Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Κορομηλά και το Mix Grill.
Στην τελευταία «μεγάλη» συναυλία του καλοκαιριού στη Θεσσαλονίκη το μενού είχε ένα συγκρότημα ιδιαίτερα αγαπημένο στη χώρα μας. Βέβαια, η Θεσσαλονίκη δεν είχε και πολλές μεγάλες διεθνείς συναυλίες αυτό το καλοκαίρι, αλλά τέλος πάντων. Οι Dead Can Dance ήρθαν, με το πιο ακριβό εισιτήριο της χρονιάς, και γέμισαν περίπου το μισό Θέατρο Γης. Ο συνδυασμός με τη συναυλία της Loreena McKennitt λίγες μέρες νωρίτερα έκανε πολλούς μουσικόφιλους της πόλης να διαλέξουν μία από τις δύο συναυλίες με αποτέλεσμα τα ανώτερα διαζώματα να είναι άδεια και τις δύο μέρες.
Οι Dead Can Dance εμφανίστηκαν σε πλήρη διάταξη με επτά μέλη επί σκηνής και τον David Kuckhermann να συμμετέχει κυρίως στα κρουστά. Ήταν ο ίδιος ο Kuckhermann που με μια μισάωρη σχεδόν εμφάνιση κυρίως στο hang drum του άνοιξε τη βραδιά.
Μουσικά και ηχητικά, η συναυλία δεν άφησε κανένα παράπονο. Βλέποντας τους Dead Can Dance για πρώτη φορά ζωντανά είχα ιδιαίτερες προσδοκίες για την ερμηνεία της Lisa Gerrard, οι οποίες νιώθω πως δεν ικανοποιήθηκαν. Συζητώντας με το συνάδελφο φωτογράφο Δημήτρη Κορομηλά, συμφωνήσαμε στο ότι η εμφάνισή τους ήταν καλύτερη από την προηγούμενη στην πόλη μας όταν είχαν εμφανιστεί ως τρίο, με φτωχότερη μουσική υπόκρουση, αλλά και στο ότι η φωνή της Gerrard δεν ήταν στην κορυφή της σ' αυτή την εμφάνιση.
Όχι πως ήταν άσχημη ή έκανε λάθη ή έχανε νότες, αλίμονο. Απλά ακουγόταν λιγότερο εξωπραγματική απ' όσο θυμόμασταν ή περιμέναμε. Ίσως να έπαιξε ρόλο και σ' αυτό η πολύ αποκομμένη στάση της από το κοινό, χωρίς πολλά λόγια και με ένα πομπώδες ύφος να συνοδεύει το περίτεχνο φόρεμά της. Ο Brendan Perry από την άλλη ήταν αυτός που είχε αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας και που, ως άτομο, άφησε καλύτερη συνολικά εντύπωση.
Σε κάθε περίπτωση, η ερμηνεία της Gerrard σχεδόν a capella σε τραγούδια όπως το "The Wind That Shakes The Barley" ήταν από τα καλύτερα σημεία της βραδιάς. Όπως και το "Song To The Siren" στο πρώτο encore περίπου στις 23:30. Δεν ξέρω αν ήταν προγραμματισμένο και το δεύτερο encore, πιστεύω πως ναι, αλλά το κοινό το ζήτησε επίμονα. Η Lisa Gerrard επέστρεψε στη σκηνή και έπειτα όλοι μαζί έκλεισαν με το "Severance".
Οφείλω να καταγράψω τα παράπονα που εκφράστηκαν για τη συμπεριφορά (φασαρία και σχολιασμός) της ομάδας διάσωσης που βρισκόταν στο χώρο. Δεν έχω εμπειρία από πρώτο χέρι καθώς δεν βρισκόμουν κοντά τους, αλλά η διοργανώτρια ομάδα «αναγκάστηκε» σε επίσημη απάντηση στα πολλά σχόλια που κυκλοφόρησαν.
Τι μένει, λοιπόν; Μια καλή εμφάνιση από ένα συγκρότημα παλιό, πεθαμένο κι αναστημένο, σαν κι αυτά που μπορεί εύκολα να χωνέψει το κοινό της πόλης σε τέτοια μεγέθη. Μια αξιομνημόνευτη συναυλία, είτε για κάποιον που τους είχε ξαναδεί είτε όχι, που την περίπου μιάμιση ώρα της διάρκειάς της κινήθηκε σε πολύ υψηλό μουσικό επίπεδο, αλλά δεν κατάφερε ποτέ κάποια κορύφωση.
