Έβαλα το ξυπνητήρι για να σηκωθώ νωρίς. Το πρόγραμμα σήμερα είχε και πάλι πολλές δραστηριότητες, με εξερευνήσεις στις ομορφιές του Παρνασσού: Συγκεκριμένα, μία ξεχωριστή διαδρομή έως τα «Διπόταμα». Χμμμ... Ο βλάκας έκλεισα το ξυπνητήρι και φυσικά, αφού δεν μπόρεσε να με ξυπνήσει η φασαρία από το κάμπινγκ, ξύπνησα αργά, πολύ αργά.
Πήγα, λοιπόν, να βρω τα παιδιά του Συλλόγου Νεολαίας Ελάτειας για καφέ. Υπάρχουν δύο εκδοχές για το όνομα της περιοχής: Σύμφωνα με τον Παυσανία, η Ελάτεια πήρε το όνομά της από το μυθικό βασιλιά Έλατο, γιο του Αρκάδα, βασιλέα της Αρκαδίας, ο οποίος κατά το μύθο, ήλθε να βοηθήσει τους Φωκείς εναντίον των Φλεγίων, οι οποίοι είχαν επιτεθεί στο ιερό των Δελφών. Οι Φωκείς, για να τον ευχαριστήσουν για τη βοήθειά του, του παραχώρησαν την περιοχή απέναντι από τον Παρνασσό. Ο Έλατος παρέμεινε, λοιπόν, στη Φωκίδα και ίδρυσε την ομώνυμη πόλη. Σύμφωνα με άλλη, νεότερη εκδοχή, η ονομασία Ελάτεια προήλθε από τα έλατα που τότε υπήρχαν άφθονα στο βουνό πάνω από την αρχαία πόλη.
Σ’ όποια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας και να βρεθείς υπάρχει σταθερά η συγκεκριμένη θέση:
«Η ………. (βάλτε οποιοδήποτε όνομα επαρχιακής πόλης) δυστυχώς δεν έχει τίποτα να κάνεις, δεν είναι Αθήνα. Οι περισσότεροι νέοι θέλουν να φύγουν από εδώ, να πάνε στην Αθήνα».
Πάντα προβληματίζομαι όταν ακούω κάτι τέτοιο και πάντα λέω τα ίδια: Ούτε η Αθήνα είναι ο παράδεισος που νομίζει κάποιος ούτε, λόγω χρόνου και αποστάσεων, θα κάνει όλα αυτά που νομίζει! Και όλο και περισσότερος κόσμος αφήνει την Αθήνα και επιστρέφει στα χωριά του ή την επαρχία γενικά.
Γύρισα πίσω μετά από τη δημιουργική κουβέντα, ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για τις μουσικές.
ΠΑΝΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν έχω αποφανθεί θετικά ή αρνητικά για τον τραγουδιστή-περφόρμερ Πάνο Βλάχο. Ευτύχησα να έχω δει την πρώτη χρονιά τον «Τυχαίο θάνατο ενός Αναρχικού» στο θέατρο, όπου πρωταγωνιστούσε και ήταν εξαίρετος. Τα τελευταία χρονιά εμφανίζεται ως μουσικός/τραγουδιστής/περφόρμερ σε μικρές και μεγάλες σκηνές (sold out στην Τεχνόπολη). Σίγουρα τον ακολουθεί πολύς κόσμος, ο οποίος έδωσε βροντερό «παρών» και στην Ελάτεια, από πολύ νωρίς.
Το πρόγραμμά του περιείχε τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία: «Ένα τυχαίο γεγονός», «Λαχείο» , «Πρίγκιπας», «Σταρ Του Πουθενά» (σε μουσική και στίχους δικούς του), αλλά και ένα ποτ-πουρί ελληνικών τραγουδιών που κάλυπτε μεγάλη γκάμα ακροατών, καθώς είχε από ποπ μελωδίες μέχρι λαϊκά τραγούδια σε μοντέρνα ενορχήστρωση.
Άκουσα προσεκτικά στίχους από τα τραγούδια του Πάνου Βλάχου (ίσως επειδή όλος ο κόσμος τους τραγουδούσε εν χορώ) και διαπίστωσα έντονα «πολιτικό» και «κοινωνικό» στίχο με ένα «ποπ» μουσικό περιτύλιγμα. Αυτό είναι κάτι που μου έκανε εντύπωση, καθώς είχα μια άλλη στερεοτυπική αντίληψη για το «πολιτικό» τραγούδι.
