Στο σπίτι μου έχω ένα συρτάρι, που πετάω τα αποκόμματα των εισιτηρίων, μετά από κάθε συναυλία. Είναι τόσο άναρχα τα εισιτήρια εκεί μέσα, που κάποιες φορές φοβάμαι μήπως χάσω κάποια από αυτά που θεωρώ σημαντικά. Μέσα σε αυτή την κατηγορία μπαίνει και το απόκομμα της εισόδου μου στη χθεσινοβραδινή εμφάνιση του Roger Waters στο Κλειστό Γήπεδο του Ο.Α.Κ.Α.
Πολλές φορές τα λόγια περιττεύουν για να περιγράψεις μια άρτια συναυλία από την αρχή, μέχρι το τέλος της. Τα συναισθήματα είναι αυτά που μένουν και αυτά τα αποκτάς μόνο αν το ζήσεις, μόνο αν ήσουν κι εσύ ένα κομμάτι του τοίχου που έχτιζε ο Roger Waters στο Ολυμπιακό Στάδιο χθες βράδυ...
Η οργάνωση
Βρεθήκαμε αρκετά νωρίς στο Στάδιο. Η ροή του κόσμου γινόταν ομαλά και η όλη οργάνωση φαινόταν μια χαρά. Μάλιστα, στις κερκίδες υπήρχαν πολλοί εθέλοντες (ένας εθελοντής ανά 5-6 άτομα περίπου), οι οποίοι βοηθούσαν τον κόσμο και ήταν πολύ ευγενικοί. Οι περισσότεροι από τους συντάκτες του Mix Grill ήταν στην Αρένα και άλλοι τέσσερις στις κερκίδες. Στην Αρένα είχε πουληθεί ο αριθμός των εισιτηρίων, που μας επέτρεπε να ήμασταν άνετα, χωρίς σπρωξίματα κλπ.
Η σκηνή
Η σκηνή καταλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του γηπέδου και δεν ήταν τόσο πίσω, όσο στη συναυλία των Pearl Jam. Κοινώς, αν είσαι στην Αρένα και μάλιστα στο πίσω μέρος της, βλέπεις μια χαρά.
Όσον αφορά το όλο σκηνικό, αρχικά βλέπεις ένα τοίχο, ο οποίος είναι χτισμένος δεξιά και αριστερά, ενώ στο κέντρο είναι οι μουσικοί και το μεγάλο στρογγυλό video wall. Κατά τη διάρκεια του Α' Μέρους ο τοίχος χτίζεται και στο "Goodbye Cruel World" ολοκληρώνεται η οικοδόμηση του.
Ο κόσμος
Με τους υπόλοιπους συντάκτες είχαμε δώσει ραντεβού σε μια συγκεκριμένη θύρα. Η έλλειψη κινητού μου θύμισε τις εποχές, που κάναμε συνεννοήσεις, χωρίς να μιλήσουμε δέκα φορές στο κινητό τηλέφωνο... Περιμένοντας στη θύρα της Αρένας λοιπόν, έβλεπες από μικρές έως μεγάλες ηλικίες με μπλουζάκια Pink Floyd, AC/DC, Metallica, Radiohead κ.α. Έβλεπες μικρά παιδιά με τους γονείς τους, παρέες από 20-ρηδες και άλλες από 50-ρηδες.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, το κοινό ήταν απλά φανταστικό! Πολύ ζεστό, εκδηλωτικό και συνέχεια έψαχνε τρόπους να δείξει ότι χαιρόταν που ήταν μέρος αυτής της γιορτής. Η αλήθεια είναι ότι για τους Βρετανούς, οι Pink Floyd είναι κατά κάποιον τρόπο όπως είναι για εμάς ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρ' όλα αυτά, λόγω ιδιοσυγκρασίας λαού, θεωρώ ότι δύσκολα δημιουργούν μια τόσο ζεστή ατμόσφαιρα, όπως η χθεσινή. Όταν έπαιζε το "Run like Hell", o Roger Waters έδωσε το πρόσταγμα και όλο, μα όλο το γήπεδο χειροκροτούσε ρυθμικά. Σταμάτησα κάποια στιγμή να χειροκροτάω για να δω τι κάνουν οι υπόλοιποι και πραγματικά όλος ο κόσμος ήταν όρθιος με ψηλά τα χέρια. Εντυπωσιακό σίγουρα!
Ο ήχος
Άψογος όπως αναμενόταν. Στην αρχή του "Mother" ακούστηκε ένας μικροφωνισμός (μικρός), αλλά γενικότερα στη συναυλία άκουγες καθαρά όλα τα όργανα. Πέρα από τα ηχεία που υπήρχαν στη σκηνή, είχαν τοποθετηθεί ηχεία στο δεξί, αριστερό και το πίσω πάνω μέρος του γηπέδου. Κάποιες φορές άκουγα κάποια γέλια από το δεξί ηχείο και νόμιζα ότι γελούσαν οι διπλανοί μου... Σα να είσαι στον κινηματογράφο και βλέπεις ταινία με Dolby surround... Βέβαια, θεωρώ ότι όλα αυτά χρειαζόντουσαν και για την βιντεοσκόπηση της συναυλίας.
