Αυτή την εποχή αντιμετωπίζω ένα βεβαρυμένο εργασιακό πρόγραμμα. Οι μέρες ξεκινούν νωρίς το πρωί και τελειώνουν αργά το βράδυ. Μη με ρωτήσετε σε αυτή τη φάση για ποιο λόγο «μου το κάνω» αυτό; Τον αναζητώ κι εγώ.
Όλο αυτό το διάστημα, λοιπόν, καθώς πλησιάζει το Σάββατο της στήλης, αγχώνομαι. «Κλέβω» στιγμές και σκέψεις για το ποιο θα είναι το τραγούδι του επόμενου κειμένου, πότε θα μου έρθει η «επιφοίτηση» κ.ο.κ. Κάπως έτσι, παραλίγο να σας επισκεφτώ με «άδεια χέρια» σήμερα. Και τώρα που το σκέφτομαι, κάπως έτσι θα σας επισκεφτώ.
Εδώ και μερικές μέρες, καθώς παλεύω με αυτή, με περιτριγυρίζει η σιωπή. Μια σιωπή που πρέπει να εξασκώ και είναι συνώνυμη της αυτοσυγκράτησης. Το soundtrack αυτής δεν άργησε να μου «σκάσει» (σ.σ. σε αυτό είμαι πολύ καλός - στο να βρίσκω το τραγούδι που ταιριάζει σε μια περίοδο ή μια κατάσταση - αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για μια τέτοια «υπηρεσία»).
Με «λιβανίζει», λοιπόν, εκείνος ο στίχος του Ζούδιαρη που λέει πως «η σιωπή καμιά φορά λέει βαριές κουβέντες». Τον γνωρίζετε. Άσμα εξαιρετικό με ερμηνευτή το Μανώλη Λιδάκη. Εξ αυτού ορμώμενος, λέω: δεν είναι η σιωπή από μόνη της ένα σπουδαίο πολιτικό τραγούδι; Προσέξτε, όχι η αποχή ή η αδιαφορία, αλλά η σιωπή.
Η σιωπή του συγκεντρωμένου κόσμου στην κηδεία του Σεφέρη, επί Χούντας. Σκεφτείτε μια μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας χωρίς συνθήματα. Μαζική, όμως. Να μπορούσαμε, λέει, μεθαύριο έξω από το δικαστήρια (στις 7/10) να μαζευτούμε 500.000 κόσμος για να ακούσουμε την απόφαση στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Να μαζευτούμε απλά. Βουβοί. Να μην πούμε κιχ. Να μην αντιδράσουμε σε καμία απόφαση.
Δεν θα ήταν τρομακτικό κάτι τέτοιο. 500.000 άνθρωποι να σε κοιτούν από απέναντι και να μη σου μιλάνε. Να μην ξέρεις τι να περιμένεις. Μπόρα; Ή νηνεμία.
Λέω κοτσάνες;