Αφού έγραψε και το Ζουγκλάκι ήρθε η ώρα να ξεκουνηθώ και γω.
Και βέβαια δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με αυτή την αυθόρμητη δήλωση. Ευτυχώς που το έκαναν τραγούδι οι Pink Martini και μπορούμε να το τραγουδάμε στη δουλειά χωρίς να πλανάται από πάνω μας η υποψία της ανταρσίας.
Εχτές το βράδυ στο Λυκαβηττό είμασταν πολλοί αυτοί που το τραγουδήσαμε. Η προγραμματισμένη συναυλία του Αμερικανικού συγκροτήματος έγινε κανονικά στο θέατρο του Λυκαβηττού, που όπως φαίνεται έχει πια ευσταθείς κερκίδες-τι σου είναι η επιστήμη;
Να ανεβαίνεις στο Λυκαβηττό με αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα είναι κομματάκι δύσκολο αλλά σε αποζημιώνει , συνήθως, η δροσούλα πάνω στο βράχο. Εχτές «δροσιστήκαμε» με μουσικές σε διάφορες γλώσσες και σε διάφορους δρόμους.Οι Pink Martini τραγούδησαν κομμάτια στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα ιταλικά, στα αραβικά, στα κινέζικα, στα κροατικά, στα πορτογαλικά και βέβαια στα ελληνικά. Έρχονται από το Portland του Oregon και δεν είναι από το Puerto Rico, όπως άκουσα να λέει μια κυρία στην πάνω κερκίδα- έτσι το άκουσε το Pοrtland η δύστυχη (ου γαρ...). Τους έχουμε μάθει από τη γνωστή διαφήμιση αυτοκινήτου με το καταπληκτικό "Je ne veux pas travaller" ή "Sympatique", αλλά όταν πεις "Donde estas Yolanda" τους ακους να το τραγουδάνε. Η κοσμοπολίτικη διάθεση συνοδευόταν από μουσικές χαρακτηριστικές των περιοχών των οποίων τραγούδια ερμηνεύονταν κάθε φορά και σε κάποια σημεία και από χορευτικές φιγούρες! Εμβληματική προσωπικότητα ο ταλαντούχος πιανίστας, με κλασικές σπουδές, και ψυχή της μπάντας με το ανατρεπτικό κούρεμα- μοϊκάνα Thomas M. Lauderdale. Η χαρά του ηχολήπτη και δημιουργικό ντουέτο με τον πιανίστα, εξίσου ταλαντούχα, ήταν βέβαια η "ντίβα της διπλανής πόρτας" China Forbes.
Ήταν απολαυστικοί! Καταπληκτικές φωνές, άρτιοι μουσικοί, σωστά ρυθμισμένος ήχος. Τι άλλο να ζητήσεις για ένα ζεστό βράδυ Δευτέρας;
Ακόμα και το κοινό ήταν αυτό που θες σε κάθε συναυλία. Συμμετείχε όταν έπρεπε, δε μίλαγε ακατάπαυστα, δεν έτρωγε πατατάκια μέχρι τελικής πτώσεως, δεν ήταν το κοινό που σε κάνει να λες «ε, δε ξαναπάω πουθενά». Ίσως επειδή είμασταν όλοι κάπως μεγάλύτεροι (μαύρα μου νιάτα) από 15 ετών και φαινόταν. Έχουν και τα γηρατειά τις χάρες τους.
Όσοι δεν ξέρουν την μπάντα να ψάξουν επίσημο site αλλά και στο χώρο τους στο myspace.
ΥΓ. Τώρα που ο gBal γράφει για έλληνες δημιουργούς και ελληνικά τραγούδια, θα το γυρίσω εγώ στο ξένο. Σας χαιρετώ η Karaguna.