Συνεχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση προς την κορυφή των καλύτερων δίσκων της χρονιάς, με τους δίσκους στις θέσεις 31-40. Δείτε εδώ τους δίσκους στις θέσεις 41-50.
40. Public Service Broadcasting - Every Valley
Με τον τρίτο τους δίσκο, οι Λονδρέζοι Public Service Broadcasting παραδίδουν στο κοινό τους ένα ακόμα δείγμα της εξαιρετικής μείξης εναλλακτικής rock, instrumental punk και electronica. Όπως και στους προηγούμενους δίσκους τους, οι PSB και κυρίως ο ιθύνων νους J Willgoose, Esq., καταπιάνεται με ένα θέμα της μοντέρνας ιστορίας και γράφει εμπνευσμένος από αυτό. Φέτος, το θέμα πίσω από τα τραγούδια αποτελεί η ιστορία της εξόρυξης κάρβουνου στην Ουαλία και την παρακμή της εργατικής τάξης. Οι Public Service Broadcasting χωρίς να ξεπερνούν τον εαυτό τους, μας χαρίζουν 45 λεπτά ψυχαγωγίας, γράφοντας μελωδικά τραγούδια, ενορχηστρώνοντας κάποια από αυτά με ενδιαφέρων τρόπο και επιλέγοντας εξαιρετικούς vocalists.
[Ελένη Πεφάνη]
Διαβάστε εδώ γιατί τον Αύγουστο τον επιλέξαμε ως δίσκο του μήνα!
39. Bonobo–Migration
Ο Bonobo με το "Migration" ξεκινά με ένα πέρασμα από την πάτρια ορχηστρική ηλεκτρονική μουσική θυμίζοντας πιανιστικές συνθέσεις της Βρετανής Poppy Ackroyd. Αποτυπώνει τις ώρες απομόνωσής του σε βουνά και ερήμους με afrobeat ρυθμούς και ήχους από την Ινδονησία. Αναμειγνύει το προσωπικό του στυλ με απόκοσμα φωνητικά και αφοσιώνεται στη δημιουργία του επικών (για τα δικά του δεδομένα) διαστάσεων υπογραμμίζοντας την επιρροή του από τον Four Tet. Στο σύνολο του το "Migration" αποδεικνύεται αξιοπρεπές κι εμπνευσμένο, με εσωτερική ενότητα, συνθετικές διακυμάνσεις και προσεγμένη παραγωγή. Η ποικιλία των οργάνων μεγάλη. Η καλλιτεχνική και ατομική εξέλιξη του Bonobo είναι εμφανής. Ο ήχος του καθαρός, γεμάτος και ώριμος. Δεν ξεπερνά τον εαυτό του, απλώς τον μεταβάλλει.
[Βιβή Τόμα]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική της Βιβής.
38. Steven Wilson - To The Bone
Το “To The Bone” είναι μία σημαντική κυκλοφορία από έναν σημαντικό δημιουργό που δεν αρκείται στην επανάληψη του γνώριμου και του ασφαλούς, που δε φοβάται να πειραματιστεί και που η μουσική του αντανακλά με ειλικρίνεια τις ανησυχίες και τις μουσικές του αναζητήσεις. Είναι μια δουλειά που ενώ κερδίζει με την αμεσότητά της από τα πρώτα ακούσματα, ξεδιπλώνει τις λεπτομέρειες της μετά από αρκετές επαναλήψεις. Ηχητικά είναι από τις πιο προσεγμένες και ισορροπημένες κυκλοφορίες της χρονιάς που θα ανταμείψει τον προσεκτικό ακροατή.
[Δημήτρης Κορομηλάς]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Δημήτρη.
37. Jens Lekman - Life Will See You Now
Ενταγμένος από τα πρώτα του βήματα στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή, ο Lekman δίνει βαρύτητα στην προσωπική έκφραση των σκέψεών του χωρίς να τις περνά ιδιαιτέρως από το φίλτρο της αυτολογοκρισίας. Ίσως να είναι αυτό το στοιχείο που κάνει τον ίδιο γοητευτικό και τα τραγούδια του περισσότερο οικεία. Το "Life Will See You Now" δε θα μπορούσε να βρίσκεται έξω από αυτήν τη λογική. Η συναισθηματική αυτογνωσία που διακατέχει τον δημιουργό συμβαδίζει με την προσωπική του ωρίμανση. Η απόφαση του να ντύσει ένα κατά τα άλλα συναισθηματικά φορτισμένο περιεχόμενο με μουσική που θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για διαφημίσεις απορρυπαντικού πλυντηρίου είναι δηλωτική της περιπαικτικής του διάθεσης.Το "Life Will See You Now" είναι ένας δίσκος που υπόσχεται τις δύσκολες μέρες μας να τις κάνει πολύ καλύτερες.
