Για το Γιάννη Αγγελάκα δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Αποτελεί έναν από τους κύριους εκπροσώπους της ελληνικής ροκ σκηνής. Ερμηνευτής, στιχουργός και συνθέτης σε ένα από τα μεγαλύτερα ελληνόφωνα ροκ συγκροτήματα, τις «Τρύπες», που στιγμάτισαν την ιστορία της ελληνικής ροκ μουσικής. Από τη διάλυση της μπάντας κι έπειτα, ο Γ. Αγγελάκας χαράζει το δικό του μονοπάτι φέροντας την ίδια φιλοσοφία σκέψης, ανατρεπτικός χωρίς να αναποδογυρίζεται και αιρετικός δίχως να περιθωριοποιείται.Το Σάββατο 13/4, είχα την τύχη να βρίσκομαι στο Fuzz Club για να παρακολουθήσω από κοντά την πολυπόθητη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα! Πολυπόθητη, γιατί όσες φορές κι αν προσπάθησα να παρευρεθώ σε δική του εμφάνιση, πάντα κάτι συνέβαινε και ανέτρεπε τα πράγματα! Έτσι, το Σάββατο ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος, η ανυπομονησία μου εξίσου μεγάλη, μα δεν κρύβω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχαν μικροί ενδοιασμοί για το τι ακριβώς θα αντιμετωπίσω. Το Fuzz είχε ήδη γεμίσει, ασφυχτικά μπορώ να πω, από «φαν» κάθε ηλικίας, τόσο από έφηβους ροκάδες που γνώρισαν τον Αγγελάκα μετά τη διάλυση της μπάντας του, όσο και από μεγαλύτερους που όσα χρόνια κι αν περάσουν το όνομά του θα είναι για αυτούς πάντοτε ταυτισμένο με το συγκρότημα «Τρύπες» και θα έχουν στο μυαλό τους χαραγμένες τις ένδοξες στιγμές-συναυλίες τους συγκροτήματος.
Με την εμφάνισή του στη σκηνή, κατά τις 22.15 (κάτι το οποίο μου έκανε εντύπωση, γιατί είχα σχεδόν δεδομένο ότι θα καθυστερήσει αρκετά να ξεκινήσει), το κοινό ξεσηκώθηκε και άρχισε τα χειροκροτήματα. Καθισμένος σε μια ξύλινη καρέκλα στη μέση της σκηνής, με τον Ντίνο Σαδίκη και τον Στάθη Αραμπατζή στο πλευρό του, έκανε αρχή με τα: «Θέλω να είμαι μουσική» και «Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός», δημιουργώντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και συνέχισε με: «Το γλέντι», «Μέσα μου ο αέρας που φυσά», «Άγρια των άστρων μουσική», «Δικαιοσύνη» (ακυκλοφόρητο) και όταν έφτασε η στιγμή για το «Σαράβαλο» όλος ο χώρος διαποτίστηκε από ενέργεια! Δέος! Ανάμεσα σε όλα τα άλλα συναισθήματα, όταν έχεις μπροστά σου ένα «θαλασσόλυκο» της ελληνικής ροκ μουσικής, διακατέχεσαι και από δέος! Οι στίχοι του βγαλμένοι από τα βαθύτερα και σκοτεινότερα σημεία της ψυχής, τραγουδάει όλα αυτά που βρίσκονται βαθιά κρυμμένα μέσα μας και πασχίζουν να βγουν προς τα έξω. Με τον δικό του πάντα τρόπο, με φωνή δυνατή και οργισμένη που κάποτε φτάνει τον θυμό, με τις εκφραστικές κραυγές του που αγγίζουν ενίοτε την εκτόνωση και την έντονη ερμηνευτική του δύναμη!
Συνοδοιπόρος στο μουσικό ταξίδι ήταν και ο Ντίνος Σαδίκης, όνομα ιδιαίτερα αγαπητό σε μένα προσωπικά. Ο Σαδίκης υπήρξε ιδρυτικό μέλος και κύρια φωνή του συγκροτήματος «Εν Πλω» (το λεγόμενο «συγκρότημα-φάντασμα») που έδρασε κατά τη δεκαετία του ‘80. Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες μπάντες που έχει να επιδείξει η ελληνική ροκ σκηνή και αποτέλεσε, για πολλούς, σημείο αναφοράς στο χώρο του ελληνόφωνου ροκ. Ο Σαδίκης, παίρνοντας τη σκυτάλη, μας τραγούδησε τα δικά του «Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι» και «Χωρίς κανόνα», ενώ το κομμάτι σε μορφή διαλόγου «Παροιμίες από τον Κρόνο» μαζί με τον Αγγελάκα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Οι δυό τους χρωμάτισαν με ρεμπέτικο ύφος τη συναυλία, διασκευάζοντας τα κομμάτια του Μάρκου Βαμβακάρη «Αντιλαλούν οι φυλακές» και «Μια όμορφη μελαχρινή», σε συνδυασμό με το περίτεχνο παίξιμο του μπαγλαμά από τον Σαδίκη. Στη μουσική τους παρέα ήταν και ο Χρήστος Χαρμπίλας στα ηλεκτρονικά και ο Τίτος Καργιωτάκης στην κονσόλα του ήχου.
Ακούσαμε, επίσης, τα: «Από ‘δω και πάνω», «Η αγάπη ορμάει μπροστά», «Το ποτάμι», «Είμαι τυχερός» ενώ η κορύφωση επήλθε με το «Σιγά μην κλάψω» και το «Αιρετικό». Ο φόβος, ο πόνος, η άρνηση και μέσα σε όλα η αγάπη , στροβιλίζονταν στους στίχους, στους ήχους και στο χώρο ολόκληρο. Μεταξύ των άλλων ήχησαν και αρκετά κομμάτια από τις «Τρύπες» που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή. Εξάλλου, όλοι σχεδόν οι καλλιτέχνες που προέρχονται από συγκροτήματα δεν «ξεχνούν» το παρελθόν τους, όπως δεν το ξεχνά και το κοινό. «Ακούω την αγάπη», «Δε χωράς πουθενά», «Χάρτινο τσίρκο», «Μέσα στη νύχτα των άλλων», «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι» και ο ρυθμός έδινε παλμό, έκανε το ένθερμο κοινό να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και συνεχή ενθουσιασμό! Χαρακτηριστικό υπήρξε το παρατεταμένο «ωωωω…» του κοινού που κατέκλυζε κάθε τόσο χώρο.
Το όλο περιβάλλον του live και η αίσθηση που είχες ως μέρος του κοινού, ήταν πραγματικά απίστευτα! Τόση ένταση και ενέργεια, που έφτανε τα όρια του εκστασιασμού! Λες και βρισκόμουν σε συναυλία μιας άλλης εποχής, αυτές που διηγούνται οι μεγαλύτεροι πως έζησαν κατά τα εφηβικά τους χρόνια. Το μουσικό ταξίδι κράτησε 2 ώρες, μα ομολογώ ότι μου φάνηκε κάπως λίγο… Μετά από μια μικρή απουσία, οι μουσικοί ανέβηκαν ξανά στη σκηνή και μας χάρισαν ως επίλογο το «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» και τη «Γιορτή», ενώ κατακλείδα υπήρξε το κομμάτι «Δρόμος», με τον Αγγελάκα να χάνεται στο βάθος της σκηνής και τη φράση «Όλα είναι δρόμος…» να ηχεί σε ένα «ντεκρεσέντο» μέχρι τέλους…
Οι φωτογραφίες είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του Γιάννη Αγγελάκα.