*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον προσωπικό λογαριασμό του Eric Burdon στο Facebook και στη Supernova Productions
Είναι κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν μεγαλώσει πολλές γενιές στη χώρα μας και όχι μόνο. Έχουν επηρεάσει μεγάλους μουσικούς και είμαστε τυχεροί που μας τραγουδάνε ακόμα. Ένας από αυτούς είναι ο Eric Burdon. Είναι αλήθεια πως δεν είναι πια δισκογραφικά ενεργός, με την τελευταία του κυκλοφορία να χρονολογείται το 2013 ('Till Your River Runs Dry'). Περιοδεύει, όμως, ακόμα και αν πιστέψουμε το δελτίο τύπου, η τρέχουσα περιοδεία του θα είναι και η τελευταία.
Η blues rock φωνή του Eric, όπως διαπιστώσαμε, είναι ακόμα εδώ. Ναι, στρογγυλεύει την ερμηνεία του, αποφεύγοντας κάποιες κορώνες, χωρίς όμως αυτό να γίνεται εις βάρος των συνθέσεων. Όμως, προσεγγίζει τα κομμάτια με λίγο διαφορετικό τρόπο. Το set είχε αρκετές διασκευές, με έμφαση στο horn section και όχι τόσο στις κιθάρες, δίνοντας άρωμα Νέας Ορλεάνης στην βραδιά. Οι Animals που τον συνόδευαν δεν ήταν, φυσικά, τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος. Ούτως η άλλως ο Eric έχει πια τα δικαιώματα του συγκροτήματος και στα όργανα ήταν μουσικοί πολύ νεότεροι.
Στο ξεκίνημα της βραδιάς έπαιξε το spiritual "Sometimes I Feel Like A Motherlesss Child" από τη δικιά του r 'n' b οπτική, για να ανεβάσει τους τόνους με το "Mama Told Me Not To Come" του Randy Newman, που ήταν στον πρώτο του προσωπικό δίσκο. Soul και παλαιάς κοπής rock 'n' roll συνέχισαν να γεμίζουν το Ηρώδειο με το "Anything", μαζί με blues με το "Soul Of A Man" του Blind Willie Johnson, αλλά και το "Mother Earth" του Memphis Slim.
Η σχετικά uptempo διασκευή του "Darkness Darkness" (Jesse Colin Young) ξεχώρισε, μαζί βέβαια με το "Women Of The Rings" (που παραδέχτηκε ότι είναι από τα αγαπημένα τραγούδια των Animals στη χώρα μας), το οποίο διαδέχτηκε τα «χιτάκια» με τα οποία τον γνώρισε ένα μεγάλο μέρος του κοινού που βρέθηκε στο Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού. Ο Burdon, εκτός του ότι έχει παντρευτεί Ελληνίδα, έχει κυκλοφορήσει και live από την Αθήνα. Συνεπώς υπάρχει μία τριβή με το Ελληνικό κοινό που, όπως μας είπε και ο ίδιος, τον είχε δει στην Ελλάδα με πρωτοβουλία της Μελίνας Μερκούρη.
Η πασίγνωστη εκτέλεση των Animals στο "House Of The Rising Sun", το "The Night" (που το έχασε λίγο στην αρχή επειδή κόλλησε το teleprompter) και μία ακόμα διασκευή στο "Hold On I'm Coming" των Sam and Dave ήταν το επόμενο σκαλί που έφτασε τη μπάντα στα Encore. Τότε ήταν που ήθελες να κατέβεις στην πλατεία του θεάτρου να χορέψεις (αν και αυτό έχει αποδειχτεί στο παρελθόν ένα δύσκολο εγχείρημα): "Paint It Black", "We Got To Get Out Of This Place", "Don't Bring Me Down", "Bring It On Home" και grand finale με "It's My Life".