Τα Highlights: Mother, should I trust the government?
Υπήρξαν πολλές όμορφες και ξεχωριστές σκηνές, αλλά θα επιλέξω δύο από αυτές. Αρχικά, στο "Mother", o Roger Waters παίρνει την κιθάρα του και όταν φτάνει στο στίχο "Mother, should I trust the government?", υπήρξε ένα απίστευτα δυνατό γιουχάϊσμα. Μου θύμισε το θόρυβο που έκαναν οι Παναθηναϊκοί όταν έπαιζαν με την Μπαρτσελόνα σε αυτό το γήπεδο φέτος...
Η δεύτερη στιγμή που ξεχώρισα από την όλη βραδιά ήταν στο "Run like hell", όπου όλοι ήμασταν όρθιοι, με τα χέρια ψηλά και χειροκροτούσαμε ρυθμικά. Φοβερή σκηνή και εξαιρετική εκτέλεση ενός από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
Το πανό
Στις κερκίδες πίσω από την Αρένα, είχε αναρτηθεί ένα πολύ έξυπνο πανό, το οποίο έγραφε το εξής μήνυμα:
"The Pinks and the P(ortugal) I(reland) G(reece) S(pain) will always find somewhere to fly.
Σε (σας) ευχαριστούμε για όλα!"
Ο Roger Waters
Αγέραστος ο 67-χρονος Waters! Η φωνή του απαράμιλλη, δεν έχασε τον τόνο σε κανένα σημείο και μάλιστα "έβγαλε" πολύ καλά, κάποια δύσκολα ανεβάσματα, όπως στο τέλος του "Hey You", στο "The Trial", όπου έπερεπε να αλλάζει τη φωνή του, ανάλογα με τον ρόλο που υποδυόταν, στο "One of my turns", το οποίο ξεκινούσε και τελείωνε σε ψηλό τόνο και βέβαια στο "Run like Hell". Εννοείται ότι υπήρχαν βοήθειες από δεύτερες φωνές και τη χορωδία, αλλά υπήρχαν σημεία, στα οποία ο "βασιλιάς ξεγυμνωνόταν" μπροστά σου, όπως στο "The Trial".
Η φωνή εξαιρετική λοιπόν και η διάθεση του ακόμη καλύτερη. Προσπαθούσε συνέχεια να χρησιμοποιήσει τα όσα Ελληνικά είχε μάθει για να μιλήσει και να να μας ανεβάσει με χειροκροτήματα.
Γενικότερα, ο Roger Waters κατάφερε να υποστηρίξει ένα μουσικό έργο - μηνμείο, που κατά κύριο λόγο ο ίδιος δημιούργησε και μάλιστα να το προσαρμόσει στην εποχή μας, με πολλές αναφορές σε θέματα, που απασχολούν ακόμη και σήμερα όλους μας. Άραγε, πόσα concept albums έχουν δημιουργηθεί, τα οποία να έχουν αυτή τη διαχρονικότητα;
Το setlist
To Setlist ήταν γνωστό εξ' αρχής. Ο Roger Waters θα έπαιζε όλο το The Wall με τη σειρά που υπάρχουν τα τραγούδια στο δίσκο. Η μόνη διαφορά ήταν το "The Last Few Bricks", το οποίο έπαιξε ανάμεσα στο "Another brick in the wall (III)" και το "Goodbye Cruel World", ακόμη κι αν δεν βρίσκεται στο album. Βέβαια, αυτό είχε γίνει και στην περιοδεία του "The Wall" το 1980.
Το μήνυμα του Roger Waters στα Ελληνικά
Η ώρα έφτασε 21:30 και ενώ η πρώτη μπύρα είχε ήδη τελειώσει, τα φώτα σβήνουν και ο Roger Waters εμφανίζεται στο στρογγυλό video wall, στο πάνω μέρος της σκηνής. Το video που είχε δημιουργήσει ειδικά για τις εμφανίσεις του στην Ελλάδα είναι ξεκαρδιστικό. Προσπαθούσε να μιλήσει στα Ελληνικά και αφού μας είπε πόσο χαρούμενος ήταν που επέστρεψε στην Ελλάδα, ζήτησε ευγενικά να είμαστε προσεχτικοί με τα κίνητά και τις κάμερες και να μην τα χρησιμοποιήσουμε. Έτσι κι έγινε πάντως. Είναι ζήτημα να είδα μια ή δύο κάμερες να βγαίνουν από τις κερκίδες στο τέλος της συναυλίας (στο "Run like hell").
Ο Roger Waters "φεύγει" από το στρογγυλό video wall και εμφανίζεται ζωντανά στη σκηνή. Δυνατά χειροκροτήματα από τον κόσμο και όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει το χτίσιμο του τοίχου.
