What a gig!!! (Που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι..)
Σάββατο βράδυ, όχι στην "άκρη της πόλης", στη μέση, συγκεκριμένα στο πρώτο νεκροταφείο... κάπου πάει το μυαλό σας.. Αλλά και Κυριακή βράδυ, πάλι στο πρώτο νεκροταφείο... απέναντι! Όχι, όχι, δεν έχω κάποιο πρόβλημα .. Απλά εκεί βρίσκεται το πιο γνωστό Jazz Club της Αθήνας, το Half Note, με μια σπουδαία ιστορία εμφανίσεων, γνωστών και μη, πάντως σίγουρα ταλαντούχων μουσικών και συνόλων της παγκόσμιας Jazz σκηνής. Ποιο όμως το κίνητρο για να βρεθεί κανείς δύο συνεχόμενα βράδια στο ίδιο μαγαζί;; Για να βιώσει μια μοναδική εμπειρία νέων, αλλά και πολύ παλιών (πιστέψτε με) μουσικών ακουσμάτων από ένα μοναδικό συνδυασμό οργάνων και ατόμων.
Μαρία-Χριστίνα Παπαδοπούλου, η μεγάλη υπεύθυνη αυτής της σύμπραξης! Αρπίστα με κλασικές σπουδές, πολλές διακρίσεις στο εξωτερικό, αλλά πάνω απ' όλα με μεγάλες ανησυχίες, τόσες που αναγκάστηκε να βάλει την άρπα της στην πρίζα! Πόσοι άραγε από εμάς θα μπορούσαν να φανταστούν αυτό το πολύπλοκο και εγγενώς κλασικό όργανο να παίζει με συνοδεία ενός ντράμερ, να μπορεί να "σταθεί" ακόμα και μόνο του με χρήση loop και πεταλιών wah wah, ή να "τραγουδάει" ρεμπέτικα τραγούδια; Και όμως είναι δυνατόν!
Τα πολύ γνωστά Summertime, Take 5, Cantaloop, Feeling good, Hit the road Jack, είναι κομμάτια που μπορεί κανείς να φανταστεί ότι θα ακούσει σε ένα jazz bar. Όμως, το No woman, no cry του Bob Marley, Η υπόγα, που είναι γνωστό χασικλίδικο ρεμπέτικο τραγούδι και το Δόντια πυκνά, παλιό παραδοσιακό κομμάτι της Ηπείρου, μόνο σοκ και δέος μπορεί να σου προκαλέσουν !
Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους.. Το σχήμα είχε ως εξής: Μαρία-Χριστίνα Παπαδοπούλου , η αρπίστα-αρτίστα, συνθέτιδα, διασκευάστρια και εκτός των άλλων, απόφοιτη και της Royal Academy του Λονδίνου. Στέφανος Ψαραδάκης, ο πολυμήχανος ντράμερ-κρουστός και επίσης διασκευαστής κάποιων κομματιών με πολυετή εμπειρία σε διαφορετικά είδη μουσικής και συνεργασίες με μπάντες όπως οι Locomondo, Biothec, Christina Fontana & the Good Vibes και βέβαια ο μεγάλος guest της βραδιάς, ο Pete Long, ο σαξοφωνο-κλαρινετο-φλαουτίστας, που έτσι απλά τυχαίνει να είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Ronnie Scott's club του Λονδίνου, μετρώντας ατελείωτες συνεργασίες με μουσικούς παγκόσμιου βεληνεκούς, όπως οι Sting, Chick Corea, Lionel Richie, Paul McCartney και άλλους και που φυσικά έδωσε έναν άλλο αέρα στη σκηνή του Half Note!