Ο Burdon στα 78 του χρόνια έχει μια φοβερή μουσική κληρονομιά που μπορεί ακόμα να την παρουσιάσει με πολύ καλό τρόπο. Δεν μας άρεσε που σε μερικά τραγούδια ήταν κολλημένος στο teleprompter, να τα λέμε αυτά - μπορούσε να το κάνει πιο διακριτικά. Όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό για μας αλλοιώσει την εμπειρία μίας αποχαιρετιστήριας συναυλίας αντάξιας με το όνομα του Eric Burdon, ο οποίος βρισκόταν στην καλύτερη φόρμα που τον έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Όταν στη δεκαετία του '60 οι Animals μεσουρανούσαν, οι δάσκαλοι κορόιδευαν τους μαθητές που έγραφαν το όνομα του αγαπημένου τους συγκροτήματος στα θρανία λέγοντας «Με αυτό το όνομα, αυτοί τουλάχιστον έχουν το γνώθι σαυτόν!». Πού να έβλεπαν τον Eric τώρα, πέντε δεκαετίες μετά στο Ηρώδειο! Κανείς τους δε θα το πίστευε.
Όπως θα δείτε, το setlist έχει δύο κομμάτια σβησμένα. Φανταζόμαστε ποια μπορεί να είναι, όμως επειδή η συναυλία ήταν πολύ περιεκτική τον συγχωρούμε. Άλλωστε, για να γίνουμε και λίγο εριστικοί, ο Eric έπαιξε 2 ώρες, και ας μη χοροπήδησε πολύ, ενώ η κατά 5 δεκαετίες νεότερη του Florence Welch, στον ίδιο χώρο μερικές μέρες πριν, έπαιξε περίπου μιάμιση ώρα.
Και αφού σας περιγράψαμε τι ζήσαμε στον Eric Burdon θα κλείσουμε με ένα σχόλιο για το Ηρώδειο. Το κακό με το Ηρώδειο είναι ότι αν δε μιλάμε για ένα εμπορικό όνομα με ορκισμένους θαυμαστές (όπως πχ. οι Foo Fighters), τότε το Αρχαίο Ωδείο μαζεύει άτομα που δεν έχουν επαφή με τη μουσική του καλλιτέχνη. Αυτό ήταν και το πρόβλημα στη συναυλία του Burdon, που έχανε κάτι από τη rock αισθητική. Βέβαια δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, και σίγουρα είμαστε τυχεροί που καταφέρνουμε να βλέπουμε τόσα μεγάλα ονόματα στο Ηρώδειο.
Είναι κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν μεγαλώσει πολλές γενιές στη χώρα μας και όχι μόνο. Έχουν επηρεάσει μεγάλους μουσικούς και είμαστε τυχεροί που μας τραγουδάνε ακόμα. Ένας από αυτούς είναι ο Eric Burdon. Είναι αλήθεια πως δεν είναι πια δισκογραφικά ενεργός, με την τελευταία του κυκλοφορία να χρονολογείται το 2013 ('Till Your River Runs Dry'). Περιοδεύει, όμως, ακόμα και αν πιστέψουμε το δελτίο τύπου, η τρέχουσα περιοδεία του θα είναι και η τελευταία.
Η blues rock φωνή του Eric, όπως διαπιστώσαμε, είναι ακόμα εδώ. Ναι, στρογγυλεύει την ερμηνεία του, αποφεύγοντας κάποιες κορώνες, χωρίς όμως αυτό να γίνεται εις βάρος των συνθέσεων. Όμως, προσεγγίζει τα κομμάτια με λίγο διαφορετικό τρόπο. Το set είχε αρκετές διασκευές, με έμφαση στο horn section και όχι τόσο στις κιθάρες, δίνοντας άρωμα Νέας Ορλεάνης στην βραδιά. Οι Animals που τον συνόδευαν δεν ήταν, φυσικά, τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος. Ούτως η άλλως ο Eric έχει πια τα δικαιώματα του συγκροτήματος και στα όργανα ήταν μουσικοί πολύ νεότεροι.
Στο ξεκίνημα της βραδιάς έπαιξε το spiritual "Sometimes I Feel Like A Motherlesss Child" από τη δικιά του r 'n' b οπτική, για να ανεβάσει τους τόνους με το "Mama Told Me Not To Come" του Randy Newman, που ήταν στον πρώτο του προσωπικό δίσκο. Soul και παλαιάς κοπής rock 'n' roll συνέχισαν να γεμίζουν το Ηρώδειο με το "Anything", μαζί με blues με το "Soul Of A Man" του Blind Willie Johnson, αλλά και το "Mother Earth" του Memphis Slim.