Α' Μέρος - In the Flesh?
Οι σημαιοφόροι του Waters βγαίνουν στη σκηνή με τις κλασσικές σημαίες με τα σφυριά, φωνάζοντας : "I am Spartacus". Βρίσκονται σε μια σκαλωσιά, πάνω από τους μουσικούς. Το "In the Flesh" ξεκινάει με το εξαιρετικό κιθαριστικό riff και στο τέλος του (όπως γινόταν και στην περιοδεία των Pink Floyd το 1980), ακούμε ήχους από αεροπλάνα και ένα από αυτά (μια μαριονέτα) εμφανίζεται από το πουθενά και πέφτει στο δεξιά μέρος του τοίχους, το οποίο τυλίγεται στις φλόγες (ιδεατά βέβαια).
The Thin Ice
Οι τόνοι πέφτουν και στο video wall εμφανίζονται άνθρωποι που έχουν πεθάνει σε παλιούς ή και πρόσφατους πολέμους κι όχι μόνο. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο πατέρας του Roger Waters. Μάλιστα, προς το τέλος του τραγουδιού, ενώ ακούγαμε το δυνατό κιθαριστικό τελείωμα του "The Thin Ice", κάθε τούβλο του τοίχου είχε κι ένα από αυτά τα πρόσωπα.
Another Brick in the Wall Part 1
Η θάλασσα στον τοίχο και το video wall και διάφορες φωνές, γέλια ακούγονται από τα πλαϊνά ηχεία. Το πρώτο μέρος μιας αγαπημένης τριλογίας.
The Happiest Days of Our Lives
Η ώρα του ελικόπτερου και του προβολέα, που ψάχνει να βρει πρόσωπα.
Another Brick in the Wall Part 2
Απλά ανατριχίλα... "Hey teacher leave the kids alone"! Ο καθηγητής είναι μια μεγάλη καρικατούρα, η ίδια με αυτή της αυθεντικής περιοδείας του "The Wall". Μαζί με τον Waters, η χορωδία του Π. Μεταξόπουλου. Θυμάμαι ότι αυτό το τραγούδι το είχαμε ακούσει στον ίδιο χώρο (για λίγο) από τον Eddie Vedder και τους Pearl Jam πριν χρόνια... Τα τούβλα μπαίνουν σιγά, σιγά στον τοίχο.
Mother
Ο Roger Waters με ακουστική κιθάρα σε ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό τραγούδι. Στα αριστερά της σκηνής υπήρχε μια γιγάντια μαριονέτα της μητέρας του Pink. Στον τοίχο και το video wall υπήρχε ένα ασπρόμαυρο ομοιότυπο του από παλιά συναυλία των Pink Floyd. Στο "Should I trust the government" καταλαβαίνετε τι έγινε... Εκείνη τη στιγμή, στο δεξί μέρος του τοίχου, υπήρχε το εξής μήνυμα: "Να Γαμ... η κυβέρνηση".
Goodbye Blue Sky
Οι τόνοι πέφτουν και τα αεροπλάνα εμφανίζονται ξανά και πετάνε αντί για αλεξιπτωτιστές, πολλά γνωστά σύμβολα σε όλους μας, όπως ο σταυρός, η ημισέληνος, το αστέρι του Ισραήλ, το σφυροδρέπανο, το σήμα της Shell, της Mercedes, των MacDonalds κ.α.
Empty Spaces
"I need a dirty woman!" Αρκετά τα animations στο "Empty Spaces" και σκηνές από την ταινία του 1982. Από την αρχή της συναυλίας, ο Roger Waters μας είχε πει ότι σε αυτό το τραγούδι, όταν θα βλέπαμε τα λουλούδια στον τοίχο, να βάζαμε τις μάσκες που μας είχαν δώσει οι διοργανωτές. Δείτε τη μάσκα παρακάτω:
Young Lust
Το κομμάτι ξεκινάει με τα λόγια της "dirty woman", της groupie, που είχε πάει στο σπίτι του Pink και είχε εντυπωσιαστεί με όλα όσα έβλεπε. Σε αυτή τη σκηνή, ο Pink τα σπάει όλα στο σπίτι του, σκορπώντας τον τρόμο στην κοπέλα.
One of My Turns
Πρόκειται για ένα τραγούδι, στο οποίο φαίνεται η απαράμιλλη φωνή του Waters. Έντονο πάθος και φοβερή ερμηνεία!
Don't Leave Me Now
Στον τοίχο βλέπουμε το πρόσωπο της γυναίκας του Pink. Τα μάτια της κλαίνε και βγάζουν πράσινες γραμμές... Στα αριστερά υπάρχει ένα γιγάντιο λουλούδι (μαριονέτα).
Another Brick in the Wall Part 3
Το τελευταίο μέρος της τριλογίας ξεκινάει με ένα δελτίο ειδήσεων στα Γαλλικά και με άλλες ειδήσεις, το πρόσωπο του Obama και άλλων πολιτικών, ώσπου το γυαλί ραγίζει και τελικά σπάει! Τα τούβλα φεύγουν και τα ελικόπτερα ακούγονται ξανά...
