Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το MixGrill.
Αντί προλόγου...
Καλό το αστειάκι με την ατάκα «εγώ για Anthrax ήρθα», αλλά να σταματήσει κάπου ε; Όση ώρα ήμασταν στη συναυλία ακουγόταν διαρκώς και λίγες ώρες μετά το πέρας της βραδιάς κατέκλυζε τους τοίχους των social media.
-Όooχι φίλε μου καλέ, δεν πήγες για τους Anthrax. Πήγες γιατί γουστάρεις το φεστιβάλ, σου άρεσε το line up και ξέρεις πολύ καλά ότι αν δεν ήταν οι Disturbed, όσο και αν δεν σου αρέσουν, η μέρα ολόκληρη απλώς δεν θα γινόταν (και φυσικά καμιά από τις ελληνικές μπάντες δεν θα έπαιζε) και θα καθόσουν σπίτι να παίζεις PS4. Αυτά και τέλος η γκρίνια τώρα.
Έφτασα στην Πλατεία Νερού κατά τις 17:15 και ο κόσμος ήταν αρκετός παρά το λιοπύρι, περιμένοντας να περάσει τον έλεγχο και να βρεθεί μέσα στον χώρο. Ο αέρας που φυσούσε έκανε τις συνθήκες πολύ καλύτερες, παρόλα αυτά μια δροσερή μπύρα κρίθηκε απαραίτητη επιλογή προτού ανέβει η πρώτη μπάντα επί σκηνής.
BREATH AFTER COMA
Την έναρξη της τελευταίας μέρας του Release Athens Festival 2019 έκαναν οι Breath After Coma. O κόσμος μαζευόταν σιγά σιγά μπροστά από το τεράστιο stage του Release, λιγοστός, όμως, σχετικά, μιας και αρκετοί από τους θαρραλέους που ήρθαν νωρίς προτίμησαν να παρακολουθήσουν εξ αποστάσεως το live αναζητώντας κάποια σκιά. Οι Breath After Coma εμφανίστηκαν εν μέσω θερμού ενθουσιασμού από τους οπαδούς και με πολύ καλό ήχο και ενέργεια έκαναν μια πολύ καλή εμφάνιση και καταχειροκροτήθηκαν από τους fans. Ένα πράγματι πολύ καλό warm-up για την τελευταία μέρα του φεστιβάλ.
NEED
Ακριβώς στις 18:30 βάσει προγράμματος περιμέναμε στην σκηνή τους εξαιρετικούς Need. Το show τους ξεκίνησε σε φορτισμένο κλίμα, καθώς από την γιγαντοοθόνη προβαλλόταν το video clip του κομματιού "Nema" των Mother of Millions και η φωτογραφία του αδικοχαμένου πρόσφατα μέλους τους, Μάκη Τσαμκόσογλου. «Ό Μάκης ήταν ένας από εμάς» είπε ο τραγουδιστής των Need, Γιάννης Βογιανζτής, εν μέσω θερμού χειροκροτήματος του κοινού. Όλη τους η εμφάνιση ήταν αφιερωμένη σε αυτόν.
Το επίπεδο αυτής της μπάντας είναι πολύ υψηλό και όλοι τους σε εξαιρετική φόρμα. Πραγματικά είναι μια μπάντα που χαίρεσαι να βλέπεις ζωντανά κάθε φορά. Όσοι από εσάς δεν είχατε την τύχη να τους δείτε ακόμα ζωντανά, να το κάνετε με την πρώτη ευκαιρία. Η απολαυστική εκφραστικότητα του Γιώργου Τζαβάρα (κιθάρα) είναι κάτι που πάντα μου τραβούσε το βλέμμα. Ο Στέλιος Πασχάλης (drums) πραγματικός στυλοβάτης, απίστευτος drummer, groovemaster, παρέα με τους Βίκτωρα Κουλουμπή (μπάσο) και Αντώνη Χατζηκωνσταντή (πλήκτρα), έδειξαν για άλλη μια φορά το μέγεθος και την κλάση τους σαν μπάντα. Αρχή έκαναν με το κομμάτι "Rememory" και ακολούθησαν τα "Alltribe και "Tilikum", όλα από το τελευταίο τους άλμπουμ με τίτλο "Hegaiamas: A Song For Freedom". Συνέχεια είχε το "Mother Madness" και έκλεισαν αυτή την πολύ καλή εμφάνισή τους με το 17λεπτο έπος "Orvam" επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τους παλιούς οπαδούς τους και κερδίζοντας πάρα πολλούς καινούργιους.
