Ξέρεις ότι είναι οι Fuzztones όταν οι άντρες στη μπάντα φοράνε πιο στενά παντελόνια απ’ το κορίτσι πίσω από τo Farfisa.
Ξέρεις ότι είναι οι Fuzztones όταν οι μπότες κάτω από τα στενά σα μακαρόνι παντελόνια είναι πιο μυτερές απ’ αυτές που φοράει η Lana Loveland (πίσω απ’ το Farfisa).
Ξέρεις ότι είναι οι Fuzztones όταν τώρα πια οι μανάδες φέρνουνε και τις κόρες τους να τους δούνε.
Ξέρεις ότι είναι οι Fuzztones όταν τα ίδια τρία ακόρντα σε κάνουνε να χοροπηδάς σα χαζός για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα.
O Rudi Protrudi, με την εκάστοτε συμμορία του, έχει δημιουργήσει ένα θεσμό που αψηφάει κάθε φυσικό νόμο εξέλιξης. Τυφλά προσηλωμένος σ’ εκείνα τα λιγοστά ακόρντα που στοίχειωσαν τα γκαράζ ολόκληρης της αμερικάνικης επικράτειας τη δεκαετία του ’60, έχει φτάσει στο 2012 με την ίδια εφηβική αφέλεια, την ίδια δίψα για το πρωτόγονο rock ’n’ roll beat, τα ίδια απλοϊκά στιχάκια για κορίτσια και τέρατα, ή και τα δύο μαζί, και είναι προφανές μετά το σοβαρό πρόβλημα υγείας που πέρασε (και ξεπέρασε) το 2010, ότι θα συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο όσο μπορεί και στέκεται όρθιος ακόμα.
Ναι, τελικά οι Fuzztones είναι ένας θεσμός όπως ήτανε και οι Ramones: καμία εξέλιξη, καμία αναζήτηση, καμία περιέργεια να δοκιμάσουνε κάτι άλλο. Με τα ίδια τρία ακόρντα, τα ίδια ρούχα, τα ίδια κουρέματα, την ίδια αυθάδεια, το ίδιο εφηβικό attitude, πορεύτηκαν κι εκείνοι για δύο δεκαετίες περίπου στο μοναδικό μονοπάτι που ήξεραν: το γυμνό, αφτιασίδoτο rock ’n’ roll που δε χαμπαριάζει από ηλικίες, φράγκα, κοινωνικές τάξεις, εθνικότητες. Γι’ αυτό λατρεύονται παντού, έστω και από λίγους.
Ήρθανε λοιπόν στο Gagarin με μια βδομάδα καθυστέρηση και κουτσουρεμένοι κατά έναν μπασίστα. Ήτανε να έρθουνε πέντε και ήρθανε τέσσερις καθώς, σύμφωνα με τα λόγια του Rudi την Παρασκευή το βράδυ, ο μπασίστας τους: «αυτή τη στιγμή βρίσκεται σ‘ ένα δωμάτιο με κάγκελα όπου δεν μπορεί να τον πειράξει κανείς» έπειτα από μια βραδιά κραιπάλης κάπου στην Ισπανία. Ωραίες ιστορίες, βγαλμένες απ’ τη διαρκώς ανανεώσιμη Βίβλο του rock ’n’ roll.
O Rudi με το δικό μας Δημήτρη Αντωνόπουλο.
Όμως αυτοί είναι οι Fuzztones και ακόμα και κουτσουρεμένοι βάζουνε κάτω όλους τους τρέντουλες των έξι μηνών που έρχονται και παρέρχονται διαρκώς και παρουσιάζονται σαν κάτι καινούργιο, σαν ανανεωτές, σαν το μέλλον της μουσικής και άλλα τέτοια σαχλά. Την κιθάρα την ανέλαβε μόνος του ο Rudi ενώ τα χρέη μπασίστα τα έκανε ο παλιός γνώριμος Screamin’ Bo. Στο όργανο σταθερά τα τελευταία χρόνια η Lana και εξίσου σταθερά στα τύμπανα ο γερόγατος Rob Louwers.
Έστω και με το κιθαριστικό έλειμμα, oι ’tones μάς δώσανε τη δόση μας όπως μόνο αυτοί ξέρουνε. «Ward 81», «Highway 69», «In Heat», «Romilar D», «She‘s Wicked», «Action Speaks Louder Than Words», «Heathen Set», «The People In Me» και άλλα ψυχωτικά ξεσπάσματα απ’ το διαβολικό μυαλό του Mr Protrudi. Σα να μην πέρασε μια μέρα δηλαδή. Αυτό είναι ένα μεγάλο μέρος της μαγείας τέτοιων συγκροτημάτων: Βλέποντάς τους, ξεχνάς ότι έχουνε περάσει 25 χρόνια απ’ την πρώτη φορά που τους είδες, ο χρόνος έχει παγώσει, the song remains the same, είσαι ακόμα στην ηλικία που θα ‘θελες να είσαι, οι νότες σε τρυπάνε με τον ίδιο τρόπο, το αύριο μπορεί να περιμένει.
Για το encore κρατήσανε εκείνο το παλιοκόριτσο τη «Cinderella», το «Bad News Travels Fast» και μας αποτελειώσανε, ως συνήθως, με το γλυκό θάνατο του «Strychnine».