1. Maria And The Photo Frame – Maria And The Photo Frame (2010)Οι Maria And The Photo Frame είναι ένα πρότζεκτ του Μάρκου Δεληβοριά, ενός από τους πλέον αξιόλογους τραγουδοποιούς της αγγλόφωνης, αλλά και της ευρύτερης εγχώριας μουσικής σκηνής. Η Maria του τίτλου είναι η Μαρία Πάτσου, μια νέα τραγουδίστρια που επιλέχθηκε να ερμηνεύσει το μεγαλύτερο μέρος αυτής της συλλογής τραγουδιών, τα περισσότερα από τα οποία γράφτηκαν έχοντας στο νου τη γυναικεία ματιά στα πράγματα. Η γεμάτη, μπάσα φωνή της δίνει μια ζεστασιά στο όλο εγχείρημα, χωρίς, όμως, να αποσπά από το πραγματικό σημείο του ενδιαφέροντος, τις ίδιες τις συνθέσεις δηλαδή. Οι οποίες, 12 τον αριθμό, διαθέτουν δυνατές μελωδίες, έξυπνους στίχους και λιτές αλλά απόλυτα ταιριαστές ενορχηστρώσεις. Είτε μιλά για τον Antoine de Saint-Exupery είτε ασχολείται με τους έρωτες μιας γκαρσόνας, ο Μάρκος Δεληβοριάς καταφέρνει να συγκινεί. Το Maria And The Photo Frame είναι ένα γλυκόπιοτο άλμπουμ που κερδίζει πόντους με κάθε ακρόαση.
2. Τα Όνειρα Δεν Ξυπνάνε – Δημήτρης Αρναούτης (2010)
Δυόμιση περίπου χρόνια μετά το ντεμπούτο του, Το Πρώτο Μου Άλμπουμ, στο οποίο μάς είχε συστηθεί μέσω του Μανώλη Φάμελλου, ο τραγουδοποιός Δημήτρης Αρναούτης κυκλοφόρησε τον δεύτερο δίσκο του. Το Τα Όνειρα Δεν Ξυπνάνε περιέχει 13 τραγούδια και ένα ορχηστρικό, όλα συνθέσεις του Αρναούτη, ο οποίος υπογράφει επίσης τις ερμηνείες, τις ενορχηστρώσεις και την διεύθυνση παραγωγής. Οι στίχοι του, άλλοτε αυτοβιογραφικοί ή αφηγηματικοί, άλλοτε ποιητικοί, είναι χειμαρρώδεις, καυστικοί και ενίοτε διαπνέονται από έναν ιδιότυπο διδακτισμό. Στον μουσικό τομέα, το χαρμάνι της προηγούμενης δουλειάς του ανανεώνεται και επεκτείνεται, με ποπ, ροκ, τζαζ, μπλουζ, ρέγγε και τάνγκο πινελιές, ενώ γίνεται σαφέστερη η αγάπη του για τον Frank Zappa αλλά και για τους κλασικούς συνθέτες. Αυτό που κυρίως ξεκαθαρίζει ο εν λόγω δίσκος είναι ότι ο Δημήτρης Αρναούτης είναι μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες περιπτώσεις της νέας γενιάς των τραγουδοποιών – κάτι που είχε διαφανεί και στο ντεμπούτο του. Τραγούδια όπως τα Ομήρου Έρπης, Στα Μάτια Με Κοιτάς, Τα Όνειρα, Οι Γιαγιάδες και Όλοι Χωράμε, δύσκολα θα συναντήσει κανείς αλλού...
3. Story Without End – B-Sides (2010)Οι B-Sides είναι ένα γκρουπ από την Πάτρα που αποτελείται από τους Βασίλη Πουλόπουλο (φωνή), Γιώργο Πούρικα (κιθάρα, φωνητικά), Χρήστο Σωτηρόπουλο (κιθάρα), Γιάννη Σπηλιωτόπουλο (μπάσο) και Χρίστο Ανέστη (τύμπανα). Ιδρύθηκαν το 1999 και πορεύθηκαν μέσα από αλλαγές στον ήχο, στη σύνθεσή τους αλλά και στο όνομά τους. Κυκλοφόρησαν δύο επτάιντσα σινγκλ, τα Queen (2008) και Kill (2010), και τελικά, με το Story Without End κατέθεσαν το πρώτο άλμπουμ τους. Στα 10 τραγούδια που περιέχει γίνεται φανερή η δουλειά που συσσωρεύθηκε όλα αυτά τα χρόνια από τα μέλη του συγκροτήματος. Δεμένος ήχος, με τις κιθάρες μπροστά αλλά όχι αποκλειστικά υπεύθυνες για την ατμοσφαιρικότητά του, επιρροές από τα punk και indie γκρουπ των ‘90s, ενδιαφέροντες στίχοι, καλές ερμηνείες. Πέρα από το Forest, που ακούστηκε αρκετά στα ραδιόφωνα, δύσκολα ξεχωρίζει κάποια άλλη σύνθεση, κάτι που δε σηματοδοτεί κουραστική ομοιομορφία αλλά δηλώνει τη διάθεση των B-Sides να φτιάξουν ένα δεμένο σύνολο συνθέσεων που ακούγονται διαδοχικά και όχι αποσπασματικά. Ντεμπούτο που υπόσχεται πράγματα για το μέλλον...
Και ο κούκος...
4. Z – My Morning Jacket (2005)
Οι αλλαγές μελών, το νέο τους «καταφύγιο» στα βουνά Catskill και η πρόσληψη του John Leckie για την καρέκλα του παραγωγού οδήγησαν τους Αμερικανούς My Morning Jacket σε μια δραστική μεταμόρφωση στο τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους. Δεν υπάρχουν εδώ οι βαριές, «αυτοκρατορικές» κιθάρες ούτε το ατελείωτο reverb. Στη θέση τους θα ακούσει κανείς μπόλικα πλήκτρα και συνθέσεις που προδίδουν μια ποπ ευαισθησία, παραπομπές στους The Band αλλά και στον Elton John και μερικές πραγματικά ψυχωμένες ερμηνείες από τον φρόντμαν Jim James. Από το μελαγχολικό ρεφραίν του εναρκτήριου Wordless Chorus μέχρι το σκοτεινό Dondante και από το ανεβαστικό What A Wonderful Man μέχρι το ατμοσφαιρικό Into The Woods, στο Z συναντάμε ένα σχεδόν τέλειο δισκογράφημα που ανεβάζει τη μπάντα από το Louisville του Kentucky πολλά σκαλοπάτια και που κατατάσσεται με άνεση ανάμεσα στις καλύτερες δισκογραφικές καταθέσεις της προηγούμενης δεκαετίας.
Σχετικό θέμα