Indie Folk με χρώμα ελληνικό και επιρροές από cohen, buckley, elliott smith, frusciante και λοιπούς ανάλογης αναγνώρισης.
Ο Log Out (αλήθεια δεν μού κάθεται καλά αυτό το όνομα για αυτό το έιδος) κλείστηκε στο δωματιό του, μάζεψε όλες του τις εμπειρείες, ερωτικές και μή και τα έκανε τραγούδια (σεβαστό και σε τρελό βαθμό κιόλας).
Η χροιά της φωνής του υποστηρίζει πολύ καλά αυτό που κάνει, κατί που είναι σημαντικό στην ελληνική σκηνή. Αν θές ξένο στίχο καλύτερα να έχεις και κάτι που να σε κάνει ξεχωριστό αλλιώς γάμα το, αλήθεια καταντάει βαρετό πολλές φορες.
Αρκετά με τα εισαγωγικά όμως, στο ζουμί.
Εκκίνηση με το departure (ακούγεται κόσμος που μιλάει στο αεροδρόμιο). ΟΚ ντεμέκ σκηνικό αλλά του ταιριάζει για intro, γλυκόπικρη μελωδία που σε βάζει στη σκέψη οτι το ταξίδι ξεκίνησε (τώρα που θα πάς είναι δικό σου θέμα).
Το where it goes είναι ένα πανέμορφο μελαγχολικό τραγουδάκι που σου φέρνει κατευθείαν στο μυαλό τον elliott smith. Όμως πέρα απο τις επιρροές και τις σαχλαμάρες που θέλει να γράψει κάθε κριτικός, εγώ θα ήθελα να προσθέσω πώς μια μοναχική καρδιά εκεί έξω αναζητάει αυτή την μελωδία και την χρειάζεται, ιδιαίτερα τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι το καρναβάλι των αισθήσεων και των παραισθήσεων που ξεκινάει με την χρήση reverb και αρκετά delay στηνοντάς μόνος του και με μια φωνή που κάνει κύκλους, μια καταραμένη χορωδία που σε στοιχειώνει (αυτό θα το συναντήστε μερικές φορές στον δίσκο).
3rd Track Winter and Summer: Μια ερωτική ιστορία που βρίσκει καταφύγιο στις χορδές του Log (μου επιτρέπεις να σε λέω έτσι ε;) και απόμακρες φωνές που την φωνάζουν απο μακριά. Ένας μικρός ύμνος στην αγάπη (στην δικιά του αγάπη για κάποια πιθανόν).
Συνέχεια με το Ιντερλούδιο 1 ρέκβιεμ που θέλει να αποπνεύσει την ονειρική συνέχεια του δίσκου. ΟΚ λίγο υπερβολικό αλλά η κατάσταση του δίσκου το επιβάλλει. Μην ξεχνάτε οτι πρόκειται καθαρά για προσωπική υπόθεση (ως τώρα συνειδητοποιώ ίσως υπερβολικά κοντά την φωνή του Log με τον Thom Yorke, δέν ξέρω αν τον μιμείται αλλά πρωσοπικά δεν με χαλάει).
Sea of Lonely Souls (ναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου),: Ίσως θα έπρεπε να μπεί τελευταίο αλλά δεν πειράζει. Βασικά δεν ξέρω πως να σας περιγράψω την φάση εδώ για αυτό θα σας αναφέρω ένα σκηνικό. Καλοκαίρι, ο ήλιος ξεκινάει να δύει και καθώς καθόμαστε στο μπαλκόνι χαζεύοντας την αγριεμένη θάλασσα, η Mary μου ψυθιρίζει στο αυτί (θέλω να πνιγώ στην θαλασσά σου αφού πρώτα χορέψω με τα μάτια σου). Αγάπη μου εχω πνίγει στην δικία σου θάλασσα εδώ και καιρό. Οκ ξεφύγαμε. Που ήμασταν; Α ναι στον Log. Τριπαριστό και ταξιδιάρικο song το Sea of Lonely Souls, περιγράφει την απώλεια με τον δικό του μοναχικό τρόπο.
Συνέχεια με το Elliott Days, με την γνώριμη γλυκία ακουστική κιθαρίτσα και τους στίχους να περιγράφουν ταξιδάκι στην ιταλία και μπέρμπον ατμόσφαιρες. Εδώ ο Log δεν μου ακούγεται πολύ καλά, σαν διπλή πρωσοπικότητα κάτι και να σου πάλι η magic curse choir (αυτό το έβγαλα εγώ αλλά του πάει). Μια χαρά όλα ως εδώ. Ας βάλουμε ένα ποτηράκι κρασί,μετά τα 2 τσιγάρα που άναψα στο Sea of Lonely Souls.