The Last Few Bricks, Goodbye Cruel World
Σε κάθε τούβλο υπάρχει κι ένα πρόσωπο. Ο τοίχος είναι χτισμένος και μένει μόνο ένα τούβλο, στο οποίο εμφανίζεται ο Roger Waters και μας τραγουδάει το "Goodbye Cruel World". Τέλος πρώτου μέρους και μισάωρο διάλειμμα.
Β' Μέρος - Hey You
Ακριβώς στις 11 μμ, οι πρώτες νότες του πολύ αγαπημένου μου "Hey You" ακούστηκαν. Η μπαντα έπαιξε όλο το τραγούδι πίσω από τον τοίχο, όπως το 1980.
Is There Anybody Out There?
Βγαίνουν τα δύο πρώτα τούβλα (στα δεξιά) και βλέπουμε τον Waters και τον κιθαρίστα.
Nobody Home
Ανοίγει ένα κομμάτι του τοίχου στα αριστερά και ο Roger Waters εμφανίζεται σε ένα σαλόνι, να κάθεται στην πολυθρόνα του και να βλέπει τηλεόραση, όπως γινόταν σε αρκετές σκηνές της ταινίας "The Wall". Στο "I got nowhere to fly to", τα αεροπλάνα κάνουν την εμφάνιση τους ξανά. Από τα πιο όμορφα κομμάτια του δίσκου...
Vera
Νομίζω ότι το "Vera" είναι μουσικά ένα από τα πιο αισιόδοξα τραγούδια του δίσκου. Στον τοίχο βλέπαμε ένα κοριτσάκι, το οποίο συναντάει τον πατέρα του που γύρισε από τον πόλεμο.
Bring the Boys Back Home
Τα μηνύματα εμφανίζονταν συνέχεια στον τοίχο. Μηνύματα που αφορούν την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Μηνύματα που έμεναν πολύ λίγο στον τοίχο και δεν προλάβαινες να τα διαβάσεις. Ίσως γιατί το βαθύτερο μήνυμα που ήθελε να περάσει ο Waters, ήταν ότι πρέπει να είμαστε προσεχτικοί και κατά κύριο λόγο να διαβάσουμε μόνοι για να δημιουργήσουμε τα δικά μας μηνύματα...
Comfortably Numb
Όσο κι αν είχαμε μια μικρή ελπίδα ότι θα εμφανιζόταν στο πάνω μέρος του τοίχου, ο Gilmour, τελικά αυτό δεν έγινε. Επικό τραγούδι το "Comfortably Numb", με φοβερό κιθαριστικό σόλο στο τέλος (Ο κιθαρίστας ήταν στο πάνω μέρος του τοίχου, δεξιά από τον "αντικαταστάτη του Gilmour).
The Show Must Go On , In the Flesh
Το γιγάντιο μαύρο γουρούνι κάνει την εμφάνιση του και έχει πάνω του τα σύμβολα, που βλέπαμε πιο πριν να πέφτουν από τα αεροπλάνα. Οι σημαίες με τα σφυριά βγήκαν και ο Waters ντυμένος σα Νεοναζί, μας πυροβολεί στο τέλος του κομματιού!
Run Like Hell
Πριν το τραγούδι, ο Roger Waters μας μιλάει σε τόνο, που μιλούσαν οι δικτάτορες. Το "Run like Hell" ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Για το συνεχές ρυθμικό χειροκρότημα, σας είπαμε πιο πάνω. Στον τοίχο βλέπαμε τις φιγούρες του Bush, του Hitler και άλλων πολιτικών.
Waiting for the Worms
Τα σκουλήκια εμφανίζονται στον τοίχο και τα σφυριά ετοιμάζονται να παρελάσουν στη συνέχεια. Ο Waters με μια ντουντούκα, τραγουδάει.
Stop, The Trial
Το "The Trial" θυμίζει όπερα και είναι ίσως το πιο θεατρικό κομμάτι του δίσκου. Ο Roger Waters σε μια απίστευτη ερμηνεία, αλλάζει συνέχεια τη φωνή του, προσπαθώντας να υποδυθεί τον δικαστή, τη μητέρα και το δάσκαλο, οι οποίοι δικάζουν τον Pink. Οι μαριονέτες και οι γραφικές φιγούρες αυτών των προσώπων εμφανίζονται. Στο τέλος του τραγουδιού ξέρετε τι γίνεται, έτσι δεν είναι; Το μπροστινό κομμάτι του τοίχου γκρεμίζεται πραγματικά, χωρίς να είναι κάποιο εφέ.
Outside the Wall
Το αισιόδοξο κλείσιμο του "The Wall". Όπως λέει και ο τίτλος του τραγουδιού, ο Waters και οι υπόλοιποι μουσικοί είναι έξω από τον τοίχο και ενώ πέφτουν κόκκινα χαρτάκια, κλείνουν μια ιδαίτερη και συνάμα ξεχωριστή βραδιά, που πολύ λίγες φορές έχω ζήσει σε όσες συναυλίες έχω πάει τα τελευταία 20 χρόνια...
