Μια άκρως ενδιαφέρουσα και ίσως αναπάντεχη σύμπραξη πραγματοποιούν φέτος η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Γιώργος Περρής. Υπερταλαντούχοι «βοκαλίστες» και οι δύο με πραγματικές διεθνείς διακρίσεις, προσφέρουν μια από τις πιο μοναδικές και πλούσιες εμπειρίες αυτού του καλοκαιριού. Η πρώτη τους συναυλία στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε στον εξωτερικό χώρο του Christmas Theater στα ολυμπιακά ακίνητα, όπου η ατμόσφαιρα έχει διαμορφωθεί να θυμίζει «πλατεία σε κάποιο ελληνικό νησί». Ο χώρος κατάμεστος, με την πλειονότητα του κόσμου να είναι καθήμενη στα διάφορα τραπέζια σε ένα υπέροχο δειλινό που το ελαφρύ αεράκι όντως σε ταξίδευε σε κάποιο νησί του Αιγαίου και δημιουργούσε μια άκρως ρομαντική και συνάμα παρεΐστικη ατμόσφαιρα.
Τη συναυλία άνοιξε ωσάν νεράιδα η Ελευθερία Αρβανιτάκη με το «Όμορφή Μου Αγάπη» από τον ιστορικό πλατινένιο δίσκο τού 1991 «Μένω Εκτός». Άκρως πετυχημένη επιλογή σε ένα τέτοιο ρομαντικό σκηνικό με ένα τραγούδι που δυστυχώς λείπει από τα live της. Αμέσως μετά μας μετέφερε σε πιο χορευτική διάθεση με το συναυλιακό «Τι Λείπει». Γενικά όλη η βραδιά είχε αυτή την εναλλαγή συναισθημάτων μεταξύ πιο χορευτικών και πιο εσωτερικών κομματιών. Αν και συχνά η ερμηνεύτρια στις εμφανίσεις της επιλέγει ένα μοτίβο διαφορετικό όπου το πρώτο μέρος της συναυλίας αποτελείται από πιο ήρεμα τραγούδια, ενώ στο δεύτερο το κοινό σηκώνεται και χορεύει, η χθεσινή διαφοροποίηση ήταν εξίσου λειτουργική καθώς το κοινό ανταποκρίθηκε στο έπακρο.
Αφού μας καλησπέρισε, συνέχισε με το «Μέτρησα» στο οποίο ο Γιώργος Περρής ανέβηκε στη σκηνή για να το μοιραστούν. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς οι δύο καλλιτέχνες συνέπραξαν επάνω στη σκηνή, είχαν και οι δύο εξίσου το δικό τους προσωπικό χρόνο για να μοιραστούν προσωπικές επιλογές τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος της συναυλίας. Αν και η γενναιοδωρία της καταξιωμένης ερμηνεύτριας προς τους νεότερους καλλιτέχνες (την οποία εξήρε με μια προσωπική του ιστορία ο Γιώργος Περρής), είναι ευρέως γνωστή, είναι πάντοτε αξιέπαινο (και δυστυχώς σπάνιο) το γεγονός πως μια τραγουδίστρια από το πάνθεον της ελληνικής δισκογραφίας δεν προάγει ούτε κατ’ ελάχιστο τον εαυτό της συγκριτικά με τους νεότερους συναδέλφους της.
Η συναυλία εξελίχθηκε με διάφορες επιτυχίες των ερμηνευτών αλλά και διασκευές σε επιτυχίες άλλων. Το κοινό φάνηκε να συνοδεύει και να γνωρίζει καλά όλα τα τραγούδια. Οι δύο καλλιτέχνες επιλέξαν να ερμηνεύσουν κατά κύριο λόγο μεγάλες και πολύ γνωστές επιτυχίες. Η αλήθεια είναι πως ειδικά η Ελευθερία Αρβανιτάκη έχει ένα ιδιαίτερα πλούσιο ρεπερτόριο και το φανατικό κοινό της ζητάει ενίοτε τα πιο σπάνια αριστουργήματά της. Ωστόσο, είναι αναμενόμενο πως με τόσες πασίγνωστες επιτυχίες δεν φτάνει ούτε ολόκληρη η συναυλία για να ακουστούν όλες. Όταν μάλιστα, όπως εχτές, ο χώρος είναι γεμάτος από άτομα όλων των ηλικιών είναι δύσκολο να υπάρξει ένα ισορροπημένο πρόγραμμα με τα πιο «σπάνια» κομμάτια.
Συνοδοιπόροι των ερμηνευτών σε αυτή τους την περιοδεία είναι μια ομάδα σπουδαίων μουσικών, οι περισσότεροι σταθεροί συνεργάτες της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, όπως οι Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (τύμπανα), Γιάννης Κυριμκυρίδης (πιάνο, πλήκτρα), Νίκος Μέρμηγκας (λαύτα, μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο), Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο) αλλά και οι Δημήτρης Στασινός (κιθάρες) και Γιώργος Γεωργιάδης (μπάσο). Τον ήχο επιμελούνται οι Χάρης Κρεμμύδας, Γιάννης Πετρόλιας και τα φώτα η Μαρία Βενετάκη.
Ξεχωριστή στιγμή αποτέλεσαν δύο ντουέτο που μοιράστηκαν οι καλλιτέχνες. Τα «Πριν Το Τέλος» και «Κλειδαριές», δύο τραγούδια που η ερμηνεύτρια έχει άκρως επιτυχημένα διασκευάσει και απέδειξαν πόσο άρτια δένουν οι φωνές των δύο τραγουδιστών. Ονειρική στιγμή επίσης αποτέλεσε και το «Μόνο Μια Φορά» του Σταμάτη Κραουνάκη, το οποίο ερμήνευσε ο Γιώργος Περρής. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, όπως και στην ηχογραφημένη εκδοχή του τραγουδιού, «κέντησε» με τα φωνητικά της σε μια στοργική στιγμή που θύμιζε μοίρασμα δασκάλου-μαθητή.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Γιώργος Περρής έχουν δημιουργήσει ένα πρόγραμμα ταιριαστό στο άκρως συναυλιακό καλοκαίρι που έχει ήδη ξεκινήσει. Αν και οι φωνές και των δύο δεν χρειάζονται την παραμικρή σύσταση, είναι πάντοτε αναζωογονητικό όταν μετά από την παρωδία που ζει η ελληνική μουσική σκηνή (βλέπε πρόσφατες «γιορτές/φιάσκο» μουσικής) υπάρχουν φωνές που κόβουν την ανάσα ακόμη και μετά από πάνω από τέσσερις δεκαετίες προσφοράς στο ελληνικό τραγούδι. Στον απόηχο της συναυλίας αν και κράτησε τρεις πλούσιες ώρες, σίγουρα έφυγα με τη λαχτάρα και τη διάθεση να κρατούσε τόσο κι άλλο τόσο ακόμη. Μένει ένα καλοκαίρι να τους αναζητήσω λοιπόν σε κάποιο άλλο τους σταθμό.