Ανασκόπηση 2020: Δίσκοι #31-#40

Χθες, ξεκινήσαμε την Ανασκόπηση των Δίσκων της χρονιάς και είδαμε τα albums, που βρίσκονται στις θέσεις #41 - #50. Σήμερα, συνεχίζουμε με τις θέσεις #31-#40 και ολοκληρώνοντας την Παρασκευή με τα κορυφαία 10!

Αναμένουμε τις παρατηρήσεις σας στα σχόλια αυτού του άρθρου.

Τι ζητάμε όλοι αυτή την περίοδο; Μια αγκαλιά για να νιώσουμε ασφάλεια. Από ποιον θα είναι αυτή η αγκαλιά; Ο καθένας επιλέγει! Τα παραπάνω δεν αποκλείω να πέρασαν από το μυαλό του John Legend όσο προετοίμαζε το “Bigger Love”. Ο έβδομος δίσκος του, αναδεικνύει μια λεπτότητα της μουσικής, ως τέχνης, σε συνδυασμό με πολλά κοινωνικά μηνύματα. Από το ομώνυμο, που γεμίζει ομορφιά και αισιοδοξία ακόμα και αν νιώθεις κομμάτια, μέχρι το “Actions” όπου η δράση είναι πιο σημαντική από την απραξία και το κλείσιμο του "Never Break", μια ξεχωριστή μπαλάντα σαν προσευχή για αλληλεγγύη απέναντι σε καθε τι αδύνατο, το “Bigger Love” σε γεμίζει αγάπη, μελωδίες, εικόνες και χρώματα, απαραίτητα συστατικά για τη χρονιά που φεύγει.



39. Against All Logic - 2017 - 2019

[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]

Όταν άκουσα το ντεμπούτο του Νicolas Jaar, ως A.A.L., 2012-2017, ενώ δεν ήταν βαρετό, η παραγωγή δεν ήταν πειστική και κρυστάλλινη όπως την περίμενα.
 
Η φετινή δουλειά του, 2017-2019 είναι μακράν η πιο εντυπωσιακή δουλειά του Jaar μέχρι σήμερα. Με IDM ήχους στο παρασκήνιο και παραγωγή που ταιριάζει σε DnB, με techno breakdowns, το tracklist μετά από σχετικά ήρεμα τραγούδια, περνά σε μια εντελώς διαφορετική ηχητική κατεύθυνση κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Ένα μεγάλο θέμα που τίθεται άλμπουμ είναι η επιθετική, βιομηχανική παραγωγή του, ένας ήχος στον οποίο ο Jaar δεν έχει πραγματικά αξιοποιήσει και ο post-club ήχος που μοιάζει πιο επίκαιρος και φρέσκος από ποτέ. Η ψηφιακή παραμόρφωση επηρεάζει σχεδόν κάθε όργανο, σε κάθε κομμάτι, προσφέροντάς του πολύ πιο θορυβώδη και τραχιά ποιότητα ήχου από τον προκάτοχό του, 2012-2017.

Το βιομηχανικό αλλά και συνάμα ψυχαγωγικό «If Loving You Is Wrong», τα περίπλοκα beats των «With An Addict», «Alarm» και «Deeeeeeefers», και το ιδιαιτέρως αξέχαστο «If You Can't Do It Good, Do It Hard» στο οποίο η Lydia Lunch προσφέρει έναν πολύ οδυνηρό ύμνο, δημιουργούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ωσμώσεις της χρονιάς

Το 2017-2019 είναι ένας εντυπωσιακός δίσκος, καινοτόμος, όχι στην πεπατημένη του Jaar, ηχητικά και πρακτικά, με ήχους που εγκλωβίζουν την προσοχή του ακροατή.



38. Dream Syndicate - The Universe Inside

[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος]

Το "The Universe Inside" αποτελεί την τρίτη κυκλοφορία των Dream Syndicate, μετά την επανασύνδεσή τους. Περιλαμβάνει 5 τραγούδια που το πιο σύντομο, "The Longing", ξεπερνάει σε διάρκεια τα 7 λεπτά! Σε όλη την διάρκεια του album οι Καλιφορνέζοι ήρωες της alternative νεοψυχεδέλειας των 80’s ξετυλίγουν τις μουσικές τους ικανότητες. Οι κιθάρες και το μπάσο παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου τους στο "The Universe Inside", ως συνήθως, αλλά η καινοτομία εδώ είναι οι τρομπέτες και τα σαξόφωνα του Marcus Tenney που έχουν και αυτά καθοριστικό ρόλο και δίνουν μία πολύ ενδιαφέρουσα jazz αισθητική στο συγκρότημα που ηγείται ο αγαπημένος μας Steve Wynn. Το φετινό και πειραματικό, σε σχέση με οποιοδήποτε album των Dream Syndicate, απευθύνεται σε πιστούς ακροατές της μπάντας από τα 80’s, που δεν είναι και λίγοι, παρά σε νεότερους ακροατές που καλύτερα θα είναι να γνωρίσουν το group ξεκινώντας από κάποιον άλλο δίσκο τους.

