Το περασμένο Σάββατο το περίμενα πως & πως! Από πιτσιρίκος δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να άκουγε φανατικά χιπ χοπ, αλλά από τότε και για πάντα θα είμαι ένας φανατικός Ημίσκουμπρας! Χαρά μεγάλη λοιπόν όταν έμαθα ότι τα Ημίζ θα παίξουν live (είχα να τους δω 10 χρόνια!) και μάλιστα στο Passport. (Ξέρεις. Μία συναυλία στο Passport αμέσως παίρνει άλλη διάσταση. Γιατί η ίδια μπριζόλα είναι μεν πάντα το ίδιο νόστιμη, αλλά είναι καλύτερα να την τρως σε γυάλινο πιάτο, αντί για πλαστικό. Ε, το Passport είναι το γυάλινο πιάτο!)
Να μην στα πολυλογώ, μπαίνοντας στο PASSPORT διαπίστωσα ότι το κοινό ήταν χωρισμένο σε δύο κατηγορίες. Οι «περίπου 30 σάμθινκ» (κάποιοι είχαν φέρει και τα παιδιά τους) και καθόντουσαν από τη μέση και πίσω και η κατηγορία «20 και κάτω» που ήταν μπροστά στη σκηνή και πολύ φανατισμένη μάλιστα. Ήξερε όλα τα τραγούδια, όλες τις ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια κλπ κλπ κλπ! Πραγματικά δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι υπάρχουν έφηβοι σήμερα που έχουν ανακαλύψει τα Ημισκούμπρια και τα ακολουθούν φανατικά!
Το live ξεκίνησε με τον ΣΕΞΠΥΡ και τον DJ VANILLA οι οποίοι είχαν την πλάκα τους, ωραίο κι έξυπνο χιούμορ, αλλά ήταν ΣΑΝ Ημισκούμπρια. Ούτε Ημισκούμπρια, ούτε κάτι άλλο, κάτι που μεγάλωσε την αναμονή μου για την έλευση του Main Act!Και όντως μισή ώρα περίπου μετά, ξεκινάει ένα βίντεο με τα Ημισκούμπρια on Tour (στις καλές εποχές) και να σου εμφανίζονται στη σκηνή, με τα 2/3 εμφανώς πιο ογκώδη και το υπόλοιπο 1/3 (τον Μυθριδάτη δηλαδή) να έχει γίνει σαν… 1/6!
Kι ενώ περίμενα ότι θα δω μία συναυλία ALL GREAT HITS τα Ημισκούμπρια έδειξαν ότι δεν είναι εδώ μόνο για να νοσταλγήσουμε τα παλιά, αλλά ότι υπάρχει και μέλλον. Εννοείται ότι δεν έλειψαν (σχεδόν) όλα τα hit των Ημισκουμπρίων τα οποία συνοδεύονταν και με τα ανάλογα video clips. Θυμάσαι; Greek lover, Je suis bossu (μαζί με τον Δεληβοριά), Νωρίς (μαζί με Λουκιανό Κηλαηδόνη), Αν ήσουν άλλος (με την Ευρυδίκη), Βουκολικό, Τσόντα, Ο Κύρης του Σπιτιού και άλλα πολλά. Έπαιξαν όμως και τα καινούρια τους «Μια Ιθαγενή» και «Πώς να σου το πω» , καθώς και κομμάτια από τις προσωπικές δουλειές του Μετζέλου και του Μιθριδά. Επίσης ανέβασαν στη σκηνή εκ νέου τον ΣΕΞΠΥΡ κι έναν τύπο που λεγόταν «Ψ» αν θυμάμαι καλά με κάτι ράστα μέχρι το πάτωμα κυριολεκτικά. Σε εκείνο το σημείο ήταν που έκανε κατά την προσωπική μου άποψη κοιλιά το πρόγραμμα. Ίσως επειδή πήγα με τη νοοτροπία που πάει ένας 50άρης στους Σκόρπιονς να θυμηθεί τα παλιά. Anyway… και αφού έκανα την υπομονή μου κανένα 40λεπτο που κράτησαν οι συμμετοχές των φίλων, τα Ημίζ επανήλθαν με τα πιο… disco hit τους όπως το «Πυρετός το Σαββατόβραδο», η «Μαγική Τσατσάρα» και βέβαια η «Ντισκοτέκ» που έκαναν όλο το PassPort να χορεύει!
Εντάξει. Δε μπορώ να κρύψω τη στεναχώρια μου, που άκουσα τον «Ψ» ενώ δεν άκουσα το «Δημόσιο φορ έβα» ή το «Μ.Ε.Θ. στο βολάν» που θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα και πιο έξυπνα τραγούδια τους ή άκουσα τον Μοναχό μέσα σε ποτ πουρί! Ε όχι αγαπητά Ημίζ! Τον ύμνο δεν τον παίζεις ποτέ μισό!
Πέρα από αυτά τα μικρά παραστρατήματα που στεναχώρησαν μόνο έναν φανατικό Ημίσκουμπρα σαν και με, ήταν μία συναυλία που έκανε αυτό που έπρεπε: Σε έκανε να περάσεις καλά, να γελάσεις, αλλά όχι να χαζογελάσεις. Γιατί ο κάθε μα κάθε χιουμοριστικός στίχος αυτού του συγκροτήματος είναι τόσο εύστοχος, βαθύς και καθόλου τυχαίος, που σηκώνει σελίδες προβληματισμού. «Κάθε μέρα χαμαλίκι και το Σάββατο Τσαλίκη» είναι απλά ένα στιχάκι μέσα στα 100 ενός τραγουδιού. Θα μπορούσε από μόνο του να είναι τουλάχιστον ένα ρεφραίν, θα μπορούσε να είναι και τίτλος βιβλίου που αναλύει όλη την ελληνική νοοτροπία και τρόπο σκέψης. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Λίγο πριν κάνεις κλικ στο επόμενο άρθρο του MixGrill, άκου ένα κομματάκι μικρότερο των δύο λεπτών στο οποίο ευφυέστατα σατιρίζουν την νοοτροπία του μουσικού είδους που και οι ίδιοι ανήκουν!
