Αγαπητέ φίλε του Mix Grill,
Θα μου επιτρέψεις να σου «μιλήσω» στον ενικό, γιατί κάπως έτσι μου «μίλησε» ο Nick Cave χθες βράδυ. Συγχώρα με, αλλά σ' αυτό το κείμενο μην περιμένεις ένα συμβατικό άρθρο παρουσίασης - κριτικής μιας συναυλίας. Δεν μπορώ να το κάνω... Έχω κάνει προσπάθεια να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου, γιατί χθες ήμουν κομμάτι μιας από τις καλύτερες συναυλίες ή αν θες «τελετές» της ζωής μου. Και πίστεψε με δεν έχω πάει σε λίγες τα τελευταία 25 χρόνια...
Σ' αυτό το κείμενο δεν θα διαβάσεις κάτι το στραβό, γιατί όσο κι αν ήθελα να ψάξω να βρω κάτι, δεν τα κατάφερα. Σ' αυτό το άρθρο, θα σου «βγάλω» την ψυχή μου κι όλα τα συναισθήματα που ένιωσα με κλειστά ή ανοιχτά μάτια, χθες βράδυ στο Κλειστό Γήπεδο του Tae Kwon Do.
Ήταν 14 Ιουλίου του 1998 στην πλάζ της Φρεαττύδας, στο καλύτερο ίσως Rockwave Festival. Ο Moby είχε ανεβάσει τον κόσμο και οι Τρύπες έκαναν μια από τις καλύτερες και πιο δυνατές εμφανίσεις τους, στην πιο «ώριμη» ίσως περιόδο για αυτούς. Λίγο μετά τις 10:30 μμ - αν θυμάμαι καλά - στη σκηνή ανεβαίνει ο Nick Cave και σαν οπτασία ξεκινάει μαζί με τους «κακούς σπόρους» μια παράσταση, που δεν μπορούσες να μη λάβεις μέρος. Είναι τόσο μαγικός ο τρόπος με τον οποίο ο Cave σε βάζει στον δικό του κόσμο... Μάλιστα, ορίζει τόσο όμορφα τους όρους και τους κανόνες της τελετής ή καλύτερα της μυσταγωγίας που δημιουργεί, που είναι δύσκολο να τους «παραβείς».
Τότε, είχαμε ακούσει πολλά από τα γνωστά τραγούδια του Νικόλα, δηλαδή τα:
A. "Do you love me", "I Let love in", "Deanna", "Where the wild roses grow", "Henry Lee", "Nobody's baby"
Β. "Mercy Seat", "Into my arms", "The weeping song", "Red right hand", "The ship song", "Stagger Lee".
Τότε, η συναυλία είχε ξεκινήσει με το "Stagger Lee" και είχε τελειώσει με το "I Let love in".
Χθες, το setlist περιείχε μόνο τα τραγούδια της Β' Κατηγορίας (δες παραπάνω) και μπόλικα κομμάτια από τους 2 τελευταίους δίσκους, οι οποίοι είναι μεν πάρα πολύ καλοί, αλλά και αρκετά σκοτεινοί και θλιβεροί... Σκέψου λοιπόν πόσα γνωστά τραγούδια του Cave δεν ήταν στο χθεσινό setlist.
Λίγο πριν να ξεκινήσει η συναυλία, είδα το Γιώργο Μουχταρίδη του Pepper 96.6 και μάλιστα του είπα ότι δεν πίστευα πως στο EJEKT Festival, το ερχόμενο καλοκαίρι του 2018, ο Cave θα παίξει αυτά τα τραγούδια και θα επιλέξει πιο «δυνατά» κομμάτια, λόγω του ανοιχτού χώρου και του Φεστιβάλ. Πόσο λάθος έκανα...
