Ο Δημήτρης Κατσουρίνης παρουσιάζει νέες soul – funk (και όχι μόνο) κυκλοφορίες και κατά περιόδους οδηγείται συνειρμικά, σε κάποιες αγαπημένες ηχογραφήσεις του παρελθόντος…
2. H soul του σήμερα που αναζητά την κοινωνική αφύπνιση
Ο Aloe Blacc δεν είναι χθεσινός στα μουσικά πράγματα. Γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο Los Angeles και ήδη από την εφηβεία του, αναζητούσε την καλλιτεχνική έκφραση, συμμετέχοντας ως rapper σε διάφορα σχήματα. Στην πορεία, τα ενδιαφέροντα του άρχισαν να ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια του hip hop και οι μουσικοί του δρόμοι, ενώθηκαν με αυτούς της εξαιρετικής εταιρείας Stones Throw. Σε αυτήν κυκλοφόρησε το 2006, το ντεμπούτο solo album του με τίτλο “Shine Through”, επιχειρώντας να προτείνει μια ολοκληρωμένη, αλλά ταυτόχρονα πολυδιάστατη και πολύ-επίπεδη ηχητικά πρόταση.
Στο φετινό “Good Things”, ο Blacc αποφασίζει να εστιάσει, προκειμένου να μας προσφέρει απλόχερα, ένα υποδειγματικό album σύγχρονης soul. Η παραγωγή ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Ο ήχος είναι στη βάση του λιτός και απέριττος. Στηρίζεται σε μια συμπαγή rhythm section που οδηγείται μελωδικά από το πιάνο ή τα keyboards, ενισχύεται κατά τόπους από κοφτές, wah – wah, funky, (ακόμα και) ψυχεδελίζουσες κιθάρες και χρωματίζεται εντέχνως, από διακριτικές πινελιές πνευστών και εγχόρδων.
Το εναρκτήριο “I Need A Dollar” είναι αναμφισβήτητα η πιο δυνατή στιγμή του album. Η ραχοκοκαλιά και η δομή του φέρνουν λίγο στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές των Gnarls Barkley. Η φωνή του Aloe Blacc, φανερώνει έναν ερμηνευτή που έχει αποφοιτήσει με άριστα, από το σχολείο εκείνο, στο οποίο δίσκοι των Marvin Gaye, Bill Withers (κυρίως) και Gil Scott Heron (στις πιο ήπιες στιγμές του), παίζονται ανελλιπώς. Αυτά τα εκφραστικά μέσα χρησιμοποιεί για να εξωτερικεύσει τις ανησυχίες της γενιάς του (μας) για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον και το πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Είναι στιγμές μάλιστα που η ανησυχία μετατρέπεται αυθόρμητα σε απόγνωση...
“…What in the world am I gonna to do tomorrow
Ιs there someone whose dollar that I can borrow
Who can help me take away my sorrow
Maybe it’s inside the bottle…”
Ιs there someone whose dollar that I can borrow
Who can help me take away my sorrow
Maybe it’s inside the bottle…”
Οι προβληματισμοί μεταφέρονται και σε κάποια από τα υπόλοιπα κομμάτια του “Good Things”. Η Αμερική του σήμερα, το στυγνό κυνήγι του χρήματος που ορίζει τις κοινωνικές – οικονομικές δομές, οι φτωχογειτονιές και τα ghetto, απεικονίζονται γλαφυρά στο “Life So Hard”. Στόχος του Aloe Blacc είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος και μέσω αυτής, η αναζήτηση της ελπίδας. Αυτήν την ελπίδα, ως γνήσιος soul man, βρίσκει τους τρόπους να τη μεταδώσει στο ακροατήριο, είτε μέσω της αισιοδοξίας (Good Things), είτε μέσω μιας νοητικής απόδρασης (“Green Lights”). Δεν λείπουν βέβαια και οι συναισθηματικής φύσεως ιστορίες, με το “Hey Brother” να κλέβει την παράσταση, συγγενεύοντας χαρακτηριστικά με τα “Use Me” και “Who Is He And What Is He To You” του μεγάλου Bill Withers. Στα αξιοσημείωτα του album καταγράφεται τέλος, η απρόσμενη αργόσυρτη rhythm ‘n’ blues διασκευή στο … “Femme Fatale” των Velvet Underground!
