Στα διάφορα κινηματογραφικά φεστιβάλ της χώρας συχνά έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε δουλειές από νεαρά άτομα ή ομάδες που δύσκολα βρίσκουν άλλο δρόμο για μεγάλες (ή μικρότερες) οθόνες. Μπορεί το αποτέλεσμα μερικές φορές να προδίδει την απειρία, την έλλειψη πόρων ή την αδύναμη παρουσίαση μιας ενδιαφέρουσας ιδέας, είναι, όμως, σημαντικό το ότι τέτοιες ομάδες δραστηριοποιούνται και εξελίσσονται. Όσες και όσοι παρακολουθείτε στενά τα εγχώρια κινηματογραφικά (φεστιβαλικά ή μη) δρώμενα θα γνωρίζετε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Αναστάση Δαλλή, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει ετοιμάσει, ως παραγωγός ή σκηνοθέτης, ορισμένα ντοκιμαντέρ, με αποκορύφωμα αυτό για την ομάδα κρουστών Paranaue το 2018. Αυτόν τον καιρό είναι στα σκαριά και σε αναζήτηση πόρων (μέσω crowdfunding) για το καινούριο ντοκιμαντέρ ("Letters") με θέμα τις σεξουαλικές προτιμήσεις τεσσάρων νέων και πώς αυτές επικοινωνούνται με τους γονείς τους. Του απευθύναμε, με αυτήν την αφορμή, μερικές ερωτήσεις για τα όσα ετοιμάζει και τα όσα έχει ήδη κάνει.
MixGrill: Ας ξεκινήσουμε απ’ την ιδέα. Είχες καιρό στο μυαλό σου ένα ντοκιμαντέρ στη γενική θεματολογία του φύλου; Επηρέασε η επικαιρότητα την απόφαση για την εκκίνηση της προετοιμασίας του;
Αναστάσης Δαλλής: Η ιδέα της ταινίας ξεκίνησε περίπου ένα χρόνο πριν και ήδη είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε πάνω σε αυτήν. Σιγά σιγά μαζεύτηκε το υλικό και γράφτηκε μία πρώτη μορφή του σεναρίου. Πρακτικά, όμως, αρχίσαμε τα γυρίσματα μετά την περίοδο της καραντίνας όταν ήταν πλέον εφικτό να δουλέψουμε.
MG: Γιατί προτιμήσατε το Give & Fund για την ανεύρεση πόρων; Πώς βλέπεις να εξελίσσεται η διαδικασία του crowdfunding από τους καλλιτέχνες και, ιδιαίτερα, από το ελληνικό κοινό;
ΑΔ: Το είχαμε χρησιμοποιήσει πέρυσι στην προηγούμενη ταινία μας "Con Fuoco - A Strange Orchestra" και είναι μία εύχρηστη πλατφόρμα. Το crowdfunding υπάρχει γενικά ως τρόπος χρηματοδότησης εδώ και πολλά χρόνια, απλά δεν ήταν τόσο διαδεδομένο στο ελληνικό κοινό. Τα τελευταία χρόνια και ειδικά τους τελευταίους μήνες, βλέπω ότι όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες καταφεύγουν σε αυτήν τη λύση. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος να αλληλοστηριχθούμε και να επιβιώσουμε δημιουργικά. Και όσο πιο σύνηθες γίνει, θα το μάθει και το ελληνικό κοινό και ίσως να έχουμε περισσότερες ανεξάρτητες παραγωγές.
MG: Στην περιγραφή του "Letters" αναφέρεται πως το ντοκιμαντέρ αφηγείται τέσσερις πραγματικές ιστορίες ανθρώπων στην Ελλάδα του 2020. Κάτι αντίστοιχο είχες κάνει στο “Views Of A View” το 2019, με έμφαση στους καλλιτέχνες. Ποια στοιχεία θέλεις να κρατήσεις από αυτό και τι θεωρείς πλέον πως δεν λειτούργησε όσο καλά ήθελες;
ΑΔ: Το "Views Of A View" ήταν τέσσερα επώνυμα πορτραίτα καλλιτεχνών. Το "Letters" είναι τέσσερις ανώνυμες ιστορίες. Είναι πιο απρόσωπο, αλλά και στις δύο περιπτώσεις, το μικρό δείγμα με το οποίο εγώ καταπιάνομαι, με κάποιο τρόπο εκπροσωπεί ένα μεγαλύτερο κοινωνικό σύνολο. Δεν υπάρχει κάτι που δεν λειτούργησε καλά. Μου αρέσει η συμμετρία, γι' αυτό και ο αριθμός τέσσερα ισορρόπησε τις ιστορίες, τουλάχιστον για εμάς σαν ομάδα. Νομίζω ότι κάθε ταινία και κάθε project είναι ξεχωριστό και απαιτεί να κρατάμε διαφορετικά δημιουργικά στοιχεία κάθε φορά.