[Βιβή Τόμα]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική της Βιβής.
36. Ulver - The Assassination of Julius Caesar
Ulver goes pop? H μπάντα, ή καλύτερα η πειραματική κολεκτίβα, που ακούει στο όνομα Ulver δεν σταματάει να μας εκπλήσσει. Στο "The Assassination of Julius Caesar", η pop αισθητική και τα dark synths κυριαρχούν και «στεγάζουν» ηχητικά το φετινό album αυτών των μουσικών νομάδων. Είναι καταπληκτικό το πως καταφέρνουν σε κάθε τους δουλεία να ξεριζώνουν το παρελθόν τους και να οικοδομούν ένα νέο σκηνικό, που πάντα έχει κάτι να προσφέρει. Έτσι και σε αυτήν την κυκλοφορία, αφήνουν πίσω την instrumental φύση που είχαν υιοθετήσει, επαναφέρουν τα -ιδιαίτερα ευπρόσδεκτα- φωνητικά του Kristoffer Rygg και εξερευνούν τα electro-pop και gothic ηχοτοπία. Ξενερώνουν το κοινό τους ή χτίζουν ένα πολύ δυνατό fanbase; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, αλλά σίγουρα το στοιχείο της έκπληξης είναι ένα από τα βασικά συστατικά της μουσικής τους και σε αυτή την κυκλοφορία είναι για άλλη μια φορά, κάτι παραπάνω από ευχάριστη.
[Σταύρος Κασιμάτης]
35. Sufjan Stevens, Bryce Dessner, Nico Muhly, James McAlister – Planetarium
Η μουσική ιδιοφυΐα του Sufjan Stevens, το κιθαριστικό ταλέντο του πολυπράγμων Bryce Dessner των National, οι καταπληκτικές δεξιότητες του Nico Muhly πάνω στην κλασική-pop-σύγχρονη σύνθεση και η εξαιρετική δουλειά στα drums του πολυδιάστατου μουσικοσυνθέτη James McAlister, ενώθηκαν στη δημιουργία αυτού του φιλόδοξου έπους κοσμικής φαντασίας με τίτλο "Planetarium", επιδιώκοντας να ζωγραφίσουν ένα ηχητικό πορτραίτο του σύμπαντος και να ενορχηστρώσουν μια γαλαξιακή ωδή. Με το σύμπαν ως μούσα λοιπόν, το ετερόκλητο αυτό κουαρτέτο σχεδίασε ένα λεύκωμα ιδεών από δεκαεπτά κομμάτια, με τίτλους για κάθε σώμα του ηλιακού μας συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του ήλιου, του φεγγαριού και των συναφών αστρονομικών φαινομένων, που χρησιμεύουν ως εφαλτήριο για τις φιλοσοφικές σκέψεις του Sufjan. Το "Planetarium" ακτινοβολεί με θαυμασμό σαν να ανακαλύπτει ένα άγνωστο αστέρι ή πλανήτη σε έναν μακρινό γαλαξία και απαιτεί επαναλαμβανόμενη ακρόαση, τα περάσματα αποτελούν ξεχωριστά τραγούδια, δεν είναι απολύτως προφανές πότε το ένα κομμάτι τελειώνει και αρχίζει το επόμενο. Όπως και με όλα τα σπουδαία έργα επιστημονικής φαντασίας, το εννοιολογικό "Planetarium" προβάλλει τους γήινους μας φόβους μας στο αχανές σύμπαν. Είναι ένα album άξιο να ακουστεί στη γη αλλά και σε ολόκληρο τον γαλαξία.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
34. Mark Lanegan Band – Gargoyle
Το "Gargoyle" περιέχει ισόποσες δόσεις σκότους και φωτός, καθώς επίσης και ισομετρικούς τόνους ελπίδας και θλίψης. Πρόκειται για μια δουλειά που θα σε κάνει να μελαγχολήσεις,να ονειρευτείς, να βουτήξεις στα εσώτερα του ψυχισμού σου και να αναζητήσεις τη λύτρωση μέσω της μουσικής. Σήμα κατατεθέν είναι φυσικά η φωνή του δημιουργού, αλλά και ο αρμονικός συνδυασμός στοιχείων electronica και κιθαριστικών riffs που βασίζονται σε dark μπασογραμμές. Πρόκειται για έναν δίσκο που αξίζει της προσοχής σας, αφού καλλιτέχνες σαν τον Lanegan σπανίζουν στις ημέρες μας. Ο σκοτεινός ρομαντισμός του δύσκολα συναντάται, αλλά όταν τον βρίσκεις, είναι ωραίο να τον αγκαλιάζεις.
