Οι παρέες, οι ιστορίες, οι γνωριμίες, τα ρομάντζα και η παλιά Αθήνα.
Λυκαβηττός
Συχνάζοντας κυρίως σε ροκ συναυλίες, είχα συνηθίσει να βλέπω τους μουσικούς να ανεβαίνουν στη σκηνή, να παίρνουν τα μουσικά όργανα - κιθάρες, ντραμς, μπάσο - και να παίζουν. Ανηφορίζοντας στο λόφο του Λυκαβηττού το Σεπτέμβριο του 2002 δεν περίμενα πως ο Λουκιανός θα είχε προσαρμόσει το θέατρο στα μέτρα του. Είχε τοποθετήσει ψεύτικο γκαζόν στη πλατεία του θεάτρου όπου ήταν το πιάνο του, μαζί με δυο-τρείς μπάντες που τον συνόδευαν ανάλογα το τραγούδι. Ακόμη, είχε φτιάξει ένα μεγάλο μπαρ για τους συντελεστές με φωτισμένο το logo της συναυλίας (Cocktail Party) που λειτουργούσε σαν σκηνικό. Μάλιστα με το εισιτήριο έπαιρνες και ένα cocktail, για να σε βάλει κατευθείαν στην ατμόσφαιρα της βραδιάς.
Λίγοι καταλαβαίνουν το πόσο πρωτοπόρος ήταν ο Λούκι όχι μόνο στο προφανές, στη τραγουδοποιία, αλλά και στον τρόπο που παρουσίαζε τη δουλειά του. Όταν συνεργάστηκε με τους Preservation Hall Jazz Band από τη Νέα Ορλεάνη, είχε κουβαλήσει στο Λυκαβηττό το μισό Preservation Hall. Όταν ηχογράφησε το «Αχ Πατρίδα μου Γλυκιά», έστησε μια παράσταση που έμοιαζε με ελληνικό musical. Για το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη είχε πλωτή σχεδία για την ορχήστρα και τους καλεσμένους, ενώ στις ζωντανές του εμφανίσεις τη στιγμή του ομώνυμου τραγουδιού, «Tο Πάρτυ», ανέβαζε στη σκηνή ηθοποιούς μασκαρεμένους σαν τους διάσημους καλλιτέχνες οι οποίοι ζουν και μέσα στο τραγούδι - από τον Μπάχ μέχρι τον Βαμβακάρη.
Μερικούς μήνες μετά από το "Cocktail Party" τον προσέγγισε ένας νεαρός, που και αυτός είχε ξαφνιαστεί με την δημιουργικότητα και το πάθος του Λουκιανού. Του είπε «Κύριε Λουκιανέ ήταν καταπληκτικό το "Cocktail Party" στο Λυκαβηττό. Κρίμα που μας τα χάλασε η βροχή» [σ.σ. είχε ακυρωθεί μία φορά λόγω βροχής και όταν τελικά πραγματοποιήθηκε ήταν πάλι βροχερή μέρα] Ο Λουκιανός απάντησε «Και πάλι Μάγκες είμαστε». Και είχε δίκιο, όντως είμαστε. Αυτός είναι μάγκας γιατί δύσκολα συμβιβάστηκε κι εμείς επειδή τον γνωρίσαμε.
Μεταξουργείο
Στο πλάι της σκάλας, καθώς ανεβαίνεις στο saloon του Λουκιανού στην Οδό Ακαδήμου 14 στον πεζόδρομο, βλέπεις πίσσα και πούπουλα. Μπαίνεις σε μία άλλη εποχή, που θυμίζει μια παλιά και πιο γλυκιά Αθήνα. Τα προγράμματα «Διαμάντια Στη Λάσπη» και «Ευτυχισμένο Το 1950», που είχαν την τιμητική τους πριν από μερικά χρόνια στο Μεταξουργείο, ήταν βουτηγμένα στο «ρετρό» πολύ πριν αυτό γίνει μόδα. Προγράμματα γεμάτα αγάπη για Έλληνες τζαζ δημιουργούς προηγούμενων δεκαετιών με τον Λουκιανό στα λευκά να ερμηνεύει τη «Ζήλια» του Γιώργου Οικονομίδη και τον «Αμαξά» του Μακούλη με τη χαρακτηριστική του ναζιάρικη ειρωνεία.
Μία από τις πολλές φορές που είχα βρεθεί εκεί είχα συναντήσει μία παρέα εικοσάρηδων δίπλα μου να χορεύουν (καθήμενοι μεν, αλλά αγκαζέ) το «Πάμε σαν άλλοτε» και είχαν γεμίσει το σαλούν - ήταν μία εικοσάδα σίγουρα. Την ίδια μέρα ήταν εκεί και ένας κριτικός του Αθηνοράματος που είχε έρθει για να παρακολουθήσει την παράσταση. Τις πρώτες πρωινές ώρες που τέλειωσε το πρόγραμμα μου έλεγε πόσο εντύπωση του έκανε να βλέπει φίλους όλων των ηλικιών να ξεφαντώνουν με τις μουσικές του Λουκιανού.
