Playlist 1

Playlist: Η Σοφί, οι φίλες της και οι άλλοι

Η Σοφί βλέπει το σύμπαν να συνωμοτεί εναντίον της. Θα επιτύχει στην πολυπόθητη αλλαγή καριέρας; Θα βρει τον ερωτικό σύντροφο που θα ανταποδώσει την αγάπη της; Η ταινία της Nine Antico παρουσιάζει ένα Παρίσι που, αν και ασπρόμαυρο, παραμένει γοητευτικό και ρομαντικό, απλώς με έναν τρόπο που δεν έχουμε πολυσυνηθίσει στον κινηματογράφο.

Διαβάστηκε φορες

Playlist (2021)
Σκηνοθεσία: Nine Antico
Πρωταγωνιστούν: Sara Forestier, Laetitia Dosch και Pierre Lottin

Προβάλλεται στη θεματική "Troubled Identities" στο πλαίσιο του 12ου My French Film Festival, που διεξάγεται online από 14 Ιανουαρίου έως 14 Φεβρουαρίου 2022. Είναι διαθέσιμο με ελληνικούς υπότιτλους στο Cinobo, μαζί με όλες τις ταινίες της διοργάνωσης.

Ξεχωρίζει για: την απενοχοποιημένη ματιά στη γυναικεία φύση (συμπεριλαμβανομένων των θεμάτων της σεξουαλικότητας και της επιλογής ή μη για διακοπή κύησης)
Σταθείτε αν: έχετε βαρεθεί να ακούτε ότι κάποιος φτερωτός θεός καθορίζει την επιτυχία στην επιλογή ερωτικού συντρόφου
Προσπεράστε αν: θέλετε να εξακολουθείτε να πιστεύετε – έστω και αβάσιμα – ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, τότε ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις.

Η Σοφί δουλεύει σε ένα καφέ μπαρ, αλλά ονειρεύεται να σχεδιάζει κόμικ. Έτσι, κάνει το αποφασιστικό βήμα, παραιτείται από τη δουλειά της και κάνει αίτηση σε έναν εκδοτικό οίκο κόμικ, όπου προσλαμβάνεται ως... υπεύθυνη τύπου και γραμματέας.
Η Σοφί έχει περιστασιακές ερωτικές επαφές με τον Ζαν που είναι μάγειρας στο προαναφερθέν καφέ. Ο Ζαν χωρίζει από την προηγούμενη σχέση του. Έτσι η Σοφί, που στο μεταξύ έμεινε απρόσμενα έγκυος από τον Ζαν, κάνει το αποφασιστικό βήμα, του αποκαλύπτει ότι τον αγαπάει και αυτός... την αφήνει σύξυλη.

Δεν ξεκινήσαμε καλά. Μα πού είναι το ονειρικό και ρομαντικό Παρίσι, που έχουμε λατρέψει σε τόσες κομεντί; Σίγουρα θα είναι κάπου εκεί κρυμμένο και θα περιμένει να το ανακαλύψουμε. Σίγουρα η σκηνοθέτιδα θα θέλει απλώς να μας αποπροσανατολίσει, να μας μπερδέψει, αλλά στο τέλος θα μας αποζημιώσει με τα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα, με τον έρωτα που νικά, με την πραγματική αγάπη που θα σε βρει τελικά, όπως σχεδόν απεγνωσμένα τραγουδά ο Daniel Johnston ήδη από την πρώτη σκηνή της ταινίας (τραγούδι που είχαμε ακούσει και στις «Μεσοτοιχίες»).


Δεν ξέρω, στ' αλήθεια. Δηλαδή ξέρω, αλλά δεν θα σας πω. Μη σας χαλάσω εγώ την έκπληξη. Το σίγουρο είναι ότι η Σοφί δεν είναι η Αμελί. Είναι μια ηρωίδα προσγειωμένη στη γη, ενδεχομένως πιο γειωμένη από όσο στ' αλήθεια θα ήθελε. Δεν κατάφερε να μπει στη Σχολή Καλών Τεχνών παρά τις συνεχόμενες προσπάθειές της και τώρα πια θεωρείται πολύ μεγάλη... στα 28 της! Αυτή η νέα δουλειά στον εκδοτικό οίκο ας πούμε απλώς ότι δεν εξελίσσεται όπως θα ήθελε. Και οι σχέσεις της με τους άντρες, ούτε καν ως ευφημισμός δεν θα ακουστεί ότι δεν εξελίσσονται όπως θα ήθελε.