Μετά την παράνοια του elliott, συνέρχεται ο Log και ξεκινάει να παραδέχεται πως δεν ξέρει τίποτα αλλα ξέρει τον εαυτό του και πώς μεγάλος του εχθρός είναι η ίδια του η ζωή (πανέμορφο). Πολύ ειλικρινές και η ατμόσφαιρα της κιθαρίτσας σαν τρεμάμενο κεράκι που ναι έτοιμο να σβήσει. Του πάει γάντι.
Ιντερλούδιο 2(Paper Planes): Κιθαρίτσα γλυκία,άλλο ένα ποτήρι κρασί και απολαμβάνουμε το χειμωνιάτικο δειλινό σε αυτό το 1.36.
Συνέχεια με το establishment. ΟΚ εδώ τα γλυκά λόγια προς το κορίτσι απέναντι ξεκινάνε και το κάνουν να βάλει τα κλάματα. Ο δημιουργός μας εδώ μιλάει έντονα και παραπονιέται πρός την αγάπη του. Έλα αγάπη μου και μην με πειράξεις (αυτό θα μπορούσε να ήταν και λαικό άσμα). Αγριέυει το βλέμα του και βγαίνει απο μέσα του η magic curse choir (ξανά) και ξεκινάει να τα τινάζει όλα στον άερα (με τον πιο ωραίο τρόπο φυσικά). Οι οργισμένες πενιές που κάνουν εδώ η κιθαρίτσα ταιριάζουν απόλυτα.
Για να μην μακρυλογώ και σας κουράζω η συνέχεια του δίσκου κυλάει σαν ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα,΄χεράκι χεράκι με τον αγαπημένο/η σας, φανταστείτε σε όλες αυτές τις σκηνές τον φίλο μας τον Log σε μια γωνία να παίζει με την κιθάρα του και να σας κλείνει το μάτι, σκεφτόμενος πόσο όμορφη είναι η ζωή και να υποκλίνεται χαμογέλαστος.
Κάπως έτσι κλείνει και ο δίσκος, σου αφήνει ένα χαμόγελο, ξέροντας οτι εκεί έξω υπάρχει ένας τροβαδούρος που μιλάει και τραγουδάει για την αγάπη και την ζωή και διάολε το κάνει καλά. Μακάρι να μουνα φίλος του,θα του έδινα μια αγκαλία για κάθε τραγούδι. αυτό κάντε κ εσείς, αγκαλιάστε αυτό τον δίσκο και δεν θα χάσετε.
Ώπα φτάσαμε, Landing.
Ο Log Out (αλήθεια δεν μού κάθεται καλά αυτό το όνομα για αυτό το έιδος) κλείστηκε στο δωματιό του, μάζεψε όλες του τις εμπειρείες, ερωτικές και μή και τα έκανε τραγούδια (σεβαστό και σε τρελό βαθμό κιόλας).
Η χροιά της φωνής του υποστηρίζει πολύ καλά αυτό που κάνει, κατί που είναι σημαντικό στην ελληνική σκηνή. Αν θές ξένο στίχο καλύτερα να έχεις και κάτι που να σε κάνει ξεχωριστό αλλιώς γάμα το, αλήθεια καταντάει βαρετό πολλές φορες.
Αρκετά με τα εισαγωγικά όμως, στο ζουμί.
Εκκίνηση με το departure (ακούγεται κόσμος που μιλάει στο αεροδρόμιο). ΟΚ ντεμέκ σκηνικό αλλά του ταιριάζει για intro, γλυκόπικρη μελωδία που σε βάζει στη σκέψη οτι το ταξίδι ξεκίνησε (τώρα που θα πάς είναι δικό σου θέμα).
Το where it goes είναι ένα πανέμορφο μελαγχολικό τραγουδάκι που σου φέρνει κατευθείαν στο μυαλό τον elliott smith. Όμως πέρα απο τις επιρροές και τις σαχλαμάρες που θέλει να γράψει κάθε κριτικός, εγώ θα ήθελα να προσθέσω πώς μια μοναχική καρδιά εκεί έξω αναζητάει αυτή την μελωδία και την χρειάζεται, ιδιαίτερα τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι το καρναβάλι των αισθήσεων και των παραισθήσεων που ξεκινάει με την χρήση reverb και αρκετά delay στηνοντάς μόνος του και με μια φωνή που κάνει κύκλους, μια καταραμένη χορωδία που σε στοιχειώνει (αυτό θα το συναντήστε μερικές φορές στον δίσκο).