Η σχετικά uptempo διασκευή του "Darkness Darkness" (Jesse Colin Young) ξεχώρισε, μαζί βέβαια με το "Women Of The Rings" (που παραδέχτηκε ότι είναι από τα αγαπημένα τραγούδια των Animals στη χώρα μας), το οποίο διαδέχτηκε τα «χιτάκια» με τα οποία τον γνώρισε ένα μεγάλο μέρος του κοινού που βρέθηκε στο Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού. Ο Burdon, εκτός του ότι έχει παντρευτεί Ελληνίδα, έχει κυκλοφορήσει και live από την Αθήνα. Συνεπώς υπάρχει μία τριβή με το Ελληνικό κοινό που, όπως μας είπε και ο ίδιος, τον είχε δει στην Ελλάδα με πρωτοβουλία της Μελίνας Μερκούρη.
Η πασίγνωστη εκτέλεση των Animals στο "House Of The Rising Sun", το "The Night" (που το έχασε λίγο στην αρχή επειδή κόλλησε το teleprompter) και μία ακόμα διασκευή στο "Hold On I'm Coming" των Sam and Dave ήταν το επόμενο σκαλί που έφτασε τη μπάντα στα Encore. Τότε ήταν που ήθελες να κατέβεις στην πλατεία του θεάτρου να χορέψεις (αν και αυτό έχει αποδειχτεί στο παρελθόν ένα δύσκολο εγχείρημα): "Paint It Black", "We Got To Get Out Of This Place", "Don't Bring Me Down", "Bring It On Home" και grand finale με "It's My Life".
Ο Burdon στα 78 του χρόνια έχει μια φοβερή μουσική κληρονομιά που μπορεί ακόμα να την παρουσιάσει με πολύ καλό τρόπο. Δεν μας άρεσε που σε μερικά τραγούδια ήταν κολλημένος στο teleprompter, να τα λέμε αυτά - μπορούσε να το κάνει πιο διακριτικά. Όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό για μας αλλοιώσει την εμπειρία μίας αποχαιρετιστήριας συναυλίας αντάξιας με το όνομα του Eric Burdon, ο οποίος βρισκόταν στην καλύτερη φόρμα που τον έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Όταν στη δεκαετία του '60 οι Animals μεσουρανούσαν, οι δάσκαλοι κορόιδευαν τους μαθητές που έγραφαν το όνομα του αγαπημένου τους συγκροτήματος στα θρανία λέγοντας «Με αυτό το όνομα, αυτοί τουλάχιστον έχουν το γνώθι σαυτόν!». Πού να έβλεπαν τον Eric τώρα, πέντε δεκαετίες μετά στο Ηρώδειο! Κανείς τους δε θα το πίστευε.
Όπως θα δείτε, το setlist έχει δύο κομμάτια σβησμένα. Φανταζόμαστε ποια μπορεί να είναι, όμως επειδή η συναυλία ήταν πολύ περιεκτική τον συγχωρούμε. Άλλωστε, για να γίνουμε και λίγο εριστικοί, ο Eric έπαιξε 2 ώρες, και ας μη χοροπήδησε πολύ, ενώ η κατά 5 δεκαετίες νεότερη του Florence Welch, στον ίδιο χώρο μερικές μέρες πριν, έπαιξε περίπου μιάμιση ώρα.
Και αφού σας περιγράψαμε τι ζήσαμε στον Eric Burdon θα κλείσουμε με ένα σχόλιο για το Ηρώδειο. Το κακό με το Ηρώδειο είναι ότι αν δε μιλάμε για ένα εμπορικό όνομα με ορκισμένους θαυμαστές (όπως πχ. οι Foo Fighters), τότε το Αρχαίο Ωδείο μαζεύει άτομα που δεν έχουν επαφή με τη μουσική του καλλιτέχνη. Αυτό ήταν και το πρόβλημα στη συναυλία του Burdon, που έχανε κάτι από τη rock αισθητική. Βέβαια δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, και σίγουρα είμαστε τυχεροί που καταφέρνουμε να βλέπουμε τόσα μεγάλα ονόματα στο Ηρώδειο.