Κάθε Τετάρτη, οι συντάκτες του Mix Grill θέτουν διλήμματα πάνω σε διάφορα θέματα γύρω από την μουσική, το σινεμά, το θέατρο και γενικότερα τον πολιτισμό. Μετά από το θέμα για το τσιγάρο σε κλειστούς συναυλιακούς χώρους και την βιντεοσκόπηση των συναυλιών με τα κινητά μας ή την απαγόρευση τους συνεχίζουμε σε συναυλιακό κλίμα.
Το προπερασμένο Σαββατοκύριακο ο Carl Cox σταμάτησε προσωρινά το dj set του, γιατί κάποιοι άνθρωποι από το κοινό τσακώνονταν, ενώ τους είχε προειδοποιήσει δύο φορές. Ακόμη, ο Apparat στο Reworks Festival τελείωσε τη συναυλία του πολύ πιο νωρίς, επειδή το κοινό μιλούσε δυνατά. Τους ζήτησε αρκετές φορές να κάνουν ησυχία, αλλά...
Συμφωνείτε με αυτές τις προσεγγίσεις; Να σταματάνε οι συναυλίες όταν το κοινό είναι θορυβώδες;
Ο Θωμάς Τζίτζης θεωρεί ότι όσοι μιλούν ακατάπαυστα και δυνατά κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας θα είναι καλό να μην πηγαίνουν στη συναυλία για το καλό όλων. Ο Δημήτρης Καμπούρης πιστεύει ότι καλό θα ήταν ο καλλιτέχνης να τους κερδίσει όλους ή να συνεχίσει για εκείνους που πρέπει κι ο Ξενοφών Καράμπαλης θεωρεί ότι ο μουσικός που θα αποχωρήσει από τη σκηνή λόγω συμπεριφοράς ενός μεμονωμένου θεατή δεν δικαιολογείται.
Ποια είναι η δικιά σας άποψη;
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Θεωρώ πως πρόκειται για δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Στην πρώτη του Carl Cox, πιστεύω πως αυτή είναι μια σωστή αντιμετώπιση, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα. Μάλιστα, από αυτά που έχω διαβάσει, το dj set σταμάτησε προσωρινά και συνεχίστηκε, όταν είχε επέλθει η τάξη. Επίσης χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία ενός dj set, η live απόδοση της μουσικής είναι πολύ διαφορετικό πράγμα.
Στην δεύτερη περίπτωση είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα.
1. Είναι γεγονός πως μπορεί να ενοχληθεί ο καλλιτέχνης από τις φωνές ή την αδιαφορία του κόσμου. Όπως είπε κι ο ίδιος ο Apparat, συνήθως ρίχνει το φταίξιμο στον εαυτό του, ότι δεν καταφέρνει δηλαδή να συνεπάρει το κοινό. Αυτό είναι μεν ευθύνη του καλλιτέχνη, αλλά είναι και ευθύνη του κοινού να δώσει την ευκαιρία στον καλλιτέχνη να αποδώσει αυτά που μπορεί.
2. Είναι γεγονός πως υπάρχει κοινό που δεν πρέπει να πηγαίνει στα live, που είναι προκλητικά θορυβώδες κι ενοχλητικό. Εννοείται πως και θα μιλήσεις και θα σχολιάσεις και θα γελάσεις σε κάποια φάση, θα κουνηθείς, θα χορέψεις, θα σπρώξεις. Απλά υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές που ξεπερνούν τα όρια.
3. Τι γίνεται όμως με εκείνους που είναι ήσυχοι κι ωραίοι; Που και το κακομαθημένο κοινό πρέπει να ανεχτούν και μια πιθανή διακοπή από τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη; Για αυτούς και μόνο πιστεύω πως αξίζει ο καλλιτέχνης να φτάνει μέχρι το τέλος, να παλεύει και για εκείνους που θέλουν να τον ακούσουν, έστω κι αν αυτός είναι ένας. Δύσκολο σίγουρα, έτσι νιώθω ότι πρέπει να γίνεται. Σκέψου έναν καθηγητή ή δάσκαλο σε τάξη. Θα έπρεπε να σταματάει το μάθημα αν υπήρχαν κάποιοι λίγοι ή και πολλοί μαθητές που δεν παρακολουθούν ή κάνουν φασαρία; Μπορεί να έχει την δυνατότητα της τιμωρίας ή της αποβολής, ενώ ο καλλιτέχνης όχι, καλό θα ήταν όμως να τους κερδίσει όλους ή να συνεχίσει για εκείνους που πρέπει.
[Γράφει ο Θωμάς Τζίτζης]
Το να διακοπεί μια συναυλία από τον ίδιο τον καλλιτέχνη με πρόφαση την έντονη φασαρία από το κοινό αποτελεί ένα γεγονός που μπορεί να ερμηνευτεί από πολλές διαφορετικές οπτικές. Ας ξεκινήσω από το βασικό και το πολύ λογικό πως όσοι μιλούν ακατάπαυστα και δυνατά κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας θα είναι καλό να μην πηγαίνουν στη συναυλία για το καλό όλων. Φίλε που ήρθες στη συναυλία για να συζητήσεις ό,τι δεν συζήτησες τους τελευταίους μήνες με την παρέα σου, πρέπει να καταλάβεις ότι ενοχλείς!