[Απόστολος Κουφοδήμος]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Απόστολου.
33. Lana Del Rey - Lust for Life
Στο "Lust For Life" βλέπουμε τη Lana Del Rey για πρώτη φορά χαμογελαστή σε εξώφυλλο άλμπουμ της. Και πώς όχι; Η Αμερικανίδα, που σφαγιάστηκε πριν μερικά χρόνια από τους κακοπροαίρετους με βάση μόνο μια εμφάνισή της στο Saturday Night Live, πλέον μπορεί να υπερηφανεύεται για κάμποσα διόλου ευκαταφρόνητα κατορθώματα. Βγάζοντας σταθερά καλούς δίσκους, η Del Rey έχει καταφέρει να χτίσει μια περσόνα συνεπή και αναγνωρίσιμη, αλλά και ένα ερμηνευτικό στυλ σαγηνευτικό. Το φετινό της πόνημα είναι η μέχρι στιγμής υψηλότερη κορυφή που πατάει, αλλά έρχεται ως συνέχεια των προηγούμενων, για να καταφέρει για μια ακόμα φορά το πάντρεμα του ρετρό με το αχρονικό, και να χτίσει νέα κάστρα μελαγχολίας και νωχελικότητας. Είναι περίεργο είδος Σειρήνας η Lana Del Rey, αλλά, διάβολε, το τραγούδι της είναι μεθυστικό.
[Μιχάλης Τσαντίλας]
32. Wolf Alice - Visions Of A Life
Το "Visions Of A Life" είναι μόλις το δεύτερο πόνημα των Wolf Alice και δεν χρειάζεται μεγάλος αριθμός ακροάσεων του δίσκου για να καταλάβει κάποιος με τι έχει να κάνει. Όταν σε έναν δίσκο δεν υπάρχουν fillers σημαίνει ότι κάτι πολύ καλό έχει γίνει. Είναι ένας εκπληκτικός δίσκος γεμάτος μουσικά διαμάντια. Οι Wolf Alice παρουσιάζουν ποικιλόμορφα τραγούδια γεμάτα ενέργεια, έμπνευση και φοβερό ρυθμό και δικαιολογημένα έχουν αποκτήσει μεγάλο hype.
[Θωμάς Τζίτζης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Θωμά.
31. Spoon - Hot thoughts
Ο δίσκος αποτελείται από δέκα τραγούδια απολύτως πειραματικά, σε σημείο που ξεχνάς ποιο συγκρότημα ακούς, και κατ' εμέ κριτή τα πιο δημιουργικά, πιο επιτυχημένα και πιο απολαυστικά τραγούδια που έχω ακούσει φέτος. Ήχοι απόκοσμοι, ηλεκτρονικοί, με βάθος, δεμένοι μεταξύ τους, διοχετευμένοι σε διαφορετικά κανάλια με σκοπό να χαρίσουν μια πολυδιάστατη μουσικότητα, που διεισδύει σε διαφορετικά είδη και τα ξεπερνάει. Ελάχιστοι παίρνουν τέτοιο ρίσκο κι ακόμα λιγότεροι το καταφέρνουν. Πρόκειται για έναν δίσκο προσεγμένο και καλοδουλεμένο. Δε χρειάζεται να είσαι φαν τους για να το αναγνωρίσεις αυτό. Με κάθε τους δουλειά κάνουν ένα ακόμη σταθερό βήμα που τους εξελίσσει. Τίποτε δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο και τίποτε δεν είναι εντελώς διαφορετικό. Τολμήστε και αφεθείτε στους καλειδοσκοπικούς ήχους του.
[Βιβή Τόμα]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική της Βιβής.
