Μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες του Nick Cave τα τελευταία χρόνια τον δείχνει πάνω στη σκηνή σε κάποια από τις συναυλίες του με τα χέρια απλωμένα να προσπαθεί να πιάσει τους θεατές και να χάνεται ανάμεσά τους. Αυτή η εξωστρέφεια και άμεση επαφή με τους θαυμαστές του αποτυπώνεται και μέσα από τη λειτουργία του ιστότοπου Red Hand Files, όπου ο ίδιος απαντάει σε κάθε είδους ερώτηση των οπαδών του. Η διαφορετική αντιμετώπιση του Cave όσον αφορά τη μουσική παραγωγή και ζωντανή απόδοση αυτής μπορεί να ανιχνευθεί στην προσωπική απώλεια που βίωσε το 2015 με τον θάνατο του γιου του Arthur και τη δημιουργία των δίσκων που κυκλοφόρησε μεταξύ 2013 και 2019.
Το “Push The Sky Away” (2013) σηματοδότησε την έναρξη της στενότερης συνεργασίας του Nick Cave με τον Warren Ellis, βιολιστή και πολυοργανίστα, ο οποίος αντικατέστησε τον Mick Harvey, ιδρυτικό μέλος των Bad Seeds και μουσικό συνοδοιπόρο του Cave από την εποχή των Birthday Party. Ο «χαμός» αυτός του πρώην στενού συνεργάτη του σήμανε και ένα άνοιγμα στη μουσική του και ένα διαφορετικό μουσικό μοτίβο που ακολουθούσαν πλέον οι συνθέσεις. Έμφαση στα synths, spoken word ερμηνείες και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευρύτερου μουσικού πειραματισμού. Τα “We No Who U R” και “Higgs Boson Blues” είναι δυο τέτοια παραδείγματα.
Είναι τα δυο επόμενα άλμπουμ που ολοκληρωτικά αγκαλιάζουν την έννοια του χαμού και της απώλειας. To "Skeleton Tree" (2016) κυκλοφόρησε σχεδόν ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Arthur, αλλά είχε ολοκληρωθεί πριν από αυτόν. Όμως είναι πρακτικά αδύνατο να διαχωριστούν τα δύο αυτά γεγονότα. Κάποια τραγούδια ηχογραφήθηκαν εκ νέου πριν από την κυκλοφορία του δίσκου και σε κάποια άλλα ο Cave πρόσθεσε καινούργιους στίχους.
Αν και στα τραγούδια του διαχρονικά οι πρωταγωνιστές πεθαίνουν, είτε από πλημμύρες (“Tupelo”), είτε στην ηλεκτρική καρέκλα (“The Mercy Seat”), είτε σε αιματοβαμμένα σαλούν (“O’Malley’s Bar”), αυτοί οι θάνατοι εξυπηρετούν τη θεατρικότητα των στίχων και την ερμηνεία του Cave. Στο “Skeleton Tree” τα τραγούδια είναι ποτισμένα στο πένθος ενός πατέρα για τον χαμό του παιδιού του. Με τίτλους όπως “I Need You”, “Jesus Alone” και στίχους όπως «with this voice I am calling you» είναι σαν να διαλύεται μπροστά στα μάτια μας. Στην τσακισμένη φωνή του Nick Cave μπορούμε να νιώσουμε την αγωνία του να αντιμετωπίσει το τραγικό γεγονός. Παρόλο το σκοτάδι που κυριαρχεί σε όλο τον δίσκο, στο τέλος αχνοφαίνεται μια ελπίδα και ένα μονοπάτι που ανοίγεται εμπρός.