Το χθεσινό setlist ήταν το ίδιο με αυτό που είχε σε όλες τις τελευταίες συναυλίες του. Τα 3 πρώτα τραγούδια ήρθαν από το "Skeleton Tree" και σ' αυτά ο Νίκος (μας ρώτησε πως είναι το όνομα του στα Ελληνικά) μας μύησε στην «τελετή», που είχε ετοιμάσει, με τη γνωστή θεατρικότητα και την επαφή του με τον κόσμο, καθώς τους τραγουδούσε ή καλύτερα τους εξηγούσε με τη φωνή, τις κινήσεις και τις γκριμάτσες τα τραγούδια του. Μέχρι εδώ όλα είναι όπως τα ξέρουμε από παλαιότερες συναυλίες του.
Στο "Higgs Boson Blues" αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι «ψήνεται» κάτι διαφορετικό, μέχρι να μπούμε στον κόσμο του "From her to eternity". Εκεί ήρθε η πρώτη απογείωση, η οποία διήρκεσαι 10 λεπτά περίπου, με το Nick Cave να ουρλιάζει μαζί με τον Warren Ellis, ο οποίος έπαιζε το βιολί του, σαν κιθάρα και χτυπιόταν λες και έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα σε hard rock μπάντα.
Είναι τόσες πολλές οι άναρχες σκέψεις που έχω για τα υπόλοιπα τραγούδια της βραδιάς, αλλά θα μου επιτρέψεις να σταθώ μόνο σ' αυτά που ξεχώρισα. Δεν θέλω λοιπόν να σου πω για το "Into my arms", το οποίο αγαπάμε όλοι και το τραγουδήσαμε, αλλά προτιμώ να σταθώ στο "The Mercy Seat", το οποίο ξεκίνησε με την ακουστική εκτέλεση, που βρίσκεται στο δίσκο "B-Sides and Rarities" του 2005 και μετά για 10 λεπτά περίπου «ξέφυγε» σε μια πιο δυνατή κιθαριστική εκτέλεση από αυτή που όλοι ξέρουμε στο "Tender Prey" του 1988.
Ακόμη, δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω ένα προσωπικό αγαπημένο τραγούδι, το "Jubilee Street", το οποίο ξεκίνησε μεν όπως στη studio εκτέλεση του, αλλά δεν άργησε να γίνει πιο δυνατό και πιο ροκ στο τελείωμα του.
Από τις 9:48 μμ μέχρι τις 11:40 μμ περίπου, δες παρακάτω πόσα από τα «γνωστά» τραγούδια του Cave, είχαμε ακούσει. Κι όμως ένιωθα τόσο «γεμάτος» από όσα είχα δει κι ακούσει. Είναι μερικές φορές που μπορεί να μην έχεις ξεχωρίσει κάποια τραγούδια κι όταν τα ακούς στη συναυλία, από έναν τόσο ταλαντούχο άνθρωπο και με μια μπάντα που είναι για δεκαετίες μαζί του, σε κάνει να τους δίνεις μια νέα ευκαιρία...
Θυμάμαι πριν χρόνια που είχα δει τον Paul Weller στο Θέατρο Βράχων. Είπε μια καλησπέρα και μια καληνύχτα στο τέλος. Κι όμως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες, που έχω πάει. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Υπάρχουν κάποιοι μουσικοί που έχουν ταλέντο να μεταφέρουν τη μουσική, τους στίχους και γενικότερα όλα όσα θέλουν να σου πουν μέσα στην ψυχή σου. Ο Paul Weller και ο Nick Cave είναι μέσα σ' αυτούς. Ο Νικόλας έχει το χάρισμα να σε κάνει να νιώσεις πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Αγάπη, χαρά, θλίψη, συγκίνηση, ανατριχίλα, ένταση και πάθος είναι μερικά από όσα ένιωσα χθες βράδυ. Έκλεινα τα μάτια μου στις μελωδίες του "The Ship Song" και αισθανόμουν χαρά και έκανα το ίδιο στο "Distant Sky" και το "Skeleton Tree" και σκεφτόμουν τον πόνο του Nick Cave για το χαμό του γιου του και έβαζα τον εαυτό μου στη θέση του...