Και συμφώνησε μαζί μου πως αυτό που ενώνει όλους τους «καταραμένους» που επισκέπτονται το Μεταξουργείο είναι ο ρομαντισμός και η αθωότητα του Λουκιανού. Μία αθωότητα που σε μεγάλο βαθμό έχει χαθεί και από τη μουσική, αλλά και από την καθημερινότητα.
Η παρέα
Ο Λουκιανός ήταν άνθρωπος της παρέας, πίστευε στη δυναμική της γειτονιάς και της ευχάριστης βαβούρας. Κάθε φορά περίμενε να ακούσει κεφάτες παρέες να φωνάζουν, να χειροκροτούν. Κάθε φορά θα γούρλωνε τα μάτια του και θα γέλαγε όταν τους έβλεπε εκεί.
Ένας άλλος «καταραμένος» μου εξήγησε τις προάλλες το πως βγήκε η κραυγή που ακούγεται πολλές φορές μέσα από τους θεατές στο τραγούδι του Λουκιανού «Ένα Γουρούνι Λιγότερο». Ήταν η έμφυτη ανάγκη να ταυτιστεί με τον καλλιτέχνη, βγάζοντας μία κραυγή - προσθέτοντας έτσι μία θεατρικότητα στην εκτέλεση. Μετά την πρώτη φορά που το έκανε, σε όποια συναυλία του Λούκι βρίσκονταν η παρέα του και αυτός το επαναλάμβαναν. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι αν ακούσει κάποιος προσεκτικά την ηχογράφηση στο Ηρώδειο, θα το ακούσει και εκεί. Θα σας φανεί αστείο, αλλά έτσι γνώρισε και το κορίτσι του - όταν αυτή τον άκουσε από την άλλη μεριά του θεάτρου να κάνει τη «συγκοπή». Της φάνηκε τόσο περίεργο που έμεινε μετά για να γνωρίσει τον συγκεκριμένο φασαριόζο.
Όλες αυτές οι παρέες, οι ιστορίες, οι γνωριμίες, τα ρομάντζα και η παλιά Αθήνα είναι ο Λουκιανός. Ο Λουκιανός που κουβαλάμε μέσα μας για τον οποίο πάντα θα τραγουδάμε δυνατά.
Ευχαριστούμε πολύ το φίλο Στάθη Κόλλια για τις φωτογραφίες που μας παραχώρησε από το αρχείο του.
Λυκαβηττός
Συχνάζοντας κυρίως σε ροκ συναυλίες, είχα συνηθίσει να βλέπω τους μουσικούς να ανεβαίνουν στη σκηνή, να παίρνουν τα μουσικά όργανα - κιθάρες, ντραμς, μπάσο - και να παίζουν. Ανηφορίζοντας στο λόφο του Λυκαβηττού το Σεπτέμβριο του 2002 δεν περίμενα πως ο Λουκιανός θα είχε προσαρμόσει το θέατρο στα μέτρα του. Είχε τοποθετήσει ψεύτικο γκαζόν στη πλατεία του θεάτρου όπου ήταν το πιάνο του, μαζί με δυο-τρείς μπάντες που τον συνόδευαν ανάλογα το τραγούδι. Ακόμη, είχε φτιάξει ένα μεγάλο μπαρ για τους συντελεστές με φωτισμένο το logo της συναυλίας (Cocktail Party) που λειτουργούσε σαν σκηνικό. Μάλιστα με το εισιτήριο έπαιρνες και ένα cocktail, για να σε βάλει κατευθείαν στην ατμόσφαιρα της βραδιάς.
Λίγοι καταλαβαίνουν το πόσο πρωτοπόρος ήταν ο Λούκι όχι μόνο στο προφανές, στη τραγουδοποιία, αλλά και στον τρόπο που παρουσίαζε τη δουλειά του. Όταν συνεργάστηκε με τους Preservation Hall Jazz Band από τη Νέα Ορλεάνη, είχε κουβαλήσει στο Λυκαβηττό το μισό Preservation Hall. Όταν ηχογράφησε το «Αχ Πατρίδα μου Γλυκιά», έστησε μια παράσταση που έμοιαζε με ελληνικό musical. Για το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη είχε πλωτή σχεδία για την ορχήστρα και τους καλεσμένους, ενώ στις ζωντανές του εμφανίσεις τη στιγμή του ομώνυμου τραγουδιού, «Tο Πάρτυ», ανέβαζε στη σκηνή ηθοποιούς μασκαρεμένους σαν τους διάσημους καλλιτέχνες οι οποίοι ζουν και μέσα στο τραγούδι - από τον Μπάχ μέχρι τον Βαμβακάρη.
