Melentini: Όταν γράφω μουσική δεν επιδιώκω τίποτα, καταθέτω μια εικόνα των φαντασιώσεών μου.

Η Melentini είναι μια πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνιδος, με ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία. Η μουσική της μοιάζει να κινείται σε ένα άλλο, μακρινό και απόκοσμο σύμπαν, το οποίο έχει δημιουργήσει η ίδια, καλώντας σε - κάθε φορά την ακούς - να γίνεις κι εσύ μέρος του.

Οι πρωτότυπες και φαντασιακές συνθέσεις της, ο ανήσυχος χαρακτήρας της και το μοναδικό ταλέντο της, την καθιστούν, αναμφίβολα, μία εκ των πιο σημαντικών δημιουργών της γενιάς της. Μπορεί η Melentini να βρίσκεται πια μόνιμα στο Βερολίνο, ωστόσο, οι Αθηναίοι θα έχουν την ευκαιρία να την απολαύσουν στο C-LOUD FEST στο Ρομάντσο, το Σάββατο 27 Οκτωβρίου.

Λίγο πριν το φεστιβάλ, αδράξαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί της, και η αλήθεια είναι πως μάθαμε πολλά και όμορφα πράγματα για την ίδια και για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη μουσική, τη δημιουργία και τον κόσμο γύρω της. 

Δεν ξέρω τι βλέπει ο καθένας ως ευκαιρία. Αν μιλάμε πάνω σε μια εμπορική έννοια μέσα στην κοινωνία του θεάματος, τότε μάλλον οι δημιουργοί είναι καταδικασμένοι στην εκμετάλλευση σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Η πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω από τη σύγχρονη μουσική δισκογραφία είναι πολύ μακριά από τα χαρακτηριστικά που θα τη συνιστούσαν ως τέχνη βιώσιμη. Στην Ελλάδα είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, γιατί εκτός από τους μουσικούς που εργάζονται σε ορχήστρες, οι υπόλοιποι είτε  αυτοδίδακτοι μουσικοί είτε καταρτισμένοι δημιουργοί, τραγουδοποιοί με συνεχές έργο, είναι θεσμικά ανυπόστατοι. Όσο για το τι μπορεί ο καθένας να καταφέρει μέσα στα πλαίσια αυτά είναι εντελώς απροσδιόριστο. Εγώ επέλεξα το Βερολίνο γιατί μου ταίριαζε η φιλοσοφία της πόλης και οι ζυμώσεις που γίνονται εκεί. Ωστόσο, κι εκεί πλέον έχει αλλοιωθεί επικίνδυνα ο χαρακτήρας της λεγόμενης πρωτοπορίας, η οποία έχει εξαγοραστεί από ένα ακριβό και πρόσκαιρο lifestyle. Για μένα η μουσική είναι το όχημα που οδηγεί την ύπαρξή μου ολόκληρη και που μέσα από αυτήν μαθαίνω και καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους. Ό,τι έχω να προσφέρω είναι απλώς τραγούδια και μουσική για το σινεμά. Δεν έχω κάτι άλλο, με αυτά πορεύομαι.

Με όλους τους ανθρώπους που συνεργάστηκα ήταν από αληθινή εκτίμηση, οπότε κάθε μια την έχω κρατήσει στην καρδιά μου. Σίγουρα χρωστάω πολλά σε αυτές που μου έδειξαν ενστικτώδη καλλιτεχνική εμπιστοσύνη όπως ο Steve Jansen των Japan, o Παύλος Παυλίδης, οι Βlue Square. Είναι άνθρωποι που τρέφω βαθιά ευγνωμοσύνη για το ότι συναντήθηκαν οι κόσμοι μας μέσα σε ένα εγκεφαλικό δισκογραφικό πνεύμα.

Ναι, για μένα είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να τσαλακώνεις τη φόρμα ή και να την αποδομείς εντελώς και μετά να την επινοείς από την αρχή. 

Στην πραγματικότητα όταν γράφω μουσική δεν επιδιώκω απολύτως τίποτα, κυρίως καταθέτω μια εικόνα των φαντασιώσεών μου που προέρχεται από μια ορμέμφυτη ανάγκη, από μια σύλληψη που αναζητά οξυγόνο. Τα ερεθίσματά μου είναι κυρίως τα βιβλία και οι άνθρωποι, και «η κυρά μου η τρέλα» που λέει κι ο Σκαρίμπας.

