Τί θα ακούσεις:
indie rock, new wave
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
Tokyo
Βαθμολογία:
3/10
Οι White Lies είναι από τα συγκροτήματα με τα οποία ποτέ δεν ξετρελάθηκα. Κάνουν τίμια δουλειά και ανά τρία χρόνια περίπου παρουσιάζουν κάποια πολύ όμορφα τραγούδια. Έχοντας κλείσει μια δεκαετία γεμάτη, οι Άγγλοι έχουν γράψει στο ιστορικό τους τέσσερις δίσκους χωρίς ωστόσο να έχουν εκτοξευθεί από κάποιον από αυτούς. Από το παρθενικό “To Lose My Life…” μέχρι και το κάπως άνοστο “Friends” του 2016, το τρίο από το Λονδίνο παρουσιάζει μια πορεία, η οποία πιο πολύ θα χαρακτηριζόταν ως σταθερή, χωρίς φοβερή άνοδο αλλά και χωρίς κάποια κατακόρυφη πτώση. Όπως και να έχει, οι White Lies είναι εδώ κι επιστρέφουν με καινούρια δισκογραφική δουλειά.
Ο τίτλος για το πέμπτο πόνημα του γκρουπ δεν είναι και τόσο ευφάνταστος καθώς πολύ απλά ονομάζεται “Five”. Η χαρακτηριστική φωνή του Harry McVeigh είναι από τα πρώτα πράγματα που παρατηρώ ενώ ακούω το “Time To Give” που κάνει την αρχή για το δίσκο. Οι επιρροές των White Lies ήταν πάντα ξεκάθαρες αφού ο ήχος των Joy Division φαίνεται να έχει επηρεάσει πολύ τις μουσικές του τρίο. Τα synths κινούνται στην πρώτη γραμμή της μάχης με την ηλεκτρική κιθάρα να ακολουθεί μαζί με τις μπασογραμμές. Το ξεκίνημα του άλμπουμ είναι αρκετά άνευρο καθώς συνεχίζω με το “Never Alone” και το “Finish Alone” και δεν μπορώ από κάπου να κρατηθώ. Τα riffs δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον ενώ η προσπάθεια να ακουστούν μελωδικοί πέφτουν συνεχώς στο κενό.
Κάπου στα μέσα του δίσκου υπάρχει ένα κομμάτι με τίτλο “Tokyo”. Εξαιρετικά εκρηκτικό, χορευτικό, εθιστικό και μια σοβαρή υποψηφιότητα για ένα εκ των κορυφαίων τραγουδιών για το 2019. Αλλά βρίσκεται τόσο μόνο του ανάμεσα στα υπόλοιπα μετριότατα κομμάτια που δεν μπορεί να ανεβάσει το σύνολο του άλμπουμ. Προσπαθώ να συμπαθήσω το “Jo?” με το γρήγορο τέμπο και τα κιθαριστικά σημεία του αλλά και αυτό δεν δείχνει κάποια διάθεση να δείξει ενδιαφέρον. Όσο πλησιάζουμε προς το κλείσιμο του δίσκου, ο μελωδικός ήχος επιστρέφει με το “Believe It”, το οποίο απορώ γιατί έγινε single. Το θέμα δεν είναι ότι οι White Lies εμφανίζονται προβλέψιμοι. Το θέμα είναι και αυτό που μας σερβίρουν είναι πολύ βαρετό χωρίς κανένα ίχνος ιδιαίτερη έμπνευσης.
Το “Five” θέλει προσπάθεια για να το ακούσει κάποιος πάνω από τρεις φορές. Το άκουσα τέσσερις φορές και αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι White Lies έχουν ήδη αγγίξει το ταβάνι τους και δεν πρόκειται να συνεχίσουν ανοδικά. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, πόσο μάλλον μία ή δύο το πολύ μουσικές αναλαμπές να φέρουν ένα καλό δίσκο.
Σχετικό θέμα