από το "Αυτόν Τον Κόσμο Τον Καλό" σε στίχους του Βασίλη Ανδρεόπουλου. Όλο το πρόγραμμα στηρίχθηκε σε τραγούδια από τη μακρόχρονη πορεία του σπουδαίου συνθέτη, τα οποία αγαπήθηκαν από τον κόσμο είτε με τη φωνή της Μοσχολιού ("Προσκύνημα"), της Μερκούρη ("Να Με Θυμάσαι Και Να Μ’ Αγαπάς") ή του Μπιθικώτση ("Άσπρη Μέρα Και Για Μας"), μεταξύ άλλων. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που περίμεναν να ακούσουν και τραγούδια από τη δισκογραφία της Πρωτοψάλτη, αλλά η συγκεκριμένη εμφάνιση εξ αρχής δεν ήταν σχεδιασμένη για κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά, η τραγουδίστρια κατάφερε να σταθεί και με το παραπάνω στο ύψος της περίστασης και του αντικειμένου χωρίς πολλά περιττά λόγια ή κινήσεις.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος έμεινε ακούραστος και ζωηρός στη διεύθυνση της εννιαμελούς ορχήστρας καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, σε αντίθεση με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη που παραχώρησε για λίγο το μικρόφωνο στον πιανίστα Νεοκλή Νεοφυτίδη ο οποίος ερμήνευσε αξιοπρεπώς μερικά τραγούδια, όπως το "Ήτανε Μια Φορά". Στο συγκεκριμένο τραγούδι έγινε και το μοναδικό ίσως στραβοπάτημα της τραγουδίστριας που μπήκε στο κλείσιμο λίγο πιο δυνατά από όσο ταίριαζε. Στα όσα ακούσαμε ξεχώρισε η συνεισφορά των πνευστών του Τ. Φωτίου, που πρόσθεσαν στις περισσότερες περιπτώσεις κάτι όμορφο και ταιριαστό σε τραγούδια που δεν έχουμε συνηθίσει η παρουσία τους. Η ορχήστρα συμπεριελάμβανε, επίσης, ακορντεόν (Β. Δρογκάρης) και κοντραμπάσο (Π. Βαρθακούρης), ενώ συχνά πρωταγωνιστούσαν μπουζούκια των Η. Ζάκκα και Δ. Ρέππα.
Η πρώτη αποχώρηση έμοιαζε να είχε έρθει πολύ γρήγορα, κι ας είχε περάσει πάνω από μιάμιση ώρα από την έναρξη. Μετά από θερμό χειροκρότημα ο συνθέτης και η τραγουδίστρια επέστρεψαν στη σκηνή για να ερμηνεύσουν αρχικά το αγαπημένο "Το Δίχτυ" και λίγο αργότερα μετά από ακόμη μια σύντομη αποχώρηση ήρθε το κλείσιμο με το "Υπομονή". Μεγάλο μέρος του κόσμου ακολουθούσε την Πρωτοψάλτη σε αυτά, αλλά και σε πολλά άλλα αγαπημένα τραγούδια, κάτι που είναι ενδεικτικό για το κλίμα της βραδιάς.
Εν κατακλείδι, η διάρκεια της συναυλίας θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη ή έστω να υπάρξει η διάθεση για «ένα τραγούδι ακόμα» εκτός ή εντός προγράμματος, αφού ήταν φανερό πως το κοινό το επιθυμούσε. Όπως και να ‘χει, ήταν μια τυπικά ευχάριστη βραδιά, άξια να κλείσει την καλοκαιρινή σεζόν για πολλούς από όσους παρευρέθηκαν.
Εν κατακλείδι, η διάρκεια της συναυλίας θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη ή έστω να υπάρξει η διάθεση για «ένα τραγούδι ακόμα» εκτός ή εντός προγράμματος, αφού ήταν φανερό πως το κοινό το επιθυμούσε. Όπως και να ‘χει, ήταν μια τυπικά ευχάριστη βραδιά, άξια να κλείσει την καλοκαιρινή σεζόν για πολλούς από όσους παρευρέθηκαν.
Σχετικό θέμα