Στις
28/5/2009 είχαμε συνάντηση παλιών συμμαθητών. Μαζευτήκαμε σχεδόν
50000-60000. Που? Μα στο ΟΑΚΑ φυσικά. Για να γνωριστούμε μεταξύ μας,
είχαμε κάνει συμφωνία να φοράμε μαυροκόκκινα μπλουζάκια και κάποιοι από
μας να έχουν βγάλει κόκκινα "κερατάκια". Όχι, δε χρησιμοποιώ ουσίες.
Μπορώ όμως να "φτιαχτώ" με την καλή μουσική. Αγαπητοί φίλοι του
mixgrill η υπογράφουσα είχε την τύχη να ζήσει από κοντά την εμπειρία
μιας συναυλίας των AC/DC. Οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτό που έζησα ήταν πέρα από κάθε προσδοκία μου και πιστεύω ότι δεν θα είχε καμία διαφορά με το αν τους έβλεπα πριν από 20 χρόνια, εκτός ίσως από το ότι δε θα ονομαζόταν "Black Ice Tour", αλλά κάπως αλλιώς και εννοείται ότι δε θα τραγουδούσαν τραγούδια από τον τελευταίο ομώνυμο δίσκο. Εκτός αν είχαν επικοινωνία με το...μέλλον. Που κι αυτό είναι πιθανό διότι οι τύποι μάλλον ήρθαν από άλλο...πλανήτη, αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω την ενέργεια τους και τη ζωντάνια τους.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το απόγευμα της Πέμπτης 28/5, αν ήσουν π.χ. δορυφόρος θα έβλεπες να "ξεφυτρώνουν" πολλά ποταμάκια με κατεύθυνση το ΟΑΚΑ στο Μαρούσι. Είχαν χρώμα μαύρο με λίγο κόκκινο και δεν ήταν ιδιαίτερα ορμητικά (σουρεαλιστικό). Όλα αυτά τα ποταμάκια ενώθηκαν και δημιούργησαν μια λαοθάλασσα, η οποία φούσκωσε και ανέβηκε ακόμα και στις πάνω κερκίδες του γηπέδου. Οι πάσης ηλικίας φαν του γκρουπ είχαν πάρει θέση. Οι Answer που προηγήθηκαν δεν ήταν καθόλου κακοί αλλά η αλήθεια ήταν ότι ο σκοπός ήταν άλλος. Είχαμε πάει εκεί για του ηλεκτρολόγους της Ροκ. Δε μπορούσαμε να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο. Λίγο πριν τις 21:30 ολοκληρώθηκε το σκηνικό. Είχε ήδη σκοτεινιάσει καλά και τα διαβολάκια to be, κυρίως στην Αρένα, περίμεναν με αγωνία τους αρχι-διαβολάκους να τους οδηγήσουν στον "τελικό" προορισμό τους μέσω της "Λεωφόρου".
21:30 (νταν όμως) ξεκίνησε και ο παροξυσμός. Rock n' Roll Train. Το τρεν(λ)ο-καρτούν εμφανίστηκε στις γιγαντοοθόνες και το γκρουπ έσκασε μύτη στη σκηνή. Αυτό που έγινε δεν περιγράφεται με λόγια. Το πέλος από το μαυροκόκκινο χαλί της αρένας και οι κερκίδες λικνίζονταν με ρυθμό ροκ εν ρολ και το ταξίδι είχε ξεκινήσει. Τελικά Hell ain't a bad place to be? Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι οι τύποι έχουν να δώσουν πολλά ακόμα παρόλο που διανύουν 35 χρόνια μουσικής ιστορίας.
Η σκηνή δε φαινόταν 100% από τη θύρα 10 (ανω διάζωμα) που ήμασταν αλλά όσο μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε το στήσιμο ήταν καταπληκτικό όπως και ο ήχος. Μέρος του τρένου αρχικά , καμπάνα αργότερα (Hells Bells), κεραυνοί (Thunderstruck), ζωντανά κανόνια (For those about to Rock), η φουσκωτή σέξυ παχουλή Rosie (Whole Lotta Rosie) και πολλά άλλα. Χαρακτηριστικά της βραδιάς ήταν το "στριπτίζ" του Angus Young (όπως και κάποιων κοριτσιών στην αρένα), o οποίος δε χρειάζεται να σας περιγράψω πως ήταν ντυμένος. Κολεγιακή στολή, καπελάκι, σορτσάκι και μετά το στριπτιζ το σήμα των AC/DC στα ..."μετόπισθεν". Ο Brian Johnson ακούραστος όπως και όλο το γκρουπ. Η φωνή του ιδιαίτερη και χαρακτηριστική με όλες τις μικροατέλειες του ζωντανού.
Είχε στηθεί ένας διάδρομος σχεδόν 50 μέτρα από τη σκηνή μέχρι τη μέση της αρένας με μια εξέδρα στο τέλος του. Σε όλη αυτή την απόσταση ζήσαμε ένα συναρπαστικό σόλο από τον Angus που κράτησε σχεδόν 10-15 λεπτά συνεχόμενα (δεν υπήρχε η αίσθηση του χρόνου). Η αναπνοή όλων μας είχε σταματήσει αλλά η ...άτιμη η κιθάρα δε μαρτυρούσε τίποτα. Η λήξη σφύριξε με Highway to Hell και For those about to Rock και μας χαιρέτησαν "We salute you Greece" μετά από 2 Ροκ υπέροχες ώρες ακριβώς. Μετά τίποτα. Ο αλλαλαγμός του κοινού δεν τους έπεισε να βγουν έξω αλλά δεν πειράζει. Τους ευχαριστούμε σε κάθε περίπτωση που μας θυμίζουν ότι η καλή μουσική είναι Forever Young.....