Τι θα ακούσεις:
Heartland rock, indie Rock
Βαθμολογία:
7
Συνήθως το δεύτερο άλμπουμ ενός καλλιτέχνη ή ενός συγκροτήματος είναι εκείνο που έρχεται να εδραιώσει την πεποίθηση για τη δυναμική και το δημιουργικό ταβάνι του(ς). Στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στο "Seventeen Going Under", τον δεύτερο δίσκο του Sam Fender, ο οποίος έπιασε το νήμα από εκεί που το άφησε στο πρώτο του άλμπουμ. Ο Fender με το "Hypersonic Missiles" (διαβάστε εδώ την κριτική μας) έκανε πολλά κεφάλια να γυρίσουν και πολλά αυτιά να τον ακούσουν και σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ κλήθηκε να λειτουργήσει και υπό το βάρος των προσδοκιών που ο ίδιος γέννησε. Ο Άγγλος τραγουδιστής και τραγουδοποιός άλλαξε ελάχιστα πράγματα στις μουσικές του συνθέσεις όσο και στην παλέτα των θεμάτων που επιλέγει να ασχοληθεί στιχουργικά και αυτό είναι και καλό και κακό. Επί της αρχής το γεγονός ότι ο Fender δεν προχώρησε σε ριζικές αλλαγές σημαίνει ότι θέλει να εδραιώσει το στυλ του και δεν βιάζεται να πάει από το Α στο Ω (ή έστω στο Γ...), ωστόσο σίγουρα θα χρειαστεί σύντομα να προσθέσει κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο στο ήδη πολύ ενδιαφέρον ρεπερτόριό του.
Στο άλμπουμ "Seventeen Going Under" τα δυνατότερα και πιο χαρακτηριστικά τραγούδια μοιάζουν να είναι όλα τοποθετημένα σκοπίμως στην αρχή. Από το ομότιτλο με το οποίο αρχίζει ο δίσκος μέχρι και το έκτο τραγούδι του είναι όλα ένα κι ένα και υπάρχει και ποικιλία και στις συνθέσεις και στους στίχους. Προσωπικά αγαπημένο μου από αυτή την πολύ δυνατή εξάδα είναι τo ευθέως πολιτικό τραγούδι "Aye", που συμπυκνώνει όλη την αγανάκτηση και τη ματαίωση που βιώνει ένας νέος άνθρωπος (όπως φυσικά και ο Fender) όχι μόνο στη Βρετανία αλλά παντού στον κόσμο, λόγω των πολιτικών που εφαρμόζονται και είναι πάντα υπέρ των λίγων και εις βάρος των πολλών. Αυτό το τραγούδι δεν είναι όμως μόνο μια πολιτική καταγγελία, αλλά και μια κριτική ματιά συνολικά στην κοινωνία και στις παθογένειες της, αλλά στην ίδια την αυτοεικόνα του Sam Fender («I'm not a fucking singer anymore»).
Εξαιρετικό σε όλα του είναι και το πολύ προσωπικό τραγούδι "Spit Of You", στο οποίο ο Sam Fender «ξεμπροστιάζει» τη σχέση με τον πατέρα του με ένα πολύ ιδιαίτερο και ευαίσθητο τρόπο και σε μουσικό επίπεδο είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα για το πόσο επηρεασμένος είναι από το US heartland rock. Ακόμη, ένας καλλιτέχνης που ζει και αναπνέει σε μια κοινωνία και επηρεάζεται τόσο και στην καλλιτεχνική του δημιουργία όπως ο Fender δεν θα μπορούσε να αφήσει έξω από τη θεματολογία του την πανδημία. Οι συνθήκες που έχει δημιουργήσει η πανδημία αγκαλιάζουν όλο το σύμπαν του πολύ δυνατού ομότιτλου τραγουδιού "Seventeen Going Under", ενός εκ των πιο δυναμικών και uptempo τραγούδιών του δίσκου συνολικά, το οποίο παράλληλα περιγράφει και όλη την γκάμα των συναισθημάτων της ενηλικίωσης. Την πολύ καλή πρώτη εξάδα των τραγουδιών συμπληρώνουν το "Get You Down" στο οποίο ανακαλύπτουμε και πτυχές της ρομαντικής πλευράς του Άγγλου τραγουδοποιού, το πολύ ρυθμικό "Long Away Off" με την αρμονική συνύπαρξη πολλών και διαφορετικών οργάνων και το "Getting Started" που είναι μια άλλη μια βουτιά στα συναισθήματα της εφηβείας και στις περίπλοκες διαδικασίες της ενηλικίωσης και όλα αυτά βιωμένα ταυτόχρονα με τις αντικειμενικές δυσκολίες της επιβίωσης.
Προχωρώντας παρακάτω συναντάμε το πολύ ενδυναμωτικό ψυχολογικά και με γρήγορο tempo "The Leveller" και το "Dying Light" που ξεκινάει σαν μια σπαρακτική μπαλάντα για να ολοκληρωθεί σαν ένα τυπικό τραγούδι του heartland rock με πολλή δύναμη και ορμή. Πέρα από αυτά τα δύο τραγούδια, τα υπόλοιπα που έπονται της εξαιρετικής αρχής δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες που το ίδιο το πρώτο μισό του δίσκου δημιούργησε. Μοιάζει δηλαδή σαν να μην υπήρχε η ανάλογη έμπνευση για να ολοκληρωθεί ο δίσκος στο ίδιο επίπεδο, καθώς τα περισσότερα από τα τραγούδια στο δεύτερο μισό στερούνται της έντασης των εξαιρετικών που προηγήθηκαν.
Πάντως, στην αδιαμφισβήτητη ικανότητα του Sam Fender να γράψει και να αφηγηθεί ιστορίες βουτώντας πότε στις αναμνήσεις της εφηβείας του και πότε στα βαθιά νερά πολύπλοκων πολιτικών και κοινωνικών συλλογισμών, προστίθεται η μεγάλη γκάμα των οργάνων, εγχόρδων και πνευστών που τον συνοδεύουν και δίνουν μια πολύπλευρη διάσταση στις δικές του αφηγήσεις.
Μετά το ντεμπούτο του πριν δύο χρόνια, ο Sam Fender με το "Seventeen Going Under" επιβεβαιώνει ότι είναι ένας πολύ ικανός δημιουργός, με έντονη προσωπικότητα και ότι ήρθε για να μείνει. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς χρειάζεται για να κάνει το βήμα παραπάνω στο μέλλον, για να εξελίξει τη μουσική του και συνολικά τον καλλιτεχνικό του εαυτό, έχει όμως όλο το χρόνο μπροστά του και πάνω απ' όλα έχει δημιουργήσει ο ίδιος το έδαφος για να μπορέσει να το ανακαλύψει.