Ο Παύλος Δαμιανίδης γεννήθηκε το 1996 και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη. Στα 16 του έπιασε για πρώτη φορά κιθάρα, και σύντομα ξεκίνησε να γράφει δικά του τραγούδια. Αργότερα πέρασε στη Σχολή Πλαστικών Τεχνών (νυν τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών), στα Ιωάννινα, όπου, εκτός των άλλων, ασχολήθηκε με την παραγωγή ραδιοφωνικών εκπομπών και την έκδοση αυτοσχέδιων κόμιξ.
Στα 22 του, ο Δαμιανίδης παράτησε τις σπουδές του, αφού αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρο της τραγουδοποιίας. Κι έτσι, φέτος ήρθε η στιγμή να κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ, με τον τίτλο «Κοπάνα». Περιέχει τραγούδια που συγκέντρωνε για χρόνια και ηχογράφησε στο οικιακό του στούντιο, παρέα με φίλους του. Το εξώφυλλο είναι φιλοτεχνημένο από τον Αχιλλέα Ραζή.
Με αφορμή το ντεμπούτο του, λοιπόν, ο Παύλος Δαμιανίδης φιλοξενείται σήμερα εδώ για να επιλέξει και σχολιάσει δέκα άλμπουμ που επηρέασαν τη μέχρι στιγμής διαδρομή του:
1. Το Περιβόλι Του Τρελού - Διονύσης Σαββόπουλος (1969)
Ο πρώτος δίσκος του Σαββόπουλου που αγάπησα. Προσωπικά θεωρώ τον «Νιόνιο» τον σημαντικότερο Έλληνα τραγουδοποιό και θαυμάζω όλο το έργο του. Όμως, «Το Περιβόλι Του Τρελού», όπως και το «Φορτηγό», έκρυβαν μια παραπάνω μαγεία για εμένα... Τη μαγεία της φυγής, τη μαγεία της περιπέτειας. Αφού αποφυλακίστηκε απ' τους χουντικούς το 1967, ο Σαββόπουλος το έσκασε στο εξωτερικό με τη γυναίκα του, για έναν χρόνο. Εκεί γράφτηκαν τα τραγούδια απ' το Περιβόλι..., στο Παρίσι και στο Μιλάνο... Κι εγώ, νεαρός φοιτητής, τα άκουγα αυτά και μαγευόμουνα! Μου αρέσει το αυτοβιογραφικό τραγούδι κι ο Σαββόπουλος το έκανε καλύτερα απ' όλους... Ίσως το «Φορτηγό» έχει πιο καλά τραγούδια, όμως εδώ έχουμε πολύ ωραίες ενορχηστρώσεις («Είδα Την Άννα Κάποτε», «Το Περιβόλι») και έναν Σαββόπουλο που έχει βρει τη φωνή του.
«Να μας πάρεις μακριά, να μας πας στα πέρα μέρη…»
2. Καλλιθέα - Φοίβος Δεληβοριάς (2015)
Ένας άλλος καλλιτέχνης που γράφει με αυτοβιογραφικό στίχο είναι ο Δεληβοριάς. Αγαπώ τον Φοίβο και... προτιμώ τον «Καθρέφτη»! Για μένα είναι πάντα ευπρόσδεκτοι οι πειραματισμοί με τον ήχο, τις κονσόλες και τα πλήκτρα, όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με το απλό, καλό, εμπνευσμένο τραγούδι - και ο «Καθρέφτης» έχει μόνο τέτοια. Κι η «Καλλιθέα» έχει αρκετά πάντως κι επιπλέον ήταν ο δίσκος που αγόρασα με το που εκδόθηκε, όποτε επιλέγω αυτόν. Μακάρι ο Φοίβος να συνεχίσει να μεταμορφώνεται και να μας δείχνει νέους δρόμους.
