Πριν από δύο περίπου μήνες ο φίλος Ορέστης Καζασίδης έγραφε σε άρθρο του εδώ για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που ακολουθεί το YouTube στη διαχείριση του περιεχομένου του. Αφορμή ήταν ο ηλικιακός αποκλεισμός του βίντεο για το τραγούδι «Του Κόσμου Οι Λαοί» από το συγκρότημα Κοινοί Θνητοί. Στα μέσα Οκτωβρίου κάτι αντίστοιχο έγινε και για το βίντεο του τραγουδιού «Του Αδόλφου Τα Εγγόνια» που είχαν ανεβάσει οι Υπεραστικοί το 2013. Καμία από τις δύο περιπτώσεις, όπως και αρκετές ακόμα, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν με αφορμή το «βίαιο» περιεχόμενο, το οποίο έχει ιστορική και καλλιτεχνική βάση.
Τέτοιες αποφάσεις από μέσα όπως το YouTube λαμβάνονται μετά από πολλαπλές αναφορές, όχι μετά από άμεση απόφαση των υπαλλήλων που εκτελούν χρέη διαχειριστή. Πολλές φορές κάτι τέτοιο μπορεί να είναι όντως χρήσιμο, αν και το YouTube έχει από καιρό πάψει να είναι το μέρος που κανείς θα βρει βίντεο τα οποία θα αποκλείονταν για αντίστοιχους λόγους, όπως «πλάνα από σωρούς με εκτεταμένους τραυματισμούς όπως κομμένα άκρα» ή «περιεχόμενο όπου υπάρχει επιβολή περιττού πόνου ή σκόπιμος τραυματισμός με αποτέλεσμα την πρόκληση δυσφορίας σε ζώα». Στην κατηγορία με αυτές τις ενδεικτικές περιγραφές που δίνει το YouTube βρίσκεται και το βίντεο των Υπεραστικών. Διαβάζοντας κανείς τα παραδείγματα που θα οδηγήσουν σε αντίστοιχο περιορισμό είναι εμφανής η γενικότητα μέσα στην οποία οι διαχειριστές μπορούν να δράσουν κατά το δοκούν: «πλάνα, ήχος ή εικόνες που περιλαμβάνουν τροχαία ατυχήματα, φυσικές καταστροφές, επακόλουθα πολέμου, συνέπειες τρομοκρατικής επίθεσης, καυγάδες στον δρόμο, σωματικές επιθέσεις, σεξουαλικές επιθέσεις, αυτοπυρπολισμό, βασανιστήριο, σορούς, διαμαρτυρίες ή απεργίες, ληστείες, ιατρικές επεμβάσεις ή άλλα σενάρια με σκοπό να σοκάρει ή να αηδιάσει τους θεατές».
Όπως έγραψαν και οι Υπεραστικοί στη σχετική ανάρτησή τους, έτσι κι εμείς στην παρέα του MixGrill, δεν έχουμε αυταπάτες. Αντίστοιχοι περιορισμοί μπορούν να μπουν και θα ξαναμπούν. Στο τραγούδι «Του Αδόλφου Τα Εγγόνια» χωρέσανε ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα σε μια ωραία και απλή μελωδία με έναν διαχρονικό τζουρά, τραγούδι που οφείλει να είναι ελεύθερο και προσβάσιμο, ειδικά για ανήλικους. Για εκπαιδευτικούς και ιστορικούς λόγους, ώστε να μη χρειαστεί να ξαναϋπάρξει «πρωτογενές περιεχόμενο». Ποτέ ξανά.
Όσο παραμένει ο αποκλεισμός θα μπορείτε να δείτε το βίντεο και να ακούσετε το τραγούδι παρακάτω, αρκεί να είστε συνδεδεμένοι στον Google λογαριασμό σας και άνω των 18.
Δείτε την ανάρτηση στο blogspot των Υπεραστικών εδώ και τους στίχους του τραγουδιού παρακάτω:
Του Αδόλφου τα εγγόνια, η σαβούρα του ντουνιά,
κάνουνε πως δε θυμούνται του παππού τους τον νταλκά.
Του '45 Απρίλης κι ο Αδόλφος με λυγμό:
«Ρε τι μου 'κανε ο Στάλιν με τον Κόκκινο Στρατό,
το σφυρί έχω στο κεφάλι, το δρεπάνι στο λαιμό».
«Τσάμπα οι αστοί με σπρώχναν, να τους σβήσω τον καημό
και μπελάδες θα 'χουν πάλι, με τον Γεωργιανό».
Κι όλο έσκουζε ο Αδόλφος, μες στου Απρίλη τις φωτιές:
«Μες στο Βερολίνο μπαίνουν, μπαίνουν οι κομμουνιστές
και οι άριοι λακίζουν, αντιλόπες παρδαλές. Ωχ, Εύα μου».
Του Αδόλφου τα εγγόνια, τούτη η βρώμα του καιρού,
κάνουνε πως δε θυμούνται ποιοι του δείξαν του παππού.
Κι οι αστοί που εξουσιάζουν και τη βρώμα συντηρούν,
για την κόκκινη σημαία πα' στο Ράιχσταγκ δε μιλούν
και ας δάγκωνε ο Αδόλφος το μουστάκι το κοντό
κι ας του φώναζε ο Γκαίρινγκ, «πα' να φύγουμε από δω»
και ας έσκουζε ο φύρερ απ' της Μπράουν την ποδιά:
«Ε ρε φάπα που θα πέσει απ' του Ζούκοφ τα παιδιά».
Του Αδόλφου τα εγγόνια, η σαπίλα του ντουνιά,
ξαναμπήκαν στη μαρκίζα στων αστών τον τσαμπουκά.
Η εξουσία των λεφτάδων, δίχως τα φτιασίδια της,
πότε χίτης κι ασφαλίτης, πότε ταγματασφαλίτης,
πότε γερμανοτσολιάς, χρυσαυγίτης φωνακλάς.
Μα το δείχνει η ιστορία, σαν θελήσει ο λαός
και το φίδι το τσακίζει κι όσους κλώσησαν τ' αυγό.
Κι όλο έσκουζε ο Αδόλφος και οι άριοι λαγοί
που τους κλείσανε το σπίτι του Βλαδίμηρου οι γιοι.
Και ξανά θα τους το κλείσουν κι ας λυσσάνε οι αστοί.