The Dream Syndicate - The Days Of Wine And Roses (40th Anniversary Edition)

Παίρνοντας, λοιπόν, το ρίσκο να συμβεί το ένα από τα δύο ή ίσως και τα δυο, θα κανω μια προσπάθεια να σας μεταφέρω το τι σημαίνει για μενα ο δίσκος των The Dream Syndicate με τον τίτλο “The Days Of Wine And Roses” και εν προκειμένω η νεα του επανέκδοση για τη συμπλήρωση 40 χρόνων από την κυκλοφορία του, με τον γενικο τίτλο: “History kinda pales when it and you are aligned. The Dream Syndicate: The Days Of Wine And Roses. 40th Anniversary Edition”.

Θα ξεκινήσω με μερικά προσωπικά και κατά συνέπεια πολύ συναισθηματικά φορτισμένα στοιχεία για το πώς ερωτεύτηκα παράφορα τους Dream Syndicate.

H χρονιά πρέπει να ήτανε το 1987 ή το 1988 (συγχωρήστε με αλλά η μνήμη μου πια σε αρκετά θέματα δεν είναι και τόσο καλή μαζί μου, οσο τουλάχιστον θα ήθελα) και μόλις είχα αρχίσει να τσαλαβουτάω σε νέες μουσικές κατευθύνσεις, έχοντας πια επαφή με νέους ήχους για μένα, εγκαταλείποντας την «παιδική ασθένεια» του heavy metal (αν και, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το heavy metal το αγαπάω ακόμα).

Ακούγοντας, λοιπόν, κυρίως νεο-κυματικές μπάντες της τότε εποχής και διαβάζοντας μανιωδώς το «Ποπ & Ροκ», την προσοχή μου τράβηξε μια διθυραμβική κριτική για κάποιους Dream Syndicate από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίοι έπαιζαν ένα μουσικο ιδίωμα που είχε ονομαστεί Paisley Underground, και μάλιστα επρόκειτο να έρθει για live στην χωρα μας και για καλή μας τύχη και στη Θεσσαλονίκη. Τότε στην πολη δεν ήταν και πολύ συχνό το να βλέπεις ανάλογα συγκροτήματα και η όλη φάση ήταν στα σπάργανα. Οπότε, τι καλύτερο από το να δω από κοντά τι είδους «Ονειρικο Συνδικάτο» είναι αυτό και πώς μπορεί να ηχεί μια μπάντα που παίζει το πρωτάκουστο για μενα Paisley Underground; Μάλιστα, όπως διάβασα στο άρθρο, επρόκειτο για μια από τις σπουδαιότερες και πιο ενδιαφέρουσες μπάντες αυτής της σκηνής.

Πού να ήξερα, βέβαια, ότι θα εγγραφόμουν δια βίου στο εν λόγω «συνδικάτο» -το μόνο συνδικάτο που αγάπησα πραγματικά και συνδικαλιστικα μαζί του, με ολο μου το είναι;

Πήγα, λοιπόν, στη συναυλία. Έλαβε χώρα σε μια open-air ντισκοτέκ της εποχής, για το όνομα της οποίας δεν είμαι πια σίγουρος, στο δρόμο προς το αεροδρόμιο της πολης. Εκτός από τη μύησή μου στους Dream Syndicate, εκεί είχα τη χαρά και την τύχη να δω επίσης για πρώτη φορα δυο από τα πιο σημαντικά και επιδραστικα συγκροτήματα όχι μόνο της πολης αλλά και ολόκληρης της χωρας. Και αναφέρομαι βέβαια στις Τρύπες και στους Mushrooms.

Η πιο δυνατή μου ανάμνηση είναι η μορφή του Πλούτο (Γιώργος Αντωνιάδης, τραγουδιστής των Mushrooms. R.I.P.), ο οποίος και λόγω ντυσίματος έμοιαζε με έναν άνθρωπο που ήταν σίγουρο ότι είχε εντρυφήσει σε αναλόγου ύφους μπάντες σαν τους Dream Syndicate.

Αφού, λοιπόν, πρωτίστως έπαθα σοκ κανονικο ως νεοπροσυλητισμένος από τις εμφανίσεις των δυο support συγκροτηματων,ηρθε η ωρα να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι εστί Dream Syndicate.

