[από τον Pe Pe - Δημήτρη Καμπούρη]
Τελικά ότι σχετίζεται με Αθήνα αυτόν τον καιρό, διαλύεται. Η Ελλάδα, αλλά κι οι R.E.M μιας άλλης Αθήνας.
Μεγάλο συγκρότημα, σε κάποια περίοδο της καριέρας τους "χτύπησαν στα ίσια" τους U2, αλλά μάλλον δεν είχαν τη διάθεση ή την έμπνευση να ακολουθήσουν τους Ιρλανδούς στο κυνήγι της επιτυχίας, Για εμάς δε θα πάψουν να είναι το γκρουπ που έγραψε το Losing my religion, που τραγούδησε και χόρεψε όλη η Ελλάδα, σχεδόν ταυτόχρονα με το "Σε αναζητώ στη Σαλονίκη". Έχουν κυκλοφορήσει πολλά και πολύ καλά άλμπουμ, αν κι είναι η αλήθεια πως από κάποια στιγμή και μετά σταμάτησα να τους παρακολουθώ στενά, αφού θεωρούσα πως επαναλαμβάνονται.
Λάθος μου βέβαια, γιατί ακόμα κι αυτό να συνέβαινε, πάντα κατάφερναν να γράφουν καλή μουσική και μελωδικά, αμερικάνικα ροκ τραγούδια. Τεράστια προσωπικότητα ο Michael Stipe και χαρισματικός frontman, χωρίς να υστερούν κι οι υπόλοιποι μουσικοί σε αξία. Έχω λιώσει τα Document, Out of time και Automatic for the people, όπως είμαι σίγουρος ποως έχουν κάνει και πολλοί από εμάς (κι ας μην το παραδεχόμαστε λόγω σνομπισμού), κι έχω λατρέψει πολλά από τραγούδια τους. Ίσως είναι καλύτερα που σταματούν, γιατί έτσι θα κρατήσουν το όνομα τους ψηλά, χωρίς να μας κουράσουν με επαναλήψεις.
[από τον Δημήτρη Αντωνόπουλο]
Το αγαπημένο μου album από την έτσι κι αλλιώς σπουδαία δισκογραφία των R.E.M., θα είναι πάντα το 'Lifes Rich Pageant'. Τόσο ιδιαίτερο, μα και τόσο κομβικό για την μπάντα. Ακριβώς πριν την εμπορική απογείωση. Από τις ζωντανές τους εμφανίσεις, κρατάω μέσα μου την αίσθηση της αμεσότητας και το σπάνιο (τελικά) χάρισμα της επικοινωνίας. Ένα από τα σημαντικότερα σχήματα των τελευταίων δεκαετιών μας αποχαιρετά στην ωριμότητα του. Η μουσική τους θα μας συντροφεύει για πολλά χρόνια ακόμα όμως κι αυτό μετράει τελικά.
[από την beatle80 - Αγγελική Μακρή]
Σίγουρα είναι λυπηρό, εντούτοις όμως πολύ υγιές για μια παρέα μουσικών που χρειάζεται έμπνευση, νέες εικόνες και ακούσματα για να δημιουργεί συνεχώς. Με τη λογική όλων των συγκροτημάτων, θα ξαναενωθούν κάποια στιγμή στο μέλλον ή θα μας χαρίσουν ένα best of οπτικοακουστικό υλικό τους. Οπότε, σε πρώτη φάση, το βλέπω σαν ένα διάλειμμα. Αν πάλι είναι για πάντα, τότε τους ευχαριστούμε για την πληρότητα που έδειξαν, ιστορικά έχουν καταγραφεί στο χάρτη της μουσικής ως ένα από τα κορυφαία γκρουπ. Όσο για εμάς, τους φαν τους, είναι αγαπη που δύσκολα ξεχνιέται ή ξεπερνιέται.
Τελικά ότι σχετίζεται με Αθήνα αυτόν τον καιρό, διαλύεται. Η Ελλάδα, αλλά κι οι R.E.M μιας άλλης Αθήνας.
Μεγάλο συγκρότημα, σε κάποια περίοδο της καριέρας τους "χτύπησαν στα ίσια" τους U2, αλλά μάλλον δεν είχαν τη διάθεση ή την έμπνευση να ακολουθήσουν τους Ιρλανδούς στο κυνήγι της επιτυχίας, Για εμάς δε θα πάψουν να είναι το γκρουπ που έγραψε το Losing my religion, που τραγούδησε και χόρεψε όλη η Ελλάδα, σχεδόν ταυτόχρονα με το "Σε αναζητώ στη Σαλονίκη". Έχουν κυκλοφορήσει πολλά και πολύ καλά άλμπουμ, αν κι είναι η αλήθεια πως από κάποια στιγμή και μετά σταμάτησα να τους παρακολουθώ στενά, αφού θεωρούσα πως επαναλαμβάνονται.
Λάθος μου βέβαια, γιατί ακόμα κι αυτό να συνέβαινε, πάντα κατάφερναν να γράφουν καλή μουσική και μελωδικά, αμερικάνικα ροκ τραγούδια. Τεράστια προσωπικότητα ο Michael Stipe και χαρισματικός frontman, χωρίς να υστερούν κι οι υπόλοιποι μουσικοί σε αξία. Έχω λιώσει τα Document, Out of time και Automatic for the people, όπως είμαι σίγουρος ποως έχουν κάνει και πολλοί από εμάς (κι ας μην το παραδεχόμαστε λόγω σνομπισμού), κι έχω λατρέψει πολλά από τραγούδια τους. Ίσως είναι καλύτερα που σταματούν, γιατί έτσι θα κρατήσουν το όνομα τους ψηλά, χωρίς να μας κουράσουν με επαναλήψεις.
[από τον Δημήτρη Αντωνόπουλο]Το αγαπημένο μου album από την έτσι κι αλλιώς σπουδαία δισκογραφία των R.E.M., θα είναι πάντα το 'Lifes Rich Pageant'. Τόσο ιδιαίτερο, μα και τόσο κομβικό για την μπάντα. Ακριβώς πριν την εμπορική απογείωση. Από τις ζωντανές τους εμφανίσεις, κρατάω μέσα μου την αίσθηση της αμεσότητας και το σπάνιο (τελικά) χάρισμα της επικοινωνίας. Ένα από τα σημαντικότερα σχήματα των τελευταίων δεκαετιών μας αποχαιρετά στην ωριμότητα του. Η μουσική τους θα μας συντροφεύει για πολλά χρόνια ακόμα όμως κι αυτό μετράει τελικά.
[από την beatle80 - Αγγελική Μακρή]
Σίγουρα είναι λυπηρό, εντούτοις όμως πολύ υγιές για μια παρέα μουσικών που χρειάζεται έμπνευση, νέες εικόνες και ακούσματα για να δημιουργεί συνεχώς. Με τη λογική όλων των συγκροτημάτων, θα ξαναενωθούν κάποια στιγμή στο μέλλον ή θα μας χαρίσουν ένα best of οπτικοακουστικό υλικό τους. Οπότε, σε πρώτη φάση, το βλέπω σαν ένα διάλειμμα. Αν πάλι είναι για πάντα, τότε τους ευχαριστούμε για την πληρότητα που έδειξαν, ιστορικά έχουν καταγραφεί στο χάρτη της μουσικής ως ένα από τα κορυφαία γκρουπ. Όσο για εμάς, τους φαν τους, είναι αγαπη που δύσκολα ξεχνιέται ή ξεπερνιέται.