Hey Roger, thank you! Please don't get into the Wall again...
Πολλές φορές τα λόγια περιττεύουν για να περιγράψεις μια άρτια συναυλία από την αρχή, μέχρι το τέλος της. Τα συναισθήματα είναι αυτά που μένουν και αυτά τα αποκτάς μόνο αν το ζήσεις, μόνο αν ήσουν κι εσύ ένα κομμάτι του τοίχου που έχτιζε ο Roger Waters στο Ολυμπιακό Στάδιο χθες βράδυ...
Η οργάνωση
Βρεθήκαμε αρκετά νωρίς στο Στάδιο. Η ροή του κόσμου γινόταν ομαλά και η όλη οργάνωση φαινόταν μια χαρά. Μάλιστα, στις κερκίδες υπήρχαν πολλοί εθέλοντες (ένας εθελοντής ανά 5-6 άτομα περίπου), οι οποίοι βοηθούσαν τον κόσμο και ήταν πολύ ευγενικοί. Οι περισσότεροι από τους συντάκτες του Mix Grill ήταν στην Αρένα και άλλοι τέσσερις στις κερκίδες. Στην Αρένα είχε πουληθεί ο αριθμός των εισιτηρίων, που μας επέτρεπε να ήμασταν άνετα, χωρίς σπρωξίματα κλπ.
Η σκηνήΗ σκηνή καταλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του γηπέδου και δεν ήταν τόσο πίσω, όσο στη συναυλία των Pearl Jam. Κοινώς, αν είσαι στην Αρένα και μάλιστα στο πίσω μέρος της, βλέπεις μια χαρά.
Όσον αφορά το όλο σκηνικό, αρχικά βλέπεις ένα τοίχο, ο οποίος είναι χτισμένος δεξιά και αριστερά, ενώ στο κέντρο είναι οι μουσικοί και το μεγάλο στρογγυλό video wall. Κατά τη διάρκεια του Α' Μέρους ο τοίχος χτίζεται και στο "Goodbye Cruel World" ολοκληρώνεται η οικοδόμηση του.
Ο κόσμος
Με τους υπόλοιπους συντάκτες είχαμε δώσει ραντεβού σε μια συγκεκριμένη θύρα. Η έλλειψη κινητού μου θύμισε τις εποχές, που κάναμε συνεννοήσεις, χωρίς να μιλήσουμε δέκα φορές στο κινητό τηλέφωνο... Περιμένοντας στη θύρα της Αρένας λοιπόν, έβλεπες από μικρές έως μεγάλες ηλικίες με μπλουζάκια Pink Floyd, AC/DC, Metallica, Radiohead κ.α. Έβλεπες μικρά παιδιά με τους γονείς τους, παρέες από 20-ρηδες και άλλες από 50-ρηδες.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, το κοινό ήταν απλά φανταστικό! Πολύ ζεστό, εκδηλωτικό και συνέχεια έψαχνε τρόπους να δείξει ότι χαιρόταν που ήταν μέρος αυτής της γιορτής. Η αλήθεια είναι ότι για τους Βρετανούς, οι Pink Floyd είναι κατά κάποιον τρόπο όπως είναι για εμάς ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρ' όλα αυτά, λόγω ιδιοσυγκρασίας λαού, θεωρώ ότι δύσκολα δημιουργούν μια τόσο ζεστή ατμόσφαιρα, όπως η χθεσινή. Όταν έπαιζε το "Run like Hell", o Roger Waters έδωσε το πρόσταγμα και όλο, μα όλο το γήπεδο χειροκροτούσε ρυθμικά. Σταμάτησα κάποια στιγμή να χειροκροτάω για να δω τι κάνουν οι υπόλοιποι και πραγματικά όλος ο κόσμος ήταν όρθιος με ψηλά τα χέρια. Εντυπωσιακό σίγουρα!
Ο ήχοςΆψογος όπως αναμενόταν. Στην αρχή του "Mother" ακούστηκε ένας μικροφωνισμός (μικρός), αλλά γενικότερα στη συναυλία άκουγες καθαρά όλα τα όργανα. Πέρα από τα ηχεία που υπήρχαν στη σκηνή, είχαν τοποθετηθεί ηχεία στο δεξί, αριστερό και το πίσω πάνω μέρος του γηπέδου. Κάποιες φορές άκουγα κάποια γέλια από το δεξί ηχείο και νόμιζα ότι γελούσαν οι διπλανοί μου... Σα να είσαι στον κινηματογράφο και βλέπεις ταινία με Dolby surround... Βέβαια, θεωρώ ότι όλα αυτά χρειαζόντουσαν και για την βιντεοσκόπηση της συναυλίας.
Τα Highlights: Mother, should I trust the government?