Εξαιρετικοί όλοι τους ως μουσικοί ερμηνευτές , κατάφεραν να απογειώσουν τα κομμάτια με τις ιδιαίτερες διασκευές τους αλλά και με την προσωπική επέκταση των μουσικών θεμάτων μέσα από ευρηματικά σολαρίσματα, τα οποία ο κόσμος πάντα επευφημούσε και χειροκροτούσε. Ήταν αναπόφευκτο να μην πάρει το περισσότερο χειροκρότημα ο εξαιρετικός Pete Long δε, ο οποίος, εκτός του ότι ήταν άρτιος και καθηλωτικός και στα τρία διαφορετικά πνευστά που έπαιξε, ήταν και μοναδικός στην σκηνική του παρουσία, με έντονες εκφράσεις, χιούμορ, ιστορίες και αμείωτο κέφι. Μέχρι που έγραψε όπως είπε και ένα καινούριο κομμάτι αυτές τις τέσσερις μέρες που εμφανίζονταν στο Half Note, εμπνεόμενος από... τις ντομάτες μας! Τέτοια ήταν η συγκίνηση του, μας είπε, από τη νοστιμιά των ντοματών που έφαγε (που να έρθει και καλοκαίρι!!!) που το κομμάτι το ονόμασε Blue tomatoes!
Εν διαμέσου λοιπόν ακουσμάτων jazz, funk και soul για αρχή και με μεταβάσεις σε πιο ελληνικούς, γνώριμους δρόμους, με "πειραγμένη" πάντα άρπα, εμφανίστηκαν στη σκηνή και κάποια βοηθήματα, που ούτε θα έβαζε ο νους μας ότι θα δημιουργούσαν τέτοια ηχοχρώματα, όπως αυτά που ακούσαμε οι τυχεροί που βρεθήκαμε εκεί. Εκτός από το νταούλι του Στέφανου, το οποίο παρεμπιπτόντως ταίριαξε εξαιρετικά με την άρπα, δίνοντάς της μια πιο γήινη υπόσταση, είδαμε δοξάρια να παίζουν ανάμεσα στις χορδές τις άρπας, αλλά και πάνω στα πιατίνια του ντράμερ, πολύχρωμα χαρτάκια περασμένα σαν πλεγμένα στις χορδές, όταν παίχτηκε το πιο γνωστό reggae κομμάτι όλων των εποχών, διαπασών να χτυπάει ανάμεσα από δύο χορδές, σαν να ήταν μια πένα κιθάρας, μέχρι και φούσκες!!! Φούσκες λέγεται ένα από τα κομμάτια της ίδιας της Μαρία-Χριστίνας, το οποίο το λιγότερο που μας έκανε να νιώσουμε ήταν μια... αιώρηση και που κλείνοντας με αυτό το πρώτο μέρος, κάτι μαγικό συμβαίνει... η αρπίστα μόνη στη σκηνή τελειώνει τις Φούσκες και σηκώνεται..όμως οι Φούσκες συνεχίζουν να ακούγονται με τη βοήθεια του looper... τότε η σκηνή γεμίζει και με τους υπόλοιπους μουσικούς και ο αέρας με Φούσκες... νερού! Από εκείνες που όλοι έχουμε φυσήξει κάπου, κάποτε, ίσως σε κάποια ταράτσα με τους φίλους μας... Απίστευτη αίσθηση!