«Με βαφτίσαν Απόλλωνα, με βαφτίσανε Διόνυσο
από τύχη δε μ' έριξαν σε κανένα ξερόνησο»
3. Άλλη Μια Μέρα - Παύλος Παυλίδης (2005)
Ένας άλλος καλλιτέχνης που πάντα πειραματίζεται χωρίς να ξεχνάει να γράφει καλά τραγούδια είναι ο Παυλίδης. Τα τραγούδια του Παύλου μου θυμίζουν καλοκαιρινή νύχτα στην παραλία. Αύγουστο στην αμμουδιά, με τα ακουστικά, στην Πάτμο, στην Αμοργό ή τη Σύρο... πάντα ο Παυλίδης είναι εκεί. Στίχοι γεμάτοι εικόνες και μια απλότητα στο λόγο του, σαν να περιγράφει ένα μικρό παιδί, με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Αγαπώ ιδιαίτερα τον συγκεκριμένο δίσκο γιατί ο Παυλίδης κλείνει έντονα το μάτι στο ηλεκτρικό παρελθόν του και στα Ξύλινα Σπαθιά κρατώντας ωστόσο μια ωριμότητα στους στίχους που χαρακτηρίζει την ύστερη πορεία του. Άλλος ένας καλλιτέχνης που πάντα εξελίσσεται…
«Σβήνω απ' την άμμο όλα τα χνάρια, απόψε που σε κυνηγάνε…»
4. Φλου - Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα (1979)
Ε, πέρα από Σπαθιά και Τρύπες, ποιος έφηβος που άκουγε rock τη δεκαετία του 2000 δεν επηρεάστηκε από τον Σιδηρόπουλο και τον Άσιμο; Αφήναμε μαλλιά, παίζαμε το «Να Μ' Αγαπάς» και το «Μου 'Πες Θα Φύγω» και προσπαθούσαμε να μιμηθούμε την (υπέροχη) φωνή του. Έχω ακόμα τεράστια αδυναμία στον Παύλο και θα ήταν ο πρώτος που θα του έδειχνα τα τραγούδια μου. Ίσως, μέσα μου, δεν τον κατατάσσω πλέον στους κορυφαίος Έλληνες τραγουδοποιούς, σίγουρα όμως ο «Φλου» είναι απ' τους κορυφαίους ελληνικούς rock, κι όχι μόνο, δίσκους. Ε, κι επίσης οι παλιές αγάπες δεν φεύγουνε ποτέ... Στο κάτω κάτω, χάρη σε αυτόν πιάσαμε την κιθάρα.
«Κατά τ' άλλα εσείς που 'σαστε υγιείς…»
5. Ταξίδι - Φατμέ (1988)
Μια και που λέμε για παλιές αγάπες, ο πρώτος τραγουδοποιός που αγάπησα ως παιδάκι ήταν ο Πορτοκάλογλου. Ως φοιτητής, όμως, ξεκίνησα να προτιμώ τους Φατμέ. Πολύ καλό συγκρότημα, που δεν φοβάται να πει στίχους όπως «αριστεροί και δεξιοί, όλοι δίκιο έχουμε»... Δύσκολα τ' ακούς από rock συγκροτήματα αυτό. Προτιμώ το «Ταξίδι», γιατί θεωρώ πως έχει πιο καλές μουσικές σε σχέση με τους πρώτους τέσσερις δίσκους. Βλέπετε, δυστυχώς πολύ συχνά, οι τραγουδοποιοί ξεχνάμε πόσο στ' αλήθεια μετράνε οι μουσικές, και παιδεύουμε μόνο τους στίχους μας. Μεγάλο λάθος, το οποίο ο Πορτοκάλογλου δεν το έκανε ποτέ.
«Τα εφηβικά μας βράδια, τα πιο πικρά μας χάδια…»
6. Desire - Bob Dylan (1975)
Απ' την άλλη, όταν έχεις στίχους σαν του Dylan της δεκαετίας του '60 οι μουσικές μπορούν απλά να τους υπηρετούν... Όμως εγώ θα ψηφίσω και πάλι υπέρ της μελωδίας και θα επιλέξω το "Desire". Σε αυτόν τον δίσκο και οι μουσικές και οι στίχοι είναι τοπ. To βιολί με τη φυσαρμόνικα δένουνε πολύ αρμονικά και γενικά η μπάντα που παίζει δίνει μια αυθεντική αίσθηση μπάντας του δρόμου. Σε αρκετά τραγούδια μου προσπάθησα κι εγώ να δώσω τέτοια αίσθηση. Χωρίς να είμαι Ντυλανικός. Το "Desire" παραμένει για εμένα ο κορυφαίος δίσκος του Dylan. Επίσης, χαίρομαι που τον βλέπω 45 χρόνια αργότερα ακόμα να γράφει τραγούδια.