37. Trivium - What The Dead Men Say

[Γράφει ο Αλέξανδρος Μούρτζος]

Και ναι φέτος έχουμε αρκετές εκπλήξεις από τον σκληρό χώρο. Πιο ευχάριστη από αυτές, ο νέος δίσκος των Trivium. Η μπάντα που έκανε πραγματικά ΜΠΑΜ στα μέσα των 00s και η επιτυχία του “Ascendancy” που τους έδωσε τον «βαρύ» τίτλο των σωτήρων της Metal, κάνοντας κάποιους ακόμα και να τους χαρακτηρίσουν όσους «τους νέους Metallica». ‘Όπως είναι γνωστό η επιτυχία συνέχισε για 6 περίπου ακόμα χρόνια, μέχρι δηλαδή την κυκλοφορία των “In Waves”. Από εκεί και πέρα φαίνεται ότι η μπάντα «κάηκε» λόγω της μεγάλης επιτυχίας όπως τόσα άλλα συγκροτήματα, συνεχίζοντας όμως να βγάζουν μουσική η οποία ωστόσο τραβούσε μόνο το πιστό fanbase τους.

Ωστόσο 3 χρόνια πριν η μηχανή ξαναζωντάνεψε με το εξαιρετικό “The Sin and the Sentence”. Το “What The Dead Man Say”, ήρθε φέτος για να διατυμπανίζει ότι το συγκρότημα δεν έχει απλά επιστρέψει, αλλά στρογγυλοκάθισε μάλιστα στον θρόνο της νέας metal σκηνής. Στην όλη αναγέννηση σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο το «χταπόδι» πίσω από τα τύμπανα που ακούει στο όνομα Alex Bent. Αυτός φαίνεται να έδωσε νέα πνοή στην μπάντα. Κολλητικές μελωδίες, καταιγιστικά riffs και ομοβροντίες από blast beats συνθέτουν έναν από τους καλύτερους σκληρούς δίσκους του 2020



36. Public Enemy - What You Gonna Do When The Grid Goes Down?

[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης]

Πως σας ακούγεται ο συνδυασμός old school hip hop με funk και μπόλικα κόλπα με turntables; Ο Chuck D και Flavor Flav επιστρέφουν στη δισκογραφική Def Jam για κοινωνική κριτική και τη δική τους μορφή διαμαρτυρίας. Με συμμετοχές του νονού του funk George Clinton αλλά και κλασικών φιγούρων όπως ο Ice-T, οι Cypress Hill, ο Mike-D και ο  Ad Rock από τους Beastie Boys αλλά και τους Run DMC το "What You Gonna Do..." έρχεται τη στιγμή που η δημόσια κριτική είναι απαραίτητη στην Αμερική.

Με μία δισκογραφική δουλειά που πατάει στo hard rock funk του hip hop διδύμου, η ζωντάνια ενώνεται με τη δυναμική της διαμαρτυρίας. Σε αυτό το δίσκο θα ακούστε το hip hop όπως θα έπρεπε να είναι και όχι τη διαστρεβλωμένη του εκδοχή που μιλάει μόνο για το sex και τα κάλλη της Cardi B και Cardi C.



35. Neil Young - Homegrown

[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης]

Την περίοδο του "Tonight's The Night", ο Neil Young είχε ηχογραφήσει έναν ως - επί το πλείστον ακουστικό - δίσκο που ποτέ δεν βγήκε έξω από το studio της ηχογράφησης. Στο μουσικοσυνθέτη θύμιζε τον πρόσφατο χωρισμό του με την Carrie Snodgress , συνεπώς θεωρούσε ότι το υλικό ήταν πολύ ευαίσθητο για να το επικοινωνήσει με το κοινό του.

Όμως τα χρόνια πέρασαν, και ως γνωστόν ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Να λοιπόν που ο Neil αποφάσισε να κυκλοφορήσει το "Homegrown" εν έτη 2020. Λίγο country, λίγο συναισθηματικό και λίγο περίεργο μες την ιδιαίτερη ποικιλία του, το "Homegrown" μεταφέρει τον ακροατή στα 70s και τη δημιουργικότητα που συνόδευε τον Neil Young. Μερικά κομμάτια έχουν βγει στην επιφάνεια από τότε, αλλά σε διαφορετικές εκδόσεις και ποτέ σαν ομοιόμορφο σύνολο. Δεν ξεπερνά τις κορυφαίες στιγμές του δημιουργού βέβαια, αλλά είναι μια ευπρόσδεκτη προσθήκη στον κατάλογο του.