SIX FOR NINE
Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, η σκηνή ετοιμάστηκε να υποδεχτεί τους Six for Nine. Παρά τον κακό ήχο που είχαν στην αρχή του set τους, τα πράγματα όσο περνούσε η ώρα εξομαλύνονταν και ο κόσμος πλέον που είχε καταφθάσει στην Πλατεία Νερού ήταν πολύς και η διάθεση ανεβασμένη. Πολύ καλή εμφάνιση για τους Six for Nine με τον τραγουδιστή Fotis Benardo (πρώην drummer των Septic Flesh) σε πολύ καλή μέρα, δείχνοντας ότι είχε τον απόλυτο έλεγχο της σκηνής. Εξαιρετική και η απόδοση όλης της μπάντας. Οι πολύ καλές συνθέσεις με groove και ωριαία riffs, καθώς και το νέο υλικό που αναμένεται να κυκλοφορήσει έκαναν την εμφάνιση τους αυτή ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Τέλος και αυτοί τίμησαν την μνήμη του Μάκη Τσαμκόσογλου, ζητώντας από το κοινό ένα τεράστιο και ζεστό χειροκρότημα για τον ίδιο.
ANTHRAX
Η ώρα έφτασε. Η σκηνή ήταν έτοιμη πλέον να υποδεχθεί μια μπάντα με τεράστια ιστορία στο Thrash Metal. Δεν ήταν τυχαία μέσα στο Big four (μαζί με Metallica, Slayer και Megadeth). Ξαφνικά από τα ηχεία ακούσαμε όλοι τα λόγια: "Woe to you, oh earth and sea..."
Ναι σωστά καταλάβατε. Το "Number of the Beast" των Iron Maiden αποτελούσε τον εναρκτήριο ύμνο για το show των Anthrax. Ενθουσιασμός και πόρωση από το κοινό, καθώς όλοι τραγουδούσαν εκστασιασμένοι. Και ναι... η συναυλία των Anthrax είχε μόλις ξεκινήσει."Caught In A Mosh" πρώτο κομμάτι (με την εισαγωγή του "Cowboys from Hell" των Pantera) και τα πρώτα καπνογόνα άναψαν κάνοντας την ατμόσφαιρα εκρηκτική (αλήθεια πώς κατάφεραν να τα περάσουν μέσα τόσα καπνογόνα;). "Got the time" και "Madhouse" για τη συνέχεια και ο κακός (πραγματικά πολύ κακός) ήχος των πρώτων λεπτών έφτιαχνε, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη ενέργεια στην ήδη φλεγόμενη ατμόσφαιρα. Η μπάντα σε άψογη κατάσταση και η φωνή του Joey Bellabonna αναλλοίωτη στο χρόνο. Πραγματικά για πολλούς η εμφάνισή τους αυτή αποτελούσε ίσως την καλύτερη εμφάνιση που έχουν κάνει ποτέ σε ελληνικό έδαφος και κάποιοι πιο τολμηροί είπαν ότι ήταν το καλύτερο act του φετινού Release.
Γρήγορα κοινό και μπάντα έγιναν ένα. Άκρως επικοινωνιακοί και υπερκινητικοί έδειχναν να γουστάρουν τόσο πολύ αυτό που έκαναν και να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή του 90'λεπτου set τους. Με την εισαγωγή του "Be all and All" εμφανίστηκαν και τα πρώτα mosh pits και ο κόσμος παραληρούσε. Ακολούθησε μια καταιγίδα από thrash ύμνους όπως τα "I Am The Law", "Medusa" "In the End", ενώ το set έκλεισε με το A.I.R. και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένα νέο τεράστιο pit γεννήθηκε ακριβώς πίσω μου και χωρίς να χάσω ευκαιρία του έκανα ένα test drive! Ξαφνικά ο ουρανός γέμισε βεγγαλικά και το θέαμα ήταν φανταστικό. Έρχονταν από αρκετά μακριά από την Πλατεία Νερού και θα έλεγε κανείς ότι ήταν από κάποιο παρακείμενο γάμο, αλλά, όπως και να έχει, ήταν ένα πολύ όμορφο στιγμιότυπο.
