Οι καλοκαιρινές συναυλίες στο Ηρώδειο αποτελούν από μόνες τους μια ξεχωριστή εμπειρία. Το επιβλητικό σκηνικό, η αύρα της ακρόπολης, η αμφιθεατρική δομή του χώρου, τα μάρμαρα με την ιστορία τους, η θέα, το φεγγάρι. Το βράδυ του Σαββάτου το μουσικόφιλο κοινό που δεν χάνει ευκαιρία να δει από κοντά αγαπημένα ξένα συγκροτήματα που επισκέπτονται την Ελλάδα, χωρίστηκε ανάμεσα στο κλειστό γήπεδο «Νίκος Γκάλης» του ΟΑΚΑ για να δει τους Slayer και στο Ωδείο Ηρώδου του Αττκού για να ακούσει τους Tindersticks. Και ενώ εύλογα μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση η ιδιοσυγκρασία του ενός κοινού με το άλλο, θα τονίσουμε για άλλη μια φορά πως η μουσική δεν έχει όρια ή στεγανά, επομένως «γιατί όχι;».
Ο χώρος είχε γεμίσει, όλοι είχαν πάρει τις θέσεις τους, ήταν ακόμη σούρουπο (τα καλά του καλοκαιριού!) και όλοι ήταν έτοιμοι για να απολαύσουν μία από τις αγαπημένες βρετανικές μπάντες του ελληνικού κοινού, για άλλη μια φορά στη χώρα μας. Αρκετό καιρό πριν από τη συναυλία τους, ο Stuart Staples είχε αναφέρει πως δεν είχαν σκοπό να παίξουν πουθενά φέτος το καλοκαίρι, ωστόσο, η πρόταση για μια συναυλία στον ατμοσφαιρικό χώρο του Ηρωδείου, τους έκανε να αλλάξουν γνώμη. Εκ των υστέρων, μπορούμε να πούμε πως ορθώς έπραξαν, αφού ο βαθύς ρομαντισμός τους και ο σκοτεινός συναισθηματισμός των τραγουδιών τους «έδεσαν» όμορφα στο σύνολο με το υπέροχο περιβάλλον, παρά την αίσθηση πως κάτι μας έλειψε.
Οι Tindersticks βγήκαν στη σκηνή μερικά λεπτά μετά τις 21:00 και αμέσως μας βύθισαν σε ένα μαγικό κόσμο γεμάτο ατμοσφαιρικές μελωδίες, ειδυλλιακές εικόνες και έρωτα. Τον έρωτα εκείνο που σε παρασέρνει στις πιο γαλήνιες θάλασσες και, παράλληλα, σε τσακίζει στους πιο απόκρημνα βράχια, που σου προσφέρει μυρωδιές από κατακόκκινα τριαντάφυλλα και που, ταυτόχρονα, σε γδέρνει με τα τραχιά αγκάθια τους. Κόκκινα σαν το “Blood” που έπαιξαν σχετικά στην αρχή του set τους και που κέρδισε τους πρώτους ευφημισμούς του κοινού, που αγωνιούσε για τη συνέχεια. Τα φώτα άλλαζαν κάθε τόσο χρώματα και ο Stuart με συνέπεια, στιβαρότητα και ατάκες που απευθύνονταν στον κόσμο, κινείτο νωχελικά ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν.
Επιλέγοντας τραγούδια από το την 27χρονη πορεία τους, όπως τα “Keep You Beautiful”, “Medicine”, “Her”, “Factory Girls“She’s Gone” , "Willow", αλλά και μερικά καινούργια που θέλησαν να μοιραστούν με το κοινό, τα “The Amputees", “Pinky In The Daylight", “Old Man's Gait" και “Something For The Beauty”, οι Tindersticks με τη γλυκιά μελαγχολία τους και ο Stuart με τη βελούδινη χροιά του, εισχώρησαν προσεκτικά και με αγάπη στα ενδότερα του ψυχισμού μας. Μπορεί η δυναμική τους να μην κατέκλυσε το Ηρώδειο, όπως θα περίμεναν αρκετοί, αλλά σίγουρα οι Tindersticks «χάιδεψαν» ευαίσθητες χορδές μας και μας έκαναν ευάλωτους ξανά, βρίσκοντας μικρές διόδους μέσα στην σκληρή και επιταχυνόμενη καθημερινότητα που βιώνουμε.
Οι ίδιοι επέλεξαν λιτές ενορχηστρώσεις και αυτό σε κάποια τραγούδια ήταν ιδανικό, σε συνδυασμό και με την πολύ καλή ακουστική του χώρου, ενώ σε άλλα απλώς ικανοποιητικό, αφού θα θέλαμε το κάτι παραπάνω για να απογειωθούν οι συνθέσεις. Υπήρξαν, πάντως, απολύτως ειλικρινείς απέναντί μας, τόσο ως προς τον ατόφιο ρομαντισμό τους, όσο και στην υπόσχεση του Stuart ότι την επόμενη φορά που θα παίξουν στην Ελλάδα, θα έχουν μαζί τους ορχήστρα. Από τις 21:00 μέχρι και τις 22:30 η μπάντα διατήρησε την ειδυλλιακή, ατμοσφαιρική και συναισθηματική ιδιοσυγκρασία της, με 2 ή 3 μικρά δυναμικά «ξεσπάσματα», που ανέβασαν λίγο τους τόνους και αναθέρμαναν το κοινό, το οποίο ενδιάμεσα ζητούσε μερικά αγαπημένα τραγούδια που δεν είχαν παίξει.
Η μιάμιση ώρα φάνηκε πως δεν ήταν αρκετή για τον κόσμο, αφού με το τέλος της συναυλίας ξέσπασαν χειροκροτήματα που ζητούσαν διακαώς και κάτι ακόμα. Η έκκληση του κοινού βρήκε ανταπόκριση και οι Tindersticks βγήκαν ξανά στη σκηνή του Ηρωδείου με δύο τραγούδια. Ήταν το “Tiny Tears”, που ικανοποίησε πολλούς με τη γλυκιά μελαγχολία του, και το άκρως ονειρικό “A Night So Still” που έβαλε «τελεία» στη βραδιά, παρά τη δεύτερη έκκληση του κοινού που ακολούθησε. Η συναυλία τους ολοκληρώθηκε λίγα λεπτά πριν τις 23:00, με μια μερίδα του κοινού να είναι ευχαριστημένη απ' την εμφάνισή τους και ένα μέρος να είναι απογοητευμένο απ' τη γενικότερη επιλογή του setlist.
Αν μπορούσα, πάντως, να περιγράψω όχι με λόγια, αλλά με μια εικόνα τη συναυλία του Σαββάτου, θα ήταν η εξής: μια απέραντη λίμνη γεμάτη νούφαρα, λουσμένη στο μωβ φως του φεγγαριού.