Υπήρξαν πολλές όμορφες και ξεχωριστές σκηνές, αλλά θα επιλέξω δύο από αυτές. Αρχικά, στο "Mother", o Roger Waters παίρνει την κιθάρα του και όταν φτάνει στο στίχο "Mother, should I trust the government?", υπήρξε ένα απίστευτα δυνατό γιουχάϊσμα. Μου θύμισε το θόρυβο που έκαναν οι Παναθηναϊκοί όταν έπαιζαν με την Μπαρτσελόνα σε αυτό το γήπεδο φέτος...
Η δεύτερη στιγμή που ξεχώρισα από την όλη βραδιά ήταν στο "Run like hell", όπου όλοι ήμασταν όρθιοι, με τα χέρια ψηλά και χειροκροτούσαμε ρυθμικά. Φοβερή σκηνή και εξαιρετική εκτέλεση ενός από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
Το πανό
Στις κερκίδες πίσω από την Αρένα, είχε αναρτηθεί ένα πολύ έξυπνο πανό, το οποίο έγραφε το εξής μήνυμα:
"The Pinks and the P(ortugal) I(reland) G(reece) S(pain) will always find somewhere to fly.
Σε (σας) ευχαριστούμε για όλα!"
Ο Roger Waters
Αγέραστος ο 67-χρονος Waters! Η φωνή του απαράμιλλη, δεν έχασε τον τόνο σε κανένα σημείο και μάλιστα "έβγαλε" πολύ καλά, κάποια δύσκολα ανεβάσματα, όπως στο τέλος του "Hey You", στο "The Trial", όπου έπερεπε να αλλάζει τη φωνή του, ανάλογα με τον ρόλο που υποδυόταν, στο "One of my turns", το οποίο ξεκινούσε και τελείωνε σε ψηλό τόνο και βέβαια στο "Run like Hell". Εννοείται ότι υπήρχαν βοήθειες από δεύτερες φωνές και τη χορωδία, αλλά υπήρχαν σημεία, στα οποία ο "βασιλιάς ξεγυμνωνόταν" μπροστά σου, όπως στο "The Trial".Η φωνή εξαιρετική λοιπόν και η διάθεση του ακόμη καλύτερη. Προσπαθούσε συνέχεια να χρησιμοποιήσει τα όσα Ελληνικά είχε μάθει για να μιλήσει και να να μας ανεβάσει με χειροκροτήματα.
Γενικότερα, ο Roger Waters κατάφερε να υποστηρίξει ένα μουσικό έργο - μηνμείο, που κατά κύριο λόγο ο ίδιος δημιούργησε και μάλιστα να το προσαρμόσει στην εποχή μας, με πολλές αναφορές σε θέματα, που απασχολούν ακόμη και σήμερα όλους μας. Άραγε, πόσα concept albums έχουν δημιουργηθεί, τα οποία να έχουν αυτή τη διαχρονικότητα;
Το setlist
To Setlist ήταν γνωστό εξ' αρχής. Ο Roger Waters θα έπαιζε όλο το The Wall με τη σειρά που υπάρχουν τα τραγούδια στο δίσκο. Η μόνη διαφορά ήταν το "The Last Few Bricks", το οποίο έπαιξε ανάμεσα στο "Another brick in the wall (III)" και το "Goodbye Cruel World", ακόμη κι αν δεν βρίσκεται στο album. Βέβαια, αυτό είχε γίνει και στην περιοδεία του "The Wall" το 1980.
Το μήνυμα του Roger Waters στα Ελληνικά
Η ώρα έφτασε 21:30 και ενώ η πρώτη μπύρα είχε ήδη τελειώσει, τα φώτα σβήνουν και ο Roger Waters εμφανίζεται στο στρογγυλό video wall, στο πάνω μέρος της σκηνής. Το video που είχε δημιουργήσει ειδικά για τις εμφανίσεις του στην Ελλάδα είναι ξεκαρδιστικό. Προσπαθούσε να μιλήσει στα Ελληνικά και αφού μας είπε πόσο χαρούμενος ήταν που επέστρεψε στην Ελλάδα, ζήτησε ευγενικά να είμαστε προσεχτικοί με τα κίνητά και τις κάμερες και να μην τα χρησιμοποιήσουμε. Έτσι κι έγινε πάντως. Είναι ζήτημα να είδα μια ή δύο κάμερες να βγαίνουν από τις κερκίδες στο τέλος της συναυλίας (στο "Run like hell").Ο Roger Waters "φεύγει" από το στρογγυλό video wall και εμφανίζεται ζωντανά στη σκηνή. Δυνατά χειροκροτήματα από τον κόσμο και όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει το χτίσιμο του τοίχου.
Α' Μέρος - In the Flesh?