Όσον αφορά τις «βίαιες» διακοπές συναυλιών από τους καλλιτέχνες λόγω ασεβούς κοινού, καταλαβαίνω το συναίσθημα που μπορεί να έχει εκείνη τη στιγμή ο κάθε καλλιτέχνης. Δεν σέβονται το έργο του, ενοχλείται η δουλειά που κάνει πάνω στη σκηνή και για την οποία έχει κάνει άπειρες πρόβες για να την παρουσιάσει και στην τελική σπάνε τα νεύρα του λόγω γενικότερης αποδιοργάνωσής του εξαιτίας του κόσμου από κάτω. Φυσικά μιλάμε για τέτοιου τύπου ενοχλήσεις, όπως συνέβη στο live του Apparat αλλά και του Carl Cox, και όχι όταν κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των μουσικών.
Ωστόσο, είναι εντελώς αντιεπαγγελματικό να αποχωρήσει κάποιος καλλιτέχνης επειδή ενοχλείται. Ο κόσμος έχει πληρώσει εισιτήριο για να τον δει ζωντανά και η διοργάνωση έχει καταβάλει την δική της προσπάθεια για να πραγματοποιηθεί η συναυλία στην εντέλεια. Δεν φταίει η πλειοψηφία του κόσμου για μια μερίδα ανθρώπων που ενοχλούν με τις ομιλίες τους, μιας και θεωρώ ότι οι περισσότεροι σε μια συναυλία θέλουν να απολαύσουν τον καλλιτέχνη που ακούν και βλέπουν. Οπότε, ο εκάστοτε καλλιτέχνης θα πρέπει να ικανοποιεί το κοινό με την μουσική του παρουσία στη σκηνή και απλά να κάνει υπομονή όταν ενοχλείται από τέτοιου είδους παράγοντες. Έτσι, ικανοποιούνται εκείνοι που θέλουν πραγματικά να τον απολαύσουν, η διοργάνωση που δεν μετάνιωσε για τη συναυλία που έστησε και ο καλλιτέχνης μπορεί κάλλιστα να σκεφτεί πως έδωσε μια συναυλία που του ήταν σπαστική, αλλά έδωσε αυτό που μπορούσε για χάρη εκείνων που πραγματικά τον άκουγαν.
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης]
Είναι πολλές οι περιπτώσεις που μία συναυλία σταμάτησε επειδή στο κοινό η κατάσταση αγρίεψε. Αυτό μπορεί να οριστεί ως κλασσικά επεισόδια με ξυλοδαρμούς, καταστροφές ή και φωτιές. Αυτό έγινε για παράδειγμα στη συναυλία των Rage Against The Machine στο θέατρο Πέτρας το 2000 ή στο Ολυμπιακό προπονητήριο Baseball στη συναυλία των Beastie Boys το 2007. Και οι δύο αυτές συναυλίες σταμάτησαν, κάτι που ήταν απόλυτα λογικό βέβαια. Άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορείς να ρισκάρεις τη σωματική ακεραιότητα των παρευρισκόμενων.
Το ίδιο ισχύει και αν άτομα από το κοινό βρίσκονται σε κίνδυνο. Σε πολλά φεστιβάλ στο εξωτερικό κόσμος έχει χάσει τη ζωή του λόγο σαρδελοποίησης. Τρανό παράδειγμα η συναυλία των Guns 'N' Roses στο Donington το 1988 αλλά και η εμφάνιση των Pearl Jam στο Rockslide Festival της Δανίας το 2000. Εκεί φυσικά δεν υπάρχουν πολλές επιλογές και όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει είναι πολύ θλιβερό. Γι αυτό με τα χρόνια οι διοργανωτές έχουν γίνει πολύ προσεκτικοί με τη χωρητικότητα των συναυλιακών χώρων αλλά και τη διαχείριση του κοινού.
Βέβαια ένα ατίθασο κοινό είναι πολλές φορές και θέμα ορισμού. Δηλαδή μπορεί κάποιος καλλιτέχνης να ενοχληθεί από συμπεριφορές που δεν δικαιολογούν την παύση μίας συναυλίας. Μπορεί για παράδειγμα να γίνει ένας τσακωμός ο οποίος να λήξει με την παρέμβαση της διοργάνωσης ή το κοινό να έχει πολύ ένταση και να φωνάζει (ή να τραγουδάει) πολύ δυνατά (μία γενικότερη φασαρία/βαβούρα δηλαδή). Αυτά δεν αποτελούν λόγους διακοπής μίας συναυλίας. Ένας καλλιτέχνης που θα αποχωρήσει από τη σκηνή λόγω συμπεριφοράς ενός μεμονωμένου θεατή επίσης δεν δικαιολογείται.
Στις συναυλίες θα γίνουν πολλά ευτράπελα και όλοι πρέπει να είναι έτοιμοι να τα διαχειριστούν, εκτός αν όντως κριθεί πως με την συνέχιση της συναυλίας το κοινό ή η μπάντα διατρέχει ουσιαστικό κίνδυνο.