Να μην στα πολυλογώ, μπαίνοντας στο PASSPORT διαπίστωσα ότι το κοινό ήταν χωρισμένο σε δύο κατηγορίες. Οι «περίπου 30 σάμθινκ» (κάποιοι είχαν φέρει και τα παιδιά τους) και καθόντουσαν από τη μέση και πίσω και η κατηγορία «20 και κάτω» που ήταν μπροστά στη σκηνή και πολύ φανατισμένη μάλιστα. Ήξερε όλα τα τραγούδια, όλες τις ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια κλπ κλπ κλπ! Πραγματικά δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι υπάρχουν έφηβοι σήμερα που έχουν ανακαλύψει τα Ημισκούμπρια και τα ακολουθούν φανατικά!
Το live ξεκίνησε με τον ΣΕΞΠΥΡ και τον DJ VANILLA οι οποίοι είχαν την πλάκα τους, ωραίο κι έξυπνο χιούμορ, αλλά ήταν ΣΑΝ Ημισκούμπρια. Ούτε Ημισκούμπρια, ούτε κάτι άλλο, κάτι που μεγάλωσε την αναμονή μου για την έλευση του Main Act!Και όντως μισή ώρα περίπου μετά, ξεκινάει ένα βίντεο με τα Ημισκούμπρια on Tour (στις καλές εποχές) και να σου εμφανίζονται στη σκηνή, με τα 2/3 εμφανώς πιο ογκώδη και το υπόλοιπο 1/3 (τον Μυθριδάτη δηλαδή) να έχει γίνει σαν… 1/6!
Kι ενώ περίμενα ότι θα δω μία συναυλία ALL GREAT HITS τα Ημισκούμπρια έδειξαν ότι δεν είναι εδώ μόνο για να νοσταλγήσουμε τα παλιά, αλλά ότι υπάρχει και μέλλον. Εννοείται ότι δεν έλειψαν (σχεδόν) όλα τα hit των Ημισκουμπρίων τα οποία συνοδεύονταν και με τα ανάλογα video clips. Θυμάσαι; Greek lover, Je suis bossu (μαζί με τον Δεληβοριά), Νωρίς (μαζί με Λουκιανό Κηλαηδόνη), Αν ήσουν άλλος (με την Ευρυδίκη), Βουκολικό, Τσόντα, Ο Κύρης του Σπιτιού και άλλα πολλά. Έπαιξαν όμως και τα καινούρια τους «Μια Ιθαγενή» και «Πώς να σου το πω» , καθώς και κομμάτια από τις προσωπικές δουλειές του Μετζέλου και του Μιθριδά. Επίσης ανέβασαν στη σκηνή εκ νέου τον ΣΕΞΠΥΡ κι έναν τύπο που λεγόταν «Ψ» αν θυμάμαι καλά με κάτι ράστα μέχρι το πάτωμα κυριολεκτικά. Σε εκείνο το σημείο ήταν που έκανε κατά την προσωπική μου άποψη κοιλιά το πρόγραμμα. Ίσως επειδή πήγα με τη νοοτροπία που πάει ένας 50άρης στους Σκόρπιονς να θυμηθεί τα παλιά. Anyway… και αφού έκανα την υπομονή μου κανένα 40λεπτο που κράτησαν οι συμμετοχές των φίλων, τα Ημίζ επανήλθαν με τα πιο… disco hit τους όπως το «Πυρετός το Σαββατόβραδο», η «Μαγική Τσατσάρα» και βέβαια η «Ντισκοτέκ» που έκαναν όλο το PassPort να χορεύει!
Εντάξει. Δε μπορώ να κρύψω τη στεναχώρια μου, που άκουσα τον «Ψ» ενώ δεν άκουσα το «Δημόσιο φορ έβα» ή το «Μ.Ε.Θ. στο βολάν» που θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα και πιο έξυπνα τραγούδια τους ή άκουσα τον Μοναχό μέσα σε ποτ πουρί! Ε όχι αγαπητά Ημίζ! Τον ύμνο δεν τον παίζεις ποτέ μισό!
Πέρα από αυτά τα μικρά παραστρατήματα που στεναχώρησαν μόνο έναν φανατικό Ημίσκουμπρα σαν και με, ήταν μία συναυλία που έκανε αυτό που έπρεπε: Σε έκανε να περάσεις καλά, να γελάσεις, αλλά όχι να χαζογελάσεις. Γιατί ο κάθε μα κάθε χιουμοριστικός στίχος αυτού του συγκροτήματος είναι τόσο εύστοχος, βαθύς και καθόλου τυχαίος, που σηκώνει σελίδες προβληματισμού. «Κάθε μέρα χαμαλίκι και το Σάββατο Τσαλίκη» είναι απλά ένα στιχάκι μέσα στα 100 ενός τραγουδιού. Θα μπορούσε από μόνο του να είναι τουλάχιστον ένα ρεφραίν, θα μπορούσε να είναι και τίτλος βιβλίου που αναλύει όλη την ελληνική νοοτροπία και τρόπο σκέψης. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Λίγο πριν κάνεις κλικ στο επόμενο άρθρο του MixGrill, άκου ένα κομματάκι μικρότερο των δύο λεπτών στο οποίο ευφυέστατα σατιρίζουν την νοοτροπία του μουσικού είδους που και οι ίδιοι ανήκουν!