Οι σημαιοφόροι του Waters βγαίνουν στη σκηνή με τις κλασσικές σημαίες με τα σφυριά, φωνάζοντας : "I am Spartacus". Βρίσκονται σε μια σκαλωσιά, πάνω από τους μουσικούς. Το "In the Flesh" ξεκινάει με το εξαιρετικό κιθαριστικό riff και στο τέλος του (όπως γινόταν και στην περιοδεία των Pink Floyd το 1980), ακούμε ήχους από αεροπλάνα και ένα από αυτά (μια μαριονέτα) εμφανίζεται από το πουθενά και πέφτει στο δεξιά μέρος του τοίχους, το οποίο τυλίγεται στις φλόγες (ιδεατά βέβαια).
The Thin Ice
Οι τόνοι πέφτουν και στο video wall εμφανίζονται άνθρωποι που έχουν πεθάνει σε παλιούς ή και πρόσφατους πολέμους κι όχι μόνο. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο πατέρας του Roger Waters. Μάλιστα, προς το τέλος του τραγουδιού, ενώ ακούγαμε το δυνατό κιθαριστικό τελείωμα του "The Thin Ice", κάθε τούβλο του τοίχου είχε κι ένα από αυτά τα πρόσωπα.
Another Brick in the Wall Part 1Η θάλασσα στον τοίχο και το video wall και διάφορες φωνές, γέλια ακούγονται από τα πλαϊνά ηχεία. Το πρώτο μέρος μιας αγαπημένης τριλογίας.
The Happiest Days of Our Lives
Η ώρα του ελικόπτερου και του προβολέα, που ψάχνει να βρει πρόσωπα.
Another Brick in the Wall Part 2
Απλά ανατριχίλα... "Hey teacher leave the kids alone"! Ο καθηγητής είναι μια μεγάλη καρικατούρα, η ίδια με αυτή της αυθεντικής περιοδείας του "The Wall". Μαζί με τον Waters, η χορωδία του Π. Μεταξόπουλου. Θυμάμαι ότι αυτό το τραγούδι το είχαμε ακούσει στον ίδιο χώρο (για λίγο) από τον Eddie Vedder και τους Pearl Jam πριν χρόνια... Τα τούβλα μπαίνουν σιγά, σιγά στον τοίχο.
Mother
Ο Roger Waters με ακουστική κιθάρα σε ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό τραγούδι. Στα αριστερά της σκηνής υπήρχε μια γιγάντια μαριονέτα της μητέρας του Pink. Στον τοίχο και το video wall υπήρχε ένα ασπρόμαυρο ομοιότυπο του από παλιά συναυλία των Pink Floyd. Στο "Should I trust the government" καταλαβαίνετε τι έγινε... Εκείνη τη στιγμή, στο δεξί μέρος του τοίχου, υπήρχε το εξής μήνυμα: "Να Γαμ... η κυβέρνηση".
Goodbye Blue Sky
Οι τόνοι πέφτουν και τα αεροπλάνα εμφανίζονται ξανά και πετάνε αντί για αλεξιπτωτιστές, πολλά γνωστά σύμβολα σε όλους μας, όπως ο σταυρός, η ημισέληνος, το αστέρι του Ισραήλ, το σφυροδρέπανο, το σήμα της Shell, της Mercedes, των MacDonalds κ.α.
Empty Spaces
"I need a dirty woman!" Αρκετά τα animations στο "Empty Spaces" και σκηνές από την ταινία του 1982. Από την αρχή της συναυλίας, ο Roger Waters μας είχε πει ότι σε αυτό το τραγούδι, όταν θα βλέπαμε τα λουλούδια στον τοίχο, να βάζαμε τις μάσκες που μας είχαν δώσει οι διοργανωτές. Δείτε τη μάσκα παρακάτω:
Young Lust
Το κομμάτι ξεκινάει με τα λόγια της "dirty woman", της groupie, που είχε πάει στο σπίτι του Pink και είχε εντυπωσιαστεί με όλα όσα έβλεπε. Σε αυτή τη σκηνή, ο Pink τα σπάει όλα στο σπίτι του, σκορπώντας τον τρόμο στην κοπέλα.
One of My Turns
Πρόκειται για ένα τραγούδι, στο οποίο φαίνεται η απαράμιλλη φωνή του Waters. Έντονο πάθος και φοβερή ερμηνεία!
Don't Leave Me Now
Στον τοίχο βλέπουμε το πρόσωπο της γυναίκας του Pink. Τα μάτια της κλαίνε και βγάζουν πράσινες γραμμές... Στα αριστερά υπάρχει ένα γιγάντιο λουλούδι (μαριονέτα).
Another Brick in the Wall Part 3
Το τελευταίο μέρος της τριλογίας ξεκινάει με ένα δελτίο ειδήσεων στα Γαλλικά και με άλλες ειδήσεις, το πρόσωπο του Obama και άλλων πολιτικών, ώσπου το γυαλί ραγίζει και τελικά σπάει! Τα τούβλα φεύγουν και τα ελικόπτερα ακούγονται ξανά...