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να σου πω για το τέλος της βραδιάς. Στις 12 παρά, ο Cave και οι Bad Seeds αποχωρούν από τη σκηνή και βγαίνουν ξανά μετά από 1 λεπτό. Το "The Weeping Song" μας έκανε να ξανατραγουδήσουμε μαζί με το Νικόλα, αλλά κάπου στη μέση του κομματιού (το οποίο έφτασε κοντά στα 9 λεπτά) ο Cave μπαίνει στον κόσμο και περπατάει στην Αρένα. Φτάνει μέχρι το κέντρο περίπου, χωρίς να τον ενοχλήσει κάποιος από το κοινό και στρίβει στα αριστερά, όπως βλέπεις τη σκηνή. Ανεβαίνει σε μια μικρή πλατφόρμα και σαν μαέστρος δίνει το ρυθμό για χειροκρότημα και με μια κίνηση του, μας σταματάει. Την δεύτερη φορά που αυτό έγινε, είχε μια απίστευτη ησυχία μετά από αυτή την κίνηση του.
Αξίζει να δεις το παρακάτω video:
Στο "Stagger Lee" που ακολούθησε, ο Νικόλας ανέβασε πολύ κόσμο στη σκηνή (όπως εχει κάνει και σε άλλες πρόσφατες συναυλίες του) και όλοι χόρεψαν και τραγούδησαν στο ρυθμό άλλης μια μεγάλης σε διάρκεια εκτέλεσης του κομματιού από το "Murder Ballads" του 1996. Για το κλείσιμο, στο "Push the sky away", ο Cave τραγούδησε όπως θα το έκανε ένας δάσκαλος στους μαθητές του και κάπου εκεί είπε αντίο και μας χαιρέτησε.
Για 2 ώρες και 20 λεπτά, δε σου κρύβω ότι μέτραγα τις στιγμές που μου άφηνε η βραδιά και τις έγραφα στο σημειωματάριο του μυαλού, για να τις μεταφέρω στα παιδιά μου, μετά από χρόνια. Ο Nick Cave είναι για κάποιους παππούς και σε άλλους αδιάφορος, μετά τα πρώτα albums του. Άραγε, πόσοι νέοι μουσικοί έχουν την ενέργεια του στη σκηνή, αλλά κι αυτό το χάρισμα να μπαίνουν μέσα στην ψυχή σου; Πόσοι μπορούν να καταφέρουν να περάσουν τις δικές τους (κι όχι τις δικές σου) επιλογές και να σε κάνουν να μη λυπάσαι που δεν άκουσες τόσα, μα τόσα άλλα τραγούδια του, που αγαπάς;
Ο ήχος ήταν καλός (με τα δεδομένα του γηπέδου του Tae Kwon Do) και η παραγωγή έπραξε πολύ σωστά που πρόβαλλε τη συναυλία σε 2 μεγάλα πανιά αριστερά και δεξιά της σκηνής, για όσους δεν ήμασταν κοντά σ' αυτή. Μπήκαμε στο χώρο και φύγαμε χωρίς προβλήματα και ευτυχώς η ισχυρή βροχή έπεφτε όταν εμείς ήμασταν μέσα στο γήπεδο. Να τα λέμε λοιπόν τα καλά για την παραγωγή.
Στις 23 του Ιούνη του 2018, ο Νικόλας θα είναι με τους «κακούς» φίλους του στο EJEKT Festival και νομίζω ότι η προπώληση των εισιτηρίων θα ανέβει πολύ αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω πως θα είναι εκείνη η συναυλία, αλλά θα μου επιτρέψεις να μείνω σε κάτι που μου είπε ένας φίλος μου χθες βράδυ. «Δεν ξέρω αν θέλω να ξαναδω το Nick Cave, μετά από όσα ένιωσα και είδα σήμερα (σ.σ. χθες)...»