Μερικούς μήνες μετά από το "Cocktail Party" τον προσέγγισε ένας νεαρός, που και αυτός είχε ξαφνιαστεί με την δημιουργικότητα και το πάθος του Λουκιανού. Του είπε «Κύριε Λουκιανέ ήταν καταπληκτικό το "Cocktail Party" στο Λυκαβηττό. Κρίμα που μας τα χάλασε η βροχή» [σ.σ. είχε ακυρωθεί μία φορά λόγω βροχής και όταν τελικά πραγματοποιήθηκε ήταν πάλι βροχερή μέρα] Ο Λουκιανός απάντησε «Και πάλι Μάγκες είμαστε». Και είχε δίκιο, όντως είμαστε. Αυτός είναι μάγκας γιατί δύσκολα συμβιβάστηκε κι εμείς επειδή τον γνωρίσαμε.
Μεταξουργείο
Στο πλάι της σκάλας, καθώς ανεβαίνεις στο saloon του Λουκιανού στην Οδό Ακαδήμου 14 στον πεζόδρομο, βλέπεις πίσσα και πούπουλα. Μπαίνεις σε μία άλλη εποχή, που θυμίζει μια παλιά και πιο γλυκιά Αθήνα. Τα προγράμματα «Διαμάντια Στη Λάσπη» και «Ευτυχισμένο Το 1950», που είχαν την τιμητική τους πριν από μερικά χρόνια στο Μεταξουργείο, ήταν βουτηγμένα στο «ρετρό» πολύ πριν αυτό γίνει μόδα. Προγράμματα γεμάτα αγάπη για Έλληνες τζαζ δημιουργούς προηγούμενων δεκαετιών με τον Λουκιανό στα λευκά να ερμηνεύει τη «Ζήλια» του Γιώργου Οικονομίδη και τον «Αμαξά» του Μακούλη με τη χαρακτηριστική του ναζιάρικη ειρωνεία.
Μία από τις πολλές φορές που είχα βρεθεί εκεί είχα συναντήσει μία παρέα εικοσάρηδων δίπλα μου να χορεύουν (καθήμενοι μεν, αλλά αγκαζέ) το «Πάμε σαν άλλοτε» και είχαν γεμίσει το σαλούν - ήταν μία εικοσάδα σίγουρα. Την ίδια μέρα ήταν εκεί και ένας κριτικός του Αθηνοράματος που είχε έρθει για να παρακολουθήσει την παράσταση. Τις πρώτες πρωινές ώρες που τέλειωσε το πρόγραμμα μου έλεγε πόσο εντύπωση του έκανε να βλέπει φίλους όλων των ηλικιών να ξεφαντώνουν με τις μουσικές του Λουκιανού.
Και συμφώνησε μαζί μου πως αυτό που ενώνει όλους τους «καταραμένους» που επισκέπτονται το Μεταξουργείο είναι ο ρομαντισμός και η αθωότητα του Λουκιανού. Μία αθωότητα που σε μεγάλο βαθμό έχει χαθεί και από τη μουσική, αλλά και από την καθημερινότητα.
Η παρέα
Ο Λουκιανός ήταν άνθρωπος της παρέας, πίστευε στη δυναμική της γειτονιάς και της ευχάριστης βαβούρας. Κάθε φορά περίμενε να ακούσει κεφάτες παρέες να φωνάζουν, να χειροκροτούν. Κάθε φορά θα γούρλωνε τα μάτια του και θα γέλαγε όταν τους έβλεπε εκεί.
Ένας άλλος «καταραμένος» μου εξήγησε τις προάλλες το πως βγήκε η κραυγή που ακούγεται πολλές φορές μέσα από τους θεατές στο τραγούδι του Λουκιανού «Ένα Γουρούνι Λιγότερο». Ήταν η έμφυτη ανάγκη να ταυτιστεί με τον καλλιτέχνη, βγάζοντας μία κραυγή - προσθέτοντας έτσι μία θεατρικότητα στην εκτέλεση. Μετά την πρώτη φορά που το έκανε, σε όποια συναυλία του Λούκι βρίσκονταν η παρέα του και αυτός το επαναλάμβαναν. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι αν ακούσει κάποιος προσεκτικά την ηχογράφηση στο Ηρώδειο, θα το ακούσει και εκεί. Θα σας φανεί αστείο, αλλά έτσι γνώρισε και το κορίτσι του - όταν αυτή τον άκουσε από την άλλη μεριά του θεάτρου να κάνει τη «συγκοπή». Της φάνηκε τόσο περίεργο που έμεινε μετά για να γνωρίσει τον συγκεκριμένο φασαριόζο.
Όλες αυτές οι παρέες, οι ιστορίες, οι γνωριμίες, τα ρομάντζα και η παλιά Αθήνα είναι ο Λουκιανός. Ο Λουκιανός που κουβαλάμε μέσα μας για τον οποίο πάντα θα τραγουδάμε δυνατά.
Ευχαριστούμε πολύ το φίλο Στάθη Κόλλια για τις φωτογραφίες που μας παραχώρησε από το αρχείο του.
Σχετικό θέμα