The Last Few Bricks, Goodbye Cruel World
Σε κάθε τούβλο υπάρχει κι ένα πρόσωπο. Ο τοίχος είναι χτισμένος και μένει μόνο ένα τούβλο, στο οποίο εμφανίζεται ο Roger Waters και μας τραγουδάει το "Goodbye Cruel World". Τέλος πρώτου μέρους και μισάωρο διάλειμμα.
Β' Μέρος - Hey You Ακριβώς στις 11 μμ, οι πρώτες νότες του πολύ αγαπημένου μου "Hey You" ακούστηκαν. Η μπαντα έπαιξε όλο το τραγούδι πίσω από τον τοίχο, όπως το 1980.
Is There Anybody Out There?
Βγαίνουν τα δύο πρώτα τούβλα (στα δεξιά) και βλέπουμε τον Waters και τον κιθαρίστα.
Nobody Home
Ανοίγει ένα κομμάτι του τοίχου στα αριστερά και ο Roger Waters εμφανίζεται σε ένα σαλόνι, να κάθεται στην πολυθρόνα του και να βλέπει τηλεόραση, όπως γινόταν σε αρκετές σκηνές της ταινίας "The Wall". Στο "I got nowhere to fly to", τα αεροπλάνα κάνουν την εμφάνιση τους ξανά. Από τα πιο όμορφα κομμάτια του δίσκου...
Vera
Νομίζω ότι το "Vera" είναι μουσικά ένα από τα πιο αισιόδοξα τραγούδια του δίσκου. Στον τοίχο βλέπαμε ένα κοριτσάκι, το οποίο συναντάει τον πατέρα του που γύρισε από τον πόλεμο.
Bring the Boys Back Home
Τα μηνύματα εμφανίζονταν συνέχεια στον τοίχο. Μηνύματα που αφορούν την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Μηνύματα που έμεναν πολύ λίγο στον τοίχο και δεν προλάβαινες να τα διαβάσεις. Ίσως γιατί το βαθύτερο μήνυμα που ήθελε να περάσει ο Waters, ήταν ότι πρέπει να είμαστε προσεχτικοί και κατά κύριο λόγο να διαβάσουμε μόνοι για να δημιουργήσουμε τα δικά μας μηνύματα...
Comfortably Numb
Όσο κι αν είχαμε μια μικρή ελπίδα ότι θα εμφανιζόταν στο πάνω μέρος του τοίχου, ο Gilmour, τελικά αυτό δεν έγινε. Επικό τραγούδι το "Comfortably Numb", με φοβερό κιθαριστικό σόλο στο τέλος (Ο κιθαρίστας ήταν στο πάνω μέρος του τοίχου, δεξιά από τον "αντικαταστάτη του Gilmour).
The Show Must Go On , In the Flesh Το γιγάντιο μαύρο γουρούνι κάνει την εμφάνιση του και έχει πάνω του τα σύμβολα, που βλέπαμε πιο πριν να πέφτουν από τα αεροπλάνα. Οι σημαίες με τα σφυριά βγήκαν και ο Waters ντυμένος σα Νεοναζί, μας πυροβολεί στο τέλος του κομματιού!
Run Like Hell
Πριν το τραγούδι, ο Roger Waters μας μιλάει σε τόνο, που μιλούσαν οι δικτάτορες. Το "Run like Hell" ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Για το συνεχές ρυθμικό χειροκρότημα, σας είπαμε πιο πάνω. Στον τοίχο βλέπαμε τις φιγούρες του Bush, του Hitler και άλλων πολιτικών.
Waiting for the Worms
Τα σκουλήκια εμφανίζονται στον τοίχο και τα σφυριά ετοιμάζονται να παρελάσουν στη συνέχεια. Ο Waters με μια ντουντούκα, τραγουδάει.
Stop, The Trial
Το "The Trial" θυμίζει όπερα και είναι ίσως το πιο θεατρικό κομμάτι του δίσκου. Ο Roger Waters σε μια απίστευτη ερμηνεία, αλλάζει συνέχεια τη φωνή του, προσπαθώντας να υποδυθεί τον δικαστή, τη μητέρα και το δάσκαλο, οι οποίοι δικάζουν τον Pink. Οι μαριονέτες και οι γραφικές φιγούρες αυτών των προσώπων εμφανίζονται. Στο τέλος του τραγουδιού ξέρετε τι γίνεται, έτσι δεν είναι; Το μπροστινό κομμάτι του τοίχου γκρεμίζεται πραγματικά, χωρίς να είναι κάποιο εφέ.
Outside the Wall
Το αισιόδοξο κλείσιμο του "The Wall". Όπως λέει και ο τίτλος του τραγουδιού, ο Waters και οι υπόλοιποι μουσικοί είναι έξω από τον τοίχο και ενώ πέφτουν κόκκινα χαρτάκια, κλείνουν μια ιδαίτερη και συνάμα ξεχωριστή βραδιά, που πολύ λίγες φορές έχω ζήσει σε όσες συναυλίες έχω πάει τα τελευταία 20 χρόνια...
Hey Roger, thank you! Please don't get into the Wall again...
Σχετικό θέμα