LINK:
Aloe Blacc – I Need A Dollar
Aloe Blacc – I Need A Dollar
Από τη μια πλευρά, οι κοινωνικές ταραχές, η φτώχεια, η ανεργία και ο πόλεμος στο Βιετνάμ… από την άλλη, η επιρροή ηγετών όπως ο Martin Luther King και ο Malcolm X… Μεταξύ άλλων, οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 υπήρξαν ιδιαίτερα κρίσιμες για τη θέση των Αφροαμερικανών στην κοινωνία των Η.Π.Α και φυσικά η έντονη αυτή αλληλουχία γεγονότων και καταστάσεων, δεν θα μπορούσε παρά να αφήσει το ισχυρό της στίγμα και στην μουσική τους… Ο John Legend γνωρίστηκε με τα μέλη των Roots πριν από δύο χρόνια, στα πλαίσια της προεκλογικής εκστρατείας των Δημοκρατικών, για την υποψηφιότητα της προεδρίας Obama. Δεδομένου ότι, τόσο ο Legend, όσο και οι Roots, αποτελούν δύο από τις πλέον υγιείς και δημιουργικές καλλιτεχνικές δυνάμεις της σύγχρονης εποχής, η είδηση της δισκογραφικής τους συνεργασίας έγινε δεκτή με χαρά και ανυπομονησία. Αρχικά το project επρόκειτο να είναι περιορισμένης έκτασης – στόχος τους ήταν να ηχογραφήσουν ένα mini lp με τέσσερα, το πολύ πέντε κομμάτια. Το φθινόπωρο του 2010 τελικά, ένα ολόκληρο album, που τιτλοφορείται “Wake Up” κάνει την εμφάνιση του στις προθήκες των δισκοπωλείων.
Ο στόχος είναι από την αρχή σαφής. Η αφύπνιση, η ενημέρωση, ο προβληματισμός και η ενίσχυση της κοινωνικής συνείδησης. Οι λόγοι προφανείς…η οικονομική κρίση, οι πόλεμοι, ο ρατσισμός, τα γκέτο. Για την προώθηση των σκέψεων τους, οι εμπλεκόμενοι καλλιτέχνες αποφάσισαν να ανατρέξουν στο χρυσό παρελθόν της soul μουσικής, την πολιτιστική τους κληρονομιά, δηλαδή. Το “Wake Up” είναι γεμάτο εύστοχες διασκευές σε διαμάντια του παρελθόντος, τραγούδια που σήμερα, ακούγονται εξ’ ίσου επίκαιρα με την περίοδο που κυκλοφόρησαν – από τα τέλη δεκαετίας του ’60, μέχρι τα μέσα περίπου, της δεκαετίας του ’70.
Η επιλογή των κομματιών που συμπεριλήφθηκαν τελικά στο “Wake Up” δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Η συμμετοχή άλλωστε στο εγχείρημα, μιας κινητής μουσικής εγκυκλοπαίδειας, όπως είναι ο πολυμήχανος Questlove, ντράμερ των Roots και περιζήτητος παραγωγός, δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Μερικά από αυτά είναι και…το πικρό “Hard Times”, σύνθεση του Curtis Mayfield… το “Wake Up Everybody” των Harold Melvin & The Blue Notes (1975 - στα φωνητικά ο Teddy Pendergrass), με τον μελαγχολικό, αλλά ποτέ ηττημένο και πάντα ελπιδοφόρο χαρακτήρα του…το αντιπολεμικό Compared To What, που έχουν πει η Roberta Flack και ο Les McCann… το “Little Ghetto Boy” του Donny Hathaway που ξεκινά «βουτηγμένο» στην εσωστρέφεια, για να καταλήξει σε ένα πεισμωμένο sing along αισιοδοξίας “…everything has got to get better…”…και ο κατάλογος είναι μακρύς…Wholy Holy – Marvin Gaye, I Can’t Write Left Handed – Bill Withers, Hang On In There - Mike James Kirkland κ.ο.κ
Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες προσεγγίζουν το υλικό τους με ορμή, μεράκι, σεβασμό. Οι πάντα άξιοι και αξιόπιστοι Roots δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, με πλούσιες ενορχηστρώσεις, «χορταστικά» παιξίματα, φρέσκες ιδέες. Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, φαντάζει διαχρονικό και σε καμιά περίπτωση δεν ακούγεται παλιομοδίτικο. Στην ερμηνεία του John Legend, διακρίνει κανείς ειλικρίνεια, πάθος και μια ίσως υποσυνείδητη τάση να «στρογγυλευτούν» οι γωνίες, προκειμένου να αναδειχθεί το θετικό μήνυμα. Είναι στιγμές που στην τραχύτητα των αυθεντικών εκτελέσεων, αντιπαραβάλλει βάθος και συναίσθημα, θλίψη, προσμονή, αλλά όχι οργή. Είναι η ιδιοσυγκρασία του τέτοια. Στις συνεντεύξεις άλλωστε που παραχωρεί, μιλά διαρκώς για ανάγκη αναβάθμισης της παιδείας, για ενημέρωση και επιμόρφωση, για συνειδητοποίηση και εύρεση λύσεων, για ίσα δικαιώματα.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ευτύχημα να βλέπει να κανείς τη soul του σήμερα, να παίρνει ξανά την κατάσταση στα χέρια της και να εκμεταλλεύεται αυτήν τη μοναδική εσωτερική ενέργεια που διαθέτει, για να πει δύο κουβέντες παραπάνω. Πόσο μάλλον, όταν η τάση αυτή, συνδυάζεται με τέτοιας ποιότητας albums…
LINK:
John Legend & The Roots – Wake Up Everybody
John Legend & The Roots – Wake Up Everybody