Το “Ghosteen” (2019) γράφτηκε μετά την απώλεια του γιου του και συνδιαλέγεται με το πένθος ολοκληρωτικά, αλλά δεν μπορεί εύκολα να κατηγοριοποιηθεί ως μόνο αυτό (διαβάστε ολόκληρη την κριτική μας εδώ). Είναι ένας πολύπλοκος δίσκος, σε αντιστοιχία με τις διαφορετικές πλευρές της προσωπικότητας του δημιουργού του. Όπως μιλάει για τη θλίψη και την απώλεια, τόσο εκφράζει και την αγάπη του Cave για τη γυναίκα του και τους θαυμαστές του. Σε συνεντεύξεις του την εποχή της κυκλοφορίας του δίσκου αναφέρει συχνά πως κλειδί για τη δημιουργία αυτών των τραγουδιών ήταν ο τρόπος που βρήκε να γράψει πέρα από το τραυματικό γεγονός του θανάτου του γιου του. Για τον μετασχηματισμό του προσωπικού βιώματος σε συλλογικό. Ο Cave υποστηρίζει πως αν αντιμετωπιστεί μια απώλεια συλλογικά υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι διαχειρίσιμη.
Ο δίσκος είναι διπλός, με τα τραγούδια του πρώτου μέρους να είναι οι «γονείς» και του δεύτερου τα «παιδιά». Στην ιαπωνική παράδοση, ghosteen σημαίνει μικρό φάντασμα, αλλά και αποδημητικό πνεύμα. Είναι ακόμα πιο ατμοσφαιρικό από το “Skeleton Tree”, με ωραία ενορχήστρωση, ambient ηχοτοπία και μια αίσθηση παραμυθιού διάχυτη στους στίχους. Η ομορφιά των συνθέσεων είναι απόλυτη και υπερβαίνει το μαύρο περιεχόμενο των στίχων. ο Cave περιγράφει τον δίσκο ως το αποτέλεσμα της μετάβασης του σε ένα πνευματικό επίπεδο γεμάτο από τη χάρη και αρμονία του φυσικού περιβάλλοντος ολόγυρα του.
Άλογα, μονόκεροι, ποτάμια, μικρά παιδιά, άγγελοι πρωταγωνιστουν στις ιστορίες των τραγουδιών. Στο εναρκτήριο “Spinning Song” τραγουδάει ότι «a peace will come», στο ομότιτλο μάς λέει ότι ο κόσμος είναι όμορφος και τον συγκρατούν τα αστέρια στον ουρανό, ενώ στο “Bright Horses” περιμένει το τραίνο που θα του φέρει πίσω τον Arthur, μια ελπίδα που ενισχύεται στο ρεφρέν του “Waitng For You”. Είναι όμως το δεκατετράλεπτο “Hollywood” που αποτελεί τη συνθετική και μουσική κορυφή του αλμπουμ και η περιγραφή της προσπάθειας μιας μητέρας να θάψει το παιδί της. Οι υπόλοιποι Bad Seeds επενδύουν μουσικά την αφήγηση με μια κατά τόπους θρηνητική μελωδία ενώ ο Cave σχεδόν μετέωρος ανάμεσα στον θρήνο και την ελπίδα καταλήγει στο συμπέρασμα πως όλοι έχουν χάσει και από κάποιον.
O διάσημος αμερικανός συγγραφέας Kurt Vonnegut Jr έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι έχουν έρθει σε αυτό τον κόσμο για να βοηθήσει ο ένα τον άλλο σε ό,τι μπορεί να αντιμετωπίζουν. Η ελπίδα και η συνέχεια της ζωής όλων είναι άμεσα αλληλένδετες. Ο Nick Cave προσπάθησε να το αποδώσει ηχητικά με την κυκλοφορία αυτών των τριών δίσκων.
Σήμερα, Τετάρτη 15 Ιουνίου, ο Nick Cave και οι Bad Seeds είναι οι headliners του Release Athens Festival και παίζουν μετά τους Mogwai, Fontaines DC, Sugar forthe pill, Royal Arch (Agenda).
Η φωτογραφία είναι του Ejekt Festival, από τη συναυλία του Nick Cave το 2018.