Θανάσης Σκαργιώτης - Της Χαραυγής Το Αχ

Ο Θανάσης Σκαργιώτης μας συστήθηκε πριν από δύο χρόνια με τον δίσκο του «Με Του Τρελού Τα Σύνεργα», σε συνεργασία με τον συνθέτη Γιώργο Ανδρέου. Στο δεύτερο άλμπουμ του «Της Χαραυγής Το Αχ», που κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη σε μια δύσκολη περίοδο για την ελληνική τέχνη, ο Σκαργιώτης μοιάζει να προσπαθεί να σχηματίσει τη μουσική του ταυτότητα.

Ο τραγουδοποιός ως επί το πλείστον έχει αναλάβει το κύριο δημιουργικό κομμάτι του δίσκου, με στίχους, συνθέσεις και ερμηνείες δικές του (εκτός από ένα κομμάτι που συνοδεύει η Πολυξένη Καράκογλου). Το ντουέτο του δίσκου με τίτλο «Μπερδέματα», κυκλοφόρησε ως προπομπός του και σίγουρα μέχρι ώρας έχει δικαιώσει την επιλογή αυτή. Η Πολυξένη Καράκογλου προσφέρει το συναίσθημα που χρειάζεται το τραγούδι με μια ισορροπία ευθύτητας και ευαισθησίας, ανεμελιάς και εγρήγορσης καθώς οι δύο ανερχόμενοι καλλιτέχνες παρουσιάζουν μια άρτια ερμηνευτική χημεία.

Ο δίσκος ανοίγει με το «Πουλιά Της Λήθης» σε στίχους του συγγραφέα πατέρα του Θανάση Σκαργιώτη, Μάνθου. Με ήχο έντονα παραδοσιακό ηπειρώτικο, που μαρτυρά τις ρίζες του Θανάση Σκαργιώρη, η μεστή ενορχήστρωση είναι αυτή που εν τέλει εντυπώνεται στον ακροατή και εξισορροπεί τις όποιες ερμηνευτικές ατέλειες του συγκεκριμένου τραγουδιού. Θεωρώ πως οι δημιουργοί ίσως θα μπορούσαν να δοκιμάσουν μια προσέγγιση από κάποια άλλη φωνή στο μέλλον - γιατί όχι της Πολυξένης Καράκογλου - για το «Πουλιά Της Λήθης», ώστε να μην υπάρχει κάποιου είδους έκπτωση στο συναίσθημα του κομματιού. Ξεχωριστή στιγμή, βέβαια, αποτελεί το solo κλαρίνο του Θύμιο Παπαδόπουλου, που τονώνει τον παραδοσιακό ήχο του κομματιού χωρίς όμως να του στερεί τη σύγχρονη προσέγγισή του.

Κατόπιν ακολουθούν το ντουέτο του δίσκου και το «Τα Βλέφαρα» σε στίχους και μουσική του ίδιου του Σκαργιώτη. Στο ερωτικό αυτό κομμάτι, ξανά με παραδοσιακότροπο ήχο, ο τραγουδοποιός φανερώνει ίσως μια κάποια επιρροή από τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη, γεγονός που καθιστά και το κομμάτι σχετικά πιο ραδιοφωνικό. Στη μέση του δίσκου βρίσκουμε ίσως το πιο φορτισμένο και πηγαίο κομμάτι του δίσκου, με τίτλο «Η Γιαγιά», που σίγουρα αποτελεί σπουδαία στιγμή όχι μόνο του δίσκου αλλά και του καλλιτέχνη γενικότερα. Μια άρτια ισορροπία ήχων, συναισθημάτων ακόμη και «εικόνων» που μεταφέρει ο καλλιτέχνης με την ανάλαφρη και απολύτως αρμόζουσα ερμηνεία του, που σε συνδυασμό με την ενορχήστρωση και το νόημα των στίχων δύσκολα αφήνουν κάποιον ασυγκίνητο. Είναι αξιοσημείωτο βέβαια πως το συγκεκριμένο κομμάτι που ίσως να αφορά σε πιο προσωπική στιχουργική κατάθεση του δημιουργού, αποτελεί με διαφορά την πιο εξέχουσα φωνητική στιγμή του δίσκου. Όταν η δημιουργία έχει ταυτότητα και έμπνευση, είναι σίγουρο πως θα βρει τον στόχο της.

Το «Στης Καρδιάς Μου Την Αυλή» που ακολουθεί φέρνει μια άλλη νότα στον δίσκο, ενώ ο Θανάσης δοκιμάζεται σε πιο τζαζ και funky τραγούδισμα στο οποίο μοιάζει να αισθάνεται μεγαλύτερη ερμηνευτική άνεση. Σαφώς πρέπει να αναφερθεί η συνοδεία των σαξοφώνων του Θύμιου Παπαδόπουλου που δίνουν ένα πιο latin χαρακτήρα στο κομμάτι. Ιδιαιτέρως αξιέπαινο είναι το γεγονός πως ο τραγουδιστής σε αρκετές στιγμές του δίσκου έχει δώσει χώρο στους συνεργάτες μουσικούς να δείξουν τη δουλειά και το ταλέντο τους, γεγονός όχι συχνό.

Το «Εμμονές» επίσης πρόκειται για ένα κομμάτι που διαφέρει σε ήχο, με αρκετά πιο rock ενορχήστρωση χάρη κυρίως στις ηλεκτρικές κιθάρες του Κώστα Παρίσση. Και εδώ ο Θανάσης ντύνει αξιοπρεπώς το κομμάτι με την ερμηνεία του, το οποίο είναι αρκετά πιο συναυλιακό. Ομολογώ πως με το συγκεκριμένο κομμάτι προς στιγμήν «μεταφέρθηκα» σε μια πολυπόθητη ανοιχτή συναυλία. Τέλος στο κλείσιμο του δίσκου έρχεται το «Δε Θέλω Αντίπαλό Μου», το οποίο μοιάζει με μια απόπειρα για κερδηθεί χρόνο στο airplay των ραδιοφώνων ή και ακόμα μια απόπειρα να ντυθούν οι τίτλοι κάποιας τηλεοπτικής σειράς. Μου θύμισε έντονα κάτι από ραδιοφωνικά ή και τηλεοπτικά «hits» των 00's.

Το «Της Χαραυγής Το Αχ» πρόκειται για ένα άλμπουμ με αρκετά εύκολο άκουσμα. Χωρίς βαρύγδουπες έννοιες, χωρίς ενορχηστρωτικά και συνθετικά ρίσκα, στα γνωστά μονοπάτια που φωτίζουν τα ραδιόφωνα αυτού που καλείται «έντεχνο». Ο δίσκος διαρκεί λιγότερο από μισή ώρα, μοιάζοντας να αποτελεί μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση του δημιουργού. Αν και συνηθισμένος σε δίσκους διπλάσιας διάρκειας θεωρώ πως ο δημιουργός επέλεξε τη μικρή διάρκεια του δίσκου συνειδητά και αυτό δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει, αν εξυπηρετεί την καλλιτεχνική του πρόθεση. Ο Θανάσης Σκαργιώτης μοιάζει να αναζητά την ταυτότητα της τέχνης του και αυτός ο δίσκος μας παρουσιάζει αρκετές πτυχές του ταλέντου του, σε ένα σύντομο άκουσμα.