Αναφέρω τελευταία, αλλά με καθόλου μειωμένο το ενδιαφέρον μου για αυτούς, την παρουσία, ως guest, δύο εξαιρετικών τραγουδιστών, αντιδιαμετρικά αντίθετων αλλά συνάμα συγκλονιστικών και πρωτοπόρων. Από αυτό το γεγονός προκύπτει άλλωστε και η παρουσία μου στο Half Note τις δυο αυτές συγκεκριμένες μέρες, προκειμένου να απολαύσω και τους δυο, καθώς ο καθένας τραγουδούσε τις δυο μέρες από τις τέσσερις και εναλλάξ. Μιλάω για τον μοναδικό Tenorman από τους «Opera Chaotique» και τον ιδιαίτερο Παν Καπερνέκα από τους «Παλίρροια». Θεωρώ αυτή τη σύμπραξη και την εναλλαγή των δύο τραγουδιστών ευρηματική και εύστοχη εκ μέρους της Μαρία-Χριστίνας , αφού ο καθένας τους έδωσε μια άλλη άποψη στα πράγματα και για τα πράγματα της μουσικής. Ο Tenorman (Γιώργος Τζουβάρας) , όπως λέει και το όνομα του , είναι ένας τενόρος με καταπληκτικές δυνατότητες και με φοβερή έμπνευση και σκηνική παρουσία, όπως θα ξέρουν και όσοι τον έχουν δει στο Ζυγό στην Πλάκα. Τραγούδησε μοναδικά τα Ain't no sunshine και Hurt, καθώς και ένα δικό του κομμάτι το Love Song και όπως λέει και ο ίδιος, προσπαθεί να φέρει την όπερα κοντά στο λαό... και νομίζω το πετυχαίνει! Αντίστοιχα, σε ένα τελείως διαφορετικό είδος, πιο άγριο, φολκλορικό ή και πειραγμένο punk α λα ελληνικά θα έλεγε κανείς, έκανε σίγουρα αισθητή την παρουσία του ο Παν Καπερνέκα, ο οποίος τραγούδησε, την Υπόγα , από τα έγκατα του κόσμου (τέτοια βαθειά φωνή), τα Δόντια πυκνά με μια σπαρακτική ερμηνεία, αλλά ακόμα και το I put a spell on you, σε μια πρωτότυπη, πιο hard εκδοχή.
Τι πήραμε φεύγοντας από όλους αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς που δε δίστασαν να συνεργαστούν, όσο διαφορετικοί και αν ξέρουν ότι είναι;;; Μαγεία και πολύ, μα πολύ ελπίδα! Την σκέψη, πως ότι κι αν γίνεται γύρω μας, εμείς:
1ον έχουμε τις καλύτερες ντομάτες του κόσμου , που λέει και ο Pete Long!!!!!,
2ον έχουμε σπουδαίους καλλιτέχνες σε αυτή τη χώρα, όσο και αν δεν τους βοηθάμε και
3ον άνθρωποι όπως η Μαρία-Χριστίνα και η παρέα της , που δεν φοβούνται να δοκιμάσουν , να πειράξουν και να πειραματιστούν..μας κάνουν Καλό!
Anthi D.
Photos by Themis Martekas
Σάββατο βράδυ, όχι στην "άκρη της πόλης", στη μέση, συγκεκριμένα στο πρώτο νεκροταφείο... κάπου πάει το μυαλό σας.. Αλλά και Κυριακή βράδυ, πάλι στο πρώτο νεκροταφείο... απέναντι! Όχι, όχι, δεν έχω κάποιο πρόβλημα .. Απλά εκεί βρίσκεται το πιο γνωστό Jazz Club της Αθήνας, το Half Note, με μια σπουδαία ιστορία εμφανίσεων, γνωστών και μη, πάντως σίγουρα ταλαντούχων μουσικών και συνόλων της παγκόσμιας Jazz σκηνής. Ποιο όμως το κίνητρο για να βρεθεί κανείς δύο συνεχόμενα βράδια στο ίδιο μαγαζί;; Για να βιώσει μια μοναδική εμπειρία νέων, αλλά και πολύ παλιών (πιστέψτε με) μουσικών ακουσμάτων από ένα μοναδικό συνδυασμό οργάνων και ατόμων.
Μαρία-Χριστίνα Παπαδοπούλου, η μεγάλη υπεύθυνη αυτής της σύμπραξης! Αρπίστα με κλασικές σπουδές, πολλές διακρίσεις στο εξωτερικό, αλλά πάνω απ' όλα με μεγάλες ανησυχίες, τόσες που αναγκάστηκε να βάλει την άρπα της στην πρίζα! Πόσοι άραγε από εμάς θα μπορούσαν να φανταστούν αυτό το πολύπλοκο και εγγενώς κλασικό όργανο να παίζει με συνοδεία ενός ντράμερ, να μπορεί να "σταθεί" ακόμα και μόνο του με χρήση loop και πεταλιών wah wah, ή να "τραγουδάει" ρεμπέτικα τραγούδια; Και όμως είναι δυνατόν!
