Τι θα ακούσετε:
post-punk, rock n roll
Βαθμολογία:
7,5
Έχουν ένα ωραίο βασικό χαρακτηριστικό οι Bazooka. Είναι ανεπιτήδευτοι, είναι αυθόρμητοι και μου θυμίζουν εκείνη τη φράση που λέμε στον αθλητισμό ότι «αφήνουν το παιχνίδι να έρθει σε αυτούς», υπό την έννοια ότι δεν βιάζονται να (απο)δείξουν τις ικανότητές τους, να μπουν με το ζόρι στο παιχνίδι.
Οι Bazooka δίνουν εδώ και χρόνια την εντύπωση ότι αφήνουν τον χρόνο να δουλέψει και μάλλον η πρώτη πραγματικά ώριμη στιγμή τους έφτασε με το άλμπουμ «Κάπου Αλλού». Παραμένουν λιτοί και απέριττοι αλλά έχουν στιβαρές συνθέσεις, εθιστικά ριφάκια, νευρικά κιθαριστικά solo, γκρουβάτες μελωδίες και προσθέτουν πινελιές που έρχονται σαν φυσικό επακόλουθο της πορείας τους. Είναι πολιτικοί χωρίς να γίνονται «κουνοδαχτυλάκηδες» και σίγουρα είναι παιδιά και ταυτόχρονα επίλεκτα μουσικά μέλη μιας «άχρηστης γενιάς». Στο «Κάπου Αλλού» οι Bazooka καταθέτουν μια ολοκληρωμένη ελληνόφωνη post-punk πρόταση, αγκαλιάζοντας προσεγμένα επιρροές από διαφορετικά μουσικά είδη που τους εκφράζουν.
Τα πρώτα έξι τραγούδια του άλμπουμ δικαιώνουν όσους χαρακτηρίζουν τους Bazooka ως φυσική συνέχεια του ελληνόφωνου rock των δεκαετιών '80-'90. Οι εισαγωγές ειδικά στα «Δικιά Μου Αλήθεια», «Καταραμένοι Άνθρωποι» (συνολικά το πιο «κοινωνικό» τραγούδι του άλμπουμ), «Το Όνειρο Των Παλαβών» παραπέμπουν σε σελίδες που έχουν γραφτεί από τα κορυφαία συγκροτήματα αυτού του είδους στη χώρα μας. Από αυτή την ορμητική εξάδα το προσωπικά αγαπημένο μου είναι το «Κρυφτό», που είναι και ίσως το πιο χορευτικό απ' όλα και ακολουθούν με σειρά προτίμησης τα «Δικιά Μου Αλήθεια» και το «Καταραμένοι Άνθρωποι». Η χορευτικότητα (sic) ως στοιχείο διατηρείται καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ, είναι άλλωστε ένα «σήμα κατατεθέν» των Bazooka, θυμίζοντας και υπό αυτό το πρίσμα τους μουσικούς τους προγόνους (λέγε με Τρύπες) που έγραφα μόλις παραπάνω.
Λάτρεψα την ειρωνεία των Bazooka και την χαρακτηριστική «κοροϊδευτική» χροιά του Ξάνθου Παπανικολάου στο «Προεδρική Φρουρά». Αυτό το τραγούδι περιλαμβάνει μαζεμένους μερικούς από τους πιο κοινωνικούς στίχους των Bazooka σε αυτό το άλμπουμ, αλλά και την φράση που θα περιέγραφε σίγουρα τις δυο πιο νέες γενιές στην Ελλάδα (και όχι μόνο): «Πριν ένα χρόνο βρήκα δουλειά / Στην αρχή περνούσα μια χαρά / Τώρα πια μου φαίνεται βαριά / Μα χρειάζομαι λεφτά».
Ακολουθεί το «Πάνω Από Τη Γη», ίσως το πιο βαρύ - από άποψη νοήματος - τραγούδι αυτού του δίσκου, που είναι βέβαια και συγκλονιστικά αληθινό: «Κανείς πια δε θυμάται τι θα πει / Μια όμορφη ζωή». Ένα εξαιρετικό δείγμα μιας διαφορετικής μουσικής έμπνευσης συναντάμε στο αμέσως επόμενο τραγούδι το «Τζαζούκα». Όνομα και πράγμα θα έλεγε κανείς αν και εδώ που τα λέμε μάλλον το τραγούδι βαδίζει πιο πολύ προς bossa-nova μονοπάτια, αλλά μάλλον δεν έβγαινε το... λογοπαίγνιο.
«Σνομπάρουμε τους άλλους / Είμαστε πιο καλοί» τραγουδούν οι Bazooka στο «Τζαζούκα» και νομίζω είναι μια πολύ καλή φραστική απεικόνιση του χαρακτήρα αυτού του συγκροτήματος. Σαρκαστικοί με έναν γλυκό, σχεδόν τρυφερό τρόπο αλλά και αυτοσαρκαζόμενοι βαδίζουν συνεχώς μπροστά και μόνο κάπου αλλού δεν είναι. Είναι εδώ και μας έχουν δώσει ένα όμορφο άλμπουμ που μοιάζει ότι θα αποτελέσει ένα ορόσημο της πορείας τους.