Το Παρίσι της Nine Antico είναι ασπρόμαυρο, αλλά δεν είναι ούτε μουντό ούτε καταθλιπτικό, αν αυτό σας φοβίζει. Είναι κι αυτό σαν τη Σοφί, πιο προσγειωμένο, πιο προσιτό. Δεν βλέπεις πολύχρωμα λουλούδια να στολίζουν τα παρτέρια του, ούτε το παιχνίδισμα του φωτός στην – κόκκινη, ποντάρω – τζαμαρία του καφέ. Ακόμα κι όταν πετυχαίνουμε τυχαία ένα βράδυ αυτό το ζευγάρι να φιλιέται με πάθος στον δρόμο, η Σοφί φροντίζει να γκρεμίσει κάθε έννοια ρομαντισμού, φωνάζοντας στο κορίτσι: «Να ξέρεις ότι θα σε παρατήσει στο τέλος!».

Μπορεί η Antico, όπως η Σοφί, να μην κατάφερε να μπει στην Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά τελικά έγινε σκιτσογράφος. Το "Playlist", η πρώτη της ταινία μετά από το μικρού μήκους "Tonite" του 2013, είναι αυτοβιογραφικό, κατά 73% σύμφωνα με δήλωσή της. Το σενάριο βασίζεται στο κόμικ της "Girls Don't Cry" που κυκλοφόρησε το 2010 και, όπως κι εκείνο, διηγείται ιστορίες νεαρών γυναικών που είναι τόσο διαφορετικές, αλλά αναζητούν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Είναι σοβαρές και επιπόλαιες, θαρραλέες και μελαγχολικές, ακομπλεξάριστες, απενοχοποιημενες και αθυρόστομες. Ίσως να μην ακολουθούν τα μοτίβα ρομαντισμού με τα οποία έχουμε σχεδόν προγραμματιστεί μετά από τόσες ταινίες (αχ Αμελί, πόσο κακό μάς έχεις κάνει!). Όμως, είναι ανθρώπινες και ναι, παραμένουν ονειροπόλες και διεκδικητικές, ακόμα κι αν το σύμπαν δε λέει να συνωμοτήσει υπέρ τους. Ας πούμε ότι o «νεορομαντισμός» (έννοια αντίστοιχη αλλά διακριτή από το καλλιτεχνική κίνημα των αρχών του εικοστού αιώνα) εισβάλλει στο γαλλικό σινεμά για να συμπληρώσει και να εξελίσσει όσα καλλιεργήθηκαν στην απέναντι πλευρά της Μάγχης, από τον Ken Loach στο "Sweet Sixteen" και τον Duane Hopkins στο "Better Things" ως τον Paweł Pawlikowski στο "My Summer Of Love" ή ακόμα και τον Chris Noonan στο "Miss Potter".


Ο νεορομαντισμός της Nine Antico δεν μετατρέπεται σε τομή για τον κινηματογράφο, όπως ίσως (δηλαδή σίγουρα) το ρηξικέλευθο «Η Κλεό Από Τις 5 Ως Τις 7» της Agnès Varda. Όμως, δεν έχει καν αυτόν τον στόχο. Οι γυναίκες πλέον έχουν τη δική τους φωνή και ως καλλιτέχες και δημιουργοί βρίσκουν τρόπους για να περάσουν τα μηνύματά τους. Ίσως ένα από τα μηνύματα του "Playlist" να είναι ότι δεν χρειαζόμαστε πια τον υπέρμετρο και ανεδαφικό ρομαντισμό για να προχωρήσουμε μπροστά. Ίσως να μην χρειαζόμαστε πια την αγάπη ως το αποκούμπι μας για να καταπίνουμε τις σφαλιάρες της ζωής. Ίσως μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς την υποστήριξη του σύμπαντος. Τουλάχιστον η Σοφί δείχνει να το πιστεύει.

Διαβάστε ακόμα