Τoν 15o χρόνο ζωής του, το In-Edit Festival επέστρεψε για πέμπτη φορά στον τόπο που το πρωτογνωρίσαμε στην Ελλάδα, στο Ολύμπιον. Αρκετά διαφορετικό από το 2017, στις πέντε μέρες που διήρκεσε το κοινό της πόλης είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει 14 ντοκιμαντέρ σχετικά με διάφορα είδη μουσικής, τα περισσότερα εξ αυτών πολύ φρέσκα.
Μπορεί η διάρκεια του φεστιβάλ και ο αριθμός των ταινιών να μειώθηκε συγκριτικά με τις προηγούμενες χρονιές, αλλά η προσθήκη της αίθουσας Παύλος Ζάννας στο πρόγραμμα έδωσε ώθηση στην «φεστιβαλική» ατμόσφαιρα. Όχι πως κάτι τέτοιο έλειπε ιδιαίτερα βέβαια. Τη μικρότερη διάρκεια στις μέρες την αντιστάθμισαν εν μέρει οι διπλές προβολές σε Ολύμπιον και Παύλο Ζάννα, αλλά συνολικά οι προβολές φέτος ήταν 21, από 27 που ήταν το 2017. Αυτό οφείλεται εν μέρει στις λιγότερες ταινίες του προγράμματος, αλλά κυρίως στο ότι μειώθηκε ο αριθμός των προβολών ανά μέρα.
Η μείωση του συνολικού αριθμού των ταινιών, πιστεύω είναι μια καλή κίνηση της τοπικής εκδοχής του φεστιβάλ καθώς θα μπορεί να επικεντρωθεί σε καινούρια ντοκιμαντέρ – χωρίς να γνωρίζω όμως αν πρόκειται για τακτική που προτείνεται ή επιβάλλεται από τη διεθνή οργάνωση του In-Edit. Αρκετές από τις ταινίες των περασμένων ετών ήταν (πολύ) παλιά ντοκιμαντέρ που δύσκολα προσκαλούν το κοινό και δεν συμβαδίζουν, ίσως, τόσο με το ύφος του φεστιβάλ. Με την φετινή μορφή δίνεται έμφαση σε καινούριες ταινίες, είτε αυτές είναι μεγάλες παραγωγές όπως αυτή των Rolling Stones, είτε μικρότερες όπως το ‘Yallah! Underground’.
Ο αριθμός των προβολών ανά ημέρα, αφορά κυρίως το κοινό της πόλης, αλλά και την ίδια την Parenthesis, την ομάδα διοργάνωσης δηλαδή. Από τη μία, οι μουσικόφιλοι και σινεφίλ της πόλης δεν φαίνεται να αρκετοί για να υποστηρίξουν τέτοιου είδους προβολές στις 15:00 ή στις 16:00, ενώ από την άλλη είναι ευκολότερο για τον μικρό αριθμό των ατόμων που «τρέχουν» τη διοργάνωση να διαχειριστούν 3-4 ώρες λιγότερες τη μέρα.
Πέρα από τις μικρές αλλαγές στα περί προγράμματος, λίγα άλλα διαφορετικά έγιναν φέτος. Το soundcheck party και οι υπόλοιπες περιφερειακές δραστηριότητες ήταν εκεί, το εισιτήριο έμεινε το ίδιο (ακριβό, κατά πολλούς) στα 5 ευρώ, και το DOC Alive άφησε και πάλι τις πιο ιδιαίτερες εντυπώσεις του φεστιβάλ. Το ντοκιμαντέρ ‘λπ – A Film About Lena Platonos’ είχε προβληθεί νωρίτερα σ’ όλη τη χώρα, αλλά η εμφάνιση της ίδιας της Λένας Πλάτωνος μετά την προβολή για μια σύντομη παράσταση ήταν εκ των προτέρων ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Το πώς αυτή εξελίχθηκε, βέβαια, είναι ένα ιδιαίτερο θέμα που σηκώνει αρκετή συζήτηση. Από τη μία το κοινό που γέμισε – χωρίς να ξεπουλήσει – το Ολύμπιον την καταχειροκρότησε για αρκετή ώρα και έδειχνε να αντιλαμβάνεται τη σημασία της εμφάνισης, από την άλλη η καλλιτέχνης δεν φάνηκε να είναι σε κατάσταση να υποστηρίξει την παρουσία της επί σκηνής. Η καλή θέληση σαφώς και φάνηκε να υπάρχει, οπότε ελπίζω η ανταπόκριση του κόσμου να επέδρασε θετικά στην 67χρονη πλέον Λένα Πλάτωνος.
Περί των ταινιών, κολοκυθόπιτα. Το ντοκιμαντέρ για τα τελευταία πέντε χρόνια του David Bowie δύσκολα θα αποτύγχανε να ικανοποιήσει κάθε είδους μουσικόφιλο, στοίχημα που είχε με τον τρόπο του να αντιμετωπίσει και το ‘Score: A Film Music Documentary’. Το κατάφερε εξαιρετικά, κατά τη γνώμη μου, κι αν έχετε το παραμικρό ενδιαφέρον για την μουσική στη μεγάλη οθόνη και δεν το είδατε, να ψάξετε να το δείτε. Από την άλλη, το ‘Chasing Trane’ για τον John Coltrane αναλώνεται σε εγκώμια και φλυαρίες – με λιγοστές καλές ατάκες, που όμως ίσως να υπάρχουν και αλλού – ενώ το έτερο περί jazz ‘I Called Him Morgan’ είναι πιο ολοκληρωμένο ως αποτέλεσμα. Χωρίς να έχω δει όλες τις ταινίες του προγράμματος ξεχωρίζω το ‘Yallah! Underground’ τόσο για το μουσικό περιεχόμενο, όσο και για την γενικότερη προσέγγιση ως ντοκιμαντέρ στη μουσική και τις συνθήκες από τις οποίες εμπνέεται και στις οποίες δημιουργείται σε ορισμένες αραβικές χώρες. Αλλά, είπαμε, κολοκυθόπιτα.
Κάπως έτσι τελείωσε κι αυτό το φεστιβάλ και μπορούμε σιγά σιγά να αποτραβηχτούμε από τις αίθουσες και να αναφωνήσουμε «καλό καλοκαίρι!». Ήταν ωραίο το Σάββατο του φεστιβάλ, που τύχαινε να είναι και Record Store Day – διπλή χαρά για ορισμένους εκεί έξω. Μ’ ένα αδιόρατο παράπονο για το μικρό αριθμό ελληνικών μουσικών ντοκιμαντέρ και μια ευχή για περισσότερο κόσμο στις αίθουσες του χρόνου, λέω... «cut»!
* Το άρθρο ενημερώθηκε καθώς λανθασμένα ανέφερε πως οι προβολές του 2017 ήταν 32, και όχι 27.