34. Khruangbin - Mordechai

[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης - Δισκοκριτική]

Οι Khruangbin Πρόσθεσαν ωραιότατα φωνητικά, τις περισσότερες φορές ηχητικές φράσεις που χρωματίζουν τις ήδη γνωστές τους μίξεις μουσικών ειδών και εξωτικών περιοχών. Που κι αυτές τις έχουν εμπλουτίσει με κάποια νέα στοιχεία, αφού αγγίζουν τη disco, όπως στο “Time (You And I)” και πιο έντονα το latin στοιχείο, όπως κάνουν πολύ πετυχημένα στο “Pelota”.

Ακόμη κι αν κάνει κάποια κοιλιά, ή χάνει το δρόμο του, είναι ένα τίμιο και γενναίο βήμα, που δείχνει ξεκάθαρα τη διάθεση τους για δουλειά κι εξερεύνηση. Μην ξεχνάμε πως από ένα σχετικά underground όνομα, έγιναν παγκοσμίως γνωστοί, οπότε και το βάρος ήταν αρκετά μεγάλο στους ώμους τους.

Έχουν καταφέρει να το σηκώσουν και να κερδίσουν το στοίχημα, χωρίς να έχουν χάσει από τη μαγεία τους, χωρίς να έχουν εκπέσει σε ευκολίες, χωρίς να κάνουν κάτι πέρα από αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά κι αγαπούν. Μπορεί να «πολέμησαν» αν θες, εκ του ασφαλούς, μοιάζει να το έχουν πράξει με τιμιότητα κι όρεξη. Κι αυτό δεν είναι λίγο.



33. Jimmy Buffett - Life On The Flip Side

[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης - Αφιέρωμα στον Jimmy Buffett]

Η καλοκαιρινή διάθεση, η θεματολογία της παραλίας, του surf και της tequila που θα βρείτε στα τραγούδια του Jimmy Buffett είναι ό,τι πρέπει για να χαμογελάτε τα καλοκαίρια (και όχι μόνο). Η τελευταία κυκλοφορία του "Life On The Flip Side"  κατάφερε να ανέβει και στα charts μετά από καιρό (έχει και μια καριέρα που ξεκίνησε τα 70's, μη ρωτάτε ηλικίες) με τη βοήθεια των παλιών συνεργατών και μελών της μπάντας του The Coral Reefers, Mac McAnally και Michael Utley, μαζί με τον Lucas Νelson (τον γιο του Willie) και τον μουσικοσυνθέτη Paul Brady να συμμετέχουν στη συνθετική διαδικασία.

Τα horn sections στο "15 Cuban Minutes", το rockabilly του "The Devil I Know", το χαρούμενο "Hey That's My Wave" (αφιερωμένο στο θρύλο του surf rock Dick Dale) και το ιδανικό για μεταμεσονύχτια ποτά "Half Drunk" τον βρίσκουν στο στοιχείο του. Αν και δε γίνεται album του Buffett χωρίς σαχλές στιγμές, βλέπε "Cussin’ Island" που λέει για παιδάκια που λένε άσχημες λέξεις και για τον Κουστό, τραγούδια όπως το νοσταλγικό "Oceans Of Time" σώζουν την παρτίδα. Βάλτε μπύρες στο ψυγείο ή φτιάξτε μαργαρίτες, βάλτε το μαγιό σας (ακόμα και σε κλειστό χώρο) και πατήστε το play στον Jimmy Buffett.



32. Holy Fuck - Deleter

[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]

Το Deleter είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό, πολύ έξυπνο και αισθάνεται περισσότερο σαν ένας indietronica, dance-pop δίσκος από οτιδήποτε άλλο. Το άλμπουμ ανθίζει σε μια πυκνή ατμόσφαιρα, όπου τα ψυχεδελικά εφέ είναι βαριά. Σαν ένα κοσμικό κύμα σε ένα κλαμπ όπου οι δυνάμεις συναντιούνται για να χορέψουν, η ατμόσφαιρα δημιουργεί ένα περιβάλλον που τρέχει, περιστρέφεται, μεταμορφώνεται, ανεβαίνει και επεκτείνεται, σύμφωνα με τα υπνωτικά χτυπήματα και τα παιχνιδιάρικα εφέ. Εφέ που λάμπουν σε μια ξέγνοιαστη ύπαρξη και με κομμάτια που χτίζονται και ανεβαίνουν σε πανέμορφες κορυφές πριν επιστρέψουν στο κενό.

Αν και εκτιμώ τον πιο υποστηρικτικό ρόλο των φωνητικών, νιώθω ότι θα μπορούσαν να είναι πιο διακριτοί και να παίξουν μεγαλύτερο ρόλο στο άλμπουμ. Σημειώστε, αυτό το άλμπουμ και τους Holy Fuck για τα επόμενα ακούσματά σας. Οι λεπτομέρειες είναι αυτό που ξεχωρίζουν αυτό το έργο. Το πάθος και η ακρίβεια δίνουν σε αυτό το άλμπουμ ζωντανά χρώματα και το κάνουν μια ξεχωριστή επιλογή για το 2020.