Τι θα ακούσετε:
Μια πιο smooth εκδοχή της psychedelic pop που τους χαρακτηρίζει, στολισμένη με electronic, funk trip-hop και disco στοιχεία.
Ποια τραγούδια να προσέξετε:
"One More Year", "Bordeline", "Posthumous Forgiveness", "Lost In Yesterday", "It Might Be Time", "One More Hour"
Βαθμολογία:
7,8
Ο Kevin Parker - ο άνθρωπος πίσω από το project που ακούει στο όνομα Tame Impala - είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που έβγαλε η περασμένη δεκαετία. Τελειομανής και δημιουργικός, ο Parker εξωτερικεύει τις σκέψεις του με το στιχουργικό του ταλέντο και τις ντύνει μουσικά συνδυάζοντας πληθώρα μουσικών ειδών, αλλά πάντα έχοντας την psychedelic pop ως κορμό.
Βέβαια ο ήχος έχει αλλάξει κατά πολύ από το ντεμπούτο της Αυστραλέζικης μπάντας. Μετά την κυκλοφορία του "Currents", πέντε χρόνια πριν, ο Kevin Parker έγινε ο απόλυτος rockstar των 10s, οι Tame Impala γέμισαν στις μεγαλύτερες αρένες και έπαιξαν headliners στα γνωστότερα festivals της υφηλίου. Έτσι, ο Parker διεύρυνε και άλλο τον ήχο του, μετρίασε τον ψυχεδελικό τόνο, αύξησε τα synths - κάτι που ήδη είχε αρχίσει με το "Currents" - ενώ παράλληλα μείωσε τις κιθάρες (συνέχισε όμως να τις χρησιμοποιεί με έξυπνο τρόπο).
Μουσικά το "The Slow Rush" είναι περισσότερο funk και electronic dance από τους προκατόχους του, χωρίς αυτό βεβαία να σημαίνει ότι θυμίζει έναν mainstream δίσκο της σειράς. Ακόμα και η εκδοχή των πιο «απλοποιημένων» Tame Impala παραμένει αρκετά πειραματική και αυθεντική. Τα delay και τα samples δένουν τέλεια με τα μουσικά όργανα χωρίς να γίνονται επαναλαμβανόμενα ούτε βαρετά. Εκεί που το album υστερεί μουσικά είναι στο στοιχείο της έκπληξης (με κάποιες εξαιρέσεις βεβαίως). Αν το κυκλοφορούσε κάποια άλλη μπάντα σίγουρα θα μιλούσαμε για αριστούργημα, αλλά για την μέχρι τώρα πορεία των Tame Impala αυτός ο δίσκος θεωρείται ο πιο εύπεπτος της καριέρας τους. Φυσικά και αυτό δεν είναι κακό, αλλά σίγουρα επηρεάζει την τελική γνώμη αυτών που έχουν αγαπήσει την μπάντα από το ξεκίνημά της.
Και όντως, ο χρόνος είναι το κύριο θέμα του δίσκου. Ο χρόνος παρουσιάζεται ποικιλοτρόπως: ως εχθρός του τελειομανή Parker, ως μέσο για να αναλογιστεί τα όσα έχει κάνει στην ζωή του, ως τρυφερές ή άσχημες αναμνήσεις και ως νοσταλγία για παλιότερες εποχές.
Με αυτό το τελευταίο τραγούδι ολοκληρώνεται η προσωπική ιστορία του Kevin Parker και για το πώς αυτός αντιλαμβάνεται τον χρόνο. Το instant hit "Bordeline", το νοσταλγικό "Lost in Yesterday", το "Glimmer" (που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε κάποιο δίσκο των Daft Punk), καθώς και τα πιο «αδύναμα» "Tommorow's Dust", "On Truck" και "Is It True", καταπιάνονται επίσης με διάφορες ιστορίες του Parker που έχουν να κάνουν με τον χρόνο.
Οι νέοι Tame Impala είναι πιο εύπεπτοι, απευθύνονται σε πιο ευρύ κοινό (αφού πλέον έχουν πολύ μεγάλο και ποικιλόμορφο κοινό) και δύσκολα πλέον θυμίζουν στους ψυχεδελικούς neo-hippies που γνωρίσαμε στα "Ιnnerspeaker" και "Lonerism". Ο Parker, όμως, μισεί την στασιμότητα και θέλοντας να τινάξει από πάνω του την γλυκιά κατάρα του magnum opus του "Currents", έκανε ένα βήμα παραπέρα αρνούμενος να δημιουργήσει έναν κλώνο της πετυχημένης προϋπάρχουσας φόρμας του. Δυστυχώς, όμως, για όσους ακολουθούν από νωρίς την μπάντα υπάρχει το συναίσθημα ότι κάτι λείπει. Αυτό το «κάτι» που θα απογείωνε τον δίσκο και θα τον έκανε αξιόλογο αντίπαλο του "Currents".