 

Το "ZRSHA: Fundus Uterus" είναι ένα άλμπουμ που δούλευα σχεδόν τρία χρόνια στο δωμάτιό μου και ολοκληρώθηκε στο shakti studio του Συμεών Νικολαϊδη. Η έμπνευση για τη Zrsha ήρθε μέσα από φαντασιακές έννοιες και μακρινούς κόσμους, αλλά στην πορεία μεταλλάχτηκε σε συναισθηματικά αδιέξοδα και καταστάσεις του μυαλού, όπου βρέθηκα εντελώς μόνη και αβοήθητη. Προσπαθώντας να επινοήσω έναν κόσμο ανεξάντλητο και  ειλικρινή με αυτό το έργο, μου αποκαλύφτηκε η αλήθεια και η εξάντληση του εδώ κόσμου. Πέρα από τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις που με κέρασε αυτή η διαδρομή, με έφερε αντιμέτωπη με πολύ σημαντικά ζητήματα για τη συνέχεια της ζωής και της δημιουργίας. Το ότι έφτιαξα μια διαφορετική γλώσσα στην οποία τραγουδώ στο "Asana" και στο "Eros" δεν είναι κάτι ακριβώς καινούριο, η Lisa Gerard , oι sigur ros και οι Gevende έχουν κάνει κάτι αντίστοιχο. Για μένα έμοιαζε ανολοκλήρωτο το concept του πλανήτη Zrsha, ένας τόσο ξεχωριστός κόσμος, χωρίς τη δική του γλώσσα. Ήθελα να είναι μια γλώσσα των αισθήσεων, που θα μπορεί κανείς να αισθανθεί για τι μιλάνε αυτά τα  τραγούδια σύμφωνα με τις δικές του αναμνήσεις.

Σκεφτόμασταν να συνδυάσουμε τραγούδια από όλα τα άλμπουμ, αλλά που να έχουν την ίδια θεματική ενότητα.

Εκτός από μουσικές διάνοιες θεωρώ αυτούς τους ανθρώπους κομμάτι της ψυχής μου. Δηλαδή, για να είναι κάποιος εκφραστής της σύνθεσής σου, δεν μπορεί να είναι κάποιος που δε σε αφουγκράζεται ολοκληρωτικά. Ο Βίγκος είναι μια σπάνια περίπτωση δεξιοτέχνη ντράμερ μουσικού με εκλεπτυσμένη αισθητική και με εκπληκτική συνέπεια ως επαγγελματίας, ο Αντωνίου είναι ό,τι και το μπάσο στην ενορχήστρωση, πραγματικό στήριγμα όπως και σαν φίλος εδώ και 13 χρόνια. Ο Βασίλης Ντοκάκης που έχει κάνει την παραγωγή στo "Yellow Roses" και στην "Ηλιαχτίδα" έχει μια φωτεινή γήινη ευαισθησία σαν μουσικός που συμπληρώνει την απόμακρη φύση μου και μια πάρα πολύ συγκινητική παρουσία γενικότερα στη ζωή μου. Και μαζί με όλα αυτά τα όμορφα χαρακτηριστικά που έχουν αυτοί οι άνθρωποι, έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλο με όλα του τα στραβά. Ο ηχολήπτης Ριχάρδος König, ως πυλώνας της ταυτότητας του ήχου μας, είναι ο άνθρωπος που έχει αντέξει τις πιο ακραίες συνθήκες μαζί μου και ως συνεργάτης έχει αφιερώσει άπειρες ώρες για τον τεχνικό σχεδιασμό ώστε να μπορώ να διαθέτω ένα ζωντανό σύνολο σε κάθε περίσταση.

Τώρα ετοιμάζω ένα EP, βέβαια δεν ξέρω αν εξελιχθεί σε ολόκληρο album, αλλά έχω συγκεντρώσει κάποιο υλικό και σκέφτομαι να το τελειοποιήσω μέχρι το καλοκαίρι. Προς το παρόν έχουμε κάποια ταξίδια μπροστά, Βερολίνο και μετά Μιλάνο, όπου μας επέλεξαν στο Linecheck Festival για ένα Showcase. Επίσης Αμβούργο, Πόζναν και ίσως μερικά ακόμα όπου θα παρουσιάσω τα  τραγούδια μου με σόλο set up, το οποίο είναι κάτι που θέλω να δοκιμάσω κυρίως για πρακτικούς λόγους σε μικρούς χώρους.