Τα πολύ γνωστά Summertime, Take 5, Cantaloop, Feeling good, Hit the road Jack, είναι κομμάτια που μπορεί κανείς να φανταστεί ότι θα ακούσει σε ένα jazz bar. Όμως, το No woman, no cry του Bob Marley, Η υπόγα, που είναι γνωστό χασικλίδικο ρεμπέτικο τραγούδι και το Δόντια πυκνά, παλιό παραδοσιακό κομμάτι της Ηπείρου, μόνο σοκ και δέος μπορεί να σου προκαλέσουν !
Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους.. Το σχήμα είχε ως εξής: Μαρία-Χριστίνα Παπαδοπούλου , η αρπίστα-αρτίστα, συνθέτιδα, διασκευάστρια και εκτός των άλλων, απόφοιτη και της Royal Academy του Λονδίνου. Στέφανος Ψαραδάκης, ο πολυμήχανος ντράμερ-κρουστός και επίσης διασκευαστής κάποιων κομματιών με πολυετή εμπειρία σε διαφορετικά είδη μουσικής και συνεργασίες με μπάντες όπως οι Locomondo, Biothec, Christina Fontana & the Good Vibes και βέβαια ο μεγάλος guest της βραδιάς, ο Pete Long, ο σαξοφωνο-κλαρινετο-φλαουτίστας, που έτσι απλά τυχαίνει να είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Ronnie Scott's club του Λονδίνου, μετρώντας ατελείωτες συνεργασίες με μουσικούς παγκόσμιου βεληνεκούς, όπως οι Sting, Chick Corea, Lionel Richie, Paul McCartney και άλλους και που φυσικά έδωσε έναν άλλο αέρα στη σκηνή του Half Note!
Εξαιρετικοί όλοι τους ως μουσικοί ερμηνευτές , κατάφεραν να απογειώσουν τα κομμάτια με τις ιδιαίτερες διασκευές τους αλλά και με την προσωπική επέκταση των μουσικών θεμάτων μέσα από ευρηματικά σολαρίσματα, τα οποία ο κόσμος πάντα επευφημούσε και χειροκροτούσε. Ήταν αναπόφευκτο να μην πάρει το περισσότερο χειροκρότημα ο εξαιρετικός Pete Long δε, ο οποίος, εκτός του ότι ήταν άρτιος και καθηλωτικός και στα τρία διαφορετικά πνευστά που έπαιξε, ήταν και μοναδικός στην σκηνική του παρουσία, με έντονες εκφράσεις, χιούμορ, ιστορίες και αμείωτο κέφι. Μέχρι που έγραψε όπως είπε και ένα καινούριο κομμάτι αυτές τις τέσσερις μέρες που εμφανίζονταν στο Half Note, εμπνεόμενος από... τις ντομάτες μας! Τέτοια ήταν η συγκίνηση του, μας είπε, από τη νοστιμιά των ντοματών που έφαγε (που να έρθει και καλοκαίρι!!!) που το κομμάτι το ονόμασε Blue tomatoes!
Εν διαμέσου λοιπόν ακουσμάτων jazz, funk και soul για αρχή και με μεταβάσεις σε πιο ελληνικούς, γνώριμους δρόμους, με "πειραγμένη" πάντα άρπα, εμφανίστηκαν στη σκηνή και κάποια βοηθήματα, που ούτε θα έβαζε ο νους μας ότι θα δημιουργούσαν τέτοια ηχοχρώματα, όπως αυτά που ακούσαμε οι τυχεροί που βρεθήκαμε εκεί. Εκτός από το νταούλι του Στέφανου, το οποίο παρεμπιπτόντως ταίριαξε εξαιρετικά με την άρπα, δίνοντάς της μια πιο γήινη υπόσταση, είδαμε δοξάρια να παίζουν ανάμεσα στις χορδές τις άρπας, αλλά και πάνω στα πιατίνια του ντράμερ, πολύχρωμα χαρτάκια περασμένα σαν πλεγμένα στις χορδές, όταν παίχτηκε το πιο γνωστό reggae κομμάτι όλων των εποχών, διαπασών να χτυπάει ανάμεσα από δύο χορδές, σαν να ήταν μια πένα κιθάρας, μέχρι και φούσκες!!! Φούσκες λέγεται ένα από τα κομμάτια της ίδιας της Μαρία-Χριστίνας, το οποίο το λιγότερο που μας έκανε να νιώσουμε ήταν μια... αιώρηση και που κλείνοντας με αυτό το πρώτο μέρος, κάτι μαγικό συμβαίνει... η αρπίστα μόνη στη σκηνή τελειώνει τις Φούσκες και σηκώνεται..όμως οι Φούσκες συνεχίζουν να ακούγονται με τη βοήθεια του looper... τότε η σκηνή γεμίζει και με τους υπόλοιπους μουσικούς και ο αέρας με Φούσκες... νερού! Από εκείνες που όλοι έχουμε φυσήξει κάπου, κάποτε, ίσως σε κάποια ταράτσα με τους φίλους μας... Απίστευτη αίσθηση!
