Ο Αγώνας Νέγρου και Σκύλων του Μπερνάρ Μαρί Κολτές, «ένα καλοδουλεμένο ψυχολογικό θρίλερ» όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης, Αλέξανδρος Σωτηρίου, έρχεται να αγγίξει πολύ ευαίσθητες χορδές. Παρόλο που γράφτηκε το 1979 και εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως απέχει από τη σημερινή πραγματικότητα, είναι καθόλα επίκαιρο, καθώς πραγματεύεται τη δύναμη που ασκεί το χρήμα στον άνθρωπο, τις επιφανειακές σχέσεις, την αίσθηση της υπεροχής, την εκμετάλλευση, τον ρατσισμό.
Μπορεί να μην βρισκόμαστε σ’ ένα γαλλικό εργοτάξιο σε μια πόλη της Αφρικής, όπου κυριαρχεί η διαφθορά και καταπατάται κάθε δικαίωμα, όπως συμβαίνει στο έργο, αλλά η γενικότερη συνθήκη μάς είναι γνωστή. Όσα λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της παράστασης δεν είναι παρά μια διαφορετική εκδοχή της παθογένειας στην οποία προσπαθούμε να αντισταθούμε. Ο Αγώνας Νέγρου και Σκύλων, ένα έργο σκληρό, ωμό, φέρνει τις ανθρώπινες σχέσεις στο προσκήνιο, όπως πραγματικά είναι. Δεν ακούς, δεν μιλάς, υπακούς και προχωράς, όπως επιβάλλει κάθε φορά το χρήμα.
Ήδη από την είσοδό μας στην αίθουσα αντιλαμβανόμαστε πως εισερχόμαστε σ’ ένα μυστήριο, σαν να μυούμαστε σε μια συνθήκη, που όλα όσα λαμβάνουν χώρα πρέπει να μείνουν μεταξύ μας. Ό,τι παρακολουθήσουμε κατά τη διάρκεια της παράστασης, θα αποσιωπηθεί, όταν ανάψουν τα φώτα, όταν ξημερώσει.
Οι ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών ξεχώρισαν για την αμεσότητά τους, αναδεικνύοντας ο καθένας τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Ο αποκαμωμένος κι ενοχλημένος Άλμπουρυ (Στέφανος Μουγαγκιέ) προσπαθεί να διεκδικήσει τα αυτονόητα σ’ ένα κράτος εν κράτει και υφίσταται την υποτίμηση. Η Λεονή (Ντόρα Μακρυγιάννη) είναι η γυναίκα της εποχής που έρχεται αντιμέτωπη με όλα τα στερεότυπα, στα οποία φαινομενικά ανταποκρίνεται, αλλά δεν αργεί να αντιδράσει. Οι ψυχολογικές της διακυμάνσεις μάς κέρδισαν, όπως συνέβη και με τον Κάλ (Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης), ο οποίος κατάφερε να μεταδώσει με τρόπο ιδιαίτερο τον πανικό, τη σύγχυση και την αγανάκτηση του μέσου ανθρώπου που προσπαθεί να καταλάβει τι (του) συμβαίνει, ποια η θέση του και ποιες οι ανάγκες του. Τέλος, ο Όρν (Δημήτρης Ραφαήλος) καταφέρνει εξ αρχής να μας προκαλέσει δυσφορία, όπως σωστά συνέβη, αφού αντικατοπτρίζει την αναλγησία, το κενό και το ρηχό του χαρακτήρα όλων όσοι προσκυνούν το χρήμα.
Οι μουσικές επιλογές ενισχύουν την εκάστοτε σκηνή συνομιλώντας με τις ερμηνείες κι εκφράζοντας πλήθος συναισθημάτων. Η εναλλαγή έντασης, αγωνίας και στασιμότητας σε συνδυασμό με την κατανόηση των βαθύτερων νοημάτων του έργου, εγείρουν προβληματισμό και προκαλούν μια δημιουργική δυσφορία. Λόγω, όμως, της συνεχούς έντασης, ίσως θα μπορούσε η παράσταση να είναι μικρότερη σε διάρκεια. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια ιδιαίτερη και πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή.
Πληροφορίες Παράστασης:
Μετάφραση: Σύλβια Κιούση
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Σωτηρίου
Σκηνικά: Τζίνα Ηλιοπούλου
Κοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Μουσική: Νικόλας Χάλαρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου
Πρωταγωνιστούν:
Όρν: Δημήτρης Ραφαήλος
Άλμπουρυ: Στέφανος Μουαγκιέ
Λεονή: Ντόρα Μακρυγιάννη
Κάλ: Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης
Θέατρο «Τζένη Καρέζη», Ακαδημίας 3, Αθήνα
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Διάρκεια: 1:45'
Πληροφορίες: Τηλ.: 2103636144 – 2103625520