Θες να δεις και το πλήρες setlist;
Anthrocene
Jesus Alone
Magneto
Higgs Boson Blues
From Her to Eternity
Tupelo
Jubilee Street
The Ship Song
Into My Arms
Girl in Amber
I Need You
Red Right Hand
The Mercy Seat
Distant Sky
Skeleton Tree
Encore:
The Weeping Song
Stagger Lee
Push the Sky Away
Θα μου επιτρέψεις να σου «μιλήσω» στον ενικό, γιατί κάπως έτσι μου «μίλησε» ο Nick Cave χθες βράδυ. Συγχώρα με, αλλά σ' αυτό το κείμενο μην περιμένεις ένα συμβατικό άρθρο παρουσίασης - κριτικής μιας συναυλίας. Δεν μπορώ να το κάνω... Έχω κάνει προσπάθεια να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου, γιατί χθες ήμουν κομμάτι μιας από τις καλύτερες συναυλίες ή αν θες «τελετές» της ζωής μου. Και πίστεψε με δεν έχω πάει σε λίγες τα τελευταία 25 χρόνια...
Σ' αυτό το κείμενο δεν θα διαβάσεις κάτι το στραβό, γιατί όσο κι αν ήθελα να ψάξω να βρω κάτι, δεν τα κατάφερα. Σ' αυτό το άρθρο, θα σου «βγάλω» την ψυχή μου κι όλα τα συναισθήματα που ένιωσα με κλειστά ή ανοιχτά μάτια, χθες βράδυ στο Κλειστό Γήπεδο του Tae Kwon Do.
Ήταν 14 Ιουλίου του 1998 στην πλάζ της Φρεαττύδας, στο καλύτερο ίσως Rockwave Festival. Ο Moby είχε ανεβάσει τον κόσμο και οι Τρύπες έκαναν μια από τις καλύτερες και πιο δυνατές εμφανίσεις τους, στην πιο «ώριμη» ίσως περιόδο για αυτούς. Λίγο μετά τις 10:30 μμ - αν θυμάμαι καλά - στη σκηνή ανεβαίνει ο Nick Cave και σαν οπτασία ξεκινάει μαζί με τους «κακούς σπόρους» μια παράσταση, που δεν μπορούσες να μη λάβεις μέρος. Είναι τόσο μαγικός ο τρόπος με τον οποίο ο Cave σε βάζει στον δικό του κόσμο... Μάλιστα, ορίζει τόσο όμορφα τους όρους και τους κανόνες της τελετής ή καλύτερα της μυσταγωγίας που δημιουργεί, που είναι δύσκολο να τους «παραβείς».
Τότε, είχαμε ακούσει πολλά από τα γνωστά τραγούδια του Νικόλα, δηλαδή τα:
A. "Do you love me", "I Let love in", "Deanna", "Where the wild roses grow", "Henry Lee", "Nobody's baby"
Β. "Mercy Seat", "Into my arms", "The weeping song", "Red right hand", "The ship song", "Stagger Lee".
Τότε, η συναυλία είχε ξεκινήσει με το "Stagger Lee" και είχε τελειώσει με το "I Let love in".
Χθες, το setlist περιείχε μόνο τα τραγούδια της Β' Κατηγορίας (δες παραπάνω) και μπόλικα κομμάτια από τους 2 τελευταίους δίσκους, οι οποίοι είναι μεν πάρα πολύ καλοί, αλλά και αρκετά σκοτεινοί και θλιβεροί... Σκέψου λοιπόν πόσα γνωστά τραγούδια του Cave δεν ήταν στο χθεσινό setlist.
Λίγο πριν να ξεκινήσει η συναυλία, είδα το Γιώργο Μουχταρίδη του Pepper 96.6 και μάλιστα του είπα ότι δεν πίστευα πως στο EJEKT Festival, το ερχόμενο καλοκαίρι του 2018, ο Cave θα παίξει αυτά τα τραγούδια και θα επιλέξει πιο «δυνατά» κομμάτια, λόγω του ανοιχτού χώρου και του Φεστιβάλ. Πόσο λάθος έκανα...