Το "The Slow Rush" είναι έναν album που θέλει τον χρόνο του και επιζητά να ακουστεί ως σύνολο. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να το εκτιμήσεις πραγματικά. Βάλε ακουστικά, κλείσε τα μάτια σου, επικεντρώσου στις μελωδίες και στους στίχους και άσε την ιστορία του Parker να σε ταξιδέψει.
Μια πιο smooth εκδοχή της psychedelic pop που τους χαρακτηρίζει, στολισμένη με electronic, funk trip-hop και disco στοιχεία.
Ποια τραγούδια να προσέξετε:
"One More Year", "Bordeline", "Posthumous Forgiveness", "Lost In Yesterday", "It Might Be Time", "One More Hour"
Βαθμολογία:
7,8
Ο Kevin Parker - ο άνθρωπος πίσω από το project που ακούει στο όνομα Tame Impala - είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που έβγαλε η περασμένη δεκαετία. Τελειομανής και δημιουργικός, ο Parker εξωτερικεύει τις σκέψεις του με το στιχουργικό του ταλέντο και τις ντύνει μουσικά συνδυάζοντας πληθώρα μουσικών ειδών, αλλά πάντα έχοντας την psychedelic pop ως κορμό.
Βέβαια ο ήχος έχει αλλάξει κατά πολύ από το ντεμπούτο της Αυστραλέζικης μπάντας. Μετά την κυκλοφορία του "Currents", πέντε χρόνια πριν, ο Kevin Parker έγινε ο απόλυτος rockstar των 10s, οι Tame Impala γέμισαν στις μεγαλύτερες αρένες και έπαιξαν headliners στα γνωστότερα festivals της υφηλίου. Έτσι, ο Parker διεύρυνε και άλλο τον ήχο του, μετρίασε τον ψυχεδελικό τόνο, αύξησε τα synths - κάτι που ήδη είχε αρχίσει με το "Currents" - ενώ παράλληλα μείωσε τις κιθάρες (συνέχισε όμως να τις χρησιμοποιεί με έξυπνο τρόπο).
Μουσικά το "The Slow Rush" είναι περισσότερο funk και electronic dance από τους προκατόχους του, χωρίς αυτό βεβαία να σημαίνει ότι θυμίζει έναν mainstream δίσκο της σειράς. Ακόμα και η εκδοχή των πιο «απλοποιημένων» Tame Impala παραμένει αρκετά πειραματική και αυθεντική. Τα delay και τα samples δένουν τέλεια με τα μουσικά όργανα χωρίς να γίνονται επαναλαμβανόμενα ούτε βαρετά. Εκεί που το album υστερεί μουσικά είναι στο στοιχείο της έκπληξης (με κάποιες εξαιρέσεις βεβαίως). Αν το κυκλοφορούσε κάποια άλλη μπάντα σίγουρα θα μιλούσαμε για αριστούργημα, αλλά για την μέχρι τώρα πορεία των Tame Impala αυτός ο δίσκος θεωρείται ο πιο εύπεπτος της καριέρας τους. Φυσικά και αυτό δεν είναι κακό, αλλά σίγουρα επηρεάζει την τελική γνώμη αυτών που έχουν αγαπήσει την μπάντα από το ξεκίνημά της.
Ενδιαφέρον, όμως, έχει να σταθούμε και στο στιχουργικό περιεχόμενο του δίσκου. Το εξώφυλλο ενός album μπορεί πολλές φορές να σου δώσει κάποια στοιχεία για την θεματική του. Όντας άνθρωπος της παλιάς σχολής, μου αρέσει να κοιτώ πρώτα διεξοδικά το εξώφυλλο ενός δίσκου. Το εξώφυλλο του "The Slow Rush" είναι πραγματικά ενδιαφέρον αφού μου θύμισε αμέσως το Kolmanskop, μια εγκαταλειμμένη πόλη της Ναμίμπια, όπου η άμμος έχει εισχωρήσει στα άδεια σπίτια. Αυτό το ιδιαίτερο μέρος είχε ως αφετηρίας έμπνευσης ο Kevin Parker, ο οποίος ταξίδεψε μέχρι την Ναμίμπια μαζί με τον φωτογράφο Neil Krug. Το "The Slow Rush" δε μιλά για κάποια πόλη-φάντασμα, ούτε για την έρημο της Ναμίμπια, καθώς το εξώφυλλό του έχει αλληγορικό χαρακτήρα. Σίγουρα δεν μπορούμε εύκολα να μπούμε στο μυαλό του Parker, αλλά υπάρχουν πολλές εκδοχές για την άμμο που παρουσιάζεται σαν να κινείται αργά και να γεμίζει το σπίτι. Στα μάτια του υποφαινόμενου η άμμος είναι ο χρόνος και οι αλλαγές που φέρνει αυτός, ενώ το σπίτι που γεμίζει από άμμο δεν είναι άλλο από το μυαλό του mastermind των Tame Impala, Kevin Parker.