«One more cup of coffee 'fore I go
To the valley below»
7. Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας - Μάνος Χατζιδάκις (1965)
Όταν άκουσα το "Reflections" και «Το Χαμόγελο της Τζοκόντας» έπαθα κάτι που παθαίνουνε πολλοί τραγουδοποιοί και μουσικοί όταν ακούνε Χατζιδάκι. «Δεν είναι μουσικές αυτές που γράφω, τι σκατά κάνω;» Λατρεύω τον Χατζιδάκι, τον θεωρώ τον σημαντικότερο Έλληνα συνθέτη και τον προτιμώ έτσι, σκέτο, χωρίς στίχους... μόνο αυτές τις μαγικές μελωδίες. Θυμάμαι σ' ένα λαϊβάκι μου που τόλμησα να πω ότι δεν μ' αρέσει και τόσο ο Γκάτσος και μια κυρία μου φώναξε «Ε!». Γενικά, νομίζω πως στο σημερινό ελληνικό τραγούδι ταιριάζει κάτι που είχε πει, νομίζω, ο ίδιος ο Μάνος: «σκοτώστε τη μνήμη».
8. Ζεστά Ποτά - Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας (1985)
Ένα άλλο λάθος που κάνουνε, κατά την άποψή μου, οι τραγουδοποιοί είναι ότι ξεχνάνε να δουλέψουν τη φωνή τους... «για να μην χάσει την προσωπικότητα της», όπως λένε. Ε, οι Κατσιμιχαίοι έχουν φοβερές φωνές και με πολλή προσωπικότητα. Δεν είναι μυστικό ότι τα «Ζεστά Ποτά» είναι ένας άψογος δίσκος σε όλους τους τομείς. Οι στίχοι στα «Κορίτσια Της Συγγνώμης» ή η μουσική στο "Γέλα Πουλί Μου". Όλα τα τραγούδια είναι ένα κι ένα (παραδόξως δεν μ' αρέσει ο «Φάνης»)... Οποιοσδήποτε νέος θέλει να γράψει ελληνικά τραγούδια πρέπει σίγουρα να μελετήσει τα «Ζεστά Ποτά» και «Τα Μπαράκια» απ' τη δεκαετία του '80... Όταν με τη σειρά μου το έκανα αυτό εντυπωσιάστηκα απ' τις ιδιαίτερες αρμονίες και τις παράξενες μελωδικές γραμμές που χρησιμοποιούσαν. Δυστυχώς το μεταγενέστερο έντεχνο αντέγραψε το στυλ τους μ' έναν μάλλον απλοϊκό τρόπο.
«Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά»
9. Ο Σταυρός Του Νότου - Θάνος Μικρούτσικος (1979)
Ο κορυφαίος δίσκος ενός κορυφαίου συνθέτη! Θα σας εκμυστηρευτώ και κάτι ακόμα και ας πέσετε να με φάτε. Πέρα απ' τον Γκάτσο, ποτέ δεν με συγκινούσε ούτε ο Αλκαίος ούτε ο Τριπολίτης... Ουφ, το 'πα. Άλλα όταν ο Μικρούτσικος έπιανε να μελοποιήσει ποιήματα, Καββαδία, Μπρεχτ, Χικμέτ, το έκανε καλύτερα απ' όλους. Και τι ερμηνείες απ' τον Κούτρα, και τον Παπακωνσταντίνου! Πολύ συχνά σκέφτομαι ότι η Ελλάδα έχει γεμίσει με τραγουδοποιούς και τείνει να χαθεί το παλιό τρίπτυχο μουσικός - συνθέτης - τραγουδιστής, κι είναι κρίμα γιατί παλιά είχαμε πολύ μεγάλη παράδοση σε αυτό.
«Τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν»
10. Let It Be - The Beatles (1968)
Είχα σκεφτεί ότι θα ήθελα να κλείσω τη λίστα με ένα τραγούδι, κι όχι έναν ολόκληρο δίσκο. Αρχικά σκέφτηκα τη «Θανάσιμη Μοναξιά Του Αλέξη Ασλάνη», το "Hard Rain", ή κάποιο του Leonard Cohen. Όμως όλα αυτά τα κομμάτια έπρεπε να τα κατανοήσω για να τα λατρέψω, ενώ το "Let It Be"... Μ' άρεσε πάντα αβίαστα, ως παιδί, ως έφηβος, ως ενήλικας. Η ενορχήστρωση, η μουσική, οι στίχοι, και πάνω απ’ όλα η ερμηνεία του McCartney... Ένα αριστούργημα, ένα τραγούδι που όσες φορές και να το ακούσω δεν θα το βαρεθώ ποτέ.
«And when the night is cloudy there is still a light that shines on me
Shine until tomorrow, let it be»
Η Facebook σελίδα του Παύλου Δαμιανίδη