Έφτασε η ώρα για το encore. "Antosocial" και φυσικά το "Indians", όπου η Πλατεία πήρε φωτιά. Οι Scott Ian, Charlie Benante, Frank Bello και Jonathan Donais έκαναν σαν μικρά παιδιά δείχνοντάς μας για άλλη μια φορά γιατί είναι και παραμένουν τόσο τεράστια μπάντα. Όντως μετά το show τους είχα μια αίσθηση πληρότητας σαν να είχα δει μόλις τους headliners. Αλλά μην κοροϊδευόμαστε. Ήταν η σειρά των Disturbed να εμφανιστούν στη σκηνή. Άσχετο με το αν μας αρέσει ή όχι, η μπάντα αυτή δεν παύει να είναι ο λόγος για τον οποίο η μέρα αυτή του φεστιβάλ έγινε πραγματικότητα και χιλιάδες κόσμου το επιβεβαίωσαν.
DISTURBED
Αν και οι Disturbed δεν ήταν ποτέ η μπάντα που άκουγα φανατικά, παρόλα αυτά αντιλαμβάνομαι το μέγεθός τους και ότι υπάρχει πολύς λαός και εδώ στην Ελλάδα που τους ακολουθεί φανατικά. Είναι μια μπάντα που χαίρομαι που κατάφερα να δω επιτέλους live, ακόμα και αν έχουν περάσει οι λαμπρές μέρες της δόξας της. Παραμένει, όμως, τεράστια και αψεγάδιαστη επαγγελματικά.
Πολύ καλά στημένο show με προσεγμένο φωτισμό, σκηνική παρουσία και video που έπεφταν κατά καιρούς στις οθόνες πίσω. Ο ήχος και εδώ δεν ήταν στα καλύτερά του στην αρχή αλλά όλα μπήκαν στη θέση τους πολύ γρήγορα.
Το κοινό τους, νεαρό σχετικά, τραγουδούσε με πάθος κάθε τραγούδι τους, ενώ το setlist αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από επιτυχίες. Αρχή έγινε με το πρόσφατο "Are You ready?", ενώ για τη συνέχεια τα πολύ δυνατά "Prayer" και "Liberate". Στο "Land Of Confusion" στήθηκε μεγάλο πάρτι με το κοινό να χοροπηδάει πάνω κάτω.
Πολύ συχνά ο Draiman ανάμεσα στα κομμάτια μιλούσε και έθιγε θέματα πολύ σοβαρά, όπως οι κατάθλιψη, η διαφορετικότητα των ανθρώπων και άλλα. Στο "Ten Thousand Fists" όλοι σήκωσαν την γροθιά τους στον αέρα και η εικόνα ήταν μαγική. Λίγο πριν προχωρήσουν σε ένα ακουστικό show τα κομμάτια "The Game" και "No More" ήταν ότι έπρεπε για να ζεστάνουν περισσότερο το κοινό. "A Reason To Fight" "Hold On To Memories" σε ακουστικό ύφος με τον Draiman και την υπόλοιπη μπάντα σε ψηλά σκαμπό, κρατώντας ακουστικά όργανα, ενώ χιλιάδες κινητά τηλέφωνα του κοινού συνέθεταν μια πολύ έντονα συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, καθώς τα κομμάτια ήταν αφιερωμένα σε όλους εκείνους που νικήθηκαν από τους δαίμονες τους, ανάμεσά τους οι Chester Bennington, Scott Weiland και Chris Cornell.
"Indestructible" και "Inside The Fire" για τη συνέχεια ενώ η ώρα που οι περισσότεροι περίμεναν έφτασε. "The Sound Of Silence". Ένα τόσο κλασικό τραγούδι που κατάφεραν να το κάνουν ξανά επιτυχία αποδίδοντας το με έναν εκπληκτικό τρόπο. Στη σκηνή ανέβηκε ένα πιάνο, κλασικά τύμπανα και βιολοντσέλα, που σε συνδυασμό με τον μπλε φωτισμό της σκηνής έδινε μια πολύ παραμυθένια αίσθηση. Αναμφίβολα μια από της δυνατές στιγμές της βραδιάς. Καθώς η βραδιά κυλούσε προς το τέλος της, τα Light και Stricken ήρθαν να ζεστάνουν ακόμα περισσότερο το κοινό και φυσικά το "Down With The Sickness" ήρθε να μας απογειώσει. "We are Disturbed" φώναζε το κοινό και το Release Festival του 2019 μόλις είχε περάσει στην ιστορία.
Πραγματικά τυχεροί όσο βρεθήκαμε στην τελευταία αυτή μέρα του φεστιβάλ και φυσικά ο πήχης, αλλά και οι προσδοκίες μας για το Release 2020 έχουν ανέβει πολύ.
Ραντεβού σε 11 μήνες.