Αναφέρω τελευταία, αλλά με καθόλου μειωμένο το ενδιαφέρον μου για αυτούς, την παρουσία, ως guest, δύο εξαιρετικών τραγουδιστών, αντιδιαμετρικά αντίθετων αλλά συνάμα συγκλονιστικών και πρωτοπόρων. Από αυτό το γεγονός προκύπτει άλλωστε και η παρουσία μου στο Half Note τις δυο αυτές συγκεκριμένες μέρες, προκειμένου να απολαύσω και τους δυο, καθώς ο καθένας τραγουδούσε τις δυο μέρες από τις τέσσερις και εναλλάξ. Μιλάω για τον μοναδικό Tenorman από τους «Opera Chaotique» και τον ιδιαίτερο Παν Καπερνέκα από τους «Παλίρροια». Θεωρώ αυτή τη σύμπραξη και την εναλλαγή των δύο τραγουδιστών ευρηματική και εύστοχη εκ μέρους της Μαρία-Χριστίνας , αφού ο καθένας τους έδωσε μια άλλη άποψη στα πράγματα και για τα πράγματα της μουσικής. Ο Tenorman (Γιώργος Τζουβάρας) , όπως λέει και το όνομα του , είναι ένας τενόρος με καταπληκτικές δυνατότητες και με φοβερή έμπνευση και σκηνική παρουσία, όπως θα ξέρουν και όσοι τον έχουν δει στο Ζυγό στην Πλάκα. Τραγούδησε μοναδικά τα Ain't no sunshine και Hurt, καθώς και ένα δικό του κομμάτι το Love Song και όπως λέει και ο ίδιος, προσπαθεί να φέρει την όπερα κοντά στο λαό... και νομίζω το πετυχαίνει! Αντίστοιχα, σε ένα τελείως διαφορετικό είδος, πιο άγριο, φολκλορικό ή και πειραγμένο punk α λα ελληνικά θα έλεγε κανείς, έκανε σίγουρα αισθητή την παρουσία του ο Παν Καπερνέκα, ο οποίος τραγούδησε, την Υπόγα , από τα έγκατα του κόσμου (τέτοια βαθειά φωνή), τα Δόντια πυκνά με μια σπαρακτική ερμηνεία, αλλά ακόμα και το I put a spell on you, σε μια πρωτότυπη, πιο hard εκδοχή.
Τι πήραμε φεύγοντας από όλους αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς που δε δίστασαν να συνεργαστούν, όσο διαφορετικοί και αν ξέρουν ότι είναι;;; Μαγεία και πολύ, μα πολύ ελπίδα! Την σκέψη, πως ότι κι αν γίνεται γύρω μας, εμείς:
1ον έχουμε τις καλύτερες ντομάτες του κόσμου , που λέει και ο Pete Long!!!!!,
2ον έχουμε σπουδαίους καλλιτέχνες σε αυτή τη χώρα, όσο και αν δεν τους βοηθάμε και
3ον άνθρωποι όπως η Μαρία-Χριστίνα και η παρέα της , που δεν φοβούνται να δοκιμάσουν , να πειράξουν και να πειραματιστούν..μας κάνουν Καλό!
Anthi D.
Photos by Themis Martekas
Σχετικό θέμα