Και όντως, ο χρόνος είναι το κύριο θέμα του δίσκου. Ο χρόνος παρουσιάζεται ποικιλοτρόπως: ως εχθρός του τελειομανή Parker, ως μέσο για να αναλογιστεί τα όσα έχει κάνει στην ζωή του, ως τρυφερές ή άσχημες αναμνήσεις και ως νοσταλγία για παλιότερες εποχές.
Λόγω του κεντρικού θέματος που περικλείει όλο τον δίσκο, ο τελευταίος πρέπει να ακουστεί ολόκληρος ώστε να προσέξουμε τις ιστορίες του Parker όπως αυτός θέλει, ξεκινώντας με το ταξιδιάρικο και «αέρινο» "One More Year" όπου αδιαφορεί για τα όρια του χρόνου και προσπαθεί να ζήσει το τώρα όσο καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα γίνεται. Το "Instant Destiny" εξιστορεί την πρόταση γάμου που έκανε ο Parker στην γυναίκα του, ενώ το "Posthumous Forgiveness" - το καλύτερο μουσικά και στιχουργικά κομμάτι του δίσκου - αναλύει την σχέση του Parker με τον πατέρα του, που «έφυγε» το 2009. Το κομμάτι μάλιστα είναι χωρισμένο σε δύο μέρη: το πρώτο εξιστορεί τις διαφορές γιου και πατέρα και την απογοήτευση του πρώτου από τις πράξεις του τελευταίου. Στο δεύτερο μέρος - που είναι και πιο up tempo - ο Parker θυμάται τις καλές στιγμές, ενώ δηλώνει απογοητευμένος που δεν μπορεί να αναπληρώσει πλέον τον χρόνο με τον πατέρα του και να του πει για όλα αυτά που έχει καταφέρει τα τελευταία 11 χρόνια ("Wanna tell you 'bout my life, wanna play you all my songs").
Εν συνεχεία, το "Breath Deeper" μιλά για το πώς οι βαθιές αναπνοές και ο διαλογισμός βοηθούν στην αντιμετώπιση στρεσογόνων καταστάσεων, ενώ το experimental - και προσωπικό αγαπημένο - "It Might Be Time" για το πώς ο χρόνος αλλάζει τους ανθρώπους και συνεπώς τις σχέσεις. Τέλος, στο πανέμορφο "One More Hour" ο Parker αναλύει (όπως και στο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου) την έννοια του χρόνου, καθώς και το πώς έφτασε στο σημείο που είναι σήμερα, τους λόγους που διάλεξε την συγκεκριμένη πορεία στην ζωή του αλλά και το τι περιμένει στο μέλλον.
Με αυτό το τελευταίο τραγούδι ολοκληρώνεται η προσωπική ιστορία του Kevin Parker και για το πώς αυτός αντιλαμβάνεται τον χρόνο. Το instant hit "Bordeline", το νοσταλγικό "Lost in Yesterday", το "Glimmer" (που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε κάποιο δίσκο των Daft Punk), καθώς και τα πιο «αδύναμα» "Tommorow's Dust", "On Truck" και "Is It True", καταπιάνονται επίσης με διάφορες ιστορίες του Parker που έχουν να κάνουν με τον χρόνο.
Οι νέοι Tame Impala είναι πιο εύπεπτοι, απευθύνονται σε πιο ευρύ κοινό (αφού πλέον έχουν πολύ μεγάλο και ποικιλόμορφο κοινό) και δύσκολα πλέον θυμίζουν στους ψυχεδελικούς neo-hippies που γνωρίσαμε στα "Ιnnerspeaker" και "Lonerism". Ο Parker, όμως, μισεί την στασιμότητα και θέλοντας να τινάξει από πάνω του την γλυκιά κατάρα του magnum opus του "Currents", έκανε ένα βήμα παραπέρα αρνούμενος να δημιουργήσει έναν κλώνο της πετυχημένης προϋπάρχουσας φόρμας του. Δυστυχώς, όμως, για όσους ακολουθούν από νωρίς την μπάντα υπάρχει το συναίσθημα ότι κάτι λείπει. Αυτό το «κάτι» που θα απογείωνε τον δίσκο και θα τον έκανε αξιόλογο αντίπαλο του "Currents".
Το "The Slow Rush" είναι έναν album που θέλει τον χρόνο του και επιζητά να ακουστεί ως σύνολο. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να το εκτιμήσεις πραγματικά. Βάλε ακουστικά, κλείσε τα μάτια σου, επικεντρώσου στις μελωδίες και στους στίχους και άσε την ιστορία του Parker να σε ταξιδέψει.