Αγαπούσα πάντοτε τα τραγούδια του Παύλου Παυλίδη. Από την εποχή των Μωρών στη Φωτιά και των Ξύλινων Σπαθιών, μέχρι σήμερα. Και εκτιμούσα πάντοτε μια σταθερότητα που αυτά εμφάνιζαν, όχι με την έννοια της ακινησίας ή της επανάληψης, αλλά αξιολογώντας τα με βάση τον κόπο που αναδυόταν πίσω από την ακρόαση τους. Δεν ξέρω με βεβαιότητα, αν γράφει εύκολα ή δύσκολα ο Παυλίδης, αλλά εμένα μου δίνεται η αίσθηση της «δημιουργικής πάλης» πίσω από κάθε τραγούδι.
Στα πρώτα χρόνια, ωστόσο, είχα ένα μοναδικό παράπονο: δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι πολιτικό στο έργο ενός ανθρώπου που είχε όλα τα φόντα να το κάνει. Όπως αποδείχτηκε αργότερα, ήξερε τι έκανε (ή τουλάχιστον στη δική μου αντίληψη δικαιώθηκε απολύτως). Και αυτό έγινε, θυμάμαι καθαρά το στιγμιότυπο, μπροστά στα μάτια μου κάπου στο 2012 ή στο 2013 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Εκεί άκουσα, προτού κυκλοφορήσει, την «Ελλάδα» και συγκεκριμένα το στίχο:
Έξω στο δρόμο χαιρετάει
χιτλερικά ένας μεθυσμένος
κι αναρωτιέσαι όπως περνάει
ποιος απ' τους δυο σας είναι ο ξένος.
Μπουμ! Αμίλητος έφυγα από το live (αμίλητος ήμουν γενικότερα μαζί με το φίλο μου από το στρατό, τον Άλκη, και έκτοτε το λέμε ως μέγα παράσημο της αδερφικής μας φιλίας: πήγαμε σε ένα live, δεν ανταλλάξαμε κιχ όλο το βράδυ και δεν ήταν «θέμα» όλο αυτό).
Έκτοτε, ο Παυλίδης «κατήλθε στο στίβο του πολιτικού τραγουδιού» με μεγαλύτερη συχνότητα μέσα στις δουλειές του, δίνοντας μας αριστουργήματα όπως το πιο πρόσφατο «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» που «ακουμπά» στους παλαιότερους «Θεριστές», αλλά έχει δικό του βάδισμα και δικό του προορισμό.
Παλιότερα, έλεγα ότι ο Παυλίδης είναι ο τραγουδοποιός που θα ήθελα να είμαι, αν ήμουν. Δεν το λέω πια, για λόγους που δεν αφορούν το παρόν κείμενο, αλλά λέω ξεκάθαρα ότι είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου τραγουδοποιούς.