Με ιδιαίτερη επικοινωνιακή ικανότητα και αμεσότητα πάνω στην σκηνή, με αυτοσαρκαστικές και όχι μόνο παρλάτες, με χορό και κίνηση, ο δημοφιλής καλλιτέχνης «έχτισε» μια τεράστια γέφυρα ανάμεσα σ’ αυτόν και το κοινό της Ελάτειας, που δεν έπεσε ακόμα και με την αποχώρησή του από εκεί…
ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΝΑ- ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΤΙΣΤΑΚΗΣ
Μια σύμπραξη δυό αγαπημένων φωνών βρέθηκε ξανά στο Φεστιβάλ της Ελάτειας. Ειδικά η Μελίνα Κανά έχει οικογενειακούς δεσμούς με την περιοχή, την οποία επισκέπτεται αρκετά συχνά, όταν το απαιτητικό της πρόγραμμα το επιτρέπει, για χαλάρωση και ξεκούραση.
Οι δύο τους μας ταξιδέψανε «σ’ έναν κόσμο μεταξωτό με απάτητα βουνά, με ξωτικά κι αερικά, με σαλαμάνδρες κι αφρισμένες μπύρες», και φυσικά μαζί είχαν όλα τα αγαπημένα «τραγούδια-σταθμούς» από τις συνεργασίες τους με το Θανάση Παπακωνσταντίνου και το Σωκράτη Μάλαμα, παρέα με κλασικά κομμάτια του ελληνικού πενταγράμμου.
Και εννοείται ότι επί σκηνής, ήταν μαζί τους και μια εξαιρετική μουσική παρέα: ο Χρυσόστομος Καραντωνίου στις κιθάρες και τις ενορχηστρώσεις, ο Παύλος Μπατσικούρας στο βιολί, ο Πάνος Γεωργακόπουλος στα κρουστά, ο Θοδωρής Στούγιος στο μπουζούκι, και ο Θανάσης Γιαννίτσας στο μπάσο.
Κι όταν έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού, ο «Πεχλιβάνης» έφτιαξε το χαμό της βραδιάς…
Καληνύχτα, Μελίνα, Καληνύχτα Αλέξανδρε, μας «φτιάξατε» πάλι!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ
Τ’ αγαπάω το κοπέλι αυτό. Όπου έχω βρεθεί με μουσική παρέα το Γιάννη Χαρούλη, έχω περάσει υπέροχα.
Ο Γιάννης ανέβηκε στη σκηνή με την μπάντα του, όλος ένα χαμόγελο μικρού παιδιού, και θυμήθηκε παλιές ιστορίες από την περιοχή, όταν ήταν νεότερος, καθώς κι αυτόν, σύμφωνα με τις διηγήσεις του, τον δένει το παρελθόν με την Ελάτεια.
Αγαπημένα τραγούδια, μια αναδρομή από το χθες μέχρι το σήμερα, με τις βαθιές ρίζες της κρητικής παράδοσης πάντα παρούσες, ο Γιάννης Χαρούλης μάς ταξίδεψε σε άλλους ορίζοντες και τόπους. Μαζί του ο Λευτέρης Ανδριώτης στην κρητική λύρα, ο Ορέστης Μπενέκας στα πλήκτρα, ο Αλέκος Βουλγαρακης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Γιώργος Δούσος στα πνευστά και ο Σωτήρης Μαυρονάσιος στα τύμπανα.
Κι είπε κι άλλα αγαπημένα τραγούδια. Είπε Σαββόπουλο, είπε Θανάση, είπε Πανούση κι όταν ήρθε η ώρα για να μας καληνυχτίσει, ο κόσμος δεν τον άφηνε. Πήρε μια ανάσα, έκανε ένα τσιγάρο, κι έκατσε μόνος με το λαούτο του και, σαν τους τροβαδούρους του μεσαίωνα, μας είπε μουσικές ιστορίες. Και μια αγαπημένη άρχιζε κάπως έτσι:
«Κι ήπαιρνε το λαγούτον του και σιγανά επορπάτει,
κι έτσι τραγούδαγεν γλυκιά ανάρια στο παλάτι.
Ήταν η χέρα ζάχαρη φωνή 'χε σαν αηδόνι
κάθε καρδιά που το γροικά κλαίει κι αναδακρυώνει
Τ' άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά
ο κύρης σου μ' εξόρισε εις τη ξενιτιάς στη στράτα».
Δεν θα σας πω ότι τραγούδησαν μαζί με το Χαρούλη όσοι βρίσκονταν εκεί. Μπορείτε να το φανταστείτε. Ούτε ότι κατάφερε να μας συγκινήσει και να μας χαρίσει μια υπέροχη βραδιά. Το πάθος και η φλόγα του φώτισε εκείνο το βράδυ, σε μια γιορτή που όλοι θα θυμόμαστε.
«Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος».
Φρήντριχ Νίτσε (Friedrich Nietzsche)
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...)
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωνσταντίνο Ρουμελιώτη και στο mixgrill.gr