Έξω από το Lyceum η ατμόσφαιρα είχε αυτόν το γλυκό ηλεκτρισμό της έντονης προσμονής. Πόσο μάλλον για ένα ελληνόπουλο που ανυπομονούσε να δει για πρώτη φορά ένα από τα πιο φημισμένα άτακτα αγόρια του rock. Τον άνθρωπο που έκανε τον Sid Vicious να φαίνεται σαν αθώο προσκοπάκι όταν πρόκειται για αυτοκαταστροφικά ξεσπάσματα πάνω στη σκηνή και που είχε δηλώσει ότι αν είναι να τον θεωρούν τον “νονό του punk'' θα ήθελε να είναι ο νονός σε μαφιόζικο στιλ.
Ήταν 13 Μαϊου του 1979 και ο Iggy Pop είχε ξεκινήσει την τουρνέ για το New Values, το πρώτο του άλμπουμ για την Arista. H πρώτη γενιά του punk είχε δώσει τη θέση της στη δεύτερη, στους UK Subs και τις τόσες άλλες μετριότητες που ήταν όλο πόζα και από ουσία τίποτα. Έπρεπε λοιπόν ο ''νονός'' να δείξει και στη δεύτερη γενιά πώς γίνεται. Λίγο ζελέ στα μαλλιά, μερικές παραμάνες και τρείς γρήγορες συγχορδίες δεν έφταναν για να συνεχίσουν αυτό που είχαν ξεκινήσει οι Sex Pistols, και πριν απ' αυτούς οι Ramones, και πριν απ'αυτούς ο χαρισματικός σαλτιμπάγκος απ' το Μίσιγκαν που είχε διασχίσει τον Ατλαντικό για να επανακτήσει το τσίγκινο στέμμα που του ανήκε.
Καθώς περίμενα στην ουρά για να μπω, παρατήρησα πόσο ετερόκλητο ήταν το κοινό που είχε έρθει να υποβάλλει τα σέβη του στον Ντον Κορλεόνε του punk. Πολλοί πάνκηδες, λίγοι χίπηδες, μερικοί μεταλάδες και κάμποσα καθωσπρέπει αγόρια και κορίτσια. Ένας τυπάκος με ξυρισμένο κεφάλι έκλαιγε και παρακαλούσε τους πορτιέρηδες να τον αφήσουν να μπει και ορκιζόταν σε θεούς και δαίμονες ότι δεν ήταν skinhead και ότι είχε ταξιδέψει από άλλη πόλη για να δει τον Iggy. Πραγματικά δεν ήταν τέτοιος, όμως τo Lyceum είχε αναγκαστεί να απαγορέψει την είσοδο στα κοντοκουρεμένα καλόπαιδα επειδή έκαναν φασαρίες. Ένα μήνα πριν που είχε φιλοξενήσει τους 999 είχε γίνει της πουτάνας με δαύτους και σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας έπεφτε ξύλο. Θυμάμαι φεύγοντας από εκείνο το live να με απειλεί ένας τέτοιος ενώ πιο κάτω είχαν ανοίξει το κεφάλι ενός μαύρου ο οποίος κείτοταν στο πεζοδρόμιο με μια λίμνη αίματος για μαξιλάρι. Την είχα γλιτώσει περνώντας γρήγορα στο απέναντι πεζοδρόμιο και μπαίνοντας ανάμεσα σε ένα τσούρμο απο πανκ που την έκαναν κι εκείνοι με γοργό βήμα. Τέλος πάντων δεν ξέρω τι έγινε με τον ξυρισμένο τυπάκο αλλά όταν εγώ μπήκα εκείνος βρισκόταν ακόμα στα παρακάλια.
Μέσα στην αίθουσα δε χωρούσε ούτε ψύλλος λίγο πριν σβήσουν τα φώτα. Και όταν έσβησαν και τα πρώτα ριφ του ''Kill City'' έσκισαν τη σιωπή της ανυπομονησίας, αυτό που ένιωσα δε μου είχε ξανασυμβεί μέχρι τότε. Από τις πρώτες σειρές που στεκόμουν, ξαφνικά βρέθηκα στο πίσω μέρος της αίθουσας και ύστερα από λίγο ξαναβρέθηκα μπροστά. Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα είναι το ωστικό κύμα που προκαλεί ένα πύραυλος κρουζ ή κάτι τέτοιο. Από 'κει κι έπειτα τις περισσότεςρς φορές τα πόδια μου δεν πατούσαν στο πάτωμα. Πηγαινοερχόμουν μπρος πίσω μαζί με το ευφορικό ανθρώπινο κύμα.Ο Ιggy βγήκε στη σκηνή μαζί με τα φονικά ριφ του ''Kill City'' κάνοντας ακροβατικές κωλοτούμπες με την ευλυγυσία πιθήκου. Φορούσε τζιν, ένα σακάκι, και από μέσα τίποτα. Το σακάκι δεν έμεινε πάνω του για περισσότερο από δύο λεπτά. Σαν το δαίμονα της Τασμανίας, στροβιλιζόταν αδιάκοπα πάνω στη σκηνή, κυλιόταν στο πάτωμα, ανέβαινε στα ηχεία, έκανε βουτιές στο κοινό. Kανένα, μα κανένα, από τα punk συγκροτήματα που είχα δει δεν έβγαζε το ένα δέκατο της ενέργειας που έβγαζε αυτό το φρικιό της φύσης, και (όπως έχουμε όλοι διαπιστώσει τα επόμενα τριάντα χρόνια και βάλε) συνεχίζει ακόμα να βγάζει ενώ έχει περάσει ήδη τα εξήντα.
Η μπάντα εκείνη τη βραδιά ήταν ο Jackie Clark στην κιθάρα, ο Scott Thurston στα πλήκτρα, ο Glen Matlock στο μπάσο και ο Klaus Kruger στα τύμπανα. Το play list ήταν: Kill City, Fortune Teller, New Values, Billy Is a Runaway, The Endless Sea, Cock in My Pocket, 1970, Sister Midnight, Down on the Street, Girls, Loose, Dirt, Batman Theme, Louie Louie και I Wanna Be Your Dog.
Το βράδυ, όταν γύρισα αποκαμωμένος αλλά γεμάτος στο ενοικιαζόμενο δωμάτιό μου, έβγαλα το άσπρο πουκάμισο που φορούσα και ανακάλυψα μια τεράστια πατημασιά από μπότα στην ωμπλάτη. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς βρέθηκε εκεί.