Τι θα ακούσεις:
ένα άξιο jazz (και όχι μόνο) άλμπουμ
Βαθμολογία:
7
Πώς ξεκινά κανείς να γράψει μια κριτική, στην εποχή όπου πολλοί από εκείνους που κάποτε έγραφαν ή διάβαζαν κριτικές φαίνεται να μην ενδιαφέρονται πια για δαύτες; Όπου ακόμα κι αυτοί που επιμένουν να τις γράφουν ή να τις διαβάζουν κάποιες φορές μοιάζει να το κάνουν από κάποιου είδους υποχρέωση ή συνήθεια;
Για τον Γιώργο Κοντραφούρη, ευτυχώς, ουδείς λόγος ή υποψία περί αντίστοιχων προβληματισμών. Στο νέο, χορταστικό - και δεύτερο, παρακαλώ, εντός του τελευταίου εξαμήνου, καθώς προηγήθηκε το "Tribute To Bill Evans" - άλμπουμ του, ο σημαντικός μουσικός εκπέμπει τέτοια ενεργητικότητα και ζέση που θα 'λεγες ότι εξαρτάται από αυτό η ίδια του η ύπαρξη.
Το "Deep South" αποτελεί μια μουσική εξερεύνηση του αμερικανικού νότου - του νότου των Ηνωμένων Πολιτειών, για την ακρίβεια - μέσα από έξι νέες συνθέσεις του Κοντραφούρη, οι οποίες χωρίζονται σε δύο υπο-ομάδες. Με τις δύο αρκετά διαφορετικής λογικής ενότητες να γεφυρώνει μια πολύ όμορφη διασκευή του «Έλσα Σε Φοβάμαι», του Διονύση Σαββόπουλου. Συνοδοιπόροι του και πάλι εδώ οι δύο μουσικοί που συμπληρώνουν τη σύνθεση του τρίο του για αρκετά χρόνια τώρα: ο Κίμων Καρούτζος στο κοντραμπάσο και ο Jason Wastor στα τύμπανα.
Η πρώτη ενότητα του άλμπουμ φέρει τον γενικό τίτλο Through Time, και πρόκειται ουσιαστικά για ένα κονσέρτο για jazz πιάνο (και ορχήστρα, την οποία όμως θα ακούσουμε σε κάποια μελλοντική έκδοση/απόδοση) σε τρεις κινήσεις. Εδώ έχουμε ουσιαστικά να κάνουμε με την πιο... jazz jazz (sic) πλευρά του δίσκου, και με ανησυχίες περί χρόνου. Παρόν, παρελθόν και μέλλον, απολαμβάνουν από μία σύνθεση - και από μία ταιριαστή διάθεση - έκαστο: φωτεινή εγρήγορση το πρώτο, νωχελική νοσταλγία το δεύτερο, αισιόδοξη ενατένιση το τρίτο.
Τα πράγματα, όμως, γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα στο δεύτερο μέρος, καθώς εκεί είναι που στο τρίο προστίθεται και ο Μπάμπης Τυρόπουλος, με την ηλεκτρική κιθάρα και το dobro του. Η προσθήκη ήταν προφανώς επιβεβλημένη, καθώς η σουίτα τριών κομματιών που φέρει τον τίτλο The Deep South: A Road Trip Suite γέρνει σαφώς προς μια blues λογική - έχει άλλωστε στο νου της τρεις πόλεις που δίνουν στα κομμάτια τους τίτλους τους. Ήδη από τις πρώτες νότες του "Clarksdale, MS - Deep South" γίνεται σαφές ότι ο δίσκος περνά σε μια πιο... ιδιότροπη - αλλά και πιο σαφώς εντοπισμένη - επικράτεια, με το ρέον παίξιμο του Τυρόπουλου να δίνει τον τόνο - και μια επιπλέον διάσταση στο όλο ακρόαμα.
Είναι μία ακόμη άξια προσθήκη στη δισκογραφία του 'Φούρη τούτο το πόνημα, έστω κι αν μοιάζει να υπολείπεται κάπως του "The Passing" (2020) σε «απόλυτους αριθμούς» (διαβάστε την κριτική μας εδώ). Έχει, πάντως, να προσφέρει πολλή και απολαυστική μουσική ουσία, καθώς εντός του συνυπάρχουν τα παιξίματα ανθρώπων που συνεννοούνται θαυμαστά, και που προφανέστατα κάνουν αυτό που αγαπούν - αυτό μέσω του οποίου επικοινωνούν, ζουν και αναπνέουν.
Και κάπως έτσι, γίνεται πιο εύκολο το να γράψει κανείς και καμιά κριτική.