Η σύνθεσή τους τότε περιλάμβανε τους Steve Wynn, Mark Walton, Dennis Duck και Paul B. Cutler (σημείωση: επειδή όμως είμεθα και ηλικιωμένοι άνθρωποι, αν ο σύντροφος και παλιος συμμαθητής Κώστας "Kaptain" Καπετανάκης, κιθαρωδός στους Frantic Five & Reverend Beasts, ο οποίος παρευρίσκετο στο live, αν θυμάται κατι διαφορετικο, ας μιλήσει τώρα ή να σιγήσει για πάντα!).

Η πρώτη μου, λοιπόν, ζωντανή εμπειρία με τους Dream Syndicate έμελλε να είναι και η πιο καθοριστική. Ενταση, ηλεκτρισμος, απίστευτος δυναμισμός και ωμή ενέργεια, με μια σκηνική παρουσία απαράμιλλη και ένα απίστευτο, σχεδόν πρωτόγονο πάθος με εκαναν να χάσω τα μυαλά μου κανονικά. Από εκεί και ύστερα δεν υπήρχε γυρισμος. Όχι ότι θα ήθελα να υπάρξει κιόλας.

Τις επόμενες μέρες ο δρόμος με οδήγησε στο δισκοπωλείο “Blow Up” στην Αριστοτέλους και πλέον ο δίσκος τους “The Days Of Wine And Roses” ήρθε στην κατοχή μου. Ο αστικος μύθος λέει ότι πιθανότατα να αγόρασα την ιδια ωρα και τον ομότιτλο από Τρύπες, αλλά αυτό οποιος δει το Σοφοκλή, το θρυλικό δισκοπώλη του "Blow Up", ας τον ρωτήσει να μας το επιβεβαιώσει!

Σε καθημερινη πλέον βάση εκανα απανωτές ακροάσεις, και ολη η γειτονιά μαζί μου, γιατί τέτοιοι δίσκοι πολύ απλα δεν ακούγονται χωρίς ένταση.

Με αφορμή, λοιπόν, την επετειακή έκδοση για τα 40 χρόνια από την κυκλοφορία του, ας κάνουμε μια οσο πιο εκτενή παρουσίαση για τον δίσκο.

Ξεκίνημα με το “Tell Me When It's Over”. Το ταξίδι αρχίζει με την κιθάρα να επαναλαμβάνει ξανα και ξανα το βασικο μοτίβο της και τη φωνη του Steve Wynn να παρακαλάει: “Yeah, tell me when it's over, Tell me when it's over, Oh, let me know when it's done”. Τα τύμπανα και το μπάσο προσφέρουν απλα και απέριττα στο ολο κτίσιμο του τραγουδιού, το οποίο βαζει υποψηφιότητα ως ένα από τα καλύτερα opener που έχουν γραφτεί ποτέ.

Το “Definitely Clean” έρχεται να επιβεβαιώσει ότι έχεις να κάνεις με έναν δίσκο υψηλών οκτανίων. Απλο, ψυχωμένο, καλοπαιγμένο, rock n' roll, που δίνει τη σκυτάλη σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια όχι μόνο από τον εν λόγω δίσκο αλλά από τη συνολικη δισκογραφία τους.

“That’s What You Always Say” και ξεκίνημα με αυτήν την υφέρπουσα μπασογραμμη. Τα τύμπανα δίνουν τον τόνο, και οσο για τις κιθάρες, είναι στιγμές που θα μπορούσαν να είναι το ιδανικο soundtrack σε μια γκανγκστερική ταινία ή και ακόμα σε μια ταινία τρόμου, με τον Steve Wynn να τραγουδάει για μεταπτώσεις στη διάθεση και απέλπιδες προσπάθειες προσέγγισης.

Ένα από τα πιο ρυθμικά tracks είναι το “Then She Remembers”, καθαρόαιμο ροκ τραγούδι, όπου το κάθε μέλος του γκρουπ συνεισφέρει αυτό που χρειάζεται για να φτασει να γίνει ένα κιθαριστικο έπος, με τα φωνητικά να κορυφώνονται με παραληρηματικό τρόπο, απογειώνοντάς το.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις στις μερες μας μια δισκογραφική δουλειά που να είναι πραγματικά εξαίσια από την αρχή μέχρι το τέλος, και το “The Days Of Wine And Roses” είναι σίγουρα μια δουλειά στην οποία δυσκολεύεσαι να βρεις οποιοδήποτε ψεγάδι.

