Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Διάφανα Κρίνα - Με Ρωτούν Οι Χειμώνες
Κι Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί [2008]
Είναι περίεργο που μερικά από τα πιο αισιόδοξα τραγούδια έχουν γραφτεί από «σκοτεινά» συγκροτήματα. Στα εξωτερικά οι Cure, οι Mission έχουν δώσει τέτοια δείγματα, ακόμα και αυτοί οι γιοι της κατάθλιψης, οι Radiohead, έχουν ψελλίσει ένα "Lotus Flower".
Στην ημεδαπή δεν ξέρω ποια συγκροτήματα θα ονόμαζα «σκοτεινά», ξέρω όμως πως όλοι συμφωνούν πως τα Διάφανα Κρίνα δεν δίστασαν να βουτήξουν εκεί που δεν έχει φως και να τραγουδήσουν την άλλη πλευρά της Σελήνης.
Κι αυτός που αντίκρισε το σκοτάδι είναι εκείνος που ψάχνει για το φως.
Άρα δε μου φαίνεται διόλου παράδοξο, ένα από τα πιο πεισματάρικα αισιόδοξα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ στην ελληνική γλώσσα να έχει την υπογραφή του Παντελή Ροδοστόγλου, του βασικού στιχουργού τους.
Και με αυτό θα ασχοληθούμε στο τρίτο μέρος της στήλης.
Με ρωτούν οι χειμώνες, τα σκυλιά μες στο κρύο
Με ρωτούν τα μελτέμια που με κόψαν στα δυο
Με ρωτούν τα φεγγάρια, κι οι νεκροί γαλαξίες
Με ρωτούν τα σκιάχτρα, κι οι σκιές στις γωνίες
Αν κουράστηκα να σέρνω εδώ κι εκεί τη ζωή μου
Αν ακόμα ανασαίνω, αν κοχλάζει η ψυχή μου
Πού γυρίζω τις νύχτες, και τι ψάχνω να βρω
Αν αυτό το ναυάγιο εκεί στην άκρη είμαι εγώ
Εντάξει, οι στίχοι είναι σήμερα φορτισμένοι από τον σχετικά πρόσφατο θάνατο του Ανεστόπουλου (κι αυτό και δεκάδες άλλα κομμάτια που απέκτησαν ξαφνικά μια τραγικότητα ρεαλιστική πια ξεπερνώντας το επίπεδο του φαντασιακού ρομαντισμού), είναι όμως πολλά περισσότερα από τη σύνδεση του τραγικού τέλους ενός καλλιτέχνη με τη δουλειά του.
Ο Ροδοστόγλου έχει γνώση της ματαιότητας της ύπαρξης, αλλά και της αστρικής σπίθας που ανάβει η τέχνη εντός αυτής της ματαιότητας. Εκεί που αναρωτιούνται όλοι το νόημα και τα λοιπά και τα λοιπά εκείνος προτάσσει ένα δεν θα κουραστώ να είμαι εδώ για τους άλλους, μαζί με τους άλλους.
Μα εγώ στήνω γιορτές για τους ανθρώπους που χάνουν
Καταπίνω φωτιές, μοιράζω τα υπάρχοντα μου
Μπαίνω αλλόφρων από εξόδους κινδύνου
Καθώς όλοι τρέχουνε μακριά να ξεφύγουν
Τραγουδάω την μνήμη, την χαρά, την συγνώμη
Γιατί ξέρω πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμη
Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά το «Έζησα, για λίγο αλλά γι’ αυτό το λίγο ήμουν σημαντικός» είναι το συμπέρασμα που βγαίνει από το τραγούδι. Αναλαμπή μέσα στο σκοτάδι, ψίθυρος μέσα στις κραυγές, όνειρο μέσα στην
πραγματικότητα, στιγμή ζωής μέσα στο απέραντο τίποτα.
Κι όταν σβήνουν τα φώτα, μου σφίγγεις το χέρι
Και μου λες 'τι θα γίνω, αν χαθείς
Μην φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τ' αστέρια εδώ κάτω λάμπουμε εμείς
Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπνάν απ' τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη
Νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη
Οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη
Μας προσμένουν οι μεγάλοι , οι απέραντοι δρόμοι
Μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη
Καταραμένοι χειμώνες δεν θα σας κάνω τη χάρη να παραδοθώ ποτέ...
Διαβάστε επίσης
Την πρώτη ανάρτηση της σειράς. ΛΕΞ - Vittorio (2018)
Την προηγούμενη ανάρτηση της σειράς. #2: Κόρε. Ύδρο. - Εδώ Μιλάνε Για Λατρεία (2009)
Την επόμενη ανάρτηση της σειράς. #4: Ντίνος Σαδίκης - Πρέπει Ίσως Κάποτε (2005)