Fatboy Slim
Άλλο ένα από τα παιδιά του φεστιβαλ, μιας και δεν έχει χάσει φεστιβάλ εδώ και καμιά δεκαετία και εμφανίστηκε 6 φορές φέτος κάνοντας ένα “tour του glastonbury” (δικά του λόγια). Τον είδαμε την Πέμπτη το βράδυ στην ασφυχτικά γεμάτη WOW stage και όλη την μιάμιση ώρα που ήταν στα decks, ο κόσμος δεν σταμάτησε να χορεύει. Highlight της βραδιάς: κάποια στιγμή παίζει ένα τελείως άγνωστο κομμάτι που είμαι σίγουρος πως δεν το έχετε ακούσει ήδη 1.000 φορές τον τελευταίο μήνα, με όνομα: Get Lucky. Εκείνη την στιγμή που μπαίνει το τραγούδι λοιπόν εμφανίζονται στην σκηνή 2 τύποι ντυμένοι με τα κράνη των Daft Punk και για περίπου 10 δευτερόλεπτα όλος ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν οι 2 Γάλλοι. Έγινε ένας πραγματικός πανικός μέχρι να ξενερώσουμε όλοι μαζικά συνειδητοποιώντας ότι δεν ήταν οι Daft Punk.
Black Angels
Άλλη μια από τις στιγμές του φεστιβαλ. Δυστυχώς έπαιξαν λιγότερο από μια ώρα και δεν τους απολαύσαμε πλήρως. Άμα έχετε την ευκαιρία και σας αρέσει η μουσική τους απλά δείτε τους.
Dizzee Rascal
Αναγκαστήκαμε να τον αντέξουμε πριν τους Arctic Monkeys μαζί με τα υπόλοιπα 3/4 του κόσμου, που απλά περίμεναν να περάσει η ώρα. Παρ' ότι το 2010 πριν τους Muse ήταν αρκετά διασκεδαστικός (και είχε και guest την Florence), φέτος ήταν απογοητευτικός. Καταρχάς, ο τύπος έχει καβαλήσει το καλάμι, σε ασύλληπτο βαθμό. Μπαλόνια με την φάτσα του στον κόσμο, τραγούδι που σε γενικές γραμμές έλεγε: “είμαι ο dizzee και είμαι γαμάτος” και το αποκορύφωμα της γελοίοτητας: πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα single με τον Robbie Wililams ο οποίος δυστυχώς (;) δεν μπόρεσε να παρευρεθεί για να τραγουδήσει live και η μούρη του έπαιζε στις οθόνες playback το τραγούδι. Ντρέπομαι που θα το πω, αλλά το bonkers με συνοδεία πυροτεχνημάτων και τον dizzee να κάνει crowd surfing κυριολεκτικά πάνω στα χέρια μας, ήταν μια εξαιρετική στιγμή.
Chase and Status ft Skrillex
Ήταν “special guests” στην Arcadia, μια σκηνή σε σχήμα αράχνης γεμάτη φωτιές και laser. Δεν ξεσήκωσαν τον κόσμο και δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο συνολικά
Editors
Να και ένα από τα συγκροτήματα που έχει χάσει ξεκάθαρα την μπάλα και δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Από την κατάσταση “φτωχή βρετανική μπάντα που αντιγράφει τους interpol” περάσαμε στην φάση “ ότι έχει ηλεκτρονικό ήχο πουλάει” ενώ πλέον περάσαμε στο νέο στάδιο “ θέλω να γίνω U2 στην θέση των U2”. Ο διακαής πόθος τους να γίνουν stadium rockers τους οδήγησε στο να κυκλοφορήσουν ένα βαρετό και άοσμο album το οποίο δεν λέει απολύτως τίποτα ούτε σε mp3 ούτε σε live.
Rolling Stones
Είναι το δεύτερο live που πάλι θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Από το πρωί του Σαββάτου ήταν ξεκάθαρο ότι δεν υπήρχαν και πολλοί άνθρωποι στο φεστιβάλ που δεν θα έβλεπαν τους Stones. Διακαής πόθος του Michail Eavis (διοργανωτή του φεστιβαλ) για πολλά πολλά, πολλά χρόνια, οι Rolling Stones ίσως ήταν το τελευταίο μεγάλο (ζωντανό) συγκρότημα το οποίο δεν είχε στην τροπαιοθήκη του το Glasto. Η εμφάνιση τους φημολογούνταν κάθε χρόνο εδώ και πολλά χρόνια, ενώ λέγεται πως σταματούσε στο εξωφρενικό ποσό που ζητούσε το συγκρότημα. Ο Keith Richards είχε δηλώσει μάλιστα πως είναι μια απο τις “κλασικές βρετανικές παραδόσεις που οι Stones έπρεπε να τιμήσουν”.
Όποιο και αν ήταν το θέμα ξεπεράστηκε και σε ένα από τα τελευταία τους tour, με 50 χρόνια παρουσίας στην πλάτη τους, το μεγαλύτερο εν ζωή συγκρότημα αποφάσισε να παίξει στο μεγαλύτερο φεστιβάλ του κόσμου. Περιμετρικά του χώρου της Pyramid Stage είχαν τοποθετηθεί οθόνες που απ' ότι μαθαίνουμε λίγα λεπτά πριν την έναρξη της συναυλίας προέτρεπαν τον κόσμο να μην πλησιάσει το Pyramid καθώς δεν υπήρχε καθόλου χώρος. Με όλα τα φώτα των αγγλικών (και διεθνών) μέσων πάνω τους και με παραπάνω από 100.000 κόσμο να γεμίζει την περίμετρο του pyramid, γύρω στις 9.30 οι Rolling Stones ανέβηκαν για πρώτη φορά στην 50άχρονη ιστορία τους στην σκηνή του glasto.