Το χθεσινό setlist ήταν το ίδιο με αυτό που είχε σε όλες τις τελευταίες συναυλίες του. Τα 3 πρώτα τραγούδια ήρθαν από το "Skeleton Tree" και σ' αυτά ο Νίκος (μας ρώτησε πως είναι το όνομα του στα Ελληνικά) μας μύησε στην «τελετή», που είχε ετοιμάσει, με τη γνωστή θεατρικότητα και την επαφή του με τον κόσμο, καθώς τους τραγουδούσε ή καλύτερα τους εξηγούσε με τη φωνή, τις κινήσεις και τις γκριμάτσες τα τραγούδια του. Μέχρι εδώ όλα είναι όπως τα ξέρουμε από παλαιότερες συναυλίες του.
Στο "Higgs Boson Blues" αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι «ψήνεται» κάτι διαφορετικό, μέχρι να μπούμε στον κόσμο του "From her to eternity". Εκεί ήρθε η πρώτη απογείωση, η οποία διήρκεσαι 10 λεπτά περίπου, με το Nick Cave να ουρλιάζει μαζί με τον Warren Ellis, ο οποίος έπαιζε το βιολί του, σαν κιθάρα και χτυπιόταν λες και έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα σε hard rock μπάντα.
Είναι τόσες πολλές οι άναρχες σκέψεις που έχω για τα υπόλοιπα τραγούδια της βραδιάς, αλλά θα μου επιτρέψεις να σταθώ μόνο σ' αυτά που ξεχώρισα. Δεν θέλω λοιπόν να σου πω για το "Into my arms", το οποίο αγαπάμε όλοι και το τραγουδήσαμε, αλλά προτιμώ να σταθώ στο "The Mercy Seat", το οποίο ξεκίνησε με την ακουστική εκτέλεση, που βρίσκεται στο δίσκο "B-Sides and Rarities" του 2005 και μετά για 10 λεπτά περίπου «ξέφυγε» σε μια πιο δυνατή κιθαριστική εκτέλεση από αυτή που όλοι ξέρουμε στο "Tender Prey" του 1988.
Ακόμη, δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω ένα προσωπικό αγαπημένο τραγούδι, το "Jubilee Street", το οποίο ξεκίνησε μεν όπως στη studio εκτέλεση του, αλλά δεν άργησε να γίνει πιο δυνατό και πιο ροκ στο τελείωμα του.
Από τις 9:48 μμ μέχρι τις 11:40 μμ περίπου, δες παρακάτω πόσα από τα «γνωστά» τραγούδια του Cave, είχαμε ακούσει. Κι όμως ένιωθα τόσο «γεμάτος» από όσα είχα δει κι ακούσει. Είναι μερικές φορές που μπορεί να μην έχεις ξεχωρίσει κάποια τραγούδια κι όταν τα ακούς στη συναυλία, από έναν τόσο ταλαντούχο άνθρωπο και με μια μπάντα που είναι για δεκαετίες μαζί του, σε κάνει να τους δίνεις μια νέα ευκαιρία...
Θυμάμαι πριν χρόνια που είχα δει τον Paul Weller στο Θέατρο Βράχων. Είπε μια καλησπέρα και μια καληνύχτα στο τέλος. Κι όμως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες, που έχω πάει. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Υπάρχουν κάποιοι μουσικοί που έχουν ταλέντο να μεταφέρουν τη μουσική, τους στίχους και γενικότερα όλα όσα θέλουν να σου πουν μέσα στην ψυχή σου. Ο Paul Weller και ο Nick Cave είναι μέσα σ' αυτούς. Ο Νικόλας έχει το χάρισμα να σε κάνει να νιώσεις πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Αγάπη, χαρά, θλίψη, συγκίνηση, ανατριχίλα, ένταση και πάθος είναι μερικά από όσα ένιωσα χθες βράδυ. Έκλεινα τα μάτια μου στις μελωδίες του "The Ship Song" και αισθανόμουν χαρά και έκανα το ίδιο στο "Distant Sky" και το "Skeleton Tree" και σκεφτόμουν τον πόνο του Nick Cave για το χαμό του γιου του και έβαζα τον εαυτό μου στη θέση του...
