«Συνήθως ο σταρ ενός συγκροτήματος είναι ο πιο άχρηστος, οι πολύ καλοί μουσικοί εξαφανίζονται και οι σταρ παίρνουν και τα πιο πολλά λεφτά, όμως εμείς από την αρχή είπαμε πως ότι βγάζουμε θα το μοιραζόμαστε» μού είχε πει ο Αργύρης Μπακιρτζής σε μια συνέντευξη που είχαμε κάνει παλαιότερα στο ραδιόφωνο, όταν τον είχα ρωτήσει για τους λόγους που οι Χειμερινοί Κολυμβητές είναι το μακροβιότερο συγκρότημα στη χώρα μας.
Σε αυτή την αποστροφή του λόγου του Αργύρη Μπακιρτζή επέστρεψα νοητικά με αφορμή τον θάνατο του Andrew Fletcher των Depeche Mode. Οι frontman είναι αυτοί με τους οποίους διαχρονικά ταυτίζεται περισσότερο το κοινό και πολύ συχνά μοιάζει να υποτιμάται η σημασία των ανθρώπων που βρίσκονται λιγότερο κάτω από το φως του προβολέα. Εννοείται ότι μέσα στην πάροδο των χρόνων έχουν υπάρξει πολύ χαρισματικοί άνθρωποι που ηγούνταν των συγκροτημάτων τους και είχαν αυτό το απαραίτητο star quality που σκέπαζε τα πάντα. Ωστόσο για αυτούς και αυτές έχουν γραφτεί ατελείωτα κείμενα και αφιερώματα επί αφιερωμάτων. Το θέμα μας εδώ είναι άλλο ή μάλλον (οι) άλλοι. Σε έναν χρόνο έχουν φύγει από τη ζωή τρεις άνθρωποι που θεωρούνταν η «ψυχή» των συγκροτημάτων τους κατά δήλωση και των ίδιων των μελών των συγκροτημάτων τους: ο Andrew Fletcher, o Taylor Hawkins και ο Charlie Watts. Ο Fletcher ο οποίος πέθανε την περασμένη εβδομάδα σε ηλικία 60 ετών, ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα υπό την έννοια ότι λειτουργούσε σαν general manager των Depeche Mode σε όλα τα επίπεδα και εκτός της μουσικής, αλλά όχι το μοναδικό.
O Mark Beaumont στο NME σε άρθρο του με αφορμή τον θάνατο του Fletcher καταγράφει μερικά παραδείγματα «αφανών ηρώων» (ή «μυστικών όπλων» όπως τους χαρακτηρίζει) σημαντικών συγκροτημάτων. Ο Beaumont αναφέρει ενδεικτικά τα παραδείγματα του Chris Lowe των Pet Shop Boys, του Bobby Gillespie των The Jesus and Mary Chain, του John McVie των Fleetwood Mac, του Roger Waters που ήταν τόσο ισχυρό κρυφό όπλο που κατέληξε να υπερκεράσει όλους τους υπόλοιπους στην άτυπη «ιεραρχία» του συγκροτήματος. Σίγουρα υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγματα ανθρώπων που τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό ότι σε πολλά συγκροτήματα υπήρξαν και υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που κινούνται στο παρασκήνιο (με την καλή έννοια) και ενσωματώνουν όλη την ιδέα της ύπαρξης ή ακόμα και της ίδιας της γέννησης ενός συγκροτήματος.
Τα μίντια έχουν ένα μερίδιο ευθύνης σε αυτό καθώς είναι προφανές ότι όλοι θέλουν να μιλήσουν με τον τραγουδιστή, τον frontman, εκείνον που θα «πουλήσει» περισσότερο, έχουν όμως ευθύνη και τα ίδια τα συγκροτήματα σε σχέση με τον ποιον προωθούν σε μια φωτογράφηση, στη διαδικασία του merchandise, σε όλο το κομμάτι αυτού που λέμε promotion.
Ευτυχώς τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ελληνική μουσική σκηνή για την οποία γνωρίζω περισσότερα και για την οποία μπορώ να γράψω, παρατηρώ ότι υπάρχει μια διάθεση πιο συλλογική και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες - ακόμα και οι προβεβλημένοι - προσπαθούν να αναδείξουν τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τα φώτα. Τους εργαζόμενους (για να μην ξεχνιόμαστε) που συνθέτουν, δημιουργούν και παράγουν αυτό που εμείς προσλαμβάνουμε ως τελικό αποτέλεσμα. Και ίσως και εμείς ως κοινό θα ήταν σημαντικό να στρέψουμε το βλέμμα και σε αυτούς τους ανθρώπους (πριν φύγουν από τη ζωή), μήπως και κάπως ισορροπήσει και η διάθεση των μίντια να προβάλλουν μόνο τον έναν, αυτόν που παίρνει τη μερίδα του λέοντος στη σκηνή και στη δημόσια παρουσία ενός συγκροτήματος.