MG: Αναφέρεται, επίσης, η ορχηστρική μουσική ατμόσφαιρα. Η συμβολή της μουσικής σε μια ταινία είναι σημαντική με πολλούς τρόπους, σε ένα ντοκιμαντέρ, όμως, και ιδιαίτερα ένα μη μουσικό ντοκιμαντέρ, πώς θεωρείς και πώς θέλεις να βοηθήσει στην καταγραφή όσων στοχεύετε με "Letter";
ΑΔ: Αρχικά να αναφέρω ότι τη μουσική υπογράφει ο Δήμος Βρύζας και είναι από το προσωπικό του μουσικό project Unshaped Ahead. Με τη μουσική δουλέψαμε κάπως αντίστροφα. Δεν γράφτηκε μουσική για την ταινία, αλλά γυρίσαμε την ταινία βασισμένοι στη μουσική. Οπότε θεωρώ πως είναι εξίσου βασικό συστατικό μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Χωρίς αυτήν τη μουσική η ταινία δε μπορεί να λειτουργήσει.
MG: Η μουσική έχει κεντρικό ρόλο στο ντοκιμαντέρ για την ομάδα Paranaue, το οποίο είναι το πιο δημοφιλές σου ως τώρα. Πώς σου είχε έρθει αυτή η ιδέα και πώς βλέπεις την εξέλιξή της σχεδόν τρία χρόνια μετά; Πού και πώς μπορεί να το δει κανείς;
ΑΔ: Το ντοκιμαντέρ για τους Paranaue, που είναι και η πρώτη δουλειά που έγινε, παρόλη την απειρία που είχα τότε, πέτυχε ως ιδέα και έκανε ένα πολύ ωραίο ταξίδι σε φεστιβάλ και τηλεόραση μέχρι πολύ πρόσφατα. Η μουσική πάντα γοητεύει τον κόσμο. Είμαι μέλος της μουσικής ομάδας των Paranaue και είμαι και μουσικός, οπότε ήταν πολύ κοντά στα ενδιαφέροντά μου και έτσι άρχισα να μελετάω και να εμβαθύνω σε αυτήν την ιδέα. Αυτήν τη στιγμή δεν είναι διαθέσιμο το ντοκιμαντέρ αλλά πολύ πιθανό στο μέλλον να ανέβει δωρεάν στο διαδίκτυο.
MG: Επιστρέφοντας στο καινούριο εγχείρημα, η συζήτηση για το φύλο και τις σεξουαλικές προτιμήσεις έχει αρχίσει από καιρό να βγαίνει στη δημόσια σφαίρα. Πώς θεωρείς ότι ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να βγει από τη «φούσκα» του κόσμου με τον οποίο καταπιάνεται και να αγγίξει άλλα μέρη της κοινωνίας τα οποία πιστεύουν ότι δεν τους αφορά;
ΑΔ: Το "Letters" ασχολείται με τη σχέση των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων με την οικογένειά τους. Αφορά την ελληνική οικογένεια και κοινωνία. Η συζήτηση ενός τέτοιου θέματος μέσα στην οικογένεια, είναι για μένα το πρώτο βήμα ώστε να αγγίξει και τα άλλα μέρη της κοινωνίας που πιστεύουν ότι δεν τους αφορά. Αν σε αποδεχτούν οι γονείς σου, θα έχεις το κουράγιο να αντιμετωπίσεις και την υπόλοιπη κοινωνία. Κάπως έτσι το σκέφτομαι...
MG: Στην υπόθεση αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν δύο μεριές. Αυτή του πρωταγωνιστή ή της πρωταγωνίστριας και αυτή της οικογένειάς του. Σε ποια ομάδα θέλεις να απευθύνεται το ντοκιμαντέρ και ποια θεωρείς πως είναι πιο σημαντικό να δει όσα καταγράψεις;
ΑΔ: Η ταινία απευθύνεται σε όλους. Σε κάποιους για να ταυτιστούν και σε άλλους για να προβληματιστούν. Η ουσία είναι να συμβάλλει το ντοκιμαντέρ σε όλον αυτόν τον αγώνα που κάνει η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ανά τον κόσμο ώστε κάποτε να υπάρξει πλήρης αποδοχή. Απλά η προσέγγιση η δική μας σχετίζεται με την αποδοχή πρώτα από την οικογένεια.
MG: Κλείνοντας, μια ερώτηση για την ανεξάρτητη κινηματογράφηση στη Θεσσαλονίκη της εποχής μας. Τι το καλό ή βοηθητικό βλέπεις να υπάρχει στην πόλη και ποιο είναι ένα τακτικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς;
Ο κινηματογράφος στην Ελλάδα, αλλά και παντού είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος. Υπάρχουν συνεχώς πολλά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς. Κυρίως γραφειοκρατικά και οικονομικά. Το καλό με τη Θεσσαλονίκη είναι ότι επειδή είναι μικρή πόλη γνωριζόμαστε πάνω, κάτω η καλλιτεχνική κοινότητα μεταξύ μας και είναι εύκολο να αλληλεπιδράσεις δημιουργικά σε καθημερινή βάση. Οι καλλιτέχνες της Θεσσαλονίκης είναι πολλοί και κατά καιρούς «βράζει» ο τόπος από ιδέες, αλλά υστερούμε πολλές φορές στο να τις κάνουμε πράξη.
Δείτε περισσότερα για το "Letter" και πώς μπορείτε να συνεισφέρετε, στο Give & Fund.