3rd Track Winter and Summer: Μια ερωτική ιστορία που βρίσκει καταφύγιο στις χορδές του Log (μου επιτρέπεις να σε λέω έτσι ε;) και απόμακρες φωνές που την φωνάζουν απο μακριά. Ένας μικρός ύμνος στην αγάπη (στην δικιά του αγάπη για κάποια πιθανόν).Συνέχεια με το Ιντερλούδιο 1 ρέκβιεμ που θέλει να αποπνεύσει την ονειρική συνέχεια του δίσκου. ΟΚ λίγο υπερβολικό αλλά η κατάσταση του δίσκου το επιβάλλει. Μην ξεχνάτε οτι πρόκειται καθαρά για προσωπική υπόθεση (ως τώρα συνειδητοποιώ ίσως υπερβολικά κοντά την φωνή του Log με τον Thom Yorke, δέν ξέρω αν τον μιμείται αλλά πρωσοπικά δεν με χαλάει).
Sea of Lonely Souls (ναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου),: Ίσως θα έπρεπε να μπεί τελευταίο αλλά δεν πειράζει. Βασικά δεν ξέρω πως να σας περιγράψω την φάση εδώ για αυτό θα σας αναφέρω ένα σκηνικό. Καλοκαίρι, ο ήλιος ξεκινάει να δύει και καθώς καθόμαστε στο μπαλκόνι χαζεύοντας την αγριεμένη θάλασσα, η Mary μου ψυθιρίζει στο αυτί (θέλω να πνιγώ στην θαλασσά σου αφού πρώτα χορέψω με τα μάτια σου). Αγάπη μου εχω πνίγει στην δικία σου θάλασσα εδώ και καιρό. Οκ ξεφύγαμε. Που ήμασταν; Α ναι στον Log. Τριπαριστό και ταξιδιάρικο song το Sea of Lonely Souls, περιγράφει την απώλεια με τον δικό του μοναχικό τρόπο.
Συνέχεια με το Elliott Days, με την γνώριμη γλυκία ακουστική κιθαρίτσα και τους στίχους να περιγράφουν ταξιδάκι στην ιταλία και μπέρμπον ατμόσφαιρες. Εδώ ο Log δεν μου ακούγεται πολύ καλά, σαν διπλή πρωσοπικότητα κάτι και να σου πάλι η magic curse choir (αυτό το έβγαλα εγώ αλλά του πάει). Μια χαρά όλα ως εδώ. Ας βάλουμε ένα ποτηράκι κρασί,μετά τα 2 τσιγάρα που άναψα στο Sea of Lonely Souls.
Μετά την παράνοια του elliott, συνέρχεται ο Log και ξεκινάει να παραδέχεται πως δεν ξέρει τίποτα αλλα ξέρει τον εαυτό του και πώς μεγάλος του εχθρός είναι η ίδια του η ζωή (πανέμορφο). Πολύ ειλικρινές και η ατμόσφαιρα της κιθαρίτσας σαν τρεμάμενο κεράκι που ναι έτοιμο να σβήσει. Του πάει γάντι.
Ιντερλούδιο 2(Paper Planes): Κιθαρίτσα γλυκία,άλλο ένα ποτήρι κρασί και απολαμβάνουμε το χειμωνιάτικο δειλινό σε αυτό το 1.36.
Συνέχεια με το establishment. ΟΚ εδώ τα γλυκά λόγια προς το κορίτσι απέναντι ξεκινάνε και το κάνουν να βάλει τα κλάματα. Ο δημιουργός μας εδώ μιλάει έντονα και παραπονιέται πρός την αγάπη του. Έλα αγάπη μου και μην με πειράξεις (αυτό θα μπορούσε να ήταν και λαικό άσμα). Αγριέυει το βλέμα του και βγαίνει απο μέσα του η magic curse choir (ξανά) και ξεκινάει να τα τινάζει όλα στον άερα (με τον πιο ωραίο τρόπο φυσικά). Οι οργισμένες πενιές που κάνουν εδώ η κιθαρίτσα ταιριάζουν απόλυτα.
Για να μην μακρυλογώ και σας κουράζω η συνέχεια του δίσκου κυλάει σαν ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα,΄χεράκι χεράκι με τον αγαπημένο/η σας, φανταστείτε σε όλες αυτές τις σκηνές τον φίλο μας τον Log σε μια γωνία να παίζει με την κιθάρα του και να σας κλείνει το μάτι, σκεφτόμενος πόσο όμορφη είναι η ζωή και να υποκλίνεται χαμογέλαστος.
Κάπως έτσι κλείνει και ο δίσκος, σου αφήνει ένα χαμόγελο, ξέροντας οτι εκεί έξω υπάρχει ένας τροβαδούρος που μιλάει και τραγουδάει για την αγάπη και την ζωή και διάολε το κάνει καλά. Μακάρι να μουνα φίλος του,θα του έδινα μια αγκαλία για κάθε τραγούδι. αυτό κάντε κ εσείς, αγκαλιάστε αυτό τον δίσκο και δεν θα χάσετε.
Ώπα φτάσαμε, Landing.