Το παρακάτω κείμενο είναι βαθύτατα προσωπικό και μου ήταν δύσκολο τόσο να το γράψω όσο και να το δημοσιεύσω. Όμως, ένιωσα την ανάγκη να το κάνω, καθώς γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν βιώσει κάποιο ψυχολογικό τραύμα μέσα στην ζωή τους. Παρότι η ψυχική υγεία είναι ιδιαίτερα σημαντική, δεν της δίνουμε πάντα την πρέπουσα σημασία. Ευτυχώς, η μουσική είναι κάποιες φορές τόσο ισχυρή που μπορεί να βοηθήσει στην επούλωση της ψυχής.
Από μικρός ήμουν περισσότερος εσωστρεφής, ντροπαλός και ήσυχος από άλλους. Ως αποτέλεσμα, η ανακάλυψη της σκληρής μουσικής στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου λειτούργησε ως ιδανικό ψυχολογικό καταφύγιο. Σε μία ηλικία που οι ορμόνες μπερδεύουν όλο το σύστημα, τα συναισθήματα συγκρούονται και η παιδική αθωότητα σβήνει, η μουσική ήταν το στήριγμά μου. Όπως και για τους περισσότερους ανθρώπους άλλωστε.
Σύντομα συνειδητοποίησα ότι ο κοινωνικός, ρομαντικός (όχι ερωτικός) και μελαγχολικός στίχος με άγγιζε περισσότερο. Κάπως έτσι, μαζί με άλλους ήρθαν και οι Porcupine Tree. Οι συνθέσεις και οι στίχοι του mastermind της μπάντας, Steven Wilson, με μάγεψαν και συνεχίζουν να με μαγεύουν μέχρι και σήμερα.
Τόσο η δισκογραφία των Porcupine Tree όσο και οι solo δημιουργίες του Steven Wilson αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι των ακουσμάτων μου ανά τα χρόνια. Αλλά η μεγάλη εμβάθυνση στην μουσική τους έγινε αρκετά αργότερα κατά την διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών μου στην Ολλανδία. Εκεί, η αγαπημένη μου μουσική με συντρόφευσε στην δύσκολη προσαρμογή, στο διάβασμα, την συγγραφή εργασιών, στις καθημερινές μετακινήσεις με το ποδήλατο.
Στα τέλη του Γενάρη του 2017, ως αποτέλεσμα της πίεσης από την σχολή, του ανεξέλεγκτου πλέον άγχους μου και της κακής διαχείρισης του χρόνου μου, βίωσα τα πρώτα (και ευτυχώς τελευταία) επεισόδια κρίσης πανικού. Μετά από δύο εφιαλτικές μέρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ακολούθησε μια δύσκολη περίοδος κατά την οποία προσπάθησα με την βοήθεια θεραπείας να αντιμετωπίσω τον προσωπικό αόρατο εχθρό μου. Η μουσική του Wilson ήταν ο απόλυτος σύμμαχός μου σε αυτήν την διαδικασία. Και εδώ έχουμε ένα οξύμωρο γεγονός, καθώς ένας κατά γενική ομολογία μελαγχολικός καλλιτέχνης με βοήθησε να ξεπεράσω μία πολύ δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Για πολλούς ανθρώπους, η μελαγχολική μουσική μπορεί να φέρει μόνο στεναχώρια και να επιδεινώσει μια κακή ψυχολογία. Αλλά όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Wilson: "Sad music makes me happy, and happy music makes me fucking miserable".
Η αλήθεια όμως είναι ότι η μελαγχολική μουσική λειτουργεί περισσότερο ως φάρμακο της ψυχής παρά ως εχθρός της. Τέτοιου είδους μουσική είναι ικανό να σε φέρει αντιμέτωπο με τα προσωπικά σου προβλήματα, να σε ωθήσει να δεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι, να σε κάνει να θες να πολεμήσεις αυτό που σε τρώει. Η μελαγχολική μουσική μπορεί να σε οδηγήσει στην προσωπική σου κάθαρση. Έτσι, οι συνθέσεις του Wilson με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω την κατάσταση που είμαι αλλά κυρίως να μην την φοβάμαι και να προσπαθήσω να την αντιμετωπίσω. "Arriving Somewhere But Not Here", "Deform To Form A Star", "The Significant Other", "Anesthetiz", "Buying New Soul", "The Raven That Refused To Sing" είναι λίγα μόνο από τα κομμάτια που με συντρόφευσαν εκείνη την δύσκολη περίοδο της ζωής μου.
Πιστεύω ότι ο Steven Wilson είναι μοναδικός σε αυτό που κάνει. Είναι ικανός να επουλώσει ψυχολογικές πληγές, ακόμα και μόνο μέσω των συνθέσεών του. Όντας πολλά παραπάνω από ένας απλός καλλιτέχνης, ο Wilson λειτουργεί και ως μουσικός θεραπευτής. Όχι μόνο για μένα, αλλά για εκατοντάδες χιλιάδες εκεί έξω.
Είτε λέγεται Steven Wilson είτε κάπως αλλιώς, αφήστε την μουσική να κάνει την δουλειά της, όταν είστε πληγωμένοι, όταν βασανίζεστε, όταν αγχώνεστε ή φοβάστε. Μην αρνείστε να ακούσετε «μελαγχολική μουσική». Νιώστε την, εμβαθύνετε στους στίχους, αφήστε την μελωδία να σας ταξιδέψει, αφήστε τα συναισθήματα ελεύθερα, νιώστε την κάθαρση.
"The saddest music is often the most beautiful".
Σχετικό θέμα