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να σου πω για το τέλος της βραδιάς. Στις 12 παρά, ο Cave και οι Bad Seeds αποχωρούν από τη σκηνή και βγαίνουν ξανά μετά από 1 λεπτό. Το "The Weeping Song" μας έκανε να ξανατραγουδήσουμε μαζί με το Νικόλα, αλλά κάπου στη μέση του κομματιού (το οποίο έφτασε κοντά στα 9 λεπτά) ο Cave μπαίνει στον κόσμο και περπατάει στην Αρένα. Φτάνει μέχρι το κέντρο περίπου, χωρίς να τον ενοχλήσει κάποιος από το κοινό και στρίβει στα αριστερά, όπως βλέπεις τη σκηνή. Ανεβαίνει σε μια μικρή πλατφόρμα και σαν μαέστρος δίνει το ρυθμό για χειροκρότημα και με μια κίνηση του, μας σταματάει. Την δεύτερη φορά που αυτό έγινε, είχε μια απίστευτη ησυχία μετά από αυτή την κίνηση του.
Αξίζει να δεις το παρακάτω video:
Στο "Stagger Lee" που ακολούθησε, ο Νικόλας ανέβασε πολύ κόσμο στη σκηνή (όπως εχει κάνει και σε άλλες πρόσφατες συναυλίες του) και όλοι χόρεψαν και τραγούδησαν στο ρυθμό άλλης μια μεγάλης σε διάρκεια εκτέλεσης του κομματιού από το "Murder Ballads" του 1996. Για το κλείσιμο, στο "Push the sky away", ο Cave τραγούδησε όπως θα το έκανε ένας δάσκαλος στους μαθητές του και κάπου εκεί είπε αντίο και μας χαιρέτησε.
Για 2 ώρες και 20 λεπτά, δε σου κρύβω ότι μέτραγα τις στιγμές που μου άφηνε η βραδιά και τις έγραφα στο σημειωματάριο του μυαλού, για να τις μεταφέρω στα παιδιά μου, μετά από χρόνια. Ο Nick Cave είναι για κάποιους παππούς και σε άλλους αδιάφορος, μετά τα πρώτα albums του. Άραγε, πόσοι νέοι μουσικοί έχουν την ενέργεια του στη σκηνή, αλλά κι αυτό το χάρισμα να μπαίνουν μέσα στην ψυχή σου; Πόσοι μπορούν να καταφέρουν να περάσουν τις δικές τους (κι όχι τις δικές σου) επιλογές και να σε κάνουν να μη λυπάσαι που δεν άκουσες τόσα, μα τόσα άλλα τραγούδια του, που αγαπάς;
Ο ήχος ήταν καλός (με τα δεδομένα του γηπέδου του Tae Kwon Do) και η παραγωγή έπραξε πολύ σωστά που πρόβαλλε τη συναυλία σε 2 μεγάλα πανιά αριστερά και δεξιά της σκηνής, για όσους δεν ήμασταν κοντά σ' αυτή. Μπήκαμε στο χώρο και φύγαμε χωρίς προβλήματα και ευτυχώς η ισχυρή βροχή έπεφτε όταν εμείς ήμασταν μέσα στο γήπεδο. Να τα λέμε λοιπόν τα καλά για την παραγωγή.
Στις 23 του Ιούνη του 2018, ο Νικόλας θα είναι με τους «κακούς» φίλους του στο EJEKT Festival και νομίζω ότι η προπώληση των εισιτηρίων θα ανέβει πολύ αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω πως θα είναι εκείνη η συναυλία, αλλά θα μου επιτρέψεις να μείνω σε κάτι που μου είπε ένας φίλος μου χθες βράδυ. «Δεν ξέρω αν θέλω να ξαναδω το Nick Cave, μετά από όσα ένιωσα και είδα σήμερα (σ.σ. χθες)...»
Θες να δεις και το πλήρες setlist;
Anthrocene
Jesus Alone
Magneto
Higgs Boson Blues
From Her to Eternity
Tupelo
Jubilee Street
The Ship Song
Into My Arms
Girl in Amber
I Need You
Red Right Hand
The Mercy Seat
Distant Sky
Skeleton Tree
Encore:
The Weeping Song
Stagger Lee
Push the Sky Away
Σχετικό θέμα