Όσον αφορά το επόμενο κομμάτι στη σειρά, το οπoio εχει τον τίτλο “Halloween”, εδώ δεν χρειάζονται καθόλου μασκες. Οσο Velvet Underground χρειαζεται, καταλληλος συνδυασμος νεο-ψυχεδέλειας με περάσματα από post-punk. Κάποιοι στον εν λόγω τραγούδι είπαν ότι τα φωνητικά είναι μια μίξη μεταξύ Lou Reed και Ian McCulloch σε ένα άκρως ταξιδιάρικο τραγούδι που θα το είχες σίγουρα στην playlist σου διασχίζοντας coast-to-coast τις δύο ακτές της Αμερικής.

Στην προσωπική μου τριάδα, ίσως και πρώτο, βρίσκεται το “When You Smile”. Πρωτίστως μου έχουν πάρει τα μυαλά οι στίχοι του από τότε που πήρα το δίσκο. Πιστέψτε με, είναι μοναδικό το αίσθημα του να είσαι ένας έφηβος τραυματισμένος από τα βέλη ενός ερωτα που δεν μακροημέρευσε ποτε, και να ακους στίχους που μιλάνε για το πόσο εύκολα μπορείς να χάσεις τα πάντα ή και ολόκληρο τον κόσμο όταν βλέπεις την αγαπημένη σου να χαμογελάει.

Ειλικρινά, τώρα που τα γραφω μου έρχεται αυτή η γλυκιά ανατριχίλα που αισθάνομαι πάντα όταν το ακούω. Το ξεκίνημά του μοιάζει σαν πριονοκορδέλα έτοιμη να σε κομματιάσει και υστερα έρχεται μια σχεδόν «ύπουλη» κιθάρα, με τον Steve Wynn να τραγουδάει στην αρχή χαμηλόφωνα, σε προσέγγιση που ανετα θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως slowburner. Επίσης, είναι στιγμές που η δομή του μου φέρνει στο μυαλο την πρώιμη περίοδο των επίσης πολύ αγαπημένων μου The Jesus And Mary Chain.

Φτάνοντας στο “Until Lately”, που ξεκινάει με ελαφρως jazz αισθητική, μπαίνει το μπάσο αρκετά αινιγματικο και τα τύμπανα εντελώς έξαφνα σε βαζουν σε μια εναλλασσόμενη ρυθμική σπείρα. Κάπου εκεί έρχεται και μία μίξη παραμορφωμένης και «καθαρής» κιθάρας, με στίχους επηρεασμένους από συγγραφείς όπως ο Thomas Carlyle και ο John Stuart Mill, όπως αποκαλύπτει ο ιδιος ο Steve Wynn.

Στιχουργικά μια συζήτηση για λάθη και φιλοδοξίες ξεδιπλώνεται στο κομμάτι. Και φυσικά, να μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε στο ποσο θετικά συμβάλλει και η χρήση της φυσαρμόνικας, κλείνοντας το τραγούδι με σχεδόν σπαρακτικά φωνητικά, λέγοντας “I was an ordinary guy”.

Φθάνοντας σιγά-σιγά στα δύο τελευταία τραγούδια, είναι η ωρα της Kendra Smith να μας ξελογιάσει με ένα τραγούδι που σχεδόν μοιάζει με ένα ηχητικο και ψυχικο meditation. “Too Little Too Late” μας προειδοποιεί η Kendra στο πιο downbeat track του δίσκου. Εδώ η παραζάλη της ψυχεδέλειας είναι πασιφανεστατη, σε σημείο που ανετα θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι των Jefferson Airplane.

Για grand finale έρχεται ο κεραυνος εν αιθρία, τόσο ηχητικά οσο και στιχουργικά, με το ομότιτλο τραγούδι “The Days Of Wine And Roses” να κλείνει διθυραμβικά τον δίσκο. Παραλήρημα με τις κιθάρες να οργιάζουν και να μοιάζουν σαν μια διαστημική ρουφήχτρα που θέλει να σε παρασύρει στο εσωτερικο της. Ίσως ένα από τα πιο εκφραστικά τραγούδια που έχουν γραφτεί και μια άψογη εκπροσώπηση του Paisley Underground κινήματος. Επίσης, μία έμπρακτη απόδειξη αγάπης για τους μουσικούς ήρωες του συγκροτήματος: τους θρυλικούς Velvet Underground, ολα τα σχήματα στα οποία συμμετείχε ο σπουδαίος Neil Young και, γιατί όχι, τους επίσης επιδραστικούς Television του μέντορα Tom Verlaine. Feedback, σε μια μακρόσυρτη συνθεση, αυτοσχεδιασμος με τον Steve Wynn να καταθέτει ενώπιών μας ψυχη και καρδιά. Πραγματικά μια σύνθεση που παρακαλας να μην τελειώσει ποτέ.