Και ήταν ένα ιστορικό live.
Από την πρώτη στιγμή και το Jumpin’ Jack Flash μπήκαν δυναμικά και με ενέργεια που προσωπικά δεν έχω ξαναδεί σε κανένα συγκρότημα. Με αρκετό σπρώξιμο καταφέραμε και φτάσαμε μπροστά από την σκηνή, ενώ μας πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι ήμασταν περίπου 2 μέτρα μακριά από τον Mick Jagger. Τον πραγματικό, τον αληθινό τον Mick Jagger και όχι κάποιο tribute band. Συνολικά το live κράτησε περίπου 2.30 ώρες ενώ οι στίχοι του Factory Girl άλλαξαν για το glasto και έγινε “glastonbury girl”. Συνολικά το setlist ήταν :
Jumpin’ Jack Flash
It’s Only Rock ‘N’ Roll (But I Like It)
Paint It Black
Gimme Shelter
Glastonbury Girl
Wild Horses
Doom And Gloom
Can’t You Hear Me Knocking (με τον Mick Taylor)
Honky Tonk Women
You Got The Silver (με τον Keith Richards oστα φωνητικά)
Happy (με τον Keith Richards oστα φωνητικά)
Miss You
Midnight Rambler (with Mick Taylor)
2000 Light Years From Home
Sympathy For The Devil
Start Me Up
Tumbling Dice
Brown Sugar
ENCORE
You Can’t Always Get What You Want (με τη χορωδία Voce και τα μέλη της χορωδίας London Youth)
(I Can’t Get No) Satisfaction (με τον Mick Taylor)
Η ενέργεια που έχει ακόμα το συγκρότημα επί σκηνής (με τα περισσότερα μέλη του να έχουν πατήσει τα 70 χρόνια ζωής) και η γενικότερη σκηνική τους παρουσία είναι κάτι που περιμένεις από συγκροτήματα και μουσικούς στα 20 τους. Άψογη εκτέλεση όλων των τραγουδιών ενώ είναι δύσκολο να διαλέξεις κάποια αγαπημένη στιγμή σε ένα τόσο μεγάλο live.
Ίσως έλειπε από την setlist το “Angie” αλλά μιλάμε για ένα συγκρότημα με 50 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας και δεκάδες “μεγάλα” τραγούδια, οπότε θα ήταν άδικο να μιλάμε για παραλείψεις.
Για μένα ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω παρευρεθεί πότε για λόγους που ποτέ δεν θα μπορέσω να εξηγήσω πλήρως σε κάποιον. Το να βλέπεις τους Rolling Stones live είναι σαν να ζωντανεύει ένα κομμάτι μουσικής ιστορίας μπροστά σου ενώ το μόνο που δεν αποτελούν είναι ένα μουσειακό αντικείμενο.
Palma Violets
Τελικά το hype machine των βρετανικών μουσικών μέσων δουλεύει καλά και δεν μας άφησε να δούμε τους libertines του 2013. Μισή ώρα πριν αρχίσει η εμφάνιση τους στο William’s green ο κόσμος που ήταν έξω από το venue ήταν απαγορευτικός και έτσι δεν καταφέραμε να τους δούμε. Περιμένουμε εντυπώσεις από το Ejekt.
Goat
Σουηδικό συγκρότημα που ακούσαμε τυχαία στην West Holts stage (την έθνικ σκηνή του festival) και ήταν ασύλληπτοι! Δεν είχα ιδέα γι’αυτούς πριν το festival και απότι μαθαίνω έχουν βγάλει έναν από τους καλύτερους δίσκους του 13. Θα ακούσουμε και θα επανέλθουμε
The Hives
Το κλασικό φεστιβαλικό fun συγκρότημα που κάθε φεστιβάλ πρέπει να έχει. Έπαιξαν αμέσως μετά το Oasis tribute band και ήταν μέσα στην ενέργεια. Έκλεισαν με το Tick Tick Boom και παρότι η μια ώρα φάνηκε πολύ και τα τραγούδια τους όλα ίδια, ήταν πολύ ωραίοι για την ώρα που έπαιζαν.
The XX
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι πήγα λίγο αρνητικά προκατειλημμένος. Λίγο το βαρετό set του 2010, λίγο ότι τα τραγούδια τους είναι αρκετά υποτονικά, λίγο το γεγονός ότι είχαμε χάσει έναν της παρέας μας για μια ολόκληρη μέρα, η κάθοδος στο other stage θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Δεν θα μπορούσα βέβαια να βγω πιο λανθασμένος: οι ΧΧ έχουν μεταμορφωθεί σε ένα εξαιρετικό live act με λίγο πειραγμένες (πιο upbeat) εκδοχές των τραγουδιών τους, πολύ κίνηση on stage και ένα εντυπωσιακό light show.
Χάσαμε το crystalised εξαιτίας ενός λάθους στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ και των Mumford (@$%(@U%) αλλά όλο το υπόλοιπο set μας αποζημίωσε. Ακόμα και τα τραγούδια από το Coexist το οποίο έβρισκα βαρετό, απέκτησαν νόημα live. Ο κόσμος συνολικά τους αποθέωσε, με μαζικά sing-alongs,φωνές και χειροκροτήματα ανάμεσα σε κάθε τραγούδι. Έκλεισαν με intro και Αngels και αποτέλεσαν το καλύτερο κλείσιμο για το φεστιβάλ.
Και του χρόνου λοιπόν!