Καινούργιοι δίσκοι στο grill #12

Στον δεύτερο δίσκο τους γίνονται πιο pop: ρίχνουν τις ταχύτητες, πλουτίζουν τις μελωδίες, στρογγυλεύουν τις γωνίες. Τους πάει το νέο λουκ, καθώς αναδεικνύει το χιούμορ και τη βλάσφημη διάθεσή τους - τίποτα δεν είναι πιο σοβαρό απ’ την πλάκα, άλλωστε. Ο fun δίσκος της χρονιάς, που και νεκρούς ανασταίνει.

[Μιχάλης Τσαντίλας]

Η Irene με το "Time 2 Love" καταθέτει μια ενδιαφέρουσα πρόταση σε ένα είδος όχι τόσο διαδεδομένο μεταξύ των καλλιτεχνών της εγχώριας μουσικής σκηνής. Είναι ένα άλμπουμ που χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο από neosoul και hip-hop στοιχεία, έχει όμως και μια σειρά από πολλές διαφορετικές επιρροές, όπως αποτυπώνεται στο ομότιτλο τραγούδι του (και όχι μόνο). Παρότι το άλμπουμ διαθέτει μια old school vintage χροιά είναι ταυτόχρονα διανθισμένο επαρκώς με σύγχρονο ήχο και συνολικά με την αισθητική του σήμερα.

[Άρης Γάρος]

Η «Άνοιξη» του Γιώργο Περού ήρθε το φθινόπωρο που μόλις τελειώνει, με έντεκα δικά του τραγούδια που παραμένουν στην πλειονότητά τους χλιαρά. Κάποιες από τις μελωδίες ή τα στιχάκια του θα κεντρίσουν εύκολα την προσοχή κατά την ακρόαση, αλλά θα δυσκολευτούν να την κρατήσουν ή να προσφέρουν ένα βαθύτερο «ταξίδι». Υπάρχει, ωστόσο, μια αξιόλογη βάση σε όλα τα τραγούδια, με επιπρόσθετο θετικό χαρακτηριστικό το ότι ο Περού ανταποκρίνεται επαρκώς και από τεχνικής πλευράς (μίξη, ενορχήστρωση, παραγωγή).

[Δημήτρης Όρλης]

Με εξώφυλλο και περιεχόμενο που παραπέμπει στην αγία τριάδα του αμερικάνικου progressive metal (Dream Theater, Queensryche, Fates Warning), το ντεμπούτο των Virtual Lies θα ικανοποιήσει τους φίλους αυτού του ήχου, δυναμώνοντας ακόμα περισσότερο την ελληνική σκηνή που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Τα “Utopia”, “The Dream Is Lost”, “The Outcast” ξεχωρίζουν.

[Χάρης Πολονύφης]

Στο πρώτο του ολοκληρωμένο δίσκο, ο Ζαχαρίας Μπασιάς μάλλον ακόμη αναζητά την μουσική του ταυτότητα. Αν και μουσικά οι επτά συνθέσεις έχουν κάτι φρέσκο και ευχάριστο που ίσως κεντρίζουν αρχικά τον ακροατή, τα υπόλοιπα συνθετικά στοιχεία του δίσκου επιδέχονται βελτίωσης. Οι στίχοι μοιάζουν αρκετά συνηθισμένοι και ανακυκλώνουν χιλιοακουσμένες θεματικές, ενώ φωνητικά ο τραγουδοποιός ενίοτε μοιάζει λίγος ακόμη και για τις ίδιες του τις συνθέσεις. Οι ενορχηστρώσεις του Αντώνη Δανέζη σίγουρα βελτιώνουν τη συνολική εικόνα αλλά και πάλι σε κάποια τραγούδια εντοπίζεται μια προχειρότητα. Αν μη τι άλλο, ο δίσκος αποπνέει μια σαφή αισιοδοξία που ίσως βρει ταύτιση στον σύγχρονο ακροατή.

[Γιάννης Κουρεμένος]