Αύριο οι δίσκοι στις θέσεις 21-30.
Δείτε εδώ τους δίσκους στις θέσεις 41-50.
40. Public Service Broadcasting - Every Valley
Με τον τρίτο τους δίσκο, οι Λονδρέζοι Public Service Broadcasting παραδίδουν στο κοινό τους ένα ακόμα δείγμα της εξαιρετικής μείξης εναλλακτικής rock, instrumental punk και electronica. Όπως και στους προηγούμενους δίσκους τους, οι PSB και κυρίως ο ιθύνων νους J Willgoose, Esq., καταπιάνεται με ένα θέμα της μοντέρνας ιστορίας και γράφει εμπνευσμένος από αυτό. Φέτος, το θέμα πίσω από τα τραγούδια αποτελεί η ιστορία της εξόρυξης κάρβουνου στην Ουαλία και την παρακμή της εργατικής τάξης. Οι Public Service Broadcasting χωρίς να ξεπερνούν τον εαυτό τους, μας χαρίζουν 45 λεπτά ψυχαγωγίας, γράφοντας μελωδικά τραγούδια, ενορχηστρώνοντας κάποια από αυτά με ενδιαφέρων τρόπο και επιλέγοντας εξαιρετικούς vocalists.
[Ελένη Πεφάνη]
Διαβάστε εδώ γιατί τον Αύγουστο τον επιλέξαμε ως δίσκο του μήνα!
39. Bonobo–Migration
Ο Bonobo με το "Migration" ξεκινά με ένα πέρασμα από την πάτρια ορχηστρική ηλεκτρονική μουσική θυμίζοντας πιανιστικές συνθέσεις της Βρετανής Poppy Ackroyd. Αποτυπώνει τις ώρες απομόνωσής του σε βουνά και ερήμους με afrobeat ρυθμούς και ήχους από την Ινδονησία. Αναμειγνύει το προσωπικό του στυλ με απόκοσμα φωνητικά και αφοσιώνεται στη δημιουργία του επικών (για τα δικά του δεδομένα) διαστάσεων υπογραμμίζοντας την επιρροή του από τον Four Tet. Στο σύνολο του το "Migration" αποδεικνύεται αξιοπρεπές κι εμπνευσμένο, με εσωτερική ενότητα, συνθετικές διακυμάνσεις και προσεγμένη παραγωγή. Η ποικιλία των οργάνων μεγάλη. Η καλλιτεχνική και ατομική εξέλιξη του Bonobo είναι εμφανής. Ο ήχος του καθαρός, γεμάτος και ώριμος. Δεν ξεπερνά τον εαυτό του, απλώς τον μεταβάλλει.
[Βιβή Τόμα]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική της Βιβής.
38. Steven Wilson - To The Bone
Το “To The Bone” είναι μία σημαντική κυκλοφορία από έναν σημαντικό δημιουργό που δεν αρκείται στην επανάληψη του γνώριμου και του ασφαλούς, που δε φοβάται να πειραματιστεί και που η μουσική του αντανακλά με ειλικρίνεια τις ανησυχίες και τις μουσικές του αναζητήσεις. Είναι μια δουλειά που ενώ κερδίζει με την αμεσότητά της από τα πρώτα ακούσματα, ξεδιπλώνει τις λεπτομέρειες της μετά από αρκετές επαναλήψεις. Ηχητικά είναι από τις πιο προσεγμένες και ισορροπημένες κυκλοφορίες της χρονιάς που θα ανταμείψει τον προσεκτικό ακροατή.
[Δημήτρης Κορομηλάς]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Δημήτρη.
37. Jens Lekman - Life Will See You Now
Ενταγμένος από τα πρώτα του βήματα στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή, ο Lekman δίνει βαρύτητα στην προσωπική έκφραση των σκέψεών του χωρίς να τις περνά ιδιαιτέρως από το φίλτρο της αυτολογοκρισίας. Ίσως να είναι αυτό το στοιχείο που κάνει τον ίδιο γοητευτικό και τα τραγούδια του περισσότερο οικεία. Το "Life Will See You Now" δε θα μπορούσε να βρίσκεται έξω από αυτήν τη λογική. Η συναισθηματική αυτογνωσία που διακατέχει τον δημιουργό συμβαδίζει με την προσωπική του ωρίμανση. Η απόφαση του να ντύσει ένα κατά τα άλλα συναισθηματικά φορτισμένο περιεχόμενο με μουσική που θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για διαφημίσεις απορρυπαντικού πλυντηρίου είναι δηλωτική της περιπαικτικής του διάθεσης.Το "Life Will See You Now" είναι ένας δίσκος που υπόσχεται τις δύσκολες μέρες μας να τις κάνει πολύ καλύτερες.
[Βιβή Τόμα]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική της Βιβής.
36. Ulver - The Assassination of Julius Caesar
Ulver goes pop? H μπάντα, ή καλύτερα η πειραματική κολεκτίβα, που ακούει στο όνομα Ulver δεν σταματάει να μας εκπλήσσει. Στο "The Assassination of Julius Caesar", η pop αισθητική και τα dark synths κυριαρχούν και «στεγάζουν» ηχητικά το φετινό album αυτών των μουσικών νομάδων. Είναι καταπληκτικό το πως καταφέρνουν σε κάθε τους δουλεία να ξεριζώνουν το παρελθόν τους και να οικοδομούν ένα νέο σκηνικό, που πάντα έχει κάτι να προσφέρει. Έτσι και σε αυτήν την κυκλοφορία, αφήνουν πίσω την instrumental φύση που είχαν υιοθετήσει, επαναφέρουν τα -ιδιαίτερα ευπρόσδεκτα- φωνητικά του Kristoffer Rygg και εξερευνούν τα electro-pop και gothic ηχοτοπία. Ξενερώνουν το κοινό τους ή χτίζουν ένα πολύ δυνατό fanbase; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, αλλά σίγουρα το στοιχείο της έκπληξης είναι ένα από τα βασικά συστατικά της μουσικής τους και σε αυτή την κυκλοφορία είναι για άλλη μια φορά, κάτι παραπάνω από ευχάριστη.
[Σταύρος Κασιμάτης]
35. Sufjan Stevens, Bryce Dessner, Nico Muhly, James McAlister – Planetarium
Η μουσική ιδιοφυΐα του Sufjan Stevens, το κιθαριστικό ταλέντο του πολυπράγμων Bryce Dessner των National, οι καταπληκτικές δεξιότητες του Nico Muhly πάνω στην κλασική-pop-σύγχρονη σύνθεση και η εξαιρετική δουλειά στα drums του πολυδιάστατου μουσικοσυνθέτη James McAlister, ενώθηκαν στη δημιουργία αυτού του φιλόδοξου έπους κοσμικής φαντασίας με τίτλο "Planetarium", επιδιώκοντας να ζωγραφίσουν ένα ηχητικό πορτραίτο του σύμπαντος και να ενορχηστρώσουν μια γαλαξιακή ωδή. Με το σύμπαν ως μούσα λοιπόν, το ετερόκλητο αυτό κουαρτέτο σχεδίασε ένα λεύκωμα ιδεών από δεκαεπτά κομμάτια, με τίτλους για κάθε σώμα του ηλιακού μας συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του ήλιου, του φεγγαριού και των συναφών αστρονομικών φαινομένων, που χρησιμεύουν ως εφαλτήριο για τις φιλοσοφικές σκέψεις του Sufjan. Το "Planetarium" ακτινοβολεί με θαυμασμό σαν να ανακαλύπτει ένα άγνωστο αστέρι ή πλανήτη σε έναν μακρινό γαλαξία και απαιτεί επαναλαμβανόμενη ακρόαση, τα περάσματα αποτελούν ξεχωριστά τραγούδια, δεν είναι απολύτως προφανές πότε το ένα κομμάτι τελειώνει και αρχίζει το επόμενο. Όπως και με όλα τα σπουδαία έργα επιστημονικής φαντασίας, το εννοιολογικό "Planetarium" προβάλλει τους γήινους μας φόβους μας στο αχανές σύμπαν. Είναι ένα album άξιο να ακουστεί στη γη αλλά και σε ολόκληρο τον γαλαξία.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
34. Mark Lanegan Band – Gargoyle
Το "Gargoyle" περιέχει ισόποσες δόσεις σκότους και φωτός, καθώς επίσης και ισομετρικούς τόνους ελπίδας και θλίψης. Πρόκειται για μια δουλειά που θα σε κάνει να μελαγχολήσεις,να ονειρευτείς, να βουτήξεις στα εσώτερα του ψυχισμού σου και να αναζητήσεις τη λύτρωση μέσω της μουσικής. Σήμα κατατεθέν είναι φυσικά η φωνή του δημιουργού, αλλά και ο αρμονικός συνδυασμός στοιχείων electronica και κιθαριστικών riffs που βασίζονται σε dark μπασογραμμές. Πρόκειται για έναν δίσκο που αξίζει της προσοχής σας, αφού καλλιτέχνες σαν τον Lanegan σπανίζουν στις ημέρες μας. Ο σκοτεινός ρομαντισμός του δύσκολα συναντάται, αλλά όταν τον βρίσκεις, είναι ωραίο να τον αγκαλιάζεις.
[Απόστολος Κουφοδήμος]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Απόστολου.
33. Lana Del Rey - Lust for Life
Στο "Lust For Life" βλέπουμε τη Lana Del Rey για πρώτη φορά χαμογελαστή σε εξώφυλλο άλμπουμ της. Και πώς όχι; Η Αμερικανίδα, που σφαγιάστηκε πριν μερικά χρόνια από τους κακοπροαίρετους με βάση μόνο μια εμφάνισή της στο Saturday Night Live, πλέον μπορεί να υπερηφανεύεται για κάμποσα διόλου ευκαταφρόνητα κατορθώματα. Βγάζοντας σταθερά καλούς δίσκους, η Del Rey έχει καταφέρει να χτίσει μια περσόνα συνεπή και αναγνωρίσιμη, αλλά και ένα ερμηνευτικό στυλ σαγηνευτικό. Το φετινό της πόνημα είναι η μέχρι στιγμής υψηλότερη κορυφή που πατάει, αλλά έρχεται ως συνέχεια των προηγούμενων, για να καταφέρει για μια ακόμα φορά το πάντρεμα του ρετρό με το αχρονικό, και να χτίσει νέα κάστρα μελαγχολίας και νωχελικότητας. Είναι περίεργο είδος Σειρήνας η Lana Del Rey, αλλά, διάβολε, το τραγούδι της είναι μεθυστικό.
[Μιχάλης Τσαντίλας]
32. Wolf Alice - Visions Of A Life
Το "Visions Of A Life" είναι μόλις το δεύτερο πόνημα των Wolf Alice και δεν χρειάζεται μεγάλος αριθμός ακροάσεων του δίσκου για να καταλάβει κάποιος με τι έχει να κάνει. Όταν σε έναν δίσκο δεν υπάρχουν fillers σημαίνει ότι κάτι πολύ καλό έχει γίνει. Είναι ένας εκπληκτικός δίσκος γεμάτος μουσικά διαμάντια. Οι Wolf Alice παρουσιάζουν ποικιλόμορφα τραγούδια γεμάτα ενέργεια, έμπνευση και φοβερό ρυθμό και δικαιολογημένα έχουν αποκτήσει μεγάλο hype.
[Θωμάς Τζίτζης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Θωμά.
31. Spoon - Hot thoughts
Ο δίσκος αποτελείται από δέκα τραγούδια απολύτως πειραματικά, σε σημείο που ξεχνάς ποιο συγκρότημα ακούς, και κατ' εμέ κριτή τα πιο δημιουργικά, πιο επιτυχημένα και πιο απολαυστικά τραγούδια που έχω ακούσει φέτος. Ήχοι απόκοσμοι, ηλεκτρονικοί, με βάθος, δεμένοι μεταξύ τους, διοχετευμένοι σε διαφορετικά κανάλια με σκοπό να χαρίσουν μια πολυδιάστατη μουσικότητα, που διεισδύει σε διαφορετικά είδη και τα ξεπερνάει. Ελάχιστοι παίρνουν τέτοιο ρίσκο κι ακόμα λιγότεροι το καταφέρνουν. Πρόκειται για έναν δίσκο προσεγμένο και καλοδουλεμένο. Δε χρειάζεται να είσαι φαν τους για να το αναγνωρίσεις αυτό. Με κάθε τους δουλειά κάνουν ένα ακόμη σταθερό βήμα που τους εξελίσσει. Τίποτε δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο και τίποτε δεν είναι εντελώς διαφορετικό. Τολμήστε και αφεθείτε στους καλειδοσκοπικούς ήχους του.
[Βιβή Τόμα]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική της Βιβής.
Αύριο οι δίσκοι στις θέσεις 21-30.
Δείτε